Fijn om ervaringen te lezen Wel rot dat sommigen hier niet van de zwangerschap hebben kunnen genieten! Ik vond het, ondanks de pijn van de bekkeninstabiliteit, de mooiste tijd uit mijn leven (tot mijn zoontje geboren werd, toen werd dat de mooiste tijd ). Maar het heeft inderdaad voordelen en nadelen. Zoals Garbi zegt is het voor mij inderdaad nog niet verstandig om nu alweer zwanger te raken. Ik heb ook nog steeds wel af en toe last van mijn bekken. Mijn plan is om mijn lichaam de komende tijd in top vorm te gaan brengen zodat het echt klaar is voor een nieuwe zwangerschap. En daarnaast denk ik dat het zo is dat als ik me inbeeld dat ik nu zwanger zou raken, ik geen gevoelens van twijfels meer wil hebben. Ik wil dan voelen dat ik er écht weer klaar voor ben. Al zijn er vast altijd bezwaren te bedenken..met de eerste was ik er ook op een gegeven moment écht klaar voor. Dat voel je dan gewoon denk ik.
Twijfels, twijfels, twijfels. Zo herkenbaar. Dochterlief in inmiddels ruim 9 maanden en we hadden min of meer besloten dat het voor ons samen bij 1 kindje zou blijven. (mannetje is 47 en heeft al een zoon van 22 en dochter van 8) Nu liepen we van de week te shoppen voor een kinderstoel en hadden we het over het opruimen van de maxicosi, waarbij ik zei schoonmaken en bij de wagenbak zetten om tzt te verkopen als we de rest van de wagen ook niet meer nodig hebben. Komt manlief met de opmerking dat we m in ieder geval op zolder zetten, maar dan misschien nog een keer kunnen gebruiken als er een kindje bijkomt......... het kriebelt wel hoor, niet nu, maar over een half jaar of zo, maar jeetje ik had het uitgeschakeld omdat ik dacht dat hij niet meer wilde, maar dat blijkt nu toch weer anders te liggen..... Ik denk dat we van de instelling gaan zijn dat het komt zoals het komt.... we zien wel...
Wij zitten hier nu ook mee. Ons eerste kindje is nu bijna 1 jaar. Ik heb een postnatale depressie gehad en nu gaat het sinds maanden echt weer goed, ben zelfs met de medicatie aan het afbouwen. Als ik stabiel ben willen we er weer graag voor gaan, maar de angst blijft. Krijg ik weer een depressie? Kan ik mijn aandacht verdelen? enz enz.
We hadden een slechte slaper en waren zelf doodmoe het eerste half jaar na de komst van onze zoon. Uiteindelijk net voor zijn eerste verjaardag voor een tweede gegaan, gezien mijn leeftijd (35). Het was bij de tweede poging raak, maar helaas werd dit een miskraam. Nu zijn we anderhalf jaar verder en helaas nog steeds geen zwangerschap... het leven verloopt niet altijd zoals je het wilt. Ik had twee jaar leeftijdsverschil erg leuk gevonden, maar dat worden er nu in ieder geval meer dan drie. Als een tweede kindje ons ooit gegund is tenminste.
Ik ben ook blij dat dit topic er is. Zit/zat met hetzelfde.. Wij hebben eigenlijk pas sinds een maandje het idee om weer voor een tweede te gaan. Zoontje is nu ruim 2 jaar maar tot een maand geleden waren we er echt nog niet aan toe. In de zin van dat we zo ontzettend van ons mannetje genieten dat er nog geen 'plek' was om die liefde en aandacht te delen met nog een ander kindje. Aangezien we toch zeker weten dat we ooit wel twee kindjes willen, vinden we dat we er dan net zo goed voor kunnen gaan. Maar zoals sommigen hier ook schrijven heb ik ook nog steeds mn twijfels en onzekerheden. We twijfelen niet of we een tweede willen, maar meer over wanneer het goede moment is. Zelf vinden wij het prettig dat onze zoon straks wat ouder is. Moet er persoonlijk niet aan denken om een baby en een dreumes te hebben dat lijkt me erg zwaar. Maar soms denk ik ook: het gaat nu zo lekker, we genieten, alles is stabiel, we krijgen wat meer rust nu onze zoon wat ouder is en dat gaat dan straks weer helemaal op de schop met een baby. Weer de gebroken nachten etc Dat vind ik dus ook nog erg spannend. Ondanks deze twijfels zijn we wel bezig voor een broertje/zusje Spannend!
