Ik heb inmiddels al zo'n 6 jaar geen contact meer met mijn vader. Er is vroeger veel gebeurd en hij is er eigenlijk nooit echt voor mij geweest als vader. 6 jaar geleden is er iets tussen hem en mijn zusje voorgevallen en sindsdien is het contact tussen ons ook verdwenen. 3 jaar geleden, toen ik zwanger was heeft hij contact gezocht via Facebook maar eigenlijk wilde hij geen oude koeien uit de sloot halen maar als ik hier wel behoefte aan had dan stond hij daar wel voor open. Ik heb toen gezegd dat ik het erg lastig vond en dat ik er op terug zou komen. Dat heb ik niet meer gedaan. Ik zat en zit in een lastig pakket want ik weet dat het voor mijn moeder, stiefvader en zusje ontzettend gevoelig ligt, ik wil hun niet kwetsen door zo maar weer in contact te komen met mijn vader. Er is ontzettend veel gebeurd tussen ons, en de keuzes die hij heeft gemaakt zijn niet goed te praten maar het blijft toch mijn vader. Ik heb vandaag te horen gekregen dat hij in scheiding ligt, daar ben ik blij om want mijn stiefmoeder is niet de aardigste voor ons geweest en dat is nogal zacht uitgedrukt. Dit alles geeft me toch een onrustig gevoel. Ik merk dat ik nog geen rust heb gevonden en dat het mij nog steeds raakt. Ik weet zelf niet goed wat ik wil. Het geen contact hebben geeft toch ook wel weer rust, geen gezeik en hij kan mij en de mensen van wie ik hou geen verdriet doen. Aan de andere kant speelt het nog veel in mijn hoofd, ik droom nog vaak over hem... Ik wil mijn gezin ook niet kwetsen. Kortom ik weet het allemaal niet. Eigenlijk weet ik ook niet goed wat ik met de topic wil bereiken, even van me afschrijven denk ik. Pfff het is soms zo ontzettend lastig.
Mag ik vragen wat er is voorgevallen? Want waarom zouden je moeder, stiefvader en zusje zich gekwetst voelen als jij soms contact wil met je vader?
Er is veel voorgevallen, dat is lastig uit te leggen. Mijn zusje en ik hebben veel teleurstellingen moeten verwerken vroeger. Mijn stiefvader zie ik meer als mijn vader, hij is er altijd voor mij geweest terwijl mijn echte vader dat niet op kon (wilde!) brengen. Hij is nu ook de opa van mijn kinderen. Mijn echte vader is een hele joviale man zo op het eerste gezicht en mijn stiefvader is heel bang om ons te verliezen. Dit geldt denk ik ook voor mijn moeder, alhoewel zij dat nooit toe zal geven.
Lastig parket meid.. Ik zou eens in gesprek gaan met je zusje/moeder en aangeven dat je je toch onrustig voelt in deze situatie en polsen wat zij ervan vinden als je eens met je vader zou gaan praten. En aangeven dat je denkt dat je dat nodig hebt om van die onrust af te komen. Na dat gesprek weet je zelf misschien ook wat beter wat je zelf wil: wel of geen contact blijven houden en op welke manier. Succes met dit alles.
Wanneer jij nog onverwerkte dingen hebt en het een en ander wilt uitspreken naar je vader toe, zou ik dat doen. Voor de goede orde kan je dit ook aangeven bij jouw familie. Wanneer jij hierdoor meer rust krijgt, kunnen ze jou dat toch niet kwalijk nemen?
Ze zullen het mij ook niet kwalijk nemen maar ik wil ze gewoon geen verdriet en zorgen geven, dat maakt het zo lastig ik weet namelijk dat ik hun er mee kwets ook al zullen ze het mij niet kwalijk nemen.
Update. Toch besloten contact met hem te zoeken, samen met mijn zusje. Onze ouders ingelicht, ze schrokken er wel wat van maar staan helemaal achter ons. Vader bericht gestuurd en gelijk een reactie dat hij graag af wilde spreken. Dit gesprek hadden we voor vanavond gepland. Hij appte net af want hij zit helemaal in de knoei met zijn emoties en kan het op dit moment niet aan, wel binnenkort zegt hij en hij vroeg om ons begrip. BAM weer een klap in mijn gezicht. Ik had niet verwacht dat dit me zo zou raken en ik dacht dat ik hier bovenstond want mensen kun je toch niet veranderen. Maar jeetje ik voel me net weer een klein, in de steekgelaten, teleurgesteld meisje.
