.. .ik dus.. phoe soms vind ik mezelf zo`n muts. Maar ik houdt nou eenmaal van dingen plannen. Pas ook een topic geplaatst over buurtkindjes die op zondagochtend ineens binnen stonden om met mijn dochter te spelen. Maar ik heb het dus niet alleen op zondagochtend merk ik. Nu ook weer. Vandaag dagje samen vrij. Lekker cupcakes gebakken samen de verjaardag van pop gevierd. Daarna is ze lekker zelf aan het spelen en ik wat aan het opruimen/ schoonmaken. Deurbel... vriendinnetje.. "mag ik komen spelen?" dochterlief.. : JAJAJAJA en ik heb eigenlijk geen enkele reden waarom het niet mag. Ik kan gewoon doorgaan met wat ik aan het doen ben maar toch baal ik er van. Heb wel ja gezegd want voor dochter hartstikke leuk, maar ik ben dus helemaal van de leg Overigens terwijl ik dit tik zetten de dames de badkamer blank boven om een spuitje te vullen met water... heb ze gezegd dat het zo weer afgelopen is. Meisje is nu een uurtje binnen dus ik vind het wel goed zo. Hebben andere moeders ook zo`n moeite hiermee ? Of ben ik de enige muts. Oh en ik heb niks tegen speelafspraken, maar plan ze graag zodat ik weet waar ik aan toe ben Als ze nou straks oud genoeg is om buiten te spelen kan ik gewoon zeggen ga maar spelen BUITEN maar ja dat mag ze nog niet van mij ( ze is 5,5 jaar ) Andere meisje mag dat dus al wel want die komt hier alleen aangefietst en is hier gerust de hele dag. ( zaterdag om 11u en heb ik om 17u toch maar de speelpret afgekapt.. )
Mijn ouders hadden dat ook. Mocht ook nooit iemand spontaan blijven eten. Vreselijk vond ik dat als kind
Ik heb er ook wel wat moeite mee, maar waar ik dan weer geen moeite mee heb om mijn kind van 5,5 buiten te laten spelen, dus ik stuur ze wel gewoon naar buiten als het mij te gortig wordt binnen.
Nee, ik vind dat spontane juist heerlijk! Terwijl ik toch ook echt wel van het type "plannen/organiseren" ben.... Maar mijn ouders waren vroeger met speelafspraakjes etc ook vaak wat "star" waardoor ik heel vaak "nee, nu even niet" te horen kreeg en mss dat ik daar nu juist heel soepel in ben.
ik zeg dus overigens zelden nee hoor alleen als het echt niet kan of uitkomt, maar vind het vervolgens niet echt leuk ( echt niet eigenlijk dus ) Maar goed, ik laat die meiden wel lekker spelen die merken daar niet van. In vind er wel een limiet aan iedere dag vind ik gewoon niet nodig zeker niet in bv op zondag. Dan wil ik graag samen met het gezin dingen doen.
Oeh ik denk dat je het jezelf onnodig moeilijk maakt. Helemaal met het oog op de toekomst. Dan zullen er nog veel vaker onverwacht vriendjes langs komen. Ik merk het nu al met de oudste van bijna 8, daar komen nu vriendjes spontaan langs. Vaak om hem op te halen om te voetballen, maar ook wel om hier binnen met de lego te spelen. Ik zou het steeds meer proberen los te laten en niet te veel verwachten van een dag.
ik kan me wel voorstellen dat je het niet zo makkelijk vindt. Mijn dochter is nog niet van die leeftijd maar ik ben ook echt niet zo flexibel met die dingen... Best moeilijk soms he? overigens had ik vroeger als kind helemaal niet zo veel van die aanwaaiafspraakjes. is dat meer iets van deze tijd?
Mijn dochter is 3, maar ze sleurde ineens het buurmeisje mee naar binnen. Deze heeft zelf ook al eens aan de deur gestaan om 9.00 uur 's ochtends om met dochter te spelen. Merk dat ik dat helemaal niet gewend ben, dus het wordt straks echt omschakelen hier. Maar ben ook niet zo van het spontane, maar misschien leer ik het loslaten.
Ik vind vriendjes die spontaan langskomen geen enkel probleem...alleen niet s morgens om 9 uur want dan liggen we nog in bed. En in het weekend zal het bijna nooit kunnen...wij hebben altijd plannen.
Dat is nou precies wat ik het allerleukste uit mijn eigen jeugd vond. Lekker buitenspelen, en dan aanbellen bij je buurtvriendjes/vriendinnetjes om te vragen of die ook buiten kwamen spelen (of als het regende binnen). Ik vind het echt iets positiefs en typisch Nederlands. In de andere landen waar ik gewoond heb (o.a. Australie) was het eigenlijk bijna nooit mogelijk/verkeersveilig om voor jonge kinderen zelfstandig naar een speeltuintje te gaan en maar te zien wie er allemaal nog meer was of die dan op te halen. Dan was het opbellen naar een schoolvriendje en met de auto weggebracht en opgehaald worden en in de eigen tuin spelen, veel minder spontaan. Ik zou het voor je dochter dus wel doen, dat spontane/flexibele. Maar er zit wel een verschil tussen 1 uur samenspelen of een hele zaterdag van 11 tot 17, dat zou ik ook teveel vinden als dat hier van toepassing gaat zijn. En als je andere gezinsplannen hebt, of het op de zondag niet wilt, of heel vroeg in de ochtend niet, gewoon aangeven toch?
