Precies dat dus... alles draait om haar, bij haar is het altijd erger, praat graag over zichzelf, minderwaardigheidsgevoel aanpraten, etc. Nu ben ik daar inmiddels niet meer gevoelig voor hoor, op een gegeven moment heb ik dus het licht wel gezien en ben ik haar gedrag nader gaan bekijken en kwam ik tot de conclusie dat dat echt niet gezond meer is/was. Nog zo'n voorbeeld: mijn auto moest naar de garage, maar ik moest ook werken (werk uur rijden hier vandaan), dus ik vroeg om de auto van haar en haar man (had ik al besproken met haar man), en NEE dat kan NIET, want IK heb hem nodig (boodschapje doen ofzo) en dus moest ik maar in een oud barrel de snelweg op. Was meer geestelijke mishandeling hoor, lichamelijk heb ik behalve een draai aan mijn oor of 3 treden van de trap gemist, nooit meppen van haar gehad. Maar elke keer horen dat het niet goed is, terwijl er zoveel dingen wel goed gingen, dat is inderdaad als kind zijnde niet leuk. Toen ik nog niet beter wist was ik ook continu bezig om haar goedkeuring op alles te krijgen (niet gezond dus) Met haar praten heeft verder ook geen zin, want dan is het toch constant: Jij doet dit, jij doet dat, jij doet zus en als ik er tegenin ga dan heb ik een "grote bek" of "geen respect" (en dan ben je 35 he ) Ik denk inderdaad dat ik ook niet zoveel kan doen dan me er voor af gaan sluiten en niet zoveel contact meer te zoeken en sowieso niks over onze zoon te vertellen (qua ontwikkeling althans) waar ze het weer beter over kan weten. Dat bespaart een hoop irritatie en gezeur denk ik ja. Ben namelijk ook bang dat er niks anders op zit. Doordringen tot haar lukt toch niet, want het ligt niet aan haar.
Gisteravond heb ik haar een appje gestuurd met de vraag waarom ze zonder wat te zeggen weg liep bij opa en oma. Kreeg ik dus ook een appje terug dat ze al drie x had gezegd dat ze weg moest (niet, maar ok) en dat toch niemand naar haar luisterde en dat ze alles goed probeert te doen en dat dat niet lukt en dat dat "verdomd moeilijk' is. En dat ik had gezucht een keertje en dat ze had gehoopt dat ik dat afgeleerd had. En ze sloot af met "sorry dat ik besta denk ik wel eens" Ik heb haar toen ook teruggestuurd dat ik niet "gezucht" heb en dat ik gewoon een vraag stelde, dat ze vervolgens dan weer boos wegloopt terwijl niemand weet wat er aan de hand is en dat ik dat raar vind (hallo je bent 55) en dat ik er een beetje genoeg van heb dat ik alles wat ik tegen haar wil zeggen op de weegschaal moet leggen omdat zij het anders weer verkeerd opvat of persoonlijk maakt. En dat ik er niks aan kan doen dat zij niet lekker in haar vel zit. En dat ik op mijn 35e niet continu commentaar van haar wens te ontvangen op alles wat ik doe of niet doe. En afgesloten met de woorden dat ik geen zin heb om hier überhaupt nog meer woorden aan vuil te maken omdat het nergens over gaat! Erna denk ik wel: ZUCHT! Maar goed, kan wel drie miljoen gevallen beschrijven, ik denk dat ik inderdaad maar wat afstand neem en dat ze gewoon verder een oma kan zijn voor onze zoon, maar dat dat gemekker tegen mij maar afgelopen moet zijn. En beter geef ik haar die gelegenheid ook niet meer... Bedankt dames voor de fijne reacties
Doet ze wel normaal tegen je zoon? Hier is het zover dat alle 8 kleinkids met tegenzin erheen gaan omdat die ook steeds commentaar krijgen.
Ik zou op de duur echt zo min mogelijk contact zelf zoeken. Niet totaal breken dus, maar laat haar maar bellen en appen ... Of bel alleen als 't echt belangrijk is. Gaat volgens mij al een pak schelen qua rust en ergernis. En als zij dan zo nodig in heel 't dorp moet gaan klagen ... dan is dat maar zo. Uiteraard meld je het dan wel niet aan haar dat je 't zo aanpakt. Want anders zit ze weer maar es (voor de miljardste keer ofzo) onmiddellijk op haar paard.