Ik lees nu pas je topic... Maar ach, wat herken ik mijn verhaal in dat van jou! Ik heb nu ongeveer 4-5 jaar geen contact meer met mijn vader. Hij is er nooit geweest zoals een vader dat zou moeten, is hertrouwd, adopteerde zijn stiefzoon, en sindsdien was mijn plaats duidelijk. Ik ging niet meer wekelijks, maar ik wou wel blijven langsgaan. Op een gegeven moment is er een en ander juridisch gekibbel geweest tussen hem en mijn moeder (waar mijn moeder volledig gelijk had, ze heeft in die 19 jaar nooit geëist waar ze recht op had en op een gegeven moment ging hij te ver). En ineens... Ook al had ik er niets mee te maken... BAM, geen contact meer. Hij negeerde mij gewoon als hij me in een winkelcentrum passeerde. Ik ben nu zwanger en nu vind ik het des te erger dat ik hem niet meer hoor. Mijn stiefmoeder en stiefbroer kunnen de hoogste boom in (ik zou stiekem blij zijn moest hij ook eens in een scheiding komen net als jouw vader, maar dat is dan weer niet mooi van mij). Maar hem mis ik soms wel, ook al is hij niet echt het vaderlijke type. Zijn moeder, mijn doopmeter, woont bij hen in en ze durft me niet contacteren. Wat ik een klein beetje bullshit vind, ze is vaak alleen thuis, maar goed. Het blijft jammer. Als ik jouw laatste update lees, dan lijkt het me toch dat hij er wel voor wil gaan, maar inderdaad niet goed meer weet hoe met alles om te gaan. Of hij houdt je aan het lijntje, maar ik ken die man natuurlijk niet . Ik wou je gewoon even met mijn verhaal laten weten... dat je niet alleen bent. Ik heb altijd zo'n quote in mijn hoofd. "Every man can be a father. But it takes a real man to be a dad."
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ouders en opa en oma van m'n vriend doen hetzelfde. Aantrekken-afstoten. Ze willen graag contact met ons vooral nu een kleine op komst is. Maar ze zijn ook 'bang' voor het contact omdat er natuurlijk onbesproken zaken zijn die absoluut uitgepraat moeten worden en kappen het dus weer af. Misschien heeft je vader dit ook? Dat hij bang is voor de eventuele dingen die jij en je zusje kunnen vragen? Bij ons helpt het om niks van ze te verwachten dat voorkomt teleurstellingen ook al is het ontzettend moeilijk. En ik wil je veel sterkte wensen dit is echt een *** situatie.
Wat een heftig verhaal ook aan jouw kant en erg herkenbaar. Ook dat je hem mist op jouw manier. Je laatste zin slaat de spijker op z'n kop. Daarbij kun je niet van iemand maken wat hij niet is, het is niet aan iedereen besteed om een goede ouder te zijn. Maar het is soms zo ontzettend moeilijk om dat in te zien. Denk jij er over na om contact met hem op te nemen? Mijn laatste update, dat is precies hoe hij is, ontzettend egoïstisch en alleen maar aan zich zelf denkend, daar is geen excuus voor naar mijn idee. Maargoed zo is hij altijd geweest en ik heb ook continu geroepen dat je zo iemand toch niet kunt veranderen maar ik denk dat ik toch stiekem had gehoopt dat hij er anders in zou staan door de jaren heen. Helaas is hij nog steeds dezelfde persoon en ben ik degene die daar mee moet dealen, en dan lees ik jouw laatste quote en die is perfect kloppend.
Wat een vervelende situatie voor jullie. Ik hoop dat er voor jullie ook een manier inzit waarop je het enigszins uit kunt praten. Ja ik denk dat hij ook erg op ziet tegen een gesprek. Hij is denk ik bang om geconfronteerd te worden met zijn acties, daden en gedrag. En inderdaad het is beter om er geen verwachtingen bij te hebben, ik dacht er zelf zo in te staan, tot deze laatste mededeling. Ik ben zelf geschrokken van mijn eigen verdriet, ik dacht toch echt dat ik er wel wat sterker in stond.
