Ik schrik ervan dat er zoveel mensen onvrede voelen over hun leven. En ook nog zo jong.. Met 30 sta je midden in het leven! Lijkt me een heel naar gevoel..
Dat schijnt voor de huidige generatie 30-ers heel normaal te zijn. Het komt in elk geval heel veel voor. Het is een fase in je leven dat je gesetteld ben, en op zoek gaat naar zingeving. Het is een een fase waarin je gewoon een aantal grote keuzes gaat maken, waarvan je weet dat die de rest van je leven gaan bepalen. Google maar eens op dertigers dilemma.
ik heb dus ook even gegoogled. Nooit geweten, maar snap het wel als je er wat dieper over na gaat denken.
Totaal niet! Heb in mijn werk juist het gevoel me nu super te kunnen ontwikkelen, heb elke keer weer een nieuwe uitdaging en deze worden me ook geboden naast dat ik zelf op zoek blijf gaan... Privé ook super gelukkig nog steeds!
Denk dat het bij ts weinig met leeftijd te maken heeft.. Ik kom zelf uit '84, maar heb werkelijk nergens last van. Maar ben dan ook niet zo met 'de top van dingen bereiken' bezig als ik wel in mijn omgeving zie gebeuren.
Winterbird, ik ook uit '84. Sta er wel hetzelfde in als jij denk ik. Behalve mijn werk op dit moment maar dat heeft met meerdere dingen te maken.
Bij een cursus ook wel eens iets gehad over dat het leven op te delen is in fases van 7 jaren en dat die van 28 tot 35 is (voor veel mensen) een moeilijk is (zie onder andere Antroposofische begrippen). Ben ik ff blij dat ik dit jaar 35 wordt. Maar ff serieus.. ik herken het wel. Ik ben super blij met de kinderen die we hebben mogen krijgen, maar zeker op het gebied van werk heb ik me wel een aantal keer afgevraagd wat ik nou wilde. En het is pas sinds begin dit jaar dat ik daar beter in mijn vel zit en dat ook uitstraal.
Maar ook niet iedereen krijgt last van een midlife crisis. Dus prijs jezelf gewoon gelukkig dat je hier geen last van hebt. WEllicht komjij aan de buurt als je 10 jr verder bent
ben van '84 en herken het ook wel. -vast in een huis dat we voor de crisis hebben gekocht en dus onder water staat. -wil eigenlijk al tijden mn Master halen, maar met een peuter en dreumes, werken, huishouden etc is dat nu geen doen. -werk 3 dagen en ik vind dat eigenlijk te veel voor mijn kids. Voel me op het werk niet altijd voldoende gewaardeerd. - oudste = zorgen kindje, taalachterstand en misschien autisme. -hebben alleen mijn moeder om op te passen, dus weinig tijd/ruimte om met partner iets samen te doen. Voelen ons vaak "geleefd", leidt wel eens tot spanningen. - beide een ouder verloren en nog bezig met de verwerking hiervan - het combineren van: zorgzame mama, fijne collega, goede vriendin, leuke partner, behulpzame dochter. ...En waar ben IK dan zelf?? Pff! maargoed, probeer er ook niet te veel op te focussen en te genieten van de kinderen en de fijne momenten samen.
Best herkenbaar, Vlak voor m'n 30ste dacht ik ook: is dit het nu?? Ook een mbo baan terwijl hoger opgeleid, ook moeite met het niveau van sommige collega's en ook een reorganisatie.... Hier hebben we Kids, vriendinnen zonder kids die dus veeeel meer tijd hebben en makkelijker kunnen afspreken = ook wel eens lastig. Thuis komen, eten, kinderen op bed, opruimen, brood smeren voor de volgende dag, hallo 21.00 uur! dag avond? Nu net 30 heb ik van de reorganisatie gebruikt gemaakt en ben een eigen bedrijf gestart, heb meer contact met de buren die ook kleintjes hebben, en met m'n vriendinnen is het ook wat makkelijker (dan maar hier afspreken als vriendlief sporten is bijvoorbeeld....)