Ja tot dusver wel, maar die is net 3 maanden geweest haha. Maar als ik er ooit achter kom dat ze tegen hem ook zo doet, dan is het wel klaar.... dat zullen we afwachten. Al merk ik wel dat ze graag bij hem is, maar dat is misschien ook niet zo vreemd aangezien het haar eerste kleinkind is. Maar die zijn oud genoeg om te weten dat hun oma dus niet relaxt tegen ze doet? Gelukkig merken kinderen dat ook dan
Ik denk idd dat dat het beste is ja, anders levert het alleen maar meer ergernissen op... En ik zeg niks nee haha
Ik begrijp goed waarom je dit zegt. Maar waarschijnlijk is opa niet meer in beeld en moeder nog wel. Dat maakt het wel een ander verhaal. Maar misschien heb ik het fout en heb je gelijk en moet ze misschien ook wel bij zichzelf kijken hoe dit op haar van toepassing zou kunnen zijn. Daarnaast wil ik je zeggen ... en daar wordt je niet echt heel blij van ... het wordt alleen maar erger. Hier veel overeenkomsten in je verhaal en ook mijn therapeut geeft dit antwoord. Het helpt me vaak als ik het niet te dichtbij laat komen. Maar goed dat kan niet altijd. Dus soms ga ik iets vaker naar de wc dan dat nodig is als ik daar op visite ben om even tot duizend te tellen en wat tot rust te komen. Sterkte het is niet makkelijk. Het enige wat je kunt doen is dicht bij jezelf blijven hoe moeilijk dat ook is. Knuff
Opa leeft nog steeds, ja het is wel eens een "driftige" man die kort van stof is en ik moet ook geen week bij hem zitten, maar we leven inmiddels in 2015 en ik ben van mening dat je niet zo in het verleden moet blijven hangen, maar zal wel aan mij liggen Thanks, ik hou het idd op afstand en heb het straks ook druk genoeg als ik weer werk. En idd niet fijn dat het erger wordt haha. Erger in welke zin?
Als ik je verhaal zo lees denk ik dat ze ook heel gek met je zoon in omdat die nog perfect is. Geeft geen weerwoord en doet niets fout.
Zou best kunnen. Al denk ik (en hoop ik zelfs) dat ze diep van binnen ook wel weet dat ze haar eigen kinderen niet alles heeft gegeven toen die nog klein waren en dat e.e.a. niet helemaal goed verlopen is. Laat ik er niet achter komen dat ze zo met onze zoon omgaat als ie ouder is... ik ga er vanuit dat dat niet gebeurd, maar je weet het niet
Dit stukje vind ik het ergste van alles. Wat voor een egoistische moeder had je dan, hoe durft ze, had ze niet eens een boterham of desnoods een koekje voor je kunnen zetten op tafel als ze in de middag de hort op was! Zelf nooit meegemaakt gelukkig en ook mijn kinderen kregen altijd meer dan genoeg te eten in de middag. Ze kregen ook moederliefde in de middag. Ik kan hier zo boos en verdrietig om worden! Hoe moet jij je gevoeld hebben op zo een middag zonder eten en aandacht. Ik zie en voel al voor me hoe je dan met HONGER weer terug naar school moest. Ik moet er gewoon van huilen. Heel erg dat je zoiets in je leven in je jonge leven moest meemaken. Hoe erg moet jij je gevoeld hebben. Dit stukje raakt mij zo, ik kan er gewoon niet tegen. Volgens mijn heb jij je erg eenzaam gevoeld, zielig voor jou. Ze is het woord moeder eigenlijk niet waard in mijn ogen. Verder wens ik veel succes, LIEFDE en sterkte in je leven!!!! Het ligt niet aan jou!
Niet om in details te treden, maar je moeder is overduidelijk een narcist. Ik herken ze nu uit duizenden. Herken je je moeder hierin? Kenmerken Narcistische Persoonlijkheidsstoornis Helaas is het zo met NPS dat jij je aan moet passen aan diegene. Hulp is zinloos voor narcisten. Ik ben nog steeds herstellende (M'n ex is een narcist.)
