Relatieproblemen, normaal?

Natuurlijk heb je gelijk. Maar hij ziet waarschijnlijk niet in wat er dan allemaal te doen is. Is het een idee om eens een lijstje te maken van dingen die in het huishouden gedaan moeten worden, en hoe vaak, en dan samen een soort taakverdeling te maken?

 

Ik heb het ook zo ervaren en bij ons was het een fase. Ik heb erg moeten ontzwangeren en dat icm hoe 'ik' het graag zou willen zorgde nogal eens voor de nodige irritatie. Manlief zegt ook idd helpen alsof ik er voor gekozen ben bij mij werd het minder na mate mijn hormonen gingen zakken en ik mijn strijd anders ben gaan voeren. Dingen die je echt belangrijk vind, strijd daarvoor want helemaal in het patroon van wat wij vrouwen in ons hoofd hebben gaan mannen nooit lopen

 

Wat herken ik veel in jouw verhaal. Ons kleintje is ruim 4 maanden. De eerste tijd ging het heel goed maar de laatste weken.....
Ik zou ook niet weten hoe we het moeten oplossen. Ik probeer duidelijk te zijn in mijn verwachtingen maar toch helpt dit niet. Heb soms het gevoel er zeker qua huishouden er alleen voor te staan.

Helaas geen tips maar wel herkenning. Sterkte.

 

Ik weiger ook in zo'n ouderwetse vrouwen rol geduwd te worden. Telkens als ik het idee heb dat we die kant op gaan heb ik op een rustig moment een gesprekje en daar komt altijd uit dat mijn man niet wil dat ik alles doe (dat doe ik overigens ook niet, maar soms voelt dat zo). Op zo'n moment bepalen we wat de taken zijn en dan verdelen we die. Dan kost het soms wel moeite om het los te laten (meer kreukels in kleding, baby huilt 10 seconde langer), maar als je op zo'n moment gewoon niets doet, gaat je man het vanzelf doen.

Huishouden is bij ons zo verdeeld:
Man doet wassen, drogen, strijken, vouwen en opruimen.
Ik doe boodschappen en koken.
Dagelijkse taken zoals de vaatwasser uitruimen doet wie het uitkomt.
Grote taken doet de hulp 2x per week.

Baby is bij ons zo verdeeld:
Man doet laatste avond fles (22.30) en eerste ochtend fles (na 6.00).
Ik doe de nachtvoeding(en) en overdag door de week alles (incl. Halen en brengen naar kdv als ik werk).
In de avond spelen we alletwee met de baby.
In het weekend doen we om de beurt de zorg (wisselen bij slaapje).

 

Heel herkenbaar. Maar voordat we kinderen kregen wist ik al dat mn man lui was.

Een kind krijgen is een grote relatietest. Veel mensen gaan binnen een jaar na de geboorte al uit elkaar.
Het eerste jaar is gewoon heel zwaar.

Denk dat het voor jullie een idee is om met elkaar te praten en dat jij je man verteld wat je dwars zit.
Geef hem vaste taken om te doen. En die moet jij dan zeker niet gaan overnemen als hij het laat liggen.

De meeste mannen kan het huishouden niet zoveel schelen en vinden het wel lekker makkelijk als hun vrouw het overneemt.
Het blijven vragen of ze iets willen doen zal blijven, tenminste dat is hier wel zo


En over dat 11 uur flesje is het wel heel bijzonder dat hij jou daarvoor wakker maakt!! Ik zou gelijk zeggen van "doe het lekker zelf" om me vervolgens weer om te draaien en verder te slapen.

 

Ik vraag me dan af... Hoe verdeelden jullie het huishouden voor de kleine er was? Want vuile vaat en dergelijke was er ook toen al.

 

Duidelijk zijn wat je wilt. Dus zeggen ik ga naar bed en jij geeft de fles om 11u en doet kind naar bed zodat ik kan blijven slapen tot aan de nachtvoeding.
Of ik ga kind nu in bad doen en jij gaat ondertussen maar even stofzuigen.
Word pas een probleem als hij dan nee zou zeggen want dan verdient die een trap onder zijn kont.

 

Dit vroeg ik me ook meteen af.

Verder valt me het volgende op als ik verhalen lees op forums of tijdschriften. Ik zeg dus niet dat dat bij jullie het geval is, maar misschien is het iets om over na te denken.

