En de tweede nacht sliep ze na tien minuten. Tot zover de onveiligheid. Dan kan je daaruit toch evengoed concluderen dat het wél uitproberen was?
Ik zou mijn kind geen 1.5 uur laten huilen omdat ik gewoon niet tegen het huilen ansich kan. Maar ik had mijn kind ook niet in slaap gewiegd op schoot en haar zo een patroon aangeleerd. Ik denk niet dat dit meisje zich onveilig voelt, volgens mij heeft ze een hele liefhebbende moeder die er altijd voor haar is geweest. Ik denk dat zij in een patroon is gevallen en doordat dit nu zo abrupt stopt gefrustreerd is. Tsja en dan kun je wel hele theorieën gaan bedenken wat zo'n kind kan voelen maar zolang zij dit niet uitspreekt weet je echt niet wat er in haar hoofdje omgaat. De volgende dag heeft ze 10 minuutjes gehuild en is daarna lekker gaan slapen en wie weet is er vanavond wel helemaal geen probleem meer. Prima toch. Maar om nu ts zo aan te vallen, heeft toch geen nut.
Je kan er van alles uit concluderen. Bijvoorbeeld net zo goed dat ze haar vertrouwen aan het verliezen is.
Maar wat probeert ze dan uit? Als ik dat lees denk ik: ze heeft er gewoon behoefte aan dat er iemand bij haar is / ze vindt het fijn dat er iemand is. Is dat negatief?
Ja of dat ze boos is omdat mama pindakaas op haar brood heeft gedaan ipv hagelslag, het hele rataplan kunnen we erbij halen waarom het meisje huilt. Maar we kunnen toch niet in haar hoofd kijken.
En wie zegt dat zij dat denkt? Kun jij in haar hoofd kijken? Ik niet namelijk, ik kan wel dingen raden en daar kan ik op inspelen maar dat ga ik niet doen als zij ligt te klieren, daar leen ik mij niet voor. Maar het zou goed kunnen dat ze wil dat ik bij haar blijf, logisch, maar ze moet ook leren dat dat niet altijd kan en dat het bedtijd is.
Dat is hoe ik dat gedrag zou interpreteren. Ik vraag me dan af waar dat gedrag vandaan komt en wat er achter zit.
Die is toch heel simpel Ze wil hagelslag en geen pindakaas en daarom huilt ze. Ik vind het ook niet leuk als iets te eten krijg wat ik niet wil
Ik heb er nog wat bijgevoegd in mijn vorige berichtje. Ik denk ook dat ze het doet zodat wij bij haar blijven. Maar na een bedritueel, lekker knuffelen en kussen vind ik het dan echt tijd voor haar om te gaan slapen. Dus het maakt me dan eerlijk gezegd niet uit of dat ze wil dat ik bij haar blijf, ik begrijp het wel maar ik ga er gewoon niet in mee. Genoeg is genoeg en het is dan tijd om te gaan slapen.
Ja maar als zij iedere keer hagelslag wil dan steek ik daar toch een stokje voor en beslis dat ze nu toch echt iets anders krijgt. You can't always get what you want.
Als een kind na één nacht haar vertrouwen al verliest in haar moeder, dan is er veel meer aan de hand dan dit verhaal. Zo praat je ouders dus echt een schuldgevoel aan, en zo onterecht. Waarom doen we dat toch altijd?
