Poging 2... Ik ben benieuwd hoe je vooraf naar je bevalling keek en hoe je er nu achteraf over denkt. En ben ook benieuwd of die 2 dingen misschien verband met elkaar houden..
Ik zag er de 1e keer vreselijk tegenop, maar het viel heel erg mee. Op het punt dat ik het echt niet meer zag zitten, zat ik al op ruim 7cm en het resterende deel ging ook vlot. Vond het wel erg tegenvallen in het ziekenhuis zelf wat betreft personeel (heel onpersoonlijk behandeld), kamer (vreselijk kil) en sanitair (1 wc en douche op de hele afdeling bijv). Maar verder zou ik het zo overdoen riep ik meteen na de bevalling. Bij de 2e en 3e dan ook veel relaxter toegeleefd naar de bevalling en dit ging nog soepeler tot te snel bij de 3e. Maar wel alledrie hele positieve ervaringen geweest, vooral die laatste twee thuis.
Bij nmr 1 zag ik er heel erg tegenop, was doodsbang. Ik las er ook niks over, wilde er niks over weten. Mijn bevalling verliep moeiteloos, deed niet veel pijn en viel enorm mee. Tijdens de tweede zwangerschap keek ik er dus vol vertrouwen naar uit. Ook deze keer ging het moeiteloos, maar omdat het zo snel ging (25 minuten) waren de weeën wel echt zo verschrikkelijk pijnlijk!! Ik kreeg het pompje maar volgens mij zat er een placebo in, het deed echt niks. Dus die viel even tegen
Ik had van te voren zoiets van joh ik zie wel hoe het loopt ! Ik die arme landen bevallen ze zonder medische hulp achter een boom en gaan ze daarna weer verder met waarmee ze bezig waren. En ik kon nou toch niet meer terug ! Verder dacht ik ook ik zal wel net zo krijsen als die vrouwen op tv.... Het zal wel vreselijk lang duren en mega pijn doen Uiteindelijk is het mij echt onwijs meegevallen Het moment dat de weeën echt zeer deden ( en we de vk belden) tot de geboorte was exact anderhalf uur ! In die anderhalf uur de vk gebeld onder de douche gestaan , vk kwam bleek al op ongeveer 10cm te zitten Naar het zh gereden enz en Toen bevallen. Dus ik had geen eens tijd on aan de pijn te denken . Dus een top bevalling en ik hoop dat heel snel weer zo mee te maken Wat me wel ff flink tegen viel waren de eerste weken ! Maar dat is een ander onderwerp
Ik was er vrij nuchter onder, ik dacht ik laat het wel over me heen komen. De weeën, vooral het laatste stuk viel me tegen. Het deed meer pijn dan ik me had voor gesteld. Het persen viel me juist weer mee. Nog even dan mag ik weer...
Ik was voorafgaand best wel bang - tot aan een week of 35 was ik bang om dood te gaan tijdens het bevallen ofzo, hahahaha. Daarna kwam er ineens een soort van rust over me heen. Ik liep zelf het ziekenhuis in tijdens 6 centimeter ontsluiting en de weeën (die middag ging ik voor de check-up en had ik 5 centimeter; maar omdat ik nog geen weeën had mocht ik weer naar huis; op eigen verzoek overigens, ik wil niet in het ziekenhuis zijn als het niet écht nodig is) en ik zei ook dat ik er zelf weer uit zou lopen een paar uur later. En zo ging het ook. Ik liep de verloskamer in, ging liggen, en wachtte af. De weeën waren eerst nog wel te doen. Op een gegeven moment moest ik overgeven en toen zat ik ergens rond de 7 of 8 centimeter ontsluiting. Ben even