Ja, die quote heeft voor mij heel veel opgehelderd en helpt me om het te relativeren. Het heeft me ook ergens geholpen om niet zo kwaad te zijn. Anderzijds is het natuurlijk een beetje een gemis. Mijn vriend zijn vader heeft 2 jaar geleden zelfmoord gepleegd, totaal onverwacht. Wat een heerlijke papa. Dàt was nu eens een papa. En dan wringt dat: hij had een hele goede papa, maar veel te vroeg weggegaan. Ik heb mijn vader nog, maar ik heb er geen contact mee. (valt het op dat ik ook daar andere termen gebruik ?) Heel soms zou ik contact willen opnemen. Maar nu is niet het goede moment. Ik zie mijn stiefmoeder in staat om te zeggen dat ik er nu ineens ben "omdat er iets te krijgen valt" nu ik zwanger ben. En mijn grootmoeder zou het nog geloven ook, veel te braaf. Het tegendeel is echter waar: ik wil dit moment hem niet afpakken. Maarja, onlangs kom ik te weten dat mijn stiefbroer ook een kindje verwacht... Was me dat even een klap in het gezicht Ik begrijp je dus volledig en het is erg moeilijk om je neer te leggen bij zulke situaties. Ik ben er nog altijd niet uit wat de beste manier is om hiermee om te gaan...
Ik denk dat het ook wel een soort rouwen is. Alsof iemand echt dood is. Je hebt nog veel willen zeggen en niet alle zaken zijn afgerond. Er is misschien onverwerkt leed. Maar ineens is die persoon er niet meer en jij zit met vragen en emoties. Heb je het zo al eens bekeken en kan je daar wat mee? Als je het eens zo gaat behandelen. Wees er verdrietig om dat jouw vader niet in je leven is. Bedenk een manier om afscheid te nemen, misschien via een brief die je al dan niet opstuurt. Het lijntje blijft dan niet openstaan en afscheid nemen is makkelijker gebleken voor mij. Ik heb gemerkt dat het voor mij hielp. Want ik kan met geen mogelijk meer contact hebben met mijn ouder. Het zij zo, maar het voelt wel als rouwen, aangezien ik niet meer welkom was. Niet dat ik daar behoefte aan heb, maar door dat zo te horen en aan de kant gezet te worden door een ouder is gewoon niet tof. Ik snap het kwetsen van je familie en/of gezin wel. Dat blijft lastig en het is voor mij de reden geweest dat ik het hoe dan ook nooit meer goed zal maken. Mocht je het wel goed willen maken, dan moet je voor jezelf echt een duidelijke grens stellen. Want als je dat niet doet, kan iemand steeds over je grenzen heen denderen en dan ben je verder van huis. Wanneer zeg je dan stop?
Ah wat moeilijk dat hij nu ook een kindje krijgt, kan me voorstellen dat jij op deze manier misschien een opening had gehad. Wat heftig van de vader van je vriend, dat zet je dan toch weer even met beide benen op de grond en laat je anders tegen dingen aankijken. Papa en vader ja het valt mij ook op, logisch hoor. Ik hoop voor jou dat je uiteindelijk een beetje rust krijgt in de situatie met je vader, welke stappen je ook gaat ondernemen...
Ja het voelt wel als een verlies, het verdriet, maar aan de andere kant heb ik niets gehad om te moeten verliezen, hij is er namelijk nooit voor ons geweest. Ik moet dat accepteren en loslaten maar dat is zo ontzettend moeilijk. Ik dacht echt dat ik doe fase al gehad had maar ik wordt nu toch weer even teruggeslingerd door deze actie van hem. Ik dacht ook echt dat ik dusdanig grenzen kom stellen zodat hij mij niet kon raken en nu toch in één keer weer, en dat wil ik gewoon niet meer. Juist omdat ik hier zo stellig in was staat nu alles even op z'n kop. Jouw situatie klinkt ook heftig, heb jij nergens meer een kleine behoefte aan contact?
Goh alsof ik over mijn vader lees. Om diverse redenen ook geen contact meer. Heb de deur zo vaak open gezet voor hem, maar nu is hij dicht en blijft hij dicht. De opvatting "het is toch mijn vader" doe ik niet meer aan. Ik ben toch ook zijn kind en daar stak hij ook geen moeite in. Ik heb nu ook veel meer rust. Geen zielige verhalen, geen smoesjes, geen gekwetste gevoelens meer. Hij kan de pot op.