over het hebben van een gat in je CV; ik heb recentelijk veel mensen aangenomen; mensen die jaren zochten naar een baan zonder geluk, maar ook iemand die haar baan heeft opgezegd om meer bij haar zoon te zijn (na een zwaar jaar) dit houdt voor mij niet in, dat iemand minder gemotiveerd is om te werken of dat de capaciteiten te min zijn. Hoe het sollicitatie gesprek is verlopen is veel belangrijker dan hoe de CV er uit ziet; de bullshit haal je er toch zo uit. Wij hebben nu een mix van verschillende soorten mensen van geen tot niet relevante ervaring tot 'zware' krachten.
Het grootste gedeelte van mijn jeugd, was mijn moeder vroeger thuis of had ze afwisselend een baantje. Mijn vader is een tijd werkloos geweest (crisis van de jaren '80) en is toen aan de slag gegaan als glazenwasser. Wij hadden het thuis echt niet breed. Woonden met z'n 4en in een klein arbeiderswoning met 2 slaapkamers, waar mijn vader 3 van had gemaakt. In mijn kamertje paste onder de schuine wand mijn bed, dan was er ruimte voor een klein bureautje en mijn barbiehuis Ik kan me niet herinneren dat wij vroeger een uitstapje maakten, naar een pretpark gingen oid. Wat ik me wel kan herinneren waren de kampeervakanties in frankrijk, de zomers achter in de tuin in het zwembadje, mijn moeders glibberende lijf van de bakolie... Als ik een barbiepop wilde hebben, dan gingen alle kwartjes, dubbeltjes ,guldens in mijn spaarpot en telde ik samen met mijn moeder of ik de 7,50 bij elkaar had. Vaak legde ze dan net die ene gulden bij. Dan liep ik trots naar de speelgoedwinkel met mijn moeder om die ene pop te halen. Dat zijn mijn jeugdherinneringen. Mijn ouders zeggen: we vinden het zo jammer dat we jullie vroeger niet konden geven wat jullie allemaal wilden. Mijn antwoord is vaak: waar heb je het over??? Mijn man is heel anders opgegroeid....ouders met een eigen bedrijf, altijd aan het werk. Kopje thee werd gedronken bij moeder aan het bureau terwijl ze hard aan het werk was. Ja, ze waren 1 van de eersten met een pc thuis en ja, ze waren 1 van de eersten met internet. Ja, hij liep altijd in MCgregor rond en ja, zijn vader reed altijd de nieuwste bmw. Op zijn 8ste had hij al zijn eerste spelcomputer, zijn eerste tv en weet ik allemaal wat op zijn kamer, die zeer waarschijnlijk 8x zo groot was als die van mij en hij kreeg alles wat hij wilde. Hij was zo'n jongen die op 14 jarige leeftijd naar de kroeg mocht en 50 gulden mee kreeg. Maar hij herinnert zich maar 1 ding van vroeger: Zijn ouders waren altijd aan het werk. Tot mijn 18de heb ik nooit geweten dat wij het vroeger niet breed hadden.Dat mijn ouders meerdere malen het spaargeld van hun kinderen moesten gebruiken om in mindere tijden te kunnen rondkomen.... Dus ja....kinderen geven niks om materiaal....uiteindelijk draait het om wat je ze mee geeft. Kinderen hoeven niks te weten hoe de situatie is waarin ze zitten. En soms wel, maar dat maakt ze alleen maar sterker!
Ik begrijp je punt maar ben het niet helemaal met je eens. Afhankelijk van het referentiekader van een kind kan hij/zij echt wel doorhebben dat er sprake is van (relatieve) 'armoede' thuis en daar enorm onder gebukt gaan. Als jj in bvb een arbeiderswijk woont waar veel gezinnen in de bijstand zitten of moeten rondkomen van een laag loon zal het minder impact hebben wanneer jj als kind zelden of nooit iets extra's krijgt, geen toetjes na het eten hebt of niet op een sportclubje zit. Wanneer jij echter opgroeit in een omgeving waar gezinnen het gewoon goed hebben en door omstandigheden je ouders je opeens niks meer te bieden hebben behalve de basis, dan is dat voor een kind echt geen pretje. Zeker niet als er óók nog ruzies en spanningen thuis zijn over hoe de rekeningen te betalen of wéér een deurwaarder proberen te ontwijken. Dat levert niet alleen veel stress op voor de ouders, maar zeker ook voor een kind wat vaak nog tot in de volwassenheid doorwerkt. Eens, een kind kán er sterk(er) uitkomen maar ten koste van wat is dan de vraag.......😪😞
In mijn ogen heeft dat laatste vooral te maken met Hoe ouders met dingen omgaan en niet perse met wel of niet in armoede leven. Kinderen gaan niet gebukt onder die zogenaamde armoede maar onder de houding van ouders. En dat kunnen ze echt net zo goed gaan op exact dezelfde manier als ouders rijk zijn.