lekker gaan douchen (voor de 4e x die dag) en daarna begon het echt venijnig te worden. Toen ik op mijn maximaal zat qua pijn riep ik tegen mijn partner: oké, dit trek ik niet, ga een dokter halen. Dit red ik namelijk niet zonder pijnstilling. En toen de dokter er was zei hij dat ik volledige ontsluiting had en geen pijnstilling meer kon krijgen. Daar schrok ik gigantisch van en dat maakte me best wel bang - ineens kwam er een golf van paniek aan. Niet zo zeer de pijn, maar de angst dat het nóg meer pijn zou doen, hahahaha. Ik wilde op een gegeven moment door het raam springen, f*ck this shit, i'm out, haha Maar toen brak de dokter mijn vliezen en was de pijn qua weeën zo goed als weg. Dat verruilde zich voor 'druk'. Even zei de dokter nog dat ik niet moest persen, maar dat ging niet meer. Ik moest persen; dat kon echt gewoon niet anders. Dus hij hielp me 'goed' persen. De eerste twee keer deed ik dat niet goed (genoeg). Ik was bang dat het gewoon teveel pijn zou doen; maar dat viel echt wel mee. Als je niet durft te persen doet het veel meer pijn. Na de derde keer persen was ik er klaar mee en dacht ik: oh for f*cks sake; GA ER NOU VERDORIE UIT, IK BEN KLAAR, NU METEEN - en kwam ons kind er in 1x uit met een splash. Appeltje eitje Een half uur daarna stond ik onder de douche. Een paar uur daarna liep ik zelf het ziekenhuis uit met mijn kind in de maxi cosi aan mijn arm. Mijn partner droeg de tas. Het ging eigenlijk gewoon perfect; vind ik. Het is me 100% meegevallen.
Ging er nuchter met vertrouwen in. Niet dat ik het onderschatte maar vond het toch erg tegenvallen. 22 uur waarvan 2.15 uur persen vond ik ondanks de ruggeprik wel erg heftig. Wel goed kunnen verwerken en ook super goed hersteld. Nu een jaar later zou ik het weer zo doen om zo'n mooi en lief mensje in mijn armen te sluiten maar dan moet ik eerst ml zover krijgen
Anders, nl: ik verwachtte niet dat het zou meevallen maar zag er ook niet tegenop, ikhad juist heel veel zin om mijn kindje te ontmoeten en durfde niet aan de pijn te denken. Het was mijn eerste bevalling dus ik had er eigenlijk geen verwachting van. Het kon alle kanten op. Uiteindelijk was het wel erg zwaar!
Bij alle drie keek ik er enorm naar uit en had er alle vertrouwen in, alle drie de bevallingen zijn me ook goed bevallen Nu kijk ik er weer enorm naar uit en heb er weer alle vertrouwen in
Bij de 1e ging ik er open en onbevangen in...wat een vreselijke bevalling was dat...ik riep alleen maar dat ik het NOOIT meer zou doen. Bij de 2e kreeg ik rond de 36 weken toch wel wat zenuwen...maar is uiteindelijk een fijne thuisbevalling geworden...ik zou t zo weer doen😀
Ja is nog geen 5 minuten hier vandaan vooral midden in de nacht Ik eiste het gewoon Ik kon ook meteen gaan liggen persen Maar de volgende keer moet ik wel eerder bellen of thuis bevallen
Ik had verwacht dat het een hel zou zijn. Maar ondanks dat de bevalling van de oudste 47 uur geduurd heeft zou ik het zo weer over doen.
Ik had me best wel goed voorbereid door middel van een cursus en yoga, dus ik zag er totaal niet tegenop. En het is ook precies zo gegaan zoals ik van tevoren had verwacht.