Wat BeertjeS zegt dacht ik vanmiddag nog; dat het niet altijd zo loopt als je wil. Dat ik wel druk kan zitten bedenken wat het meest praktische moment is voor een tweede, maar wie zegt dat die tweede er echt komt op het moment dat jij dat wil (of helemaal niet..). Toch blijft het echt moeilijk vind ik. Ik denk zelfs dat ik de keuze voor de eerste veel makkelijker vond! Toen was het zo van; we willen een kindje, we zijn er aan toe dus we gaan er voor. En nu is het zo; wil ik er veel leeftijdsverschil tussen of niet en waarom wel/niet? Kan mijn lichaam (en geest) het zo snel alweer aan? Er zijn opeens veel meer overwegingen te maken voor mijn gevoel. En dan is er buiten al die gedachten enkel het gevoel: ik wil, vroeg of laat, een tweede
Nog een kleine toevoeging: ik besefte me vandaag dat ik me ook een soort van schuldig voel dat ik zo snel alweer over een volgend kindje nadenk. Een soort van ondankbaar ook..alsof ik daarmee mijn zoontje te kort doe ofzo.
Hoewel ik zelf niet meteen weer wilde na de geboorte van onze zoon, kan ik me de emotie wel voorstellen. Ik was blij dat ik het waarschijnlijk in de toekomst allemaal nog een keertje mee mocht maken. Na een keizersnede moesten we sowieso een jaar wachten en hier had ik geen moeite mee. Als ik jou was zou ik minimaal 9 maanden nemen om weer een beetje in shape te komen. Desnoods met hulp van een fysiotherapeut. Ik heb bij de eerste ook last gehad van bi, nu is dat veel minder en ik ben er vrij zeker van dat dit door oefeningen komt. Misschien ben je emotioneel en mentaal wel klaar voor een tweede, maar geef je lichaam tijd om te herstellen. Zeker na zo'n heftige zwangerschap. Jullie kindje is nu ook nog afhankelijk van jou. Als jij straks niks kan is dat heel lastig. Mijn zoontje is ruim anderhalf en kan lopen en is redelijk zelfstandig, maar ik vind zwanger zijn op dit moment toch ook behoorlijk pittig. Succes en wees goed voor jezelf.
Ohh wat herkenbaar allemaal! Ons zoontje is nu bijna 17 maanden en wij wisten ook altijd dat we graag meerdere kinderen zouden willen. Ik heb pas 2 weken geleden mijn eerste menstruatie gehad (geef nog borstvoeding) dus daarvoor was een tweede ook nog niet echt een optie. Nu m'n cyclus hopelijk weer op gang is hebben we wel besloten om open te staan voor een tweede kindje. Aan de ene kant zou ik alweer snel zwanger willen zijn, ik heb een fijne zwangerschap gehad en zou het leuk vinden als er niet al teveel tussen zit. Het andere moment twijfel ik weer, wat als deze zwangerschap minder fijn verloopt en met een dreumes erbij? Mijn zoontje was heel intensief de eerste maanden, slaapt pas net een beetje door e.d.. Misschien is dat bij een volgend kindje ook zo, zie ik dat al zitten? Maarja, misschien is een tweede weer heel anders.. En we gaan over een paar weken verbouwen/verhuizen, daar wil ik ook mn energie in kunnen steken. Dat betekend pas december 'beginnen'.. Pff ik weet het dus niet en elke keer verander ik weer van mening! Ik denk dat we het nu tot december gewoon aankijken en niet 'echt' hard proberen, raak ik zwanger is het leuk en welkom (eerste via mmm) en dan vanaf december echt proberen dmv temperaturen/ovutest enzo.. Wel weer spannend hoor!