- klagen dat ze dingen moeten vragen. Wat maakt dat uit? Waarom moeten ze het toch altijd uit zichzelf doen? Ben blij dat ze het doen als je het vraagt. En dan maar overladen met complimentjes, voelen ze zich weer nuttig
- zeggen dat ze het anders doen. Ja dus? Alsof onze manier de beste is. Ik zou er als man ook niet blij mee zijn dat je wat doet, en je vrouw het daarna nog een keer doet of klaagt dat het niet goed is.
- verwachten dat manlief wel weet wat je wil, of weet wat er moet gebeuren. Nou, dat weten ze niet als je het niet uitspreekt. Niemand kan raden wat er in je hoofd omgaat.

Nu ben ik gezegend met een gouden vent. Die doet alles, hoef niks te vragen. Wij delen de zorg voor Dafne en het huishouden echt 50/50. En dat vinden we allebei heel vanzelfsprekend. Hij werkt 5 dagen, ik 4. En ja, hij vouwt de handdoeken anders dan ik, en ja, hij vind het fijn als ik hem complimenten geef. Maar zo zal hij vast ook weleens over mij denken, haha.

Ik vind idd dat degene die het minst werkt, idd wat meer in het huishouden kan doen, maar dat wil niet zeggen dat jij dan maar alles moet doen. Misschien helpt het, zoals Nacho al zei, om een schema te maken met wat er moet gebeuren. Wij hebben echt vaste dagen voor de huishoudelijke klussen. En hij slaapt uit op zaterdag, ik op zondag.
Ga op een rustig moment met hem praten, hou het bij jezelf. Dus niet zeggen: jij doet niks, maar: ik zou het fijn vinden als... Of: ik voel me...

 

Ik zou het simpel houden en hem vaste taken in het huishouden geven.

Verder, wat betreft de verzorging van jullie uk; jij geeft borstvoeding, dus hij verschoont de luier daarna? Lijkt me redelijk.

 

Misschien heb ik niet goed gelezen hoor... Is je man weleens een dagje alleen met jullie kindje?
Sinds ml dat hier 2-3keer gedaan had (ik had cursus) vroeg hij zich hardop af hoe ik het allemaal voor elkaar kreeg. T huishouden en de kleine meid... Sindsdien is hij veel behulpzamer

 

Ik lees in jouw verhaal een aantal keer 'het lijkt' en 'ik denk'. Op dit moment weet je dus niet hoe je man erover denkt. Hij heeft eerder wel aangegeven te willen helpen. Dan zul je dus afspraken moeten maken.

Waarschijnlijk weet je man op dit moment niet eens dat het jou zo dwars zit. En de hormonen in jouw lijf zorgen ervoor dat jij je wat meer opwindt.

Ik zou proberen om rustig een gesprek met hem te voeren en je verwachtingen uit te spreken. Geef je man een kans om aan deze verwachtingen te voldoen.

 

dit!!

 

Nou, hier heef dat nog nooit gewerkt!
Hij is vaak met de kids alleen geweest als ik in de weekenden moest werken, maar deed dan alsnog niks in het huishouden.
Ik vond altijd een ontplofte bende aan als ik thuis kwam.
Ook mijn man krijg ik nooit aan zijn verstand gepeuterd dat het huishouden onze gezamenlijke verantwoordelijkheid is. Hij vindt dat mijn taak en als hij eens wat doet, moet hij daar in drievoud voor bedankt worden, zo goed vindt hij dat van zichzelf
Ik heb me er bij neergelegd, want heb er de meningsverschillen niet meer voor over.

 

In elke relatie moet je een evenwicht vinden in wie wat doet. Dat gaat vaak niet zonder horten en stoten. Ik ben ontzettend blij dat ik dat al 'uitgeknokt' heb met mijn man (ver) voor de komst van de baby. Ik moet er niet aan denken om dat te doen onder invloed van hormonen en met gebroken nachten...

 

Wij hebben in de keuken een bord hangen met huishoudelijke taken die iedere week moeten worden gedaan (bijv. beneden stoffen, boven stoffen, boven dweilen, etc.) die we iedere week netjes afvinken. Mijn man ziet dan op papadag (vrijdag) precies waar ik niet aan toe ben gekomen en wat hij dus nog kan doen. Eerder had hij gewoon het inzicht niet om zelf een klus te bedenken. Werkt heel goed!

 

Het word beter maar idd ik ben ook gaan kijken wat is nu echt belangrijk ik herken me dan ook in je verhaal.

