Ik ben begin 30, ongeveer een jaar geleden gescheiden en ik heb het gevoel dat ik 'vast zit'. Vast in een huis waar ik niet weg kan omdat het onder water staat (hypotheek is hoger dan waarde dus bij verkopen restschuld die ik niet kan betalen). Vast in een soort van lat-huwelijk wat dan weer wel dan weer niet werkt. (Ex en ik zijn weer bij elkaar soort van, maar blijven apart wonen.) Wat ik aan de ene kant heel prettig vind, maar soms ook gewoon helemaal los wil laten. Vast in een baan waar ik voor mijn gevoel niet veel verder kan groeien. Waar ik onder mn niveau werk, en dat mij enorm frustreert. (Ik ben HBO opgeleid en heb een baan op HBO niveau. Maar ik kan meer, ik wil meer en heb moeite met het samenwerken met collega's die lager opgeleid zijn.) Ik raak steeds geiiriteerder van de onbenullige 'problemen' die er zijn, het geklaag en gezeur, de afgunst etc. Is ook een reorganisatie gaande wat veel gedoe geeft en de algemene sfeer niet helpt. Ik vraag mij dan ook af of ik dit wel wil blijven doen. Aan de de ene kant is het wel lekker om zonder er veel over na te denken mijn taken uit te voeren omdat ik nog zoveel andere dingen aan mn hoofd heb. En ik onderhoud een heel gezin van mijn salaris nu, dus een vast inkomen, daar stop je niet zomaar mee. Maar aan de ander kant fantaseer ik regelmatig over iets heel anders te gaan doen, buiten de zorg. Concrete plannen maken vind ik alleen heel moeilijk omdat ik niet weet hoe ik het aan moet pakken. Vast aan kinderen die ik nooit zou willen missen! Maar tijd voor mezelf is er niet meer bij nu ik echt alles alleen doe. Dit is niet wat ik in mijn hoofd had vroeger. Mijn plan is 'mislukt'. Bovendien ben ik de dertig al gepasseerd maar ik weet nog steeds niet wat ik wil. Ik ben er boos van, ik ben er verdrietig en somber van. Het 'is dit alles gevoel' is erg overheersend. Ik heb het gevoel dat alles wat ik doe soort van zinloos is. Dat ik het net zo goed op kan geven. Maar dat wil ik niet!! (Tweestrijd) Is dit het bereomde dertigers dilemma, of is het meer dan dat? Sorry voor het lange verhaal. Maar wel lekker om het een keer eruit te gooien zeg.
Klopt dit is inderdaad dat dilemma.... ook wel een beetje van die generatie ( al val je er net buiten denk ik) de generatie van 1977 tot 1984 ongeveer werd allemaal een hele leuke toekomst voorgehouden waarin alles kon en mocht... Uiteindelijk zijn er heel veel van die generatie die op dit moment gewoon niet weten wat ze willen...omdat ze eigenlijk alles wel zouden willen ( want dat kon...) en niks lijkt te lukken. Rond die tijd gaan de meeste mensen kijken naar andere uitdagingen...zoals anders sporten...anders eten en anders in het leven staan ( spiritueel, yoga, zen et cetera...) Een vriendin van me heeft het nu ook zo sterk....echt op een kruispunt in het leven beland. Heel moeilijk. Ik ben er alweer overheen...ik ben gestopt met werken en ben me gaan focussen op mijn eigen dingen ( zelf een winkeltje online in vintage en genieten van de kinderen) en langzaam over gegaan in het sporten, goed eten et cetera... Nu heb ik veel meer rust en heb helemaal niet meer een bepaald beeld in mijn hoofd hoe het moet en waar ik perse moet zijn. Ik laat het los... Komt er nu iets op mijn pad...dan is dat leuk...maar is dat niet zo dan is dat ook goed. Sterkte met het zoeken naar wat je wilt...het komt vast goed.
Ja, wel herkenbaar hoor, heb er niet zo lang geleden ook nog een topic over geopend. Ik heb/had het voornamelijk op werkgebied, het "is dit het nu"-gevoel. Ik heb besloten er zelf wat aan te doen. Om mezelf uit te dagen en iets met mijn hersens te gaan doen heb ik me ingeschreven voor een cursus Frans, waar ik volgende week woensdag mee ga beginnen. Bovendien heb ik op mijn werk aangegeven dat ik meer wil doen en daar werd zeer positief en enthousiast op gereageerd en er is gelijk een aanvang mee gemaakt. Ik voel me nu gelukkig een stuk beter en ben wel echt tot de conclusie gekomen dat je er echt zelf iets aan moet doen. Een ander gaat het niet leuk, beter en/of interessanter voor je maken. Daar moet je echt zelf actie op ondernemen.