Ik snap het niet helemaal. Het CB zou je deze week nog terug bellen ofzo om verschillende slaapmethodes te bespreken. Was dit een van die methodes of had je dit zelf zo bedacht, omdat het kind van je vriendin wel zo sliep? Zelf had ik het niet zo 'cold turkey' aangepakt. Het is natuurlijk wel een hele overgang, dat kind wist niet wat haar overkwam als het zo van de een op de andere dag gaat. Of ze zich niet veilig voelde, het ongezellig vond of gewoon verward was omdat het anders ging dan anders...vervelend, maar dat kun je nu toch niet meer terug draaien. Ik had het rustig veranderd, geen 1,5 uur laten huilen, maar bijv. eerst na een minuut terug komen, dan na 2 minuten, dan na 3 minuten en er max. 5 tussen laten zitten. Snel even instoppen, aai over de bol en weer weggaan. Van tevoren duidelijk zeggen wat je van haar verwacht. Natuurlijk heb je wel eens periodes dat het wat minder gaat, daar ga ik een beetje in mee, maar ik heb geen zin om een paar maanden later met een hele poppenkast rondom het slapengaan te zitten, dus tot op bepaalde hoogte .
maar ik vind dit dus eigenlijk wel een mooi voorbeeld.. want hier is het dus wél hetzelfde. Mijn dochter wilde gewoon niet slapen. Waarom niet? Omdat slapen niet leuk is en spelen wel. Punt. En nog steeds (7 in middels) vind ze slapen niet leuk. Ze oud genoeg om het te accepteren nu en blijft in bed, maar zodra ze wakker is gaat ze eruit. Ook al is ze nog moe. En we moeten haar ook echt naar bed sturen, want ook al is ze hartstikke moe, uit zichzelf gáát ze niet. De jongste is daarin anders. Die waardeert slapen . En ja, die wilde ook niet altijd en was het ook niet altijd eens met ons, dus die heeft ook weleens (juist in de leeftijd van het kindje van TS) gebruld op haar kamer omdat ze het nog geen tijd vond. Ga ik haar daarin volgen? Nee. En een kind in de supermarkt wil een toetje - gaat liggen schreeuwen etc. Daaaaag. Die liet ik ook huilen en negeerde ik nét zo. (tot het te genant werd en/of mijn geduld op raakte)
Ik vind zulke "problemen" eigenlijk nooit niet zo belangrijk. Ik had haar in ieder geval nooit niet 1,5 uur laten huilen. Er zal wel een reden voor zijn dat ze huilt denk ik dan. En of het nu verlatingsangst, bang in donker of wat dan ook is; ik ga daar mn hoofd niet over breken en geef toe aan haar wensen om rustig in slaap te vallen. Als ze 18 zijn, kunnen ze het vast zelf wel denk ik dan. Ik heb er ook 1 gehad die moeilijk sliep. Ben altijd bij haar gebleven tot ze sliep. Ieder kind is anders, en ik spiegel mijn kinderen al helemaal niet aan anderen. Over consequent zijn en uitproberen; ik ben in heel andere zaken zeer consequent. Ik vind problemen met slapen en eten bijv. geen zaken waarbij ik op mn strepen moet staan. Een kind is een kind, er zijn nog zoveel dingen die ze op die leeftijd nog niet kunnen benoemen dus kunnen wij alleen maar gissen. Leg er niet zoveel druk op, dat werkt alleen maar averechts.
Ik val niemand aan hoor. Beter lezen, Shakes. Ik zeg niet dat ik dat vind, ik stel slechts neutraal dat je dat ook zou kunnen concluderen. Dit in reactie op jouw eigen reactie, die ik hieronder quote: "En de tweede nacht sliep ze na tien minuten. Tot zover de onveiligheid. Dan kan je daaruit toch evengoed concluderen dat het wél uitproberen was?" Ik vind het (om jou even aan te vallen), wel eng dat je tegen iemand die je niet kent, over haar kind, dat je ook niet kent, gaat stellen dat het wel okay is om 1,5 uur te laten huilen. Wat als er eens echt iets aan de hand is met zo'n kind? Sta je daar ook bij stil?