Niet persé. Ook al zijn de ouders nog zo laconiek of zelfs optimistisch over hun 'armoede' een kind krijgt daar toch wel het nodige van mee. Een kind hoe jong ook, kan feiloos de spanningen aanvoelen die er thuis mbt de geldzorgen ook al denken de ouders dat goed te verbergen. En als je als kind langdurig en structureel moet toekijken hoe andere kinderen een onbezorgde jeugd hebben met allerlei extra's en leuke dingen terwijl je eigen ouders (bijna) altijd 'nee' moeten verkopen gaat dat echt zijn tol wel eisen. Er zijn helaas ook voldoende onderzoeken gedaan waaruit dat ook blijkt. Vandaar dat ik in dat opzicht de 'relatieve armoede' in NL niet wil bagatelliseren, zeker niet in gezinnen met kinderen...😓
Hoer ongeveer net zo: mijn vader was ambtenaar, mijn moeder was thuis. Wij hadden een klein rijtjeshuis met zijn allen. Als er kleurentelevisie of rollerskates kwamen, dan kregen wij dat niet. Mijn moeder bakte veel en een ijsje van de ijsboer kregen wij ook niet. Wel een zelfgemaakte uit zo'n rol met een wafeltje; lekker joh! Bij ons was luxe: gebrande pinda's van de markt voor de zaterdagavond. Mijn ouders draaiden zelf gehakt van de doorregen runderlappen uit de aanbieding. Later werden we vegetariër. Groente, aardappels en eieren kwamen van de boer. Een auto hadden we meestal niet en soms een slechte tweedehandse. Pretparken gingen we nooit naartoe, heb daar ook niks aan gemist geloof ik. Op vakantie met de trein en dan met z'n allen overstappen met een koffer in je hand, dat was avontuur! Mijn moeder naaide bijna al onze kleding en knipte ons zelf. Hier was ik op mijn 14e wel heel erg klaar mee, maar goed. Ik heb nooit het gevoel gehad in materieel opzicht iets tekort gekomen te zijn.
Ook dit keer ben ik het helemaal met je eens. Ik kom uit een gezin waar er weinig te besteden was, en ik kan je vertellen dat het inderdaad structureel toekijken is hoe andere kinderen een onbezorgde jeugd hebben met allerlei leuke dingen. Daarnaast heeft het ook impact voor de rest van het verloop van je leven. Het leven wat ik nu leef, heeft mij bloed zweet en tranen gekost. Alles heb ik zelf moeten opbouwen. Het is helaas gewoon zo dat je een hele slecht start krijgt daar door, en je pas op latere leeftijd echt kan beginnen met het opbouwen van je toekomst terwijl je normaliter gezien een beetje mee krijgt van je ouders. Al is het maar bijvoorbeeld je rijbewijs. Dus ja, je krijgt er zeker als kind iets van mee.
Daar ben ik het mee eens, een dubbeltje wordt niet zo snel een kwartje. Daarom denk ik dat sommige mensen die leven in "armoede", ik spreek trouwens liever van "niet breed hebben", verkeerde keuzes maken in het leven omdat ze niet beter weten. Dat het van generatie op generatie wordt doorgegeven. Totdat iemand de cirkel doorbreekt en zich wel weet op te werken van een dubbeltje naar een kwartje. Toen ik 10 was, kreeg mijn vader opeens een betere aanstelling en ging van glazenwasser naar voorman, mijn moeder kreeg de mogelijkheid om naar school te gaan. Deed overdag een opleiding en kreeg daarna een goede baan. Op mijn 12de ging mijn vader een opleiding volgen naast zijn werk en gingen wij verhuizen naar een groter huis. Vanaf dat moment is alles eigenlijk beter en beter geworden. Maar dat is gebeurt door altijd kei en kei hard te werken, te leren, met vallen en opstaan. Daarom hebben ze mij en mn broer altijd gestimuleerd om te werken en goed je best te doen op school. Ons de waarde van geld geleerd en keuzes te maken. Dus ik denk echt, dat mensen die niet in een andere positie zijn gekomen door bijvoorbeeld ontslag/ziekte iod. Zelf beter hun best moeten doen om uit die positie te komen. Maar vaak (niet altijd) zijn dat de mensen die zeuren op alles wat er slecht geregeld is, zeuren over geld dat naar Griekenland gaat, of ander buitenland, zeuren op Rutte iod. Als ik zie wat voor personen op dat soort dingen reageren op social media, dan denk ik En oke, overal is een uitzondering op regel...