Ik herken het wel. In die zin dat je denk ik eens in de zoveel tijd (en dan zijn zo'n mijlpalen van een verjaardag 30-40-50 etc van die momenten) dit wel hebt. Ik had dat ook iets voor de 30, is dit het nu? En toen begonnen wij aan kinderen. Nu, bijna 10 jaar later, weer dezelfde gedachte en ik ga een studie doen. Ik heb het echt nodig om af en toe stil te staan bij mijn leven en ook goed te kijken wat ik wil en wat ik nodig heb. Anders raakt dat echt ondergesneeuwd in alles. Het valt me wel op dat het bij jou vooral negatief is en uitdraait op frustratie. Je hebt het gewoon super goed voor elkaar en hebt alles mooi op orde. Daar moet je heel veel kwaliteiten voor in huis hebben om dat zo voor elkaar te krijgen en zo te houden. En zeker als je alleenstaand bent. Bijv. rondom het huis.... je kunt het zien als vast zitten. Maar je kunt het ook zien als goed voor jou en je kinderen zorgen door ze hun vaste plek te laten houden en geen schulden te laten ontstaan. Wij hebben bijv. ook ons huis te koop gehad, maar toen kwamen er bezuinigingen op het werk en was er een grote kans dat een van ons zijn baan zou kwijt raken. Toen besloten om hier te blijven wonen en daar hebben we echt ook een meerjarenplan van gemaakt. De komende 8 jaar blijven we hier. We sparen, we zorgen voor stabiliteit en dan kijken we wel verder. Verhuizen is geen must en gewoon een luxeprobleem eigenlijk. Ik zou echt proberen om meer te kijken naar wat je WEL hebt en hoeveel dat waard is. En dan kijken wat er nog nodig is als aanvulling voor jezelf. Dat hoeven helemaal ook geen grote dingen te zijn he. Soms is een avondje sporten voor jezelf al mooi. Of die overkapping in de tuin die je al zo lang wilde, maar er maar niet van kwam. Of die poetshulp. Of die vakantie naar de zon. Of of of....
Hier ook redelijk herkenbaar.... 36 jaar en ik heb ook steeds meer het gevoel dat ik compleet vast zit.... Ik weet dat ik er zelf iets aan moet doen, maar wat daar ben ik nog even niet uit....
Ik ben 36 jaar, maar ik herken het niet echt. Ben erg happy met baan, heb geen 'is-dit-het-nu' gevoel. Mijn leven ziet er wel heel anders uit dan ik 10 jaar geleden ooit gedacht had, maar ach, dat is goed zo. Heb nog wel plannen/dromen, maar daar komt vanzelf wel een keer een moment voor. Of niet. Herken het wel bij een vriendin (nu 37 jr), die voelde zich ook erg 'vastgeroest' in haar leventje en door het overlijden van onze zeer goede vriendin heel diep gaan nadenken over 'het leven'. Heeft toen ook, onder het mom van 'life's too short' het roer helemaal omgegooid. Heeft nu een andere baan, andere auto, is uit een relatie (van 10 jr) gestapt, en is naar een andere stad verhuisd. Voelt zich veel, veel beter nu. Sterkte met je dilemma's... Eens goed bij jezelf te rade gaan wat je blij maakt en waar je wel energie van krijgt en dan kijken hoe je dat in je leven georganiseerd krijgt?
Hmm ik ben van '84 maar heb zo'n keerpunt op werkgebied al eerder gehad....ben vast mn leeftijd vooruit Maar 4 jaar geleden dacht ik: hmmm nee hier wordt ik niet blij/gelukkig van...wel het soort werk...niet de manier waarop het ingevuld werd en zeker niet het constant mee moeten bewegen met mn "baas". En toen.......... heb ik gewoon ontslag genomen! Een jaar goed nagedacht over hoe en wat en toen besloten voor mijzelf te beginnen. Mijn werk op mijn voorwaarden en op de manier hoe ik het zie. Nu snap ik dat jij niet zomaar ontslag kunt nemen...dat was maar een voorbeeld. Maar dat gevoel dat het niet lekker zat had ik al langer en mijn tip is dus kijken of je er op een gebied wat mee kunt, want het verdwijnt ws niet zomaar.
bekend. Hier uit 83 en 84 en ook allebei zoekende geweest. Nu speelt bij mij fysiek mee, maar ik heb nu rust. Heb mijn eigen bedrijfje . Mijn man zit op een goede plek nu, zijn droom zal blijven kriebelen en misschien ooit. Maar nu niet. ( die droom is wel heel duidelijk dus dat is wel makkelijker). accepteer dat jij het nu al top doet!
