Wij zitten sinds juni MMM, ik ben er in terecht gekomen ivm menstruatiekrampen, maar inmiddels heeft de gynaecoloog 2 scenario's wat mijn krampen kan veroorzaken. Beide zullen van invloed zijn op onze kinderwens. Uiteraard hopen we nog steeds op het beste, maar toch. In onze omgeving weten alleen mijn ouders en mijn werk het. Ik wil niet dat meerdere mensen het weten. Ze weten dat ik geopereerd moet worden, maar meer niet. Ik wil het niet vertellen, omdat het straks dram om niks is als alles in orde blijkt, omdat het straks verrassing meer is voor iemand als we zwanger blijken te zijn en omdat ik er niet steeds mee geconfronteerd wil worden. Ik wil er over praten wanneer ik wil en niet wanneer anderen het vragen. Hoe is het bij jullie?
Bij ons weten schoonmoeder, ouders, broers/zussen en beste vrienden dat wij al een tijdje bezig zijn. Best wel wat dus. Maar ik heb echt geen zin om het er iedere keer over te hebben. Maar ben wel blij dat ze op de hoogte ervan zijn.
Bij ons wist iedereen het. Heb er ook open over geschreven op sociale media. Ik vond het fijn om het te kunnen delen. Mensen weten dan tenminste wat er speelt en kunnen ook rekening met je houden.
Wij zijn er open over. In het begin ook stil gehouden maar al snel vond ik de vragen 'waar blijven de kinderen?' En 'je bent zeker zwanger?' Heel frustrerend. Ik zitten zelfs over na te denken om er een stukje over te schrijven en op social media te gooien. Vind de taboe die er op rust vervelend.
Ik zit er nu niet meer in maar wel 1.5 jaar in medische molen gezeten Sowieso moest ik het wel op mijn werk zeggen...want ik moest steeds weg onder werktijd.. je kan geen smoesjes blijven verzinnen.Mijn vriendinnen en familie wisten het ook wel.Ik schreeuwe het niet van de daken,maar maakte er ook geen geheim van.
Ik ben er heel open over. Al die mensen die grappig denken te zijn over waarom wij nog geen kinderen hebben, ik had er schoon genoeg van.
Na diverse operaties en opnames weet bijna iedereen t hier. Kan er niet omheen.. Schaam me er niet voor en de verrassing is er toch al af.
Dit. Ik vond het belangrijk dat ik de ruimte kreeg om het traject te doorlopen. Ik vertelde mensen ook dat ik me terugtrok als ik slecht nieuws had en zei het ook eerlijk als ik er even niet over wilde praten. Dat werd altijd gerespecteerd.
Hier zijn we er ook open over: (schoon)ouders, broers/zus, vriendinnen, directe collega's.... We maken er absoluut geen geheim van! Zo kan ik altijd mijn verhaal kwijt als ik daar behoefte aan heb, kunnen mensen meeleven en snappen ze ook als ik een keertje niet zo lekker in mijn vel zit.
Ook hier zijn we er heel open in, en eigenlijk is iedereen op de hoogte. Dat vind ik wel prettig, ik kan er nu over praten wanneer ik wil. Verder vind mijn omgeving het ook prettig, het is geen taboe, geen roddels. En we hebben gewoon respect voor elkaar. Als ik er even geen zin in heb, hoef ik er niet over te praten. Verder krijg ik regelmatig kaartjes/berichtjes als we een nieuw traject beginnen, bij belangrijke moment. Heel fijn is dat. Het gevoel dat je er niet alleen voorstaat. en ik was oprecht verbaast, hoeveel mensen in mijn omgeving zelf ook in de mmm hebben gezeten. Het helpt ons, om alles beter een plekje te geven. Kinderen en de mmm is geen verboden onderwerp, geen pijnlijk onderwerp, maar gewoon onderdeel van ons leven
Iedereen wist het. Voor de updates op social media heb ik wel een speciale lijst aangemaakt, dat waren de wat gevoeligere dingen en ik wilde daar alleen mensen met oprechte interesse, geen sensatiezoekers die het als 'leuk nieuwtje' zouden doorbrieven. Maar van de MMM en wat de behandelingen inhielden maakten we geen geheim.
