Hier ook bewust maak 1 kind. Een tweede zou medisch gezien niet handig zijn. Maar ik herken jouw gevoel. Ik denk ook heel vaak zo. Ben bang dat ik haar wat ontneem ofzo. Of dat ze het me later kwalijk neemt. Ik ben soms bang dat haar iets gebeurd. Maar dat slaat nergens op. Net of het er anders van wordt als je er 2 hebt. Elke moeder zal bezorgd zijn. Ik wil alleen geen overbezorgde moeder worden en haar ook niet verwend maken. Van de andere kant voelt het ook compleet en goed zo. We zijn heel gelukkig met zijn drietjes.
Hier blijft het (hoogstwaarschijnlijk) ook bij 1, net zoals velen hier het moeilijke traject vooraf. Ik wil niet nog een keer het traject in, en daarnaast ben ik al zo gelukkig met mijn mannetje. (gebruik trouwens niks om het tegen te houden, dus 100% bewust is het niet. de kans op een natuurlijke zwangerschap is heel klein, maar niet uitgesloten, dus mocht dat gebeuren, dan is het een 'cadeautje')
Hier blijft het ook bij 1 kindje. Waarom? Omdat ons gezin compleet voelt. En natuurlijk zijn er ook nog wel andere redenen te bedenken waarom het zo beter is. Gezondheid, financieel, etc. Maar gevoel staat bij ons voorop. Uiteraard soms wel eens de bekende twijfels; wat als wij er niet meer zijn, dan is ze alleen, etc. En zou ze het ons later kwalijk nemen dat ze geen broer/zus heeft. En natuurlijk steeds maar weer die vragen van anderen; "Wanneer komt de tweede nou?" Tja, er valt overal wel wat voor te zeggen. Ieder z'n eigen keus/gevoel, toch?
Hier ook bewust 1 kind. De bewuste keuze is wel later gekomen toen onze zoon een maand of 10 was. Zwanger worden was niet van zelfsprekend en dit heeft veel verdriet en frustratie opgeleverd bij ons. Verder zien we veel meer "voordelen" in één kind dan in twee kinderen. Daarnaast is zwanger zijn en bevallen + baby periode niet echt mijn hobby. Nee, één is genoeg en daar genieten we met volle teugen van.
Wij voelen ons gewoon helemaal compleet met ons drietjes, daarbij hebben we elkaar op latere leeftijd leren kennen, super horror bevalling gehad en we waren al blij dat we er tenminste nog eentje hebben mogen krijgen! Dussss helemaal goed zo!
Hier ook de afspraak voor 1 kind Man is zelf enigskind geweest en vond het heerlijk Hij is bang dat het de hele tijd politieagente spelen wordt Wil niet aandacht hoeven verdelen tussen 2 kids Ik vond het eerste jaar ontzettend zwaar denk niet dat ik dat zou redden als er nog een ukje rondloopt Mogelijk als nr 1 groter is een op school zit Voor nu eerst een hond een dan leert mijn man toch al aardig aandacht verdelen een politie agent spelen
Precies dit! Ik had een prima zwangerschap, wel een heftige bevalling maar dat houdt me niet tegen. Ik vind een kind gewoon heftig. Begint met het babyjaar waarin ik zowat doordraaide door de slapeloze nachten (tot 1,5 jaar), borstvoeding geven tot 8 maanden en kolven en mijn baan van 5 dagen in 4 proppen terwijl mijn taken niet aangepast werden. Na het eerste jaar ben ik 3 dagen gaan werken, ging Stijn doorslapen en vond ik het ouderschap echt leuk worden. Toen mijn ouderschapsverlof op was werd ik ontslagen omdat ik niet 3 dagen mocht blijven werken maar alleen fulltime. Daar heb je je dan zo druk over gemaakt en alles op alles voor gezet. Daarbij ben ik iemand die dus houdt van haar rust, tijd voor zichzelf en mijn eigen ambities heb (dus ook weer een nieuwe baan gezocht en gevonden). Wanneer iemand me vraagt of ik een tweede wil, dan zeg ik 'mij niet gezien' en denken ze dat ik niet van mijn zoon houdt. Het tegendeel is waar, want ik kies er met overgave voor om er voor mijn zoon te zijn en 24 uur te werken. Ik geniet van mijn mamadagen en de stabiliteit dit biedt voor ons gezien. Maar nog een? Nou nee.
En dit ook. Ik zie het in de dierentuin waar Stijn en ik een jaarkaart hebben. 2 uitgebluste ouders, ieder 'doet' 1 kind, beker valt om, ruzie om wie welke fristi mag, de een wil niks eten dus de ander ook niet, de ene wil weer gaan spelen en dus de ander ook (of niet). Dan vind ik het heerlijk rustig met mijn zoon.
