Gelukkig zeg je er 'sorry' bij, want degene die veroordeelt hier dat ben jij. Ik stel gewoon vragen. Klaar. Lees vooral hoe je het wilt lezen. Ik heb de hele tijd het idee dat jij ruzie loopt te zoeken. Bovendien vroeg ik het niet aan jou.
Ik ben het gedeeltelijk met je eens. Maar ook hier is wat nuance wel op zijn plaats, het verschilt nogal per persoon. Ik kende wel studenten die elke week naar huis gingen voor de was en die niet konden koken. Maar dat was dan vaak het eerste en hooguit het tweede jaar, daarna werd dat beter. Veel van mijn familieleden bleven thuis wonen tot hun 25/30. Daar zitten mensen bij die niet konden poetsen, koken, wassen etc, maar ook mensen die gewoon kostgeld betaalden en meehielpen in het huishouden. Het verschilt gewoon heel erg per persoon en heel vaak ligt het ook aan de ouders en de opvoeding en niet perse aan het kind. Over het algemeen vind ik wel dat mensen die op kamers gingen vooral op financieel gebied wat meer realiteitsbesef hebben.
Ik zoek geen ruzie, ik vraag me af hoe je daar bij komt, want ik probeer mijn posts zo netjes mogelijk te brengen. Ik denk dat je mijn posts verkeerd leest (en ik die van jou )
Wat is er mis met jobhoppen op je cv? Helemaal op die leeftijd. Weinig mensen blijven tegenwoordig nog 20 jaar bij dezelfde werkgever, hoppen is prima zolang er een lijn in zit en je erop vooruit gaat.
Dat probeerde ik ook al te zeggen met een vorige post van mij. Maar daar wordt dan niet meer op gereageerd. Ik vind nl dat Dappertjedik te zwart wit denkt met teveel vooroordelen.
Heel knap? Valt wel mee hoor. Ikzelf werkte 4 dagen in een discotheek tijdens mijn studie (incl weekend) en met een vast contract. Toen ik verder was met studie kon ik in vaste dienst bij een uitzendbureau naast de studie. Mijn vriend had een eigen bedrijf naast zn studie. Een andere vriend werkte b.v. elke ochtend als postbode voor de colleges begonnen, ook in vaste dienst Dat was wel zo handig voor je zorgverzekering.
Dat zijn geen vooroordelen. Ik heb het gezien, dus ik vind dat. En het is toch ook logisch dat studenten van 18 die ver weg van het thuisfront wonen zelfstandiger zijn dan dezelfde groepje dat nog thuis blijft wonen? En de opmerkingen dat studenten alleen maar brallen, verwend zijn en geen bijbaan kunnen hebben omdat ze teveel zuipen is dan toch net zo veroordelend. Kennelijk moet je hier altijd 'uitzonderingen daargelaten' erbij zetten, anders voelen mensen zich op hun teentjes getrapt; 'ja maar ik was 16 toen ik ging studeren' 'ja maar ik deed thuis ook alles zelf', pfff...
ik voelde mij niet beledigd hoor...maar legde uit waarom sommigen nog thuis blijven wonen en gaf mijn reden. Daarnaast ben ik denk redelijk zelfstandig geworden als ik op mijn 21e al een koophuis had. Ben nog wel benieuwd (want het antwoord daarop heb ik gemist) waarom je wilde weten hoe oud ik getrouwd ben en kinderen kreeg en of ik dicht bij mijn ouders woon?
Gewoon omdat ik geïnteresseerd ben of je overal vlot mee was en of het thuis blijven tijdens je studie ervoor heeft gezorgd dat je na je studie ook dichtbij huis bleef. Ik vraag mij gewoon vaak dingen af, niks meer dan dat.
Ten eerste heb ik dat niet beweerd over studenten. En blijf vooral lekker in je eigen bubbel leven. Dat jij iets hebt gezien wil niet zeggen dat iedereen zo is, die tijdens zn studie thuis bleef wonen. Net zoals niet elke student een brallende feestvierder is. Er is meer in de wereld dan hoe jij hem ziet. Het is niet altijd zo zwart-wit.