Heel herkenbaar! Niet alles uiteraard maar wel het negatieve aandacht vragen van haar. Dit is al jaren en de meeste herinnering is dat ik na de scheiding van mijn ouders bij mijn vader ging wonen, op advies van mw´er. Dit is inmiddels 12 jaar geleden, maar nog steeds kan ik daar een sneer over verwachten, dat ze dit niet begrijpt en alles draait om haar. Het enige wat ik je kan adviseren is, neem afstand, psychisch. Dit is lastig, ik merk dat mijn maatschappelijk werk opleiding en mw en psychologische hulp (niet alleen daar voor) heeft uiteindelijk geholpen. Het grote verschil merk ik nu bv met mijn broer en zus, zij zijn psychisch nog niet zo ver, ik reageer bijvoorbeeld niet meer op bepaalde opmerkingen of ik reageer continu op dezelfde manier. Bijvoorbeeld als ze zeurt over bepaalde dingen, dan geef ik alleen nog maar aan dat ze daar zelf keuzes over kan maken. Ik bied een luisterend oor, maar ga er verder geen energie in stoppen. Het is lastig, het blijft lastig want je blijft graag een moeder willen die er voor jou is, maar ik heb geleerd dat dit de beste manier is om ermee om te gaan en gewoon contact te houden. Minder, dat wel, maar genoeg. Probeer afstand te nemen, eventueel dmv hulp erbij, en kijk wat goed voelt. Dit hoef je niet perse met je moeder te bespreken, of wel, wat goed voelt. Je moet hierin echt voor jezelf kiezen, wat wil je en wat kost het minste energie. Sterkte!
Ik herken je verhaal in dat van een vriend van mij. Hij heeft uiteindelijk het contact verbroken. Waarna zijn moeder aan iedereen (familie/vrienden) vertelde dat hij een drugsverslaafde is en weet ik veel wat. (allemaal niet waar). Ik denk dat het onmogelijk is om met zo iemand om te gaan en dat je beter af bent zonder haar.. Maar dat is jou keuze natuurlijk. Ik zou er niet eens energie in steken.
Het lijkt alsof je het over mijn moeder hebt. Ik heb uiteindelijk het contact verbroken, omdat het niet uit te houden was. Nu hebben we wel af en toe klein contact, maar als 1 vinger krijgt eist ze meteen de hele arm ghehe. Kom voor jezelf op. Zeg wat je denkt en wat je vind. Dan kan je aan haar de keus laten of ze dit kan accepteren of niet. Dat ze je zwart praat moet je je niks van aantrekken. De mensen die het geloven zijn dan gewoon dom. Het is moeilijk maar als je haar gedrag los kan laten en voor jezelf kiest word het echt beter.
Pff oh ja, een en al herkenning in die hele lijst die er staat. Met een paar uitzonderingen misschien. Maar ik denk dat 90 a 95% op haar van toepassing inderdaad. Ik word helemaal naar van die lijst om eerlijk te zijn haha. Zoveel herkenning Eigenlijk best ernstig als ik dat zo allemaal eens lees. Ik weet dat ze ooit eens een tijdje in therapie heeft gezeten om zaken uit haar verleden te vergeten of om er in ieder geval beter mee om leren te gaan, maar ik merk weinig verschil om eerlijk te zijn haha. Haar man heeft ook wel eens tegen me gezegd dat het allemaal moeilijk en lastig met haar is. Maar die heeft me toen eens wat geflikt (eerst klagen tegen mij en toen ik er wat van zei tegen mijn ma, koos ie ineens partij voor haar, ja prima, maar klaag dan ook niet over haar tegen mij) waardoor ik die bullshit niet meer hoef te horen en hij het zelf maar uitzoekt met haar. En wat je zegt: ze wil dat jij je aanpast aan haar, maar dat gaat dus mooi niet (meer) gebeuren. Al een aantal jaren niet, en doordat ze die grip op mij niet meer heeft (maar het soms nog wel probeert) raakt ze volgens mij hevig gefrustreerd. Eigenlijk vind ik het best "erg" dat ze zo is en dat ik bepaalde ideeën over haar heb. Ja ik ben ronduit woest als ze weer bepaald gedrag vertoont, maar ik kan daar tegenwoordig prima mee omgaan. Plus ik leg 9 van de 10 x haar probleem ook weer terug bij haar. Niet mijn probleem dat zij zich rot voelt omdat ....
