Dit! Wij hebben ook altijd toegegeven, maar nu wij het zat zijn kunnen we het niet aanpakken omdat hij dan anders zijn zusje van 8 weken wakker schreeuwt (die overigens wél al doorslaapt) Laatst toevallig wel op een CB een methode besproken die wij willen gaan geprobeerd als we het écht zat zijn. Na het vaste slaapritueel een tijdsbestek afspreken waarop we terug gaan als hij huilt, bijv 5 of 10 minuten. Dan kort laten zien dat je er bent, kort troosten en dan weer weg. Als hij weeë begint te huilen weer na 5 of 10 minuten terug, maar wel altijd dezelfde tijd ertussen laten. En bij elk slaapje consequent volhouden, ook 's nachts.
Ik vind het altijd jammer dat bij dit soort methodes niet gedacht wordt vanuit het kind. Jij kan klokkijken, maar wat is 5 minuten voor een baby? En als je terugkomt en hij wordt stil, is dat dan uitproberen (of is het gewoon een baby/dreumes die blij is dat je er eindelijk bent). En als ze de speen/knuffel weggooien is dat dan om je te pesten en uit te proberen of is hij bang alleen in zijn kamer? Niet om je aan te vallen hoor, maar ik wil gewoon iets zeggen waardoor het ook vanaf de andere kant kunt bekijken. Gevoelens van babys en kinderen vind ik heel belangrijk. Ik verbaas me nog wel eens dat het vaak geschaard wordt onder 'gewenning, uittesten' e.d. Meer in het algemeen hoor. Altijd toegeven is de andere kant. Maar er zijn nog genoeg tussenwegen tussen alles toegeven en slaaptraining!
Ze heeft het niet over uittesten etc? Ze probeert haar dreumes te leren zichzelf te troosten en zelf te gaan slapen. En 5 minuten laten huilen met bijna 2 jaar vind ik niet lang...
Het is inderdaad een lastige en vermoeiende periode! Mijn zoontje hebben we eigenlijk al heel snel in zijn eigen bedje gelegd, slapen doet hij dus altijd daar. Maar soms is dit ook drama, blijven huilen...enz...dan halen we hem toch uit bed, even boekje lezen of in bed, wat water drinken. Dan weer terug in zijn eigen bed. Meestal gaat dit prima! We halen hem trouwens alleen uit bed als we echt merken dat hij verdrietig is of overstuur wordt. Qua regels; wij zijn heel consequent in waar hij wel en niet aan mag komen en dat begrijpt hij donders goed. Dus niet aan de afstandsbediening, eten niet op de grond gooien, geen viezigheid van buiten in je mond doen, niet gillen, niet met speelgoed tegen de ramen slaan..enz... Dan zeggen we, nee lieverd...dat mag niet en leiden we hem af. Soms wel 10 keer achter elkaar maar hij weet het heel goed. Probeert het soms nog wel uit hoor, maar blijven hem corrigeren. En ja, dan wordt hij soms boos of laat zich vallen. Maar hij is nu 14 maanden en begrijpt echt goed wat wel en niet mag van ons. Dat ondeugende gezichtje als hij iets doet wat niet mag is soms wel erg schattig....maar ja... Luier verschonen hier ook drama! Inderdaad iets geven als afleiding! En ik knuffel hem gek, ben een heel warm persoon..maar ik heb toch echt mijn regels. Hij ontwikkeld zich prima, vrolijk, gezellig, pienter mannetje! Ik ben geen voorstander van erbij blijven tot hij in slaap valt of dan maar elke keer in bed bij ons nemen. Uitzonderingen daar gelaten. Leren om rust te vinden in zijn eigen kamertje met vast ritueel vind ik heel belangrijk. Net als (nu kleine) regels, er zullen vast uitzonderingen zijn maar regels qua normen en waarden en gedrag vind ik belangrijk nu al mee te starten. Uiteraard op een vrije manier.
Kinderen hebben duidelijke grenzen nodig om zich veilig te voelen, en dan nog kan je vrij opvoeden. Ik ga in op de behoefte van het kind, binnen mijn eigen grenzen en onze regels. Precies wat twoboys zegt. Toevoeging je hoeft niet streng te zijn maar consequent. Met een andere stem praten wanneer ze iets niet mogen en er naar handelen. Maar ook naar leeftijd, 5 min in box of trap past niet bij een kind van onder de twee maar dat is mijn mening. (En doorzetten) Natuurlijk ook enthousiast wanneer ze iets goed doen of goed gaat.
Nee precies, ik denk totaal niet dat mijn zoon ons aan het uittesten is. Sterker nog, ik denk dat onze zoon het 'eng' vind om zelf alleen on slaap te vallen en wij houden dat gevoel op deze manier in stand. Ik ben van mening dat je ze wel degelijk kunt leren dat het nergens voor nodig is om bang te zijn zolang je ze laat weten dat je er nog steeds bent. Het is echt niet erg om je kind of baby soms even te laten huilen, sommigen hebben het ook een beetje nodig. Maar er zijn natuurlijk meer wegen die naar Rome leiden, men moet voor zichzelf een methode kiezen wat ze het beste lijkt
Sorry, ik bedoelde ook niet dat Cammy het uittesten noemde. Misschien wat onduidelijk geformuleerd. Maar ik schreef het, omdat het wel vaak wordt genoemd door mensen die kiezen voor deze methode of die deze methode adviseren.
Ik legde een extra speen en knuffel in het bed ( Als ze ging staan en huilen en alles uit bed gooien). Ik leg dat dan in het bedje en geef het dan niet in het handje, als valt het zo weer uit bed.