Hallo, Even een vraag, ik merk toch dat dit erger wordt. Mijn oudste dochter (bijna 3,5) was in het hele begin nooit jaloers op haar zusje (bijna 1 jaar). We hebben haar ook altijd betrokken bij de verzorging e.d. En toen zusje begon te tijgeren vond ze het leuk om mee te spelen. Maar dat is helemaal omgeslagen. Nu kunnen ze niet samen in een ruimte zijn. Alles waar de jongste mee speelt, pakt de oudste af. Ze grist het gewoon uit haar handjes. De jongste begint nu al hevig te protesteren als ze haar zus maar ziet aankomen! Wat hebben we allemaal geprobeerd: -boos worden en haar na 1 waarschuwing op de gang zetten (helpt niet, ze wordt dan enorm kwaad en doet het gewoon weer) -afleiden met iets anders (lukt niet meer want ze blijft gefocust op haar zusje) -begrip tonen, laten zien wat echt alleen van haar is zusje mag daar niet aankomen, en het speelgoed van haar zusje ( werkt niet, zelfs het babyspeelgoed pakt ze af!) Ik word er moedeloos van. Ze krijgt echt veel aandacht, ook 1 op 1, maar ze verkiest gewoon haar zusje te ontdoen van haar speelgoed ipv gezellig met mama/papa een puzzel te maken of voorgelezen te worden. Als ik niet ingrijp gaat het van kwaad naar erger. Ik wil dat ze haar zusje ook iets gunt, maar hoe dat duidelijk te maken aan een koppige 3-jarige?
Als zit dit écht consequent de hele dag door zou doen, zou ik op een gegeven moment die waarschuwing maar laten zitten en haar direct elke keer apart zetten: als je niet samen kunt spelen, kun je niet bij de gezelligheid zijn. De fijnere oplossing is natuurlijk als ze wél gezellig zelf gaat zitten kleien of verven, maar ja, als ze zich niet af laat leiden zijn je mogelijkheden natuurlijk beperkt...
hier deed de oudste dat ook. heb haar gewoon elke keer een paar minuten op de gang gezet. dan word ze maar ontzettend boos. jammer dan. naar binnen en ze pakt het weer af? toedeloe, meteen weer terug op de gang. en op een gegeven moment zijn ze het echt wel zat hoor. kan even duren
Dit. En inderdaad heel lang volhouden. Of anders twee speelmatten maken. Een voor het ene kind en een ander voor het andere kind. En er bij blijven, zodat je ook consequent kunt ingrijpen.
Herkenbaar want mijn zoontje heeft zich ook een tijdlang zo gedragen toen zijn zusje begon te lopen en aan zijn spullen ging zitten. In het begin ben ik ook eerder boos geworden of continu berispen maar op een gegeven moment heb ik het anders aangepakt. Ik heb mijn zoontje toen een eigen speelkistje gegeven en uitgelegd dat hij daar het speelgoed in mocht doen waar zijn zusje ab-so-luut niet aan mocht komen. Wat hij er niet in deed mocht zijn zusje dus ook mee spelen. Op het moment dat zijn zusje dan een "verboden" item pakte (wat zij natuurlijk nog helemaal niet begreep) dan begon ik heel overdreven tegen haar uit te leggen dat dat van haar grote broer was en zij maar een ander speeltje moest uitzoeken. Ik kon echt merken dat mijn zoontje zich ineens helemaal begrepen voelde en 2 weken na de introductie van zijn eigen speelgoedkist heeft hij eigenlijk nooit meer echt vervelend gedaan over delen van speelgoed met zijn zusje.
dit vind ik een goede. Ga ik morgen meteen proberen. Zoon is erg van het serieus meedenken (op zijn manier, haha...)
Bedankt voor de reacties! Mijn dochter is niet echt gevoelig voor straf maar wel voor emotie. Als ze dus ziet dat ze iets fout gedaan heeft (dan negeer ik haar altijd) begint ze vrijwel meteen te huilen, en daarna komt ze uit zichzelf sorry zeggen en een knuffel geven. Goed dus, maar tov haar zusje heeft ze dit nog niet door. Kitty, een goede tip van die speelgoeddozen. We hebben wel pas de kast leeggemaakt en toen samen met haar onderverdeeld wat echt van haar is, wat van hun samen en wat van haar zusje, maar misschien staan die dozen niet ver genoeg uit elkaar ofzo. Deze zaterdagmorgen kon ik haar alleen afleiden door haar apart te zetten, aan de keukentafel, met haar 'eigen' Lego, en zusje dan laten spelen op de speelmat. Het grappige is dat de jongste de oudste dan steeds opzoekt.