Ik ben even benieuwd naar jullie mening: Vind je dat je pas 'man en vrouw' bent als je getrouwd bent? Wij zijn al heel wat jaren samen, we hebben nu een kindje en zijn toekomstplannen aan het maken. En een trouwerij gaat daar zeer waarschijnlijk niet van komen. Het is niks voor ons, te veel poeha. Maar moet ik het dan voor de rest van mijn leven hebben over 'mijn vriend'? Op de een of andere manier vind ik dat heel onvolwassen klinken. Hoe kijken jullie daar tegenaan?
Ik vind mijn vriend ook kinderachtig klinken, maar meer is hij niet toch? Mijn man is echt mijn man haha, maar als je niet getrouwd bent vind ik het erg vreemd om je vriend je man te noemen. Je vind het huwelijk teveel poeha, waarom zou je dan wel hem je man willen noemen?
Tsja officieel is het pas als je getrouwd bent... Nu vind ik dat als je een kindje hebt je ook een relatie 'voor het leven' hebt. Als je hem niet man noemt, zou ik partner zeggen. Dat klinkt een stuk volwassener als vriend.
Als je getrouwd bent ben je man en vrouw. Anders ben je partners in mijn ogen. "mijn partner" klinkt al heel anders dan "mijn vriend"
Ik vind dat je pas elkaar man en vrouw bent als je bent getrouwd. Maar wat wij vinden doet er eigenlijk niet toe, toch?! En, trouwen te veel poeha? Dat is net wat je er zelf van maakt.
Ik vind dat je dat gewoon zelf moet weten wanneer je je man je man noemt...getrouwd of niet. Trouwen is een verzinsel van de mens om zich te binden zodat het allemaal wat makkelijker gaat ( wet et cetera...) Verder is trouwen niks...geeft je niet ineens een betere relatie dan iemand die niet getrouwd is. Dus het is gewoon jou man als jij hem zo wil noemen. Partner is ook altijd wel een goede benaming vind ik. Dekt de lading ook. Bij partner krijg ik altijd een warmer gevoel dan bij man of vrouw.
Mijn vriend noemt mij zijn vrouw maar ik noem hem niet mijn man. Hoe leuk ik het van hem ook vind, ik zal het zelf pas zeggen als we ooit getrouwd zijn. Ik ben ook niet van de poeha maar dat hoeft ook niet. Maandagochtend om 9 uur trouwen is echt zo gepiept als je wel getrouwd wil zijn zonder het gedoe
Hier hetzelfde, ik zeg altijd mijn partner/vriend ondanks dat we 10 jaar bij elkaar zijn en 2 kinderen hebben. Trouwen heb ik zelf echt helemaal niks mee, dus waarschijnlijk zal het altijd mijn partner blijven
En dat is ook de reden waarom we niet willen trouwen. Partner zou ook nog kunnen inderdaad. Niet aan gedacht
Het is pas zo na je huwelijk dat je elkaar man en vrouw kunt gaan noemen, maar een ongetrouwde collega van 50 ga ik niet naar zijn vriendin vragen, waar hij al 25 jaar verkering mee heeft, die noem ik ook gewoon zijn vrouw. Als jij je vriend je man wil noemen kun je dat gewoon doen, als het zo voelt voor jou is dat toch prima!
Ik begon mijn man pas mijn man te noemen nadat we getrouwd waren. Maar ik vind dat een ieder dat voor zichzelf moet weten. Ik zal niet op zoek gaan naar een ring aan je vinger als je over je man spreekt, ofzo.
Je zou ipv vriend idd partner kunnen gaan zeggen. Ik heb een hekel aan het woord "vriend". Ik heb een serieuze relatie en geen verkering. Ik zei ook nooit "mijn vriend" maar ik zei altijd "mijn partner." Gelukkig kan ik sinds 15 mei "mijn man" zeggen. Toen zijn wij getrouwd. Wij hebben 8 jaar een relatie.
Dit. Maar euh, trouwen kan ook zonder poespas. Maar wel met fijne voorwaarden die geregeld zijn rondom kids.
Wij konden elkaar al acht jaar voordat wij trouwde. Het voelde heel vreemd om 'man' of 'vrouw' te zeggen en hebben dat dan ook lange tij dniet gedaan. Inmiddels zeggen we het soms, misschien idd ook na de zwangerschap, omdat 'vriend' dan wat vreemd klinkt en gelijk vragen oproept als 'niet getrouwd dan?' en het dan nog vreemder overkomt als je zegt van wel...
Ik zeg wel vriend omdat er geen alternatief is. Man betekent voor mij automatisch dat ik getrouwd ben en dat zijn we niet. Partner vind ik echt een verschrikkelijk woord, ik denk aan een vrouw-vrouw/man-man relatie of een man-vrouw relatie waar het vuur al jaren gedoofd is.
Wij hebben een geregistreerd partnerschap. Wij noemen elkaar ook gewoon man/vrouw. Zijn al bijna 12 jaar samen. Ik had wel willen trouwen, maar mijn man () vond het ook teveel poeha. Hij vindt dat als je gaat trouwen, je dan ook alles moet doen. Jurk/pak/ringen/feest.. Dus dit was een mooie middenweg.
Is ook op andere manieren te regelen Alleen is dat weer meer poespas haha. Het gaat niet alleen om de poespas (het kan ook simpel, dat snap ik), het gaat voor mij ook om het idee van trouwen. Trouwen is in mijn ogen een verbintenis voor God. Wij zijn atheïsten. Plus ervaringen van mijn ouders huwelijk.