vanmorgen viel mijn zoontje van bijna 1 tijdens het lopen aan de hand, het leek oké te gaan, maar in de loop van de dag, begon hij steeds meer te huilen. Vooral als ik zijn arme aanraakte, bijv. bij slaapzakje aandoen, ging hij echt hysterisch huilen. Dus even naar de huisarts. Toen die even naar zijn armpje keek huilde hij weer zo hard en hij stuurde me door naar de eerste hulp. Hier werd ik eerst gezien door een verpleger, die ook dezelfde reactie waarnam, en hem troostende woorden toesprak en een pijnstiller gaf. Hij dacht dat de val een zondagsarmpje had veroorzaakt. Daarna moesten we even terug naar de wachtkamer.. en de pijnstiller deed zijn werk. meneertje was weer helemaal vrolijk. 45 min later kwam de arts en die keek naar m. Ze vroeg wat er was, en ik vertelde het verhaal nogmaals, en zei dat hij net een pijnstiller had gehad. Ze deed nogal laconiek, ach hij beweegt zn arm nu weer zo goed, niks aan het handje. Ze heeft met twee vinger er even op geduwd en toen mochten we weg... nu zijn we dus weer thuis, en ik vindt het allemaal toch wel heel raar gegaan. Iedereen dacht dat er iets was, ik wordt niet voor niks doorgestuurd en dan wuift de arts (voor mijn gevoel in ieder geval) het zo weg. Hij slaapt nu, maar de slaapzak aantrekken was weer krijsen... ik weet niet zo goed wat ik wil met dit verhaal... moet ik er nog iets mee? Even afwachten hoe het morgen gaat natuurlijk.
Hmm, lastig. Ik zou zelf ook niet blij zijn met zo'n behandeling. Aan de ene kant beschikte de arts in kwestie over meer kennis dan de HA en verpleger en kunnen die ook teveel afgegaan zijn op zijn huilen. Aan de andere kant zijn artsen soms juist bij simpele gevallen niet mega geinteresseerd en sluipt er bij zo'n minimale check wel heel gemakkelijk een foutje in... Ik zou het even aankijken. Mocht hij toch veel last blijven houden dan zou ik gewoon terug gaan. Je kunt dan in ieder geval vragen waar volgens haar dan precies de oorzaak van de pijn ligt. Op zich kun je volgens mij wel op veel onschuldige manieren veel pijn aan armen en benen krijgen (spreekt koos klungel met veel praktijkervaring ), maar ik ben geen arts. Hopelijk heeft hij morgen minder last!
Wat ik erg apart vind is dat hij pijnstilling heeft gekregen voor er een officiele diagnose is gesteld... Als hij pijn blijft houden weer aan de bel trekken. Moedergevoel laat je niet in de steek.
Als je denkt aan zondagsarm; nu de hap bellen en zorgen dat een arts het controleert. Een 'zondagsarm' is gewoon een arm uit de kom. Hoe langer dit uit de kom is hoe verder de banden opgerekt kunnen worden en dus langer herstel EN kan het makkelijker vaker voorkomen. Ik heb 16 jaar geleden een vinger uit de kom gehad en weet nog steeds dat het heel veel pijn doet Mijn ervaring met de oudste (heeft het helaas al 2x gehad) is dat een ha het goed kan zetten en na terugzetten het geen pijn meer (lijkt?) te doen. Ook heel raar dat ze eerst pijnstilling geven. Evt volgende keer aangeven dat je liever eerst de oorzaak wilt weten
Ik ken 2 gevallen waarin een kind een arm had gebroken en nog prima de arm kon bewegen. Werden eerst niet serieus genomen maar bleek toch echt gebroken. Ik vind het raar dat ze conclusies trekken zo van de buitenkant. Terwijl er mijns inziens toch eerst een foto moet worden gemaakt.
ja ik vindt het ook raar allemaal.. ook de houding van de arts... ze deed zo laconiek... ze maakte ook nog een opmerking over het feit dat ik hem thuis nog geen pijnstiller had gegeven. .. zo van, had mama je dat nog niet eens gegeven. .. maargoed achteraf had ik de verpleger beter ook geen pijnstiller laten geven. Hij ligt nu te slapen, maar ik kijk het morgen nog even en als hij pijn houd ga ik morgen gewoon terug.
