Nog niet bezig / Wachten op het juiste moment?

Het juiste moment bestaat niet in mijn ogen...wanneer is het juist? Dat is voor iedereen anders...en juist als je je er heeeeel erg op insteld omdat je het zo graag wil, des de groter de teleurstelling is zodra het niet gelukt is

 

Ik zou het liefste vandaag nog beginnen. Maar mijn vriend wil ook nog even wachten op het juiste moment. Wat die daar precies mee bedoelt weet ik niet helemaal. Ik weet wel dat hij een aantal praktische zaken eerst voor elkaar wil hebben. Ik wacht geduldig totdat hij er ook klaar voor is, ookal is dat soms wel lastig. Het juiste moment is denk ik als je er beide 100 % achter staat.

 

Idd het juiste moment is er niet. Ik heb een vast contract en mijn vriend zit in zijn laatste half jaar van de universiteit als de kleine word geboren. Ideaal nee, maar een half jaar daar op kan het nog steeds niet uitkomen, dat jaar daar op ook niet. Wij zien er de positieve dingen van in, ik werk halve dagen, vriend studeert wanneer hij wil. Zo hoeven wij geen oppas te hebben en wisselen wij elkaar af. Als het gevoel er is en jullie willen er beide voor gaan dan komt het zeker goed. Wij hebben ook getwijfeld, mede doordat je ook veel verhalen hoort bij dames waarbij het helaas niet snel lukt. Uiteindelijk besloten om te stoppen met de pil en kijken waar het schip strand. Het leven is niet te plannen, kan zoveel tussen komen.

 

Wanneer jullie er allebei 100% achter staan en aan de basisbehoeften van een baby kunnen voldoen is het goed. Zwanger worden kan je niet plannen. Misschien dat je nu denkt "nog even wachten op een vast contract", en vervolgens krijg je die niet en moet je weg. Kom je bij een nieuw bedrijf..en wat dan? Weer wachten? Zo is er altijd wel iets waardoor het niet ideaal lijkt. Zo is mijn mening

 

Eens. Er is geen juiste moment. De 'ideale' situatie zal zich nooit voordoen en je weet toch niet wat de toekomst je gaat brengen.

Ik heb wel eens tegen een vriendin van me gezegd "Waar wacht je nu nog op?" Als je zeker weet dat je met je partner een kind wilt en je geen duidelijke (concrete) redenen kunt aanwijzen waarom je nog zou willen wachten (bijvoorbeeld opleiding, baan, ziekte, verbouwing, verhuizing, financiën), dan zou ik zeggen ga er gewoon voor. Het blijft een retespannende beslissing , die je leven 'overhoop' gaat halen. Een sprong in het diepe.

Ik weet dat wij al bijna 2 jaar af en toe spraken over kinderen (hoe we het zouden combineren met werk etc) en dan altijd gezamenlijk dachten, "Maar nu nog even niet! Eerst nog..."

En op een dag kriebelde het zo erg dat ik alleen nog maar denken: ja ik wil, nu, nu, niet meer wachten! Mijn man wilde wachten tot na de bruiloft, dus toen nog een 8 tal lange maanden het gevoel onderdrukt en maand voor bruiloft pil de deur uit gedaan. Op huwelijksdag 4 weken zwanger , maar dat besefte ik pas tijdens de huwelijksreis. Toen wel even in paniek ("Wat hebben we gedaan?"), maar dat was meer omdat het nu onherroepelijk was geworden... Het blijft toch een enorme beslissing .

 

Nou ik kan je vertellen dat ik zeer geschrokken was van het feit dat er zo veel mensen om je heen zijn die er zo lang over doen om zwanger te kunnen worden. Terwijl er altijd maar zo luchtig over gedaan word over het snel zwanger worden, zo veel mensen die echt alles proberen te plannen voor de eiersprong enz..dat gaat echt je leven 'beheersen' en uiteindelijk intens verdrietig omdat ze ongesteld werden...lees nu al jaren mee en het zijn echt veel van dat soort berichten helaas

 

Keuze voor 3e vond ik het moeilijkst.

De 1e was erg spannend omdat het zo onbekend is, maar je weet in je hart heel zeker dat je het wilt, dus er voor gaan.

De 2e wist ik ook zeker dat ik het wilde en werd ik binnen een jaar weer overvallen door de babykriebels, maar wens nog even uitgesteld om praktische redenen.

Toen viel combi baby en peuter erg tegen, was loodzwaar (voor mij, in mijn situatie). Daarna bleek er dus 'iets' te zijn met mijn oudste en kwamen we in hulpverleningsmolen terecht. Kost veel, heel veel tijd en energie.
Bij 3e dus veel meer twijfels: kunnen we het aan? Kunnen we het betalen (kinderopvang is duur)? Is het 'eerlijk' tegenover de andere kinderen? Wat als het nog een zorgenkindje wordt? Moet ik niet gewoon blij zijn met wat ik heb? Etc.

Maar goed, uiteindelijk toch weer op het punt beland: ja, ik wil, nu, nu, niet wachten! En wederom de wens om praktische redenen nog even uitgesteld...

En nu voel het helemaal compleet en weet ik HEEL zeker dat ik geen kindje meer wil!

 

Voor ons was het juiste moment allereerst een huisje waar we ons volledig happy wilde voelen. We hebben jaren op een appartementje in de grote stad gewoons waar we diep ongelukkig waren. Ondertussen verhuisd naar een klein dorpje met een mooi huis, voldoende slaapkamers enz.
Tweede punt was dat ik na die verhuizing mijn werk op orde wilde hebben. Had in eerste instantie een reistijd van 2 uur heen en 2 uur terug op sommige dagen. Nu dat ook is afgesloten en er rust in mijn werk is hebben we gezegd dat het het "juiste" moment is.
Tuurlijk zijn er nog dingen die ik ook nog gedaan wil hebben en die idealiter eerst moeten (huisje verbouwen, nieuwe tuin), maar je kan niet alles hebben...

 

De komende jaren is bij ons het "juiste" moment niet ivm werk en huis. Daarom gewoon lekker begonnen want we zijn al zolang samen en er allebei aan toe. Die gewoon wat goed voelt, alles loopt vanzelf wel weer los

 

Ik hoop het ook voor je!