Ja heerlijk spontaan aanbellen en dan lekker buiten gaan spelen straks vind ik prima maar niet continue in mijn huis haha.. Als ze haar A diploma heeft mag ze alleen buiten spelen ( we wonen nogal in een waterrijke buurt ) Dan vind ik het geen probleem. Ik moet gewoon ook nee zeggen als het niet uit komt maar dat vind ik dan weer lastig want sneu voor mijn dochter. Nou ja moet er gewoon niet zo`n issue van maken.
ja ik heb precies hetzelfde. Kan er absoluut niet tegen. Gelukkig mijn beide kids en man ook niet. Dus we zitten elkaar daarmee niet in de weg Beide kids hebben een diagnose en hebben geen vriendjes in de buurt en alleen buiten spelen kunnen ze niet. Alle kids die ze kennen hebben ook een diagnose dus die spontaniteit is er ook niet vaak. Dus wat dat betreft heb ik het echt getroffen als je het op die manier bekijkt
Ik vind het best maar je kunt wel gewoon je grenzen aangeven. Hier is het gewoon de regel dat ze beneden of in de tuin spelen. De badkamer blank zetten en dat soort geintjes, no way.
Nou dit. En soms zeg ik ook nee, want het komt niet uit. Ik heb er nu bijv echt geen trek in, ben moe, hormonaal en heb pijn. Heb nu even al meer dan genoeg aan die van mezelf. Maar goed, die van mij mogen wel al alleen buiten spelen, dat scheelt ook wel. Dus nu zeg ik vaak dat ze dan maar voor ons huis moeten gaan spelen.
Hier gebeurt het weleens, heb er geen problemen mee, maar geef wel eerlijk aan als we plannen hadden om weg te gaan. Wij lopen hier vaak nog in pyjama op zondag, maar dan trekt de oudste even wat aan als ze naar buiten gaan, lekker toch als dat kan. Laatst kwam er een vriendinnetje van de oudste aan deur maar de kinderen waren uit logeren. Dus ik vroeg: misschien kan je M. proberen? Die was er ook niet. En M.? (andere ). Ook niet. Vond het best sneu...
Gevoel is wel een beetje herkenbaar. Ik heb het vooral met mijn schoonouders. Voor mijn gevoel komt het nooit uit..vaak op zaterdagmorgen en dat is beetje ons poets/boodschappen moment en zo, soms precies als kinderen naar bed moeten, maar eigenlijk elk moment dat ze komen denk ik, ah moet dat nou en ben ik al chagrijnig. Terwijl het prima mensen zijn, maar dan gaat t anders dan ik gepland heb en dan ben ik geirriteerd. Onze kinderen zijn nog jong maar als ze wat ouder worden en speelmaatjes krijgen dan zal ik het ook meer los moeten laten...
Ik kan hier echt er geen hekel aan hebben want het gebeurt hier de hele dag door. Het is hier net een inloophuis en zo ook bij diverse buren. Allemaal rond dezelfde leeftijd, zo leuk. Elke week zeker 1 kind wat spontaan blijft eten, avond of lunch (ze worden dagelijk voor het eten uitgenodigd door mijn dochter dat houd ik dan wel tegen hahah). Ik ga ook regelmatig kleine boodschapjes doen en heb dan ook vaak een kind extra mee. Met mooi weer stuur ik ze wel naar buiten. En boven op haar kamer spelen wil ik nog niet. Ik vind haar daar te jong voor. Paar keer geprobeerd en dat gaat nog niet echt fantastisch. Ik wil ze kunnen horen. (ze slaapt op zolder). Onze jongste vindt het ook geweldig! Die leg ik er dan op een kleedje bij. Heerlijk vindt hij dat, heb er dan echt geen kind aan! Zou heel graag een groot gezin willen. Maar er zijn verschillende redenen waarom dit niet gaat gebeuren. Dus daarom neem ik maar surrograat kindjes aan.
Mijn ouders gelukkig niet. Ik zie het wel bij ouders van vriendjes/vriendinnetjes van mijn stiefkinderen en vind dat altijd zo sneu... Zelf heb ik er geen enkele moeite mee. Vind het juist leuk voor de kinderen dat ze vrienden hebben. Ook blijven eten kan altijd onaangekondigd. Er is eigenlijk altijd wel genoeg voor eentje extra. Waar er 5 eten kunnen er ook 6 eten, zeggen wij altijd. En zouden er meer willen blijven eten, dan heb ik spullen in de vriezer/kelder of ik race even langs de supermarkt.
Hier ben ik het ook helemaal mee eens! Spelen prima, de boel afbreken absoluut niet. Nou heb ik twee pubers (17 en 13) en met hen is de afspraak dat ze alle 'restanten' van het afspreken met vrienden zelf opruimen. En dat doen ze keurig moet ik zeggen, tot stofzuigen aan toe.