 

Ik herken het deels. Huishouden en zelf dingen oppakken in en om het huis is altijd een ding geweest hier. Mijn man heeft nu ook een aantal vaste taakjes/klussen wat we hebben afgesproken.

Je hebt samen een huis en een kind. Ook al werkt de een meer dan de ander, dan nog hoeft de meest werkende niet gelijk niets te doen.

Maar lastig blijft het...!

 

Ohh ja heel veel herkenning hier!!

Mijn man deed voor de bevalling ook vrij weinig in het huishouden en toen hadden we daar ook regelmatig discussies over. Maar omdat we toen allebei fulltime werkten leek het minder belangrijk..

Mijn dochter is nu 6 maanden en het gaat wel een stuk beter inmiddels maar in de eerste weken/maanden heb ik wel een serieus overwogen om uit elkaar te gaan. Mijn gedachten waren 'als ik het dan toch alleen moet doen ben ik ook liever alleen'. Natuurlijk wist ik ook wel dat dit de oplossing niet was en gelukkig hebben we er uiteindelijk wel over kunnen praten.

Wat mij echt verkeerd schoot/schiet is dat ik dus wel dingen vraag aan hem omdat ik echt wel snap dat hij niet weet wat ik van hem verlang. Maar zodra ik dan een keer iets vraag krijg ik een zucht steun en kreun en een lang gezicht. Bij zo'n reactie gaan mijn haren dus al overeind staan en denk ik ja doei ik doe het wel zelf.

En dit terwijl ik echt bijna alles doe, zeker wat onze dochter betreft. Ik doe de laatste en de eerste fles zoiezo en als hij dan een keer de 2e fles moet doen om 11 uur krijg ik standaard als reactie: 'want?'
Werkelijk waar niks maakt me bozer. Hoezo maakt het uit waarom ik dat vraag? Maarja nadat ik dit een keer op een rustig moment heb aangegeven legde hij uit dat het hem ook niks uitmaakt wat ik dan ga doen maar dat hij dat gewoon wil weten ofzo, hij bedoelt er dan verder niks mee. Ik heb me hier maar bij neergelegd.

Tijdens de 2e week na de bevalling stond ik met pijn en moeite mijn ontbijt te maken (Ik had een KS gehad) en dan roept ie vanuit de woonkamer 'oh maak je voor mij ook ff een ontbijtje?' Toen ben ik wel even uit mijn slof geschoten.

Nu zit er bij ons ook echt wel een hoop miscommunicatie dwars. Het grootste probleem bij ons is dat ik het liefste wil dat hij de dingen doet zoals ik het doe maar dat gaat natuurlijk niet. Inmiddels helpt hij wel op zijn manier maar kan me nog aan bepaalde dingen wel storen.

Zo gaat hij bijvoorbeeld regelmatig een avondje voetbal kijken of gamen bij zn vader thuis of vrienden, vind ik echt geen enkel probleem. Met koningsdag heeft hij bij zn vader geslapen zodat hij s'nachts lekker een biertje kon drinken en de volgende dag weer verder kon. Ook daar doe ik niet moeilijk over, ik heb daar zelf geen behoefte aan en vind het ook wel is lekker om alleen thuis te zijn. Maar afgelopen woensdag ben ik met mijn moeder weer eens wezen zwemmen en dochterlief was niet zo in haar hum. Dat is lastig, snap ik en zeker voor hem want hij heeft nu eenmaal iets minder geduld dan ik. Maar de eerste opmerking die ik krijg is 'Je laat me nooit meer alleen hoor als ze zo is daar kan ik niet tegen' . Ergens meent hij dat natuurlijk niet maar hij zegt het ook niet voor niks denk ik dan.. En zo zegt hij wel meer dingen dat ik denk ja jij vind het allemaal lastig maar hoe denk je dat ik dat dan doe als jij op je werk bent? Dat kan me nog best frustreren af en toe..

Het is een heel verhaal geworden haha sorry.
In ieder geval een hoop herkenning hier en ja hier wordt het echt beter. Veel praten (ook al is dat soms lastig want ik heb ook een man die niet kan communiceren en snel boos wordt.) en af en toen diep adem halen, tot 10 tellen en het gevecht een keer uit de weg gaan. Dat is iets wat ik de afgelopen maanden wel geleerd heb haha, sommige dingen zijn een discussie waard en andere dingen laat ik maar gewoon gaan.