Tja, toen ik precies 35 was. (Op me verjaardag) kwam ik tot de ontdekking, dat me toenmalige man een verhouding had met mijn vriendin. Resultaat een scheiding. En alles werd anders. Enkel onze kleding (van mij en dochter) bleef hetzelfde. Ander soort werk (had samen een bedrijf met inmiddels ex) Ander huis Andere auto Andere omgeving Andere wooninrichting Later een andere man... Compleet ander leven. Maar terug naar jou. Verhuizen zit er nog niet in. Maar misschien wel veranderen van inrichting? Verkoop je meubels op MP en van dat geld koop je wat anders. En Schilder eens die muur in een ander kleur. Werk. Vraag om meer uitdaging.. bekijk je mogelijkheden. Volg een cursus. Kinderen, tja die kan je niet inruilen hè (grapje) Ach, die veranderen van zichzelf naar mate ze ouder worden.. En dan geniet ook nog steeds van ze. En voor je het weer ben je 40+. En dan kijk je weer anders naar het leven.
akelig herkenbaar. Ik heb sowieso het gevoel al mijn hele leven dingen maar half te doen, net niet goed genoeg, altijd tweede. Ik ben van 81en inderdaad volgens mij zei Bosi het. "er werden ons gouden bergen beloofd en alles kon maar " en toen de crisis ik had gelukkig net werk, maar zit daardoor ook al 15 jaar bij dezelfde werkgever. Ik merk ook dat dit gevoel vooral komt als er geen gedoe is in je leven, dan komen al die gouden bergen weer om het hoekje kijken.
Ik ben vorig jaar bij een nieuwe werkgever begonnen voor 2 dagen in de week en ben bij mijn oude werkgever 2 dagen blijven werken. Zo had ik dus wel de vastigheid, maar toch ook iets nieuws. Het is heel goed te combineren en ligt in het verlengde van elkaar. Ik heb 5 jaar geleden een master afgerond en zit eraan te denken om daar nog meer mee te doen binnen nu en een paar jaar, als alle kinderen ietsje ouder zijn.
Herken het een beetje. Zou op zich wel een studie of opleiding willen doen maar geen idee wat. Denk dat ik over ongeveer een jaar geen baan meer heb, dus denk er wel over na. Maar ben eigenlijk wel heel tevreden hoe het op dit moment gaat en hoe we het hebben. Blij met mijn man en kinderen en de zorg goed verdeeld. Mijn man heeft 6 weken in het ziekenhuis gelegen en ik ben zo goed als hersteld van gekneusde ribben, dat doet je wel weer waarderen hoe fijn het is als alles 'gewoon' is. Mijn man draait weer lekker mee en ik kan weer alles doen en vooral ook lekker slapen zonder pijn Wat het betreft je huis die onder water staat, heb je geld over om je hypotheek af te lossen? Wij lossen elk jaar 4000 euro af (kan natuurlijk ook minder), dus dan werk je daar in ieder geval aan. Wij moeten wel aflossen omdat we nog een redelijk groot deel aflossingsvrij hebben (willen dat als de rentevaste periode afloopt anders gaan regelen). Maar het geeft een fijn gevoel dat het huis niet meer onder water staat.
Ik herken het totaal niet, heb juist het tegenovergestelde van wat jij hier nu zegt. Ik heb sinds een week of 2 juist het idee dat ik EINDELIJK een beetje een ritme in mijn leven heb, eindelijk geniet ik van alles, ik sport sinds jaren weer 1 a 2 x in de week, de kinders gaan met veel plezier naar school, mijn relatie is tip top, we hebben nieuwe vrienden leren kennen, ik heb het een plek weten te geven dat ik beter af ben als TBM, ik pas nu 3 dagen in de week op op ons buurjongetje. Ik voel mij nu juist meer op mijn plek lijkt het wel. Ik word dit jaar 31 en heb juist nu pas het idee dat mijn leventje lekker gaat lopen.
Ik denk idd nu ik alle reacties lees dat er best nog een verschil zit in hoe men dat ervaart. Iemand sprak over een midlife crisis en ik denk dat dat bij ts het geval is. Bij mij voelde dat totaal niet zo...net als jij gewoon een keuze gemaakt waar we beter mee af zijn.
Hmm ik ben compleet gelukkig in mijn gezin en vrienden, waar wij wonen etc. Allen qua werk, wat opzicht ontzettend leuk is en ik een hele tijd vol zou kunnen houden, heb ik wel een beetje ' is dit het nou ' gevoel. Ik ben mezelf de laatste tijd gaan afvragen, wat vind IK nou leuk. Wat wil ik graag doen, en hoe ga ik dat bereiken? Daar zijn duidelijke antwoorden uit gekomen en ik ben nu bezig met de opleiding Visagist. Om daarna de opleiding schoonheidsspecialiste te doen. Zodat ik kan doen wat mij goed ligt, wat ik ontzettend leuk vind en waar ik eventueel mijn eigen bedrijf in zou kunnen beginnen. Don't look for happiness, create it!