Hier gaat het precies zo. Ze krijg genoeg aandacht en zeker ook als we haar naar bed brengen, maar vaak is het nooit lang genoeg . Maar op een gegeven moment moet ze gewoon gaan slapen. Vaak is het even miepen of huilen en gaat ze snel slapen. Soms is ze helemaal over haar toeren, dan laat ik haar even brullen (nog geen 5 minuten) en dan kom ik terug om te vragen of ze nu weer rustig is en gaat slapen. Dat is ze over het algemeen wel, dan knuffelen we nog even en zeg ik ook tegen haar dat het soms ook lastig is, en dan gaat ze lekker slapen. Ik moet zeggen dat het de laatste dagen beter gaat. Vorige week was de eerste schoolweek en die hakte er wel in. Sinds een paar dagen gedraagt zich zich wat 'ouder', ze huilde sowieso snel, ze is erg gevoelig maar kon zich ook wel goed aanstellen , ze huilt nu veel minder snel en gedraagt zich gewoon groter. Komt denk ik doordat ze in groep 2 zit, ze voelt zich heel groot Ik vind 1,5 uur laten huilen dus wel veel, zeker omdat het ineens zo anders gaat. Of ben je tussendoor wel bij haar geweest? Want hier is het dus nog geen 5 minuten huilen en dan troosten en slapen, 1,5 uur is niet nodig. Zou ook nooit mijn keus zijn. Of het kwaad kan en of het wel goed is geweest wat je hebt gedaan, vind ik moeilijk oordelen
In mijn eerste reactie op dit topic heb ik aangegeven dat ik zelf niet anderhalf uur zou laten huilen. Dat wij ook slaaptraining toegepast hebben, en dat soms nog even moeten herhalen bij onze dochter, maar dat ik altijd na enige tijd terug ga om duidelijk te maken dat haar ouders altijd in de buurt zijn, maar dat ze nu wel zelf in slaap moet vallen. Mijn verdere reacties waren vooral op enkele moeders die aangaven dat je kinderen niet moet laten huilen, en dat het geen aandacht opeisen is maar een behoefte waar je in mee moet gaan. En dat vind ik dus niet.
Mijn keuze zou het ook zeker niet geweest zijn, hier hebben we de oudste ook altijd "geholpen" om in slaap te komen, zolang hij het nodig had. Rond zijn 3e verjaardag lukte het opeens wel (haast) altijd om zelf in slaap te komen. Hij slaapt nu (is ondertussen 5) ontzettend goed, heeft er ook niets moeite mee om ergens anders te slapen en zo, je hoort em niet. Onze jongste (2,5 jaar) valt nog haast elke avond in slaap aan de borst en heeft 's nachts ook nog wel eens een knuffel nodig (en soms een ouderlijk bed ) om terug in slaap te komen. Zolang hij dit nodig heeft, ga ik hierin mee, want ik denk dat je op lange termijn zo de meeste winst boekt. Ook hij kan overigens prima op andere plaatsen slapen, zolang ze ook maar bereidt zijn lichamelijk contact te geven tot hij slaapt en af en toe een aai over zijn bol geven 's nachts.
Mijn conclusie is dat er een patroon is aangeleerd, het op schoot in slaap laten vallen. Ik kan me voorstellen dat je daar wel een beetje klaar mee bent, het kind is 3 jaar, geen baby. Ik had zelf niet gekozen om 1,5 u te laten huilen, maar ik was er regelmatig heen gegaan. En dan niet uit bed halen. Verder geloof ik weldegelijk erin dat kinderen ook 'vervelend' zijn omdat ze gewoon niet willen slapen, maar spelen. Ook al kunnen ze hun emoties nog niet goed verwoorden, ze zijn niet gek. Logisch dus dat ze avond 2 al na 10 minuten is gaan slapen; mama is consequent. Hier probeert ze het soms ook hoor; dan roept ze me weer naar boven met het smoesje dat ze water wil drinken. Om vervolgens gezellig te gaan zitten babbelen met me. ;- )) Prima, maar ik zeg er dan wel duidelijk bij dat ik niet nog een keertje naar boven kom. En dat werkt hier gelukkig. Nogmaals, ze zijn niet gek hoor. Ik zou het ook proberen!