Jullie hebben helemaal gelijk. Ik ben inmiddels wat gekalmeerd, ik kon vorige week echt alleen maar huilen (hormonen?) en inmiddels kan ik wat rustiger naar de situatie kijken. Ik denk inderdaad dat ik hem helemaal buiten beschouwing moet laten als ik deze beslissing neem want hij wil er gewoon niet bij betrokken worden. Ik heb het ook nogmaals voorgelegd dat ik samen het besluit wil nemen, maar hij kan alleen maar zeggen dat hij weet wat hij wil, en dat is geen kind. Ik merk dat als ik met hem praat, ik zo ongelofelijk geraakt word door zijn gevoel en het 'niet willen' dat ik op zo'n moment dus denk 'ok dan maar abortus'. Terwijl het echt indruist tegen mijn eigen gevoel. En als ik dan alleen ben dan ga ik me langzaam weer anders voelen. Ik snap niet zo goed hoe het komt dat ik zo beïnvloedbaar ben.. Ik ben inmiddels op gesprek geweest bij het Fiom en dat was ook met name het advies dat ik van hun kreeg: ga goed kijken wat je zélf voelt, jíj moet leven met deze beslissing, de rest van je leven. Eigenlijk ook geen nieuws natuurlijk, dat is hier ook al gezegd, dat is ook al door vriendinnen gezegd maar op één of andere manier blijft het misschien beter hangen nu. Dus ik ga de komende tijd gewoon rustig proberen om alles op een rijtje te zetten en ook mijn emoties en gevoelens een beetje te sorteren. Ik hou jullie op de hoogte
Het klinkt mij in de oren dat je een prima stabiel en liefdevol leven kunt bieden aan dit wonder. Met of zonder de vader. in ieder geval, ik lees tussen de regels door dat het ook een beetje bepaald gelukje bij een ongelukje is. Kan het verkeerd hebben hoor ik zou me (makkelijker gezegd dan gedaan, want een zwangerschap komt nu eenmaal met onzekerheden ) niet al te veel zorgen gaan maken en misschien meer gaan genieten laat het over je heen komen.
Oh wat lastig! Hij legt de keuze niet bij jou. Hij weet wat hij wil maar kan jou niet dwingen. Hij heeft besloten het niet te willen. Ik vind ook dat een man net zoveel recht op zijn mening heeft in dit geval. Maar... Ik heb nu een kindje samen met mijn vriend. Gelukkig zijn wij wel samen. Maar ik moet zeggen dat de liefde die je voor je kindje voelt zo ongelofelijk veel sterker is dan dat je kunt voelen voor welke man dan ook (oké mijn persoonlijke mening).. Dit kindje was ooit jouw wens. Probeer je is te bedenken hoe je leven met kindje zou zijn? En ja, het zal vast ook heel zwaar zijn zo alleen maar met die liefde die je voelen gaat kan je dat aan! Ik hoop dat je voor jezelf een keuze maken kan een wie weet, als je er toch voor kiest het te houden, draait hij wel bij...
Dat zijn de hormonen 😘 Hoe gaat het nu met je? Heb je een goede band met je ouders? Ik heb ze het pas verteld toen ik al 12 weken was omdat ik tot 11 weken nog dacht een MA te krijgen. Heb je al met dr VK gebeld in je woonplaats? Dan kan je in elk geval een echo laten maken. Dat de vader in kwetstie nu zegt ik wil er niks mee temaken hebben is in deze situatir ergens wel voor te stellen hoor. Dat was hier ook zo. En nu ziet R. Zn pappa toch 1 keer per week een ochtend. En de kleine is altijd zo blij om zn pappa te zien. Heel gek eigenlijk 😇 en ze zijn ook super lief samen. Het fijt dat er nog gesproken wordt zegt wel iets over de situatie. Hij zal best wel even tijd nodig hebben om aan bet idee te wennen. Misschien zelfs wel tot de baby geboren is. Probeer conflicten te voorkomen en blijf praten waar mogelijk. Het is een harde les voor hem maar misschien straks juiste wel de mooiste 😁 Afijn. Blijf bij je eigen gevoel. Natuurlijk heeft de vader rechten en plichten maar jij bent de baas over je eigen lichaam. Jij zal de baby moeten dragen of het verlies. Dat kan en zal hij niet voor je doen.
Ik ben ook erg benieuwd! Wat betreft de vader, je bent hem als vriend toch al kwijt. Als je het kindje houdt vertrekt hij en als je het kindje weg laat halen kan je hem waarschijnlijk nooit meer recht in de ogen aankijken en verwaterd de vriendschap ook. Laat dat dus je keuze niet beïnvloeden! Ik lees de toon in je berichten en volgens mij komt die wondertje prima terecht...