Denk niet dat het automatisch gezegd is dat de arts op de seh meer weet dan de huisarts of seh verpleegkundige. Zo heb je aan een ervaren seh-verpleegkundige soms denk ik meer dan bijvoorbeeld een arts assistent die net is afgestudeerd. Persoonlijk vind ik het (als enige kennelijk) niet gek om een kind met pijn, pijnstilling te geven. Als je pech hebt, moet je hartstikke lang op een arts wachten. Ik snap het punt van de anderen wel hoor, dat zeker. Maar een arts hoort te begrijpen dat het beeld van de pijn vertekend kan zijn door de pijnstilling en dan dus de observaties van ouders en de seh verpleegkundige mee te nemen in zijn oordeel. TS: Ik kan mij voorstellen dat je niet tevreden bent. Ik zou als ik jou was kijken hoe het vannacht gaat en als de pijn aanhoudt, weer contact opnemen.
hier heeft onze dochter 4mnd geleden dr been gebroken. ik wist dat het fout zat en nadat ze 15min aan een stuk heeft lopen krijsen ben ik in de auto gestapt. ze kon toen al lopen maar vertikte het om op het been te gaan staan. De dokter heeft er even naar gekeken en zei dat het waarschijnlijk gekneusd was. Ik geloofde er niet zo veel van maar goed. terug naar huis. Als ze de volgende dag nog geen gewicht wilde zetten op dr been moesten we naar de ha. volgende dag, niks verbeterd. Wij naar de ha en die zag ook niks raars dus toch maar even naar t zkh. De dok in t zkh zag niks raars maar ik stond erop dat ze foto's maakte. nou dat vonden ze prima, van dr voet en enkel. wachtkamer in, terug geroepen, nee niet gebroken. ik heb aangedrongen dat ze alles fotografeerde, dus ze deden dr heup. weer de wachtkamer in, nee ook niet. toen voor de 3e keer haar uitgekleed en foto's laten maken van dr been. en ja hoor, gebroken. moraal van mn verhaal, blijf bij je standpunt, vertrouw je instinct. als het morgen niet beter gaat, terug gaan.
Even over die pijnstilling, dat is standaard op een SEH. Meestal is het paracetamol. De meeste kinderen waarbij het echt mis is....die blijven piepen, ook met paracetamol. Ga op je instinct af, gebruikt hij het armpje niet of nauwelijks, blijft hij huilen bij aanraken enz. Ga dan terug en overleg de klachten. Geef dan gelijk aan dat je minder happy was met je eerste bezoek en waarom.
wanneer je zijn arm echt aanraakt piepte hij ook nog steeds, met het aantrekken van zijn slaapzakje thuis huilde hij weer erg van de pijn. Maar ze heeft hem dus vrijwel niet aangeraakt, en dan ging het dus wel oke... maargoed, wie zien even hoe het morgen is.
Als er vandaag nog pijn is, even naar de eigen huisarts. En die zal je dan doorsturen bij vermoedens. Paracetamol voor de behandeling is inderdaad gewoon protocol, het is ook bruut om een kind pijn te laten hebben tot de arts komt, dat kan heel lang duren. Onze zoon is ook door de huisarts post weg gestuurd met een gebroken been ( op 3!! plekken ) thuis drukverband en veel pijnstillers en hij bleef pijn hebben. 2 dagen later ( maandag ) terug naar eigen dokter en verwijzing naar spoed. Ja hoor, gebroken!
Mijn nichtje heeft ook een week rondgelopen met een gebroken arm omdat de arts het wel vond meevallen. TS, hoe is het nu?