Nou ik kreeg bijna tranen van jouw reply hihi. Ja ik heb me inderdaad altijd alleen/eenzaam gevoeld en dat gevoel heb ik soms nog steeds. En op die momenten dat er niks in huis was... tja, ik herinner me nog dat ik inderdaad in die kast aan het kijken was voor brood maar dat er niks was. En dat ik geld ging zoeken om dan maar brood te kunnen halen bij de winkel. Bizar eigenlijk... Als ik kijk naar hoe andere moeders er voor hun kind waren dan denk ik wel vaak: ja dat is een echte moeder en waarom hadden wij dat niet? Daar aan terugdenken wordt het natuurlijk ook niet anders van, maar het had zo mooi kunnen zijn Komt wel goed met mij ik heb mezelf eigenlijk mijn hele leven lang gered, ik heb mijn scholen netjes doorlopen, goede baan gevonden, financieel alles wel goed voor elkaar (behalve dan een huis met restschuld haha, maar wie heeft dat niet), heb een leuke man en een mooie, gezonde zoon. Mijn man zegt ook dat ik mezelf heb opgevoed en dat klopt ook eigenlijk wel. Soms ben ik wel eens bang dat ik "net zo wordt" als haar, maar door het slechte voorbeeld weet ik wel hoe ik het niet wil/ga doen bij mijn zoon. Thanks
Dat doe ik tegenwoordig ook hoor, als zij een zielig berichtje stuurt zoals ze donderdag deed en haar rotgevoel bij mij neer wil leggen dan kaats ik dat meteen terug en zeg ik dat ik daar niks mee kan dat zij zich zo voelt en dat dat iets van haar zelf is. Tot dusver is ze een lieve oma voor onze zoon en zolang dat zo blijft vind ik het best. Negen van de 10 x reageer ik niet eens meer op haar geklaag en haar ge-emmer over dingen (die dus idd veelal over haar gaan haha) omdat ik het gewoon retevermoeiend vind. Soms scheld ik haar wel uit als ze weer wat doet (niet tegen haar natuurlijk) maar uurtje later ben ik dat vaak wel weer kwijt. Voor mij is het al een hele overwinning dat ik een paar jaar geleden pas goed inzicht kreeg in hoe ze werkelijk is en dat haar gedrag niet normaal is.
Narcisme wordt zo onderschat, zeker voor de slachtoffers. Ik ben niet meer wie ik was van vóór de relatie. Het is belangrijk om je moeder los te laten en vanaf nu alleen aan je zelf te denken. Narcisten maken de mensen om hun heen kapot. Mijn ex heeft onze dochter bijvorbeeld sinds maart niet meer gezien, heeft niet naar haar geïnformeerd en is me aan het treiteren door m'n Maxi-Cosi - Familyfix pas na de zomer terug te geven (heeft hem uiteindelijk gewoon zonder bericht voor m'n deur gezet) zodat ik niet met haar weg kon, geeft haar 4 Avent flesjes niet terug en weigert haar Lodger voetenzakje terug te geven. Meneer heeft nu zelfs AMK/Veilig Thuis ingeschakeld omdat hij z'n dochter niet zou mogen zien van mij. hij heeft echt gehuild bij ze!! (Medelijden krijgen is alles voor een narcist) Ik wilde dit eigenlijk niet op een openbaar forum neerzetten, maar onderschat het effect op jezelf niet. Er is trouwens een besloten groep op Facebook 'Narcisme overleven'
Dat doe ik dus ook op die manier. Ik luister wel maar erna zeg ik verder niks. Het boeit me ook eigenlijk niet eens. Bovendien als ik wat vertel praat ze er gewoon doorheen Zoals die therapeut toen zei moet ik gewoon een manier vinden om met haar om te gaan als ik haar niet definitief wil bannen, omdat het toch niet veranderd (feit). Ik wil haar daarom niet te vaak spreken, maar merk dat ze zichzelf weer lekker vaak uitnodigt om hier langs te waaien en vind het wel lastig om te zeggen: nou kom vandaag maar eens even niet. Ik moet over 2 weken weer werken, dan zal het ook wel iets minder worden