Ik ben ook wel erg benieuwd hoe het met je gaat ts. Ik lees dit nu en ik hoop dat je voor jezelf alles op een rijtje hebt kunnen zetten
Hoi, ik Kan me ergens ook wel in dit verhaal vinden... Ik ben 31 jaar, alleenstaande mama met een zoontje van 6 jaar. Had me dit jaar voorgenomen dat als ik tegen volgens jaar geen vriend zou hebben dat ik een bewust alleenstaande mama zou worden van een 2de kindje. Nu ben ik er sinds een klein weekje achter gekomen via Testje dat ik zwanger ben na een one night stand. Alvast bij de huisarts geweest en die bevestigde de test, ben nu een 7 weken zwanger. Jammer genoeg is mijn gevoel van blijdschap nu sinds 2 dagen overgeslagen naar twijfels...ga ik het wel alleen kunnen? Kan ik het wel aan zowel financieel als emotioneel en mentaal? Gaat mijn zoontje zich niet achteruitgestoken voelen? Ga ik hem nog genoeg aandacht kunnen geven? Wat gaan de reacties zijn van mensen? Wat zeg ik later als de vraag komt wie haar/zijn papa is? (De Papa wil geen kinderen).....zoveel vragen en twijfels die ineens op me afkomen terwijl voor de zwangerschap al met de planning zat van bewust alleenstaande mama te worden. Echt niet leuk! Wil zo hard genieten en terug blij kunnen zijn in plaats van me dit allemaal af te vragen.
Ach nu ben je zwanger van iemand die je iets beter kent dan een donor. Wat je tegen je familie en omgeving zegt? De waarheid duurt vaak het langst en deze zwangerschap is voor jou een kadootjes. Wbt de vader tja... Ik zou eerlijk tegen je kind zijn en hopelijk heeft de man in kwestie in elk geval het fatsoen je kind een keer te woord te staan mocht het behoefte hebben om z'n biologische vader eens te spreken.
Mirtje, als de jongen zo'n goede vriend van je is, kun je hem dan niet het verhaal over je kinderwens en die overwegingen vertellen? En dat als je daarom besluit het kind te houden, hem voorleggen hoe hij erin zou staan als hij de zorg er niet voor hoeft te hebben? ik begrijp niet zo goed waarom hij alle contact zou willen verbreken alleen omdat jullie nu een kind verwachten. Dat is voor hem schrikken en oké, hij wil geen kind, maar jij zat er ook niet op te wachten. Hij heeft nagedacht en besloten dat hij het niet wil, jij hebt nagedacht en - volgens mij - denk je dat jij het wel wil. Dan zou ik overleggen of jullie gewoon vrienden kunnen blijven ook al houd jij dat kind. Niemand hoeft per se te weten dat het van hem is en hij kan het kind zien als 'jouw' kind in plaats van dat van jullie? Geen idee hoor, maar dit kwam in me op..
Hoi Mirtje, Hoe is het met je? Ik zat in dezelfde situatie. Maanden geleden kwam ik erachter dat ik zwanger was. Wij hadden wel zorgvuldig anticonceptie gebruikt en de schok toen ik de test zag, was enorm. Al snel bleken we er anders in te staan. Hoewel we al paar jaar bij elkaar waren, was onze relatie totaal niet voorbereid op kinderen. Ik merkte dat ik het niet weg kon laten halen. Omdat we geen seks hadden met het oog op kinderen, heb ik de vader losgelaten en gezegd dat ik het kind hield, maar van hem niets verwachtte. De eerste maanden was het contact naar, maar tegen de 20 weken belde hij me een stuk rustiger op. Inmiddels hebben we goed contact. Hij helpt me met praktische zaken, heeft het kind erkend en gaat er ook op vaste dagen voor zorgen. Mijn tip als je voor jezelf beslist om het kind te houden, geef het de tijd om de situatie wat te laten bedaren en geeft ook de vader de ruimte. Aangezien kinderen niet op de planning stonden, mag hij in mijn ogen zeker zeggen dat hij het niet wil. Het is uiteindelijk het recht van de vrouw om te beslissen of het kind er komt, maar dat brengt ook de plicht met zich mee om ervoor te zorgen dat je het alleen moet kunnen en daarnaast het kind zijn vader niet ontneemt uit rancune, voor als hij jou of jullie niet in zijn leven wil. Hou de situatie open, zet het belang van je kind voorop en dan komt het in jouw geval zeker goed, of het nou linksom of rechtsom is.