Ja klopt daar heb je ook zeker gelijk in en het zijn momenten dat die twijfels toe slaan en idd hormonen 😱😱 En doe me best om te genieten maar mijn 1e zwangerschap was echt een hele zwarte wolk... Ben doodziek geweest HG gehad en zo vaak uitgedroogd dat mijn lever en nieren al heel slecht werden..9 opnames gehad in 9 maanden tijd... Dus naar heel lang twijfelen omdat de kans groot aanwezig is dat je het met de volgende weer kan krijgen. Uiteindelijk keuze gemaakt om er voor te gaan want ik moest ook afbouwen met medicijnen voor mijn migraine etc en dat ook gedaan en gestopt met roken...en toen was het gelijk ronde 1 raak dit hadden we echt niet verwacht maar goed tot nu toe 2x ziekenhuis gelegen maar dit keer door migraine en dat had ik bij de 1e totaal geen last van en deze zwangerschap alleen maar migraine en soms krijg ik dus een spuugaanval en dan gaat het mis en stop ik er niet mee bah. En nu veel lage bloeddruk en dat ken ik niet nooit gehad dus doe super me best om te genieten maar valt me soms niet mee en heb dan idd een klein boefje lopen van 3 jaar. Maar we komen er wel nog 16 wk te gaan💪🏼😄
Ja ook herkenbaar.. Heb ik nu zelfs nog wel een beetje. Doe ik hem niet tekort als er zo snel een tweede komt. Maar dan denk ik.. Genoeg liefde voor wel 4 kindjes en papa is er ook nog! Maar snap wel wat je bedoelt. Laat ook weer zien dat het met je moedergevoel wel goed zit
Het lijkt me een zware en moeilijke periode geweest en ik vind het echt super dapper dat je toch voor een 2e hebt gekozen. En natuurlijk kom je er wel, voor je het weet is het voorbij en kun je terugkijken (hopelijk) met een gevoel dat het toch meeviel. Geniet ervan, gun jezelf dat wanneer je kan!
Kan me het goed voorstellen, een postnatale depressie is ook erg heftig. In mijn omgeving en uit ervaringsverhalen hoor ik vaak dat het per zwangerschap erg verschilt. Kijk goed naar je gevoel, dan maak je altijd de juiste keuze.
Je bent echt klaar denk ik, als alle beren op de weg je geen r**t meer interesseren en je alleen maar kan denken: JA! Beren blijven er namelijk altijd, want er zijn altijd voor- en nadelen, daar kun je eindeloos over discussiëren denk ik. HET moment bestaat wat dat betreft niet. Ik kreeg eerste kriebels voor 2e toen mijn oudste 9 maanden was, maar ik was net een half jaar ernstig ziek geweest (niet zw-gerelateerd overigens), dus ik wilde eerst even genieten van me 'gewoon' gezond/fit voelen (zwangerschap erg zwaar ervaren). Toen bleek ik niet happy te zijn met mijn werk en ben ik eerst ander werk gaan zoeken (praktische overweging...). Zodra ik dat had waren kriebels niet meer te houden . Oudste was toen 15 maanden.
Hoi ik iben ook aan het twijfelen...mijn dochter is iets ouder....alleen mijn partner moet ik nog meekrijgen .....
Dat gevoel heb ik ook heel erg Zonnetje.. Ik voel me gewoon schuldig naar mijn zoon als er straks een tweede op komst is. Opeens heb ik niet meer zoveel tijd en aandacht voor hem als hij gewend is. En natuurlijk is het een kwestie van wennen, maar dit gevoel heb ik wel heel erg En daarnaast vind ik het zelf ook jammer dat ik dan minder tijd en aandacht voor hem alleen heb, niet alleen jammer voor hem.
Ja precies! Al bedenk ik me nu dat het natuurlijk wel zo is dat hij het vast heel erg leuk gaat vinden om een broertje of zusje te hebben En bij mij richt die ondankbaarheid zich ook meer naar mezelf toe op de een of andere manier. Alsof ik niet genoeg zou hebben aan één, aan het zoontje die ik nu heb (zegt mijn beoordelende bekritiserende pessimistische ik). Slaat nergens op, ik weet het
Slaat niet nergens op, ik begrijp je wel! Ik herken het ook! Denk dat het er een beetje bijhoort, het moedergevoel. Ik hoop inderdaad dat hij het wel leuk gaat vinden een broertje/zusje. Misschien wel helemaal niet haha Achja ik heb me er een beetje bij neergelegd dat de twijfels en onzekerheden altijd wel zullen blijven. Als ik moet wachten tot die weg zijn kan ik wachten tot ik een ons weeg. Was bij de eerste ook zo en dat is ook allemaal goed gekomen!