Mijn zoontje van bijna 2 toen, is van zijn broer zijn half hoogslapar gevallen. Was in het weekend dus naar de huisartsen post. Hij bleef huilen en had zere arm. Niks aan de hand, wek advies meegekregen . Hij bleef pijn aangeven dus 2 dagen later naar de huisarts, die stuurde ons gelijk Door naar het ziekenhuis. Wat bleek, een gebroken sleutelbeen. ...dus volg je eigen gevoel! Vertrouw je het niet, gewoon terug gaan.
ik ben gisteren bij mijn eigen huisarts geweest, en die heeft mij doorgestuurd naar de eerste hulp in het ziekenhuis, of eigenlijk schreef hij op de brief, chirurg. Hij dacht aan een zondagsarmpje. Hij ging er vanuit dat ze een foto zouden gaan maken en het zouden moeten zetten... Maargoed. in het ziekenhuis aangekomen is er dus niks gebeurd. Vanmorgen had hij nog pijn wilde bijv. niet kruipen. ik heb hem toch maar naar het kvd gebracht en het hele verhaal verteld en gevraagd of ze me meteen bellen als het niet goed gaat.... ik heb nog niks gehoord. Ik ga hem in ieder geval om 1 uur halen als al mn belangrijke klussen klaar zijn.
Beterschap, vervelend als je zo weinig duidelijkheid krijgt. Ik geef trouwens ook altijd meteen paracetamol als dl pijn heeft. Dan kan de arts er tenminste een beetje aan voelen en knijpen zonder teveel pijn te veroorzaken. Hebben ze niks gezegd over pijnstilling geven de komende dagen, en bij welke signalen je weer contact op zou moeten nemen?
hoe gaat het nu? ik vind het een beetje vreemd dat er niet even een foto gemaakt is al was het maar voor de zekerheid. bij ons is het zo dat je kind bij de ha laat zien en dan al vrij vlot een verwijsje voor een foto meegegeven word. gewoon even voor de zekerheid. als de ha dan echt heel erg twijfelt kun je eventueel alsnog de volgende dag een verwijs voor foto krijgen als het hetzelfde blijft
Ik zou terug gaan naar de SEH, desnoods eerst weer naar de huisarts en foto eisen. De manier waarop dit is gegaan in niet professioneel. Ik werk zelf op de SEH als verpleegkundige, maar ik vind dit niet oke. Een foto moet altijd uitsluitsel geven. Paracetamol daarentegen is heel normaal en ook logisch vind ik.Het kan lang duren voordat er een arts komt of foto uitslag bekend is. Dan laat je iemand geen pijn lijden, zeker een kind niet. Iets minder pijn maakt het wachten dragelijker.
Nee hoor, pijnstilling is niet standaard op de SEH voordat er een diagnose is gesteld. Helaas spreek ik uit ervaring. Een van mijn dochtertjes heeft al 8 breuken gehad en ik heb zowel in Roermond, Veldhoven als Maastricht nog nooit pijnstilling voor haar gekregen voordat er een diagnose was gesteld. Nadat het duidelijk was wat haar mankeerde kreeg ze pas pijnstilling. Verder idd volg je gevoel. Ons dochtertje is ook al drie keer door (onbekende) artsen naar huis gestuurd omdat ze niet hard genoeg piepte. Achteraf bleek dat het toch echt gebroken was...
Hoi allemaal, Toen ik mijn zoon om 1 uur op het kvd ophaalde vertelde de leidster dat hij de arm constant onziet, dus kruipen doet hij om 1 hand en 1 elleboog. Dus ik heb de SEH gebeld en mocht gelukkig meteen terugkomen. De arts heeft opnieuw gevoeld en dacht weer aan een zondagsarmpje, ze heeft geprobeerd het armpje te zetten, arme mannetje schreeuwde het uit. .. ze hoorde of voelde echter niks terugschieten dus hebben ze ook nog een foto laten maken voor de zekerheid. Gelukkig was daar niks op te zien. Hij lijkt er nu wel minder last van te hebben, dus misschien heeft het zetten van het armpje toch zin gehad... hij probeert wel nog steeds de arm te ontlasten dus besloot meneer bij terugkomst uit het ziekenhuis om maar gewoon ineens zelf op te staan en los te gaan lopen.
Mocht het idd een zondagsarmpje zijn geweest, wat ik mij wel kan voorstellen, hou dan rekening ermee. Als een kindje het eerder heeft gehad zal het ook makkelijker terug komen. (Zo makkelijk zelfs dat even trekken van een ander kindje het kan veroorzaken).