Bij ons weet ook iedereen het. Ik wilde er open over zijn om er ook over te kunnen praten. In mijn omgeving heb ik familie/vrienden die bizar snel zwanger waren of juist zelf in de mmm zaten. Zo dus een groep die ons heel goed begrijpt en een groep die nu beseft wat een wonder een baby is!
Interessant topic, omdat ik net met het dilemma van wie wel en niet vertellen zit! Wij mogen volgende week terug komen in het ziekenhuis en ik vermoed dan dat we het iui-trajekt ingaan! Hier weten ouders nog van niets! En van de ene kant wil ik dat zo houden, om wat jij ook schrijft, dat verrassingseffect. Maar ook omdat het zwanger worden dan nog iets is van ons 2en ( en ziekenhuis ) Van de andere kant wil ik het wel vertellen omdat we wel wat steun kunnen gebruiken! Lastig... ik denk, en steeds meer na dit hier gelezen te hebben, om er toch maar open over te gaan zijn! Jullie ook nog heel veel succes in jullie traject!
Ikzelf heb mijn beide ouders heel jong verloren en heb alleen nog 1 zus als familielid. Gezien zij ook heel veel moeite heeft gehad met zwanger worden, moest ik haar wel bevragen hoe of wat. (Uiteindelijk is zij 2x spontaan zwanger geraakt waarvan de 1e zws met 17 weken nog mis ging, 2e zws is heel goed gegaan en heb ik een geweldig neefje van inmiddels 3,5!) Mijn moeder kan ik het niet meer vragen en uit onderzoeken bleek dat zowel ik en mijn zus een familiaire aandoening hebben. Tevens is het heel fijn om er dan alsnog met iemand over te kunnen praten, zeker als ze je begrijpen. Mijn schoonouders/schoonzussen en zwagers hebben we het ook verteld, zij hebben immers heel snel en gemakkelijk (klein)kinderen gekregen. Die hebben nooit erbij nagedacht dat het ook weleens niet snel en gemakkelijk lukt. Dus ik was de vragen op een gegeven moment zat van "wanneer krijgen onze kinderen eens neefjes/nichtjes???!!!" Nu schamen ze zich wel een beetje dat ze er altijd zo makkelijk over deden. Maar ze konden het natuurlijk ook niet weten! Vrienden hebben wij het ook verteld, zodat ze weten waar wij mee bezig zijn en dus ook snappen als ik ergens even geen zin in heb. En op het werk weten mijn directe collega's en teamleider het ook, was puur praktisch omdat ik dus afgelopen tijd steeds naar het zkh moest. Plus dat zij nu ook weten dat ik er soms 'niet lekker bij loop' ivm de hormonen etc. Iedereen is heel erg begripvol! Ik snap dat de spontaniteit er af is als iedereen weet dat je bezig bent met zwanger worden maar ik zie het zo: Mochten we zwanger raken, is dat nog steeds een verrassing. Iedereen denkt dat je bezig bent in een traject en jullie zelf weten dan wel beter! Toen mijn zus van mijn neefje zwanger was geraakt, was de emotie van blijschap nog heftiger omdat je weet hoe moeilijk het gegaan is! Het verrassingseffect was eigenlijk dus nog groter! Uiteindelijk bepaald iedereen natuurlijk wie je het wel vertelt en wie niet. Ik ben blij dat mijn omgeving het weet en er nu dus ook rekening mee kan houden en wij niet steeds smoesjes hoeven te verzinnen. Iedereen succes met jullie traject. Ik ben vandaag mijn nieuwe cyclus ingegaan met 1e ronde Clomid.
Ik heb jullie verhalen gelezen, maar ondanks dat blijf ik het moeilijk vinden om er open en eerlijk over te zijn. In onze omgeving hebben we een koppel dat in de MMM zit en ik hoor regelmatig wat er achter hun rug om wordt gezegd. En ik wil dat mensen gewoon eerlijk tegen me blijven.
Vervelend dat je hierdoor deze keuze hebt moeten maken. Begrijp mij niet verkeerd maar echte vrienden of steuners praten niet achter je rug om! Die zijn er voor je. Ik heb helaas al een aantal behoorlijk heftige gebeurtenissen mee moeten maken dus ik weet inmiddels wel wie mijn echte vrienden en dus steuners zijn. Misschien dat dit voor mij de keuze makkelijker maakte. Gelukkig hebben we het forum nog om van ons af te kunnen praten!