Laten huilen 3 jaar

Als ik voor mezelf mag spreken en jouw laatste vraag mag beantwoorden: omdat ik het belangrijk vind dat mijn kinderen op deze leeftijd zelf in slaap kunnen vallen. Zo heb ik nog wel een voorbeeld wat ik terug kan koppelen. Ik heb een jonger half zusje en wij schelen 13 jaar. Toen zij klein was had ze ook nooit zin om te gaan slapen, zo kwam ze vaak mokkend uit bed en had ze altijd wel smoesjes. Ik keek altijd met verbazing naar het hele proces want mijn vader en stiefmoeder gingen hier in mee en het duurde uren. Een slokje drinken want ze had dorst, dat is toch zielig. Ik heb mezelf altijd voorgenomen dat nooit zo te gaan doen en ik sta daar nog steeds hetzelfde in. Bedtijd is bedtijd en ik ga daar echt niet iets gezellig van maken door er uren op mijn knieën bij te blijven, slokjes water te pakken of liedjes te gaan zingen, tot ze wel een keer zin hebben om te gaan slapen. Ze proberen uit als ze daar aanleiding toe krijgen en als je overal in meegaat want welk kind wil er nu niet gepamperd worden, aandacht krijgen en samen slapen met papa en mama, dat willen ze allemaal, alleen is dat niet mijn keuze en ik ga daar op deze leeftijd niet meer in mee.

 

Ik ben het hier dus mee eens. Leren om zelf in te slapen is mijns inziens iets dat je je kind aanleert, net zoals fietsen en zwemmen. Je hoeft dat niet mee te beginnen als ze twee maand oud zijn, maar zodra ze het concept slapen snappen, en dat is op drie jaar echt wel zo, is het wel tijd om dat te leren.

Volgens mij bewijs je je kind écht geen dienst door hem of haar op die leeftijd nog te behandelen als een baby die niks zelf kan.

 

Ik zit hier echt even van te kijken. Je kindje is 3? En je hebt haar 3 jaar lang op schoot in slaap laten vallen en nu, zonder tussenstap, ineens 1,5 uur laten huilen? Je kindje gaf aan dat ze verdrietig was omdat mama haar in bed gelegd heeft...

Wij hebben ook altijd met onze kindjes op bed gezeten tot ze sliepen. Dochter slaapt nu 9 van de 10 avonden zelf ( ze is 4,5 ) en dan spreken we af dat we 5x komen kijken. Dat doen we altijd, bij de 3e keer slaapt ze meestal al. Als ze niet kan slapen, dan blijven we toch nog even bij haar zitten. Dat is nog niet eens elke week hoor. Het is vanzelf gewoon goed gekomen. Door langzaam af te bouwen. Bij mn zoon doen we dat zo ook. Hij is 3, slaapt in een peuter bedje. Hij krijgt zn pyjama aan en tanden poetsen, plassen. In bed, een boekje ( of 2 of 3 ) voorlezen en even knuffelen. Slaap gebedje. Dan zit ik even bij hem en aai hem over zn bol en geef een kus. Ik zeg dan "Mama gaat even bij je zus kijken" of de was doen of wat dan ook. Dan zegt hij tegenwoordig "okay doe maar even!" dan loop ik even weg, zus knuffelen, was opvouwen in de gang, plassen. Maar ik blijf in de buurt. Ik kom nog even een kus geven etc. Dan slaapt hij meestal. Maar wij laten ze zelf in geen geval 1,5 uur lang huilen in hun eentje.

Want wat leer je je kindje in dat geval aan? Niet dat je bedje een fijn, veilig plekje is, maar dat je kan huilen en krijsen wat je wilt, mama komt toch niet. Een andere boodschap kan een kind er echt niet van maken hoor. De tweede dag zal ze uit pure ellende en verdriet zo snel in slaap gevallen zijn, mama komt toch niet, ik geef het op, ik kan niet meer.

Kan je het niet wat meer kind gestuurd proberen? Bij een peuter of 1 persoons bed kan je naast je kindje zitten, zonder ze op schoot te hebben. Dat kan je afbouwen. Maar dat moet je wel geleidelijk en zelf doen. Je kan toch werkelijk niet in 1 stap van "Op schoot bij mama in de armen" naar "Huil maar tot je niet meer kan" gaan?

 

In mijn beleving prima gedaan, je hebt je kindje geleerd dat het veilig is om alleen in slaap te vallen, stukje zelfstandigheid bijgebracht. Daarna heb je de emoties serieus genomen. De opmerking: omdat mama naar bed bracht, lees ik meer dat ze je normaal flink uittestte en nu geen winst boekte.
Feit dat ze nu gewoon zelf in slaap valt laat denk ik ook zien dat je haar nu gewoon heel consequent en duidelijk hebt benaderd, ze weet wat ze aan je heeft.