Dit topic maakt mij weer aan het twijfelen!! Ik ben zelf enigskind en heb dit nooit als vervelend ervaren. Altijd vrienden en vriendinnen over de vloer en als ik behoefte had alleen te zijn, kon dit ook. Ik heb een heerlijke zwangerschap en prima bevalling gehad en natuurlijk een fantastische dochter. In anderhalf jaar tijd misschien 4 'slapeloze' nachten gehad. Of laat ik het gebroken nachten noemen. Dl is gezond, eet goed, slaapt goed en ik ben zo vreselijk gek op haar. Ze is makkelijk en gaat overal mee naar toe. Ik ben bang dat een tweede zo verschrikkelijk anders is, en (hoe stom het ook klinkt) moet ik naar mijn idee mijn liefde delen tussen de kids, terwijl ik (nu) vind dat onze dochter AL onze liefde en aandacht verdient. Mijn keuze is één kindje. Manlief denkt er anders over en wilt zodra dl naar school gaat evt voor een tweede gaan proberen. Nu denk ik echt nee, wie weet over 3 jaar..
Teveel rompslomp, aangezien wij naar Spanje moeten. Weer dat geleur om een Nl zh te vinden die mee wil werken. Weer die angst/spanning of de poging gelukt is. Weer dat 1e jaar doormaken, vooral de 1e maanden waren hels, door de onzekerheid en de hormonen, ik ben gewoon geen babymama. Nu is het relaxt, ik heb veel tijd voor mezelf, hoor zoveel geklaag van vriendinnen met meerdere kinderen dat het zo zwaar en aanpoten geblazen is. Al moet ik zeggen dat ik het heel jammer vind dat de tijd zo snel gaat, soms mis ik mn baby haha. Stom he. Maar over het algemeen ben ik blij zo en intens gelukkig dat ik überhaupt een kind heb mogen krijgen. 😍
Hier is de hele situatie wel anders omdat mijn man al 2 kinderen heeft. Samen hebben we nog een zoontje gekregen. Hij heeft dus 3 kinderen en ik 1. En ik wil er niet nog 1 bij, mijn man soms wel. Heb een vreselijke bevalling gehad, ben ingeleid vanwege zw vergiftiging, zoon bleek ineens een sterrenkijker en had het verschrikkelijk moeilijk tijdens de bevalling en ook even daarna en ben daarna ook verschrikkelijk hormonaal in de war geweest, zo erg dat ik lichamelijk van alles ging mankeren. Geen leuke periode na de bevalling. Dat is sinds een jaar weer allemaal op de rit, m'n hormonen zijn weer rustig en alles is weer in balans maar moet er niet aan denken om dat nog een keer zo mee te maken. Afgezien daarvan vind ik het heeeeeeeerlijk alleen met m'n zoontje. Ik kan hem overal zo mee naar toe nemen en kan dan soms echt denken bij sommige dingen, jeetje, hoe zou ik dat met 2 doen.. Nee, ik ben dolgelukkig met 1, vind het ook heerlijk dat alles eigenlijk alleen maar weer makkelijker wordt. ik heb ook totaal die kriebels niet, tuurlijk als ik zo'n klein humpie van een ander zie dan denk ik wel aaaah wat heerlijk maar ik denk ook gelijk jeetje die nachten, die onzekerheden, dat gesleep met al die spullen, etc etc. En mijn zoon is mij dat allemaal waard geweest hoor! Maar als ik de afgelopen vakantie ook in winkels moeders zag met 2 klooiende kinderen dan kon ik alleen maar denken wat heerlijk dat ik dat niet heb haha
Dat laatste heb ik ook.. Dat ik t zo snel vind gaan dat ik er soms verdrietig van word.. 😢 maar dan denk ik maar daar lost een 2e niks aan op, die wordt ook weer (snel) groot 😁
Wij hebben ook de bewuste keuze gemaakt voor 1 kindje. De hoofd reden: wij voelen ons compleet als gezin! Verder spelen natuurlijk ook andere zaken mee; Tijd, financieel, en mijn man is al wat ouder. We zijn tevreden hoe het nu is en dat is het allerbelangrijkste!
Hier blijft het ook bij 1 kind. Allereerst omdat het medisch gezien niet meer verstandig is en ergens is dat ook een opluchting... Het duurde even voordat ik zwanger was en toen werd ik aan het einde van de zwangerschap ernstig ziek (HELLP/ PE). Herstelde voor geen meter en was verschrikkelijk depressief. Nu na ruim 2 jaar nog regelmatig... Zoon was als baby constant aan het huilen, had reflux en KMA kortom ik vond het een nachtmerrie. Nu als peuter is hij ook weer onrustig met slapen en een enorme driftkop. Ik vind het heel pittig. En ik ben iemand die rust heel hard nodig heeft, maar het was en is soms zo loodzwaar. Ons huwelijk was op sommige punten al niet zo sterk en dat is nu nog meer beschadigd. Maar, naar mijn zoon toe herken ik inderdaad het schuldgevoel. Vooral omdat wij allebei niet erg sociaal zijn en weinig contacten hebben is zijn wereldje nu nog erg beperkt. Zal vast beter worden als hij straks naar PSZ gaat en later naar school, maar toch... Puur voor mezelf; ben heel blij dat mijn zoon er is, vooral als hij ouder is kan ik er beter van genieten denk ik. Maar ik ben wel stiekem blij dat ik nu niet meer hoef te piekeren of ik nog een tweede aan zou kunnen, het mag toch niet meer en dat geeft rust.