Ik vond bevallen zo supergaaf! Kijk er echt met heimwee op terug. Zou het graag opnieuw willen doen. Ik kreeg een ruggenrpik, dus ik was vooral blij dat ik alles bewust meemaakte. Elke minuut. M'n grootste angst was dat alles in een roes aan me voorbij zou gaan. Het ziekenhuis (Spaarne ziekenhuis in Hoofddorp) waar ik beviel was ook echt top! Verloskamer was heel mooi met al die vlindertjes op de muren en temperatuur was ook top. Ik had 4 verpleegkundigen en een gynaecoloog in m'n kamer. Waren echt gezellige en leuke dames. De bevalling ervaarde ik dus als heel relaxed en gezellig. Al duurde het 17 uur
Ik had zoiets van , ik zie het wel ! Er iets aan veranderen kun je toch niet .. Dus jezelf bang en gek maken heeft totaal geen zin. Mischien komt deze instelling wel vanuit mn werk (kraamverzorgende) ik heb al zoveel bevallingen gezien ! En het gaat eigenlijk nooit zoals de vrouwen zich van tevoren bedenken. Toen ik 33 wkn zwanger was van de eerste , en mijn laatste week werkte voor mn verlof heb ik nog geholpen bij een bevalling . Dit was een echte "horror" bevalling .. Zowat alles was mis kon gaan ging mis .. Gelukkig is het uiteindelijk met zowel moeder als baby allemaal goed gekomen. Maar zelfs dat maakte me niet bang voor mn eigen bevalling ! Maarja iedereen zit natuurlijk anders in elkaar , de een kan er soepeler mee omgaan dan de ander .. Maar 1 tip dus ; probeer jezelf niet gek te maken met allerlei scenario"s !! Het is en blijft gewoon afwachten hoe het loopt
Ik zag er wel tegenop. Ik probeerde er niet teveel mee bezig te zijn en alles op me af te laten komen, maar van binnen was ik wel bang. Uiteindelijk viel het allemaal heel erg mee. Snelle bevalling, weinig pijn
Ik zag er wel een beetje tegenop, maar wist eigenlijk ook niet zo goed wat ik moest verwachten. Uiteindelijk viel het me reuze mee. Het begon met een beetje buikpijn, die steeds erger werd. Niet echt zoals ik me weeën voorstelde. Toen ik toch maar de verloskundige belde om advies te vragen, wou ze even langskomen. Vond ik onzin, want ik had geen weeën, maar goed.... Toen bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben, haha. Dat was wel even schrikken. Gauw man gebeld en alles klaargezet, want ik was er nog niet echt op voorbereid. Toen hij er was had ik al bijna volledige ontsluiting. Toen ik eenmaal wat gekalmeerd was van de schrik mocht ik al gaan persen. Dat ging heel relaxed, ik voelde de baby echt stukje voor stukje naar beneden schuiven. Het deed wel pijn, maar was echt niet zo'n drama als je altijd op tv ziet. Een uurtje nadat de verloskundige was gekomen, was hij er. Ik vond het reuze meevallen en heel anders dan ik had verwacht.
Ik las van te voren juist heel veel over bevallingen. Vooral verhalen van andere vrouwen vond ik erg leuk/interessant/mooi om te lezen. Doordat iedereen het anders ervaart en iedereen weer een andere bevalling heeft kon ik er vrij open in gaan. Het enige waar ik wat bang voor was, was het onbekende. Hoe lang gaat het duren, kan ik de pijn aan? Toen de uitgerekende datum voorbij was had ik ook zo iets van: laat het maar gebeuren, kom maar op met die weeën, ik kan ze wel hebben. Hier begon de bevalling ook anders dan verwacht. Om 7.30 uur naar de wc met wat kramp (nog niks aan de hand zeg maar) en om 8.00 uur mijn man bellen dat hij NU naar huis moest komen, het deed zeer... Had ik al weeën van een minuut om de minuut. Dat ik er zo snel zo vol in zou gaan, nooit verwacht. Ook had ik me ingesteld op een thuisbevalling, in bad. Helaas, vruchtwater was geelgroen dus naar het ziekenhuis. Bevalling viel niet mee en niet tegen. Bevalling ging vlot voor een eerste maar daar waren de weeën ook naar. Persen vond ik een rotwerk maar ik had me voorgenomen om elke wee alles op alles te zetten en niet te zeuren, des te sneller was het over. Had helemaal niet verwacht op de baarkruk te bevallen trouwens. Maar dat persen op bed schoot niet op en toen de vk de baarkruk voorstelde kon ik alleen maar ja knikken. De schade en pijn achteraf vielen me ook erg mee.