 

Goed gedaan hoor!
Je pakt het serieus aan in mijn ogen. Je hoeft je geen slechte moeder te voelen want je doet dit ook voor je kindje.
Misschien al iets eerder kunnen beginnen en het op schoot in slaap vallen niet moeten toelaten.. maarja elke moeder is zoekende.
Het zijn ook fases en dat maakt het ook juist moeilijk omdat je dan gaat twijfelen aan jezelf.
Je bent vast een hele lieve mama die het beste wil voor haar kindjes!

 

Ik heb soms het gevoel dat ik de enige ben die het consultatieboekje heeft gelezen haha

Wij hebben dl al vanaf de geboorte wakker in bed gelegd (geprobeerd tenminste, voor zover ze niet zelf opeens in slaap viel ergens.)

 

Dat gaat natuurlijk niet altijd. Hier kma en reflux, dus wakker in bed leggen zat er niet meteen bij. Maar vanaf een jaar hebben we dit wel zeer zeker aangeleerd. En ja, daar kwam ook huilen bij kijken. Volgens sommige mama's hier doe je je kindje daarmee echt onrecht aan. Dat vind ik dus niet.

 

Tja, ik kan alleen voor mezelf spreken: hier zou dl dat inderdaad als onrecht voelen. Maar dat is dus geen 'huilkind', als dat al zou bestaan.

Ik kan me trouwens niet voorstellen dat een peuter 1,5 uur lang iets 'uitprobeert'. Dat is een veel te lange aandachtsspanne om toe te kennen aan een peuter. Je kan er veilig vanuit gaan dat die dan echt overstuur is en niks meer leert!

 

Dit is heel treffend voor mij.

Een vraag voor de moeders hier die spreken over uitproberen. Wat proberen ze eigenlijk uit? Wat is de behoefte?

Een kind dat lastig gedrag laat zien wanneer het zelfstandig moet inslapen, ervaart gewoon onveiligheid. Misschien zie je als ouder nog niet wat er speelt, maar in een peuterbrein kan er van alles spelen. Daarbij komt dat een kind van 3 nog niet het volle vermogen heeft om eigen angsten onder woorden te brengen of überhaupt zelf te begrijpen.

Ik vind dat elk kind verdient om rustig in te slapen, zelf of met wat hulp. Dat heeft weinig te maken met zelfstandigheid, wel met veiligheid. Een kind dat zich goed en veilig voelt, kan zich optimaal ontwikkelen tot een zelfstandig persoon.

 

Met dat laatste ben ik akkoord. Maar jij en ik geven er gewoon een andere invulling aan. Jij vindt dat je je kind die veiligheid biedt door er bij te blijven tot ze zelf zeggen dat het genoeg geweest is, ik denk dat je hen kan aanleren om die veiligheid bij zichzelf te vinden.

 

Ik denk dat er een manier is om op een liefdevolle manier tot zelf inslapen te komen. 1,5 uur laten huilen is buiten alle proportie en vind ik echt heel zielig. Daar leert een kind 0,0 van.

Ik heb twee kinderen waarvan er eentje bij alle nachten probleemloos zelf inslaapt. Heel af en toe is er iets 's nachts en slaapt hij bij ons.
Mijn andere kind is heel gevoelig en slaapt de helft van de tijd zelf in, en de andere helft met een ouder naast het bed. Simpelweg omdat er veel in haar hoofd omgaat en ze de veiligheid nog nodig heeft. Ze kan heel goed aangeven wanneer het wel en niet nodig is.

Kinderen verschillen nou eenmaal. Je kunt veel doen om je kind zelfstandig in te laten slapen maar soms lukt het niet. Een huilend kind is voor mij een teken dat er iets niet goed gaat.

 

Ik heb nu goede slapers, die zich blijkbaar ook veilig voelen, en daarbij heb ik ook nog eens het geluk dat ze lekker inslapen en dat ik geen uren hun handje vast moet houden, drinken moet aan gaan bieden en mezelf af moet gaan vragen waar zij nu behoefte aan hebben. Ik geniet van mijn avond na een drukke dag en dat betekend voor mij heel veel. Voor mij heeft dit alles te maken met aanleren en consequent zijn. Een kind heeft behoeftes maar een ouder ook. Ik kan ze begeleiden in wat zij nodig hebben en daarbij kan ik hun ook laten zien wat mijn behoeftes zijn en waar mijn grenzen liggen. En dat werkt hier prima, mijn kinderen voelen zich helemaal niet onveilig en zijn zeker niet zielig. Als ze huilen dan ga ik naar ze toe en als ze een nachtmerrie hebben dan troost ik ze. Maar no way dat ik ze op schoot neem om in slaap te vallen, ze wieg tot ze inslaap vallen, bij ze blijf liggen tot ze slapen, of ze structureel bij mij in bed neem, dat heb ik nooit gedaan en ik denk ook niet dat ik dat ga doen.