1000% met je eens. Prachtig en bewonderenswaardig vind ik altijd die verhalen van 'alsnog een kwartje worden van een dubbeltje'. 👏🏼👍🏼👌🏼
Wel denk ik dat je er vroeger minder erg in had als je iets minder te besteden had, dat hadden wij ook en vele mensen met ons door de jaren 80 crisis. Maar nu moet je er bij horen als puber. Mijn 13 jarige begint er nu ook mee, i pad klas, goedkope schoenen kunnen echt niet, iedereen heeft al eens gevlogen, wij niet. Ik bestempel ons zelf niet als arm maar moeten echt heel goed uitkijken. Wij zijn onze zoon ook al flink achter de vodden aan het zitten wat school betreft. Gister meteen na de eerste week schoolziek daar hebben we meteen korte metten mee gemaakt en kreeg net een berichtje dat hij zijn geschiedenis van gister al heeft ingehaald. Maar hij kan het en heeft er de hersens voor mijn dochter kan het bijv weer niet en daar gelden ook weer andere regels voor en proberen we later naar een leuke baan te begeleiden. Als ik naar onze straat kijk, er werken maar 3 gezinnen de rest leeft van een uitkering maar die stellen idd andere prioriteiten, zonnebankje, nagels, wiet kunnen dus ook nooit een dagje weg of een weekje op vakantie, dat vind ik triest.
Ik ben een paar jaar geleden gestopt met werken na een heel heftige periode van een aantal jaren. in redelijk overleg met een afkoopsom weg gegaan van een leidinggevende functie en besloten de eerste tijd te gebruiken om onze zoon zelf op te voeden in plaats van steeds naar de oppas te moeten brengen. In die zelfde periode heb ik een opleiding gedaan niet stil gezeten diploma behaald maar ik weet nu al dat ik daar uiteindelijk niet in ga werken. Nu hebben wij besloten dat ik voorlopig nog thuis blijf en die burgerlijke moeder ben die in de middag met een kopje thee zit te wachten als de kinderen uit school komen, dit om ze mee te geven wat wij zelf ook hebben gehad vroeger thuis en wij dit als heel prettig ervaarden en het ook een rust punt is in ons gezin. Soms denk ik wel eens t duurt nog heel lang maar zou ik straks weer aan de bak kunnen, ik hoop het en ga er dan mijn best voor doen, ik weet zeker dat ik het ook heel leuk zou vinden dan weer te werken, maar voor nu vind ik de zorg voor de kinderen ook onwijs leuk en heb ik een rustig en gelukkig gezin.
Ik denk dat beiden kanten waar zijn. Een kind hoeft niet per se mega cadeau's en dure uitstapjes te hebben om een leuke gelukkige jeugd te hebben. Maar toch denk ik dat kinderen er best last van kunnen hebben als het verschil met klasgenootjes duidelijk wordt.
Daar kun je je school ook wel een beetje op uitzoeken. Op zich zouden we best veel kunnen doen en kopen, maar dat doen we simpelweg niet. Ik zit dan ook niet op een school te wachten met grotendeel kids die allemaal een eigen ipad bezitten en 2 maal per jaar met het vliegtuig naar een ver oord gaan.
dat klopt en wij hebben dat ook gedaan. De school is een afspiegeling van onze wijk...alle kleurenen geloven zijn aanwezig en ook alle lagen van de samenleving...zo heb je kinderen die een eigen ipad, ds enz hebben en idd dure dingen doen...maar ook mensen die elk dubbeltje om moeten draaien...en mensen zoals wij
'Erbij horen als tiener' is echt van alle tijden hoor. Ik ben het kind van de jaren 80, en dat was toen echt niet anders. Alleen waren er andere dingen die IN waren, deze waren in verhouding ook duur (bijv een skateboard, skeelers, videorecorder, walkman. Daar liep ook iedereen mee op straat)