Gut, ik heb niet eens verder gestudeerd na mijn MBO Maar goed, ik heb altijd geweten wat ik wilde doen en waar ik wilde werken. Ik ben tijdens mijn stage bij mijn huidige werk begonnen (15 jaar) en daar gebleven. Maar aan het eind van mijn stage wist ik dat ik daar kon blijven. In het derde leerjaar heb ik twee maanden stage gelopen in Italië en diverse bedrijven die aansloten op de studie. Al die tijd wel een bijbaantje gehad bij mijn huidige werk. Na mijn mbo diploma ben ik daar fulltime gaan werken en ik werk er nog steeds. Inmiddels dertien jaar verder en gegroeid in functie. Van stagiaire in de keuken naar leidinggevende over 40 werknemers en een deel daarvan administratief. Ik heb nooit op kamers gewoond, geen studententijd in Groningen of Leeuwarden (of waar dan ook) gehad. Op mijn 20e een huis gekocht met mijn huidige man. Beide zo vanuit huis. Desondanks enorm zelfstandig. Woon redelijk dichtbij mijn ouders. Was nog net 21 toen ik beviel van de oudste. Inmiddels 27 en zwanger van nummer drie. Mijn ouders hebben mijn opleiding betaald, kreeg tot mijn 18e kleedgeld en ze namen af en toe eens een pakje sigaretten of een leuk shirtje voor me mee. Maar de rest heb ik zelf bij elkaar moeten sparen. Ook mijn rijbewijs. En zo doen we dat ook bij onze kinderen. Een opleiding (afhankelijk van de kosten denk ik tegen die tijd) hopen we zelf te kunnen betalen, maar alles er omheen mogen ze zelf bekostigen. Ga maar werken voor je rijbewijs/auto/kleding etc. Als ze op hun zelf wonen kunnen ze een stoomcursus koken en wassen krijgen
En dat is dus precies wat ik ervoer. Ook ik heb gestudeerd en de meeste studenten gingen op vrijdag naar huis met een giga weekendtas volle vuile was. Op zondag avond kwamen ze terug met, zo mogelijk, een nog vollere tas. Moeders die het hele weekend heeft mogen wassen EN koken omdat zoon/dochter lief geen fatsoenlijk eten binnen krijgt. Die studwntenhuizen waren allemaal even ranzig en goor! Poetsen deed niemand. Zuipen des te meer. Koken ook niet. (Tenzij je plakkerige pasta met een blik tomatensaus mee telt?). Dat zijn dus mijn ervaringen.
Zie mijn onderschrift....😁 Mijn man en ik hebben onze schaapjes goed op het droge maar zijn absoluut niet van plan om onze bloedjes overmatig te pamperen of verwennen, noch financieël noch emotioneel. Wij vinden het ontzettend belangrijk dat ze niet alleen financieel onafhankelijk zijn maar ook sociaal-en emotioneel. We willen ze 'graag' het huis hebben als ze gaan studeren, liefst nog in het buitenland. Als ze echt problemen hebben weten ze dat ze altijd terug kunnen vliegen naar hun ouderlijk nest en wij hen altijd met open armen zullen ontvangen. We willen echter wel dat ze zelfstandig leren denken en problemen oplossen en niet voor alles terug rennen naar papa en mama. Vandaar dat wij het persoonlijk beter vinden als kinderen op jonge leeftijd het huis uit gaan en hun vleugels uitslaan om zodoende toch zelfstandiger te worden dan inderdaad thuis blijven wonen tot ze klaar zijn met hun studie of gaan samenwonen. Maar goed dat is onze persoonlijke visie en idd ook gebaseerd op wat wij hebben gezien en meegemaakt tijdens onze studententijd. We zullen hun studies plus bijkomende kosten echter wel volledig betalen omdat wij vinden dat dat nog de taak van de ouders is. Wij hebben hen op de wereld geschopt dus is het óók onze verantwoordelijkheid om ze de beste start voor hun toekomst mee te geven en een goede opleiding hoort daar gewoon bij. Uiteraard verwachten we wèl dat ze enorm hun best doen en daarnaast ook werken voor de extra's. Maar beetje sneu om ze met een enorme schuld op te zadelen voordat ze goed en wel beginnen met hun volwassen leven. Kortom, we proberen een balans te vinden hierin zodat ze sterke, verantwoordelijke en zelfstandige volwassenen zullen worden. 😊
Oe wat ben ik blij dat ik niet in zo'n studentenhuis heb gewoond! Ja het was niet zo schoon als een 'normaal' huis, maar werd toch wel regelmatig schoongemaakt. En koken deden we gezellig met groepjes (we hadden 19 mensen in ons huis), heb veel nieuwe dingen leren koken daar. Ging ook echt niet mijn was meeslepen 2,5 uur enkele reis in het ov.... Sowieso ging ik na de eerste paar maanden echt niet elk weekend naar mijn ouders, had wel wat beters te doen Het was voor mij ook echt geen thuis meer, thuis was in Leiden in mijn studentenhuis. En dat was niet omdat ik geen goeie band had met mijn ouders, maar gewoon omdat ik daar naar mijn zin woonde en het gewoon mijn huis was. Moet zeggen dat ik bijna niemand kende die echt elk weekend terug ging...
ik vind dit nogal extreem. net of je ze niet wil.wij pamperen onze kinderen niet financieel, maar om te wensen dat ze ver weg gaan wonen en sociaal en emotioneel niet afhankelijk van je zijn, roept bij mij vraagtekens op. Wellicht bedoel je het niet zo hard, want dat kan ik me haast niet voorstellen. Die emotionele band tussen kind en ouders blijft toch altijd?