 

Oh en met uitproberen heb ik hier een dochter die regelmatig expres blijft klieren met haar deken zodat we haar niet in kunnen stoppen en zodra we weggaan flink begint te huilen. Ik waarschuw nu 1 keer en als ze dan niet luistert dan heeft ze pech en dan mag ze mooi zichzelf gaan toe dekken en ja dan huilt ze wel een paar minuten. En inmiddels heeft ze ook wel door dat mama en papa zich hiervoor niet uitlenen. Naar mijn idee is dit echt flink uitproberen of denk jij dat ik hier niet toe kom in haar behoeftes?

 

Jij hebt blijkbaar de behoefte het op je eigen situatie te betrekken. Maar je hebt kinderen die zelf inslapen zonder problemen, prima toch? Daar gaat dit topic niet over.

Maar er zijn ook kinderen die zich wel onveilig voelen soms, die wel bang zijn. Kinderen ervaren gevoelens niet even intens, ze zijn verschillend. Die kinderen hebben een serieuze behoefte aan nabijheid, niet aan een slok water. Kinderen worden niet midden in de nacht wakker om hun ouders te pesten. Waarom zouden ze?

Ik ben er voor mijn kinderen, ook bij het inslapen als het nodig is en ik ga nooit voorbij aan mijn eigen behoeften. Ik hou wel altijd in gedachten dat het om kinderen gaat, en die gaan vaak voor.

 

Mijn kinderen zijn ook niet altijd de makkelijkste slapers geweest dus vandaar dat ik dit ook op mezelf betrek net zo goed als dat jouw referentiekader ook alleen jouw kinderen zijn...Verder net zoals niet ieder kind hetzelfde is zo is ook niet iedere ouder hetzelfde. En het is altijd makkelijk te zeggen als een kind huilt of vervelend is: "je voldoet niet in zijn behoeftes of hij voelt zich onveilig". Zo kun je alles wel op die manier bestempelen..

 

Het valt me hier wel eens op dat kinderen van ouders die wel tegemoet komen aan het veilige gevoel, niet de kinderen zijn die uit bed blijven komen, die 100 verschillende eisen stellen bij naar bed gaan etc.
Ik lees vaak dat kinderen van ouders die praten over 'uitproberen' topics openen of reacties geven zoals jij hierboven beschrijft.

Ik zag eerder deze zin die ik heb gepost: kinderen die weten/voelen dat je er bent als zij het nodig vinden, zijn de kinderen die je niet overvragen als het niet nodig is.

Misschien heeft je dochter je meer nodig dan jij nodig acht. Maar dat kan jij beoordelen, niet ik.

 

Het gaat in dit topic om een 3-jarig kind dat zich veilig voelde bij de nabijheid van een ouder bij inslapen. TS heeft uiteindelijk iets nieuws geprobeerd wat resulteerde in 1,5 uur huilen. Dan kun je toch iet anders dan concluderen dat haar dochter een sterke behoefte had aan veiligheid?
Dat staat los van jouw behoefte als ouder en heeft niks te maken met het opzoeken van een grens wat op andere gebieden veel normaler is.

Een peuter dat op de grond gaat liggen omdat hij een extra toetje wilt is van een hele andere orde dan je veilig voelen bij het inslapen. Bij het eerste ga je niet naar de behoefte erachter zoeken maar bij de tweede wel. Hoop ik.

 

Dus ouders die er anders over denken dan jij, hebben gewoon hun kind niet gesnapt? Tja, zo kan je natuurlijk elke discussie beëindigen in jouw voordeel.

 

Zoals ik al zei niet iedere ouder is hetzelfde. Ik vind het altijd heel bijzonder en knap om te lezen dat jij zo kan voldoen in de behoeftes van je kinderen. Ik denk er ook het mijne van net zo goed als dat jij over mij zal doen. Maargoed, ik ben dus niet zo'n ouder, ik ben niet ieder moment van de dag bezig wat de behoeftes van mijn kinderen zijn. Ik handel vanuit mijzelf, mijn gevoel, de behoeftes van mijn kinderen en mijn eigen behoeftes. En ik heb wel het idee dat sommige mama's zichzelf vaak opzij zetten voor hun kinderen omdat zij zo tegemoet willen komen in hun wensen en gevoelens. Ik ben wat dat betreft wat nuchterder, mijn kinderen komen op nummer 1 maar ik vind mezelf ook erg belangrijk. Tsja, dan huilen ze maar eens of dan zijn ze maar eens ontevreden, dat hoort allemaal bij het leven, met die gevoelens moet ik ook dealen.