ik kom nu denk ik net uit die fase, ben nu 35. 4 jaar geleden waren helemaal klaar met ons toenmalig huis, het was net niet wat we voor ogen hadden. Toen hebben we ons droomhuis gekocht en volledig naar onze smaak verbouwd. op werkgebied loop ik al 5 jaar met een schuldgevoel naar mijzelf dat ik heel graag verdere specialisatie wil in mijn vakgebied, en deze vanwege de kinderen heb laten varen. Afgelopen winter tot de conclusie gekomen dat de wens en ambitie nog steeds heel sterk zijn, en ben er achteraan gegaan. Gelukkig mocht ik op mijn werk een jaar lang een dag minder werken zodat ik mijn droom kan waarmaken. Sinds augustus ben ik dus een dag minder aan het werk, en een dag bezig met de specialisatie. En ben daar zo gelukkig mee TS, in jouw geval kun je niet zomaar grote stappen nemen, maar je komt inderdaad op een punt dat je beslissingen wilt maken, en je kunt altijd stapsgewijs dingen veranderen zodat je leven weer wordt zoals jij het graag wilt. Succes!
Hier ook wel herkenning. Wel hard bezig met positief proberen te denken. Al is het makkelijker gezegd dan gedaan. Sterkte!
Ja tot die conclusie was ik ik zelf inderdaad ook een beetje aan het komen. Ik kan nu de tijd nemen om goed te kijken wat ik wil en voorruit plannen. Grote stappen gaat nu even niet maar je kunt al wel vast wat radertjes in beweging brengen. En als over 2 jaar mijn jongste ook naar school gaat wordt het denk ik al een heel ander verhaal.
Ja dit is heel herkenbaar allemaal. Gewoon het gevoel dat alles maar door denderd in sneltreintempo. Je rent van huis, naar kdv, naar werk, tussendoor allerlei ouderavonden, boodschappen doen, dit regelen, dat doen. Nou had ik dat gevoel op zich wel al wel langer en me er ook bij neergelegd (tropenjaren bla die bla). Maar de dip waar ik nu inzit dat ik echt ineens overal ontzettend van baal, dat is wel nieuw voor mij.
Ik heb eens in de zoveel tijd ook weer zo'n dip. Dan zie ik het einde jiet meer aan alle klusjes en werk. Luier verschonen, waarom want de volgende komt er weer aan. Net een hele wasmand klaar, draait de wasmachine al weer. Pffff. Voor mij is dat een teken dat ik weer even tijd voor mezelf nodig heb. Dus doe de kinderen naar de lat, neem lekker een dagje en nachtje vrij en ga helemaal wat voor jezelf doen. En zorg ervoor dat je ook structureel wat tijd voor jezelf inbouwt. Of je nu wekelijks naar de sportschool gaat, of een cursus volgt, of meg vriendinnen een wijntje gaat drinken. Even een momentje waarin je helemaal niet aan anderen hoeft te denken of hoeft te zorgen.
Herkenbaar, heb ik ook gehad en heb ik soms nog steeds. Al heb ik sinds augustus vorig jaar wel een baan met inhoud en waarvoor ik weer moet nadenken. Ervoor had ik 10 jaar een baan waar ik me serieus kapot verveeld en onwijs geïrriteerd door raakte. Huis: is dit het nou? (bovendien ook nog een huis waar ik niet eens woon en niet verkocht krijg haha) en ik woon nu in een klein dorp in het noordoosten des lands wat ook wennen is (Hilversum gewend) Werk: is dit het nou? Ik haal hier geen voldoening uit! Maar wat moet ik dan? Nu inmiddels wel een leuke baan, maar de vrouw met wie ik samenwerk is een drama. Partner: PFFFFFF IS DIT HET NOU?????? En vragen als: is dit wat ik wil, wil ik dit tot mijn 65e, is er niet meer te koop in de wereld (vast wel), wil ik nu al vast zitten, moet ik niet iets gaan doen waar ik voldoening uit haal, etc etc etc. Maar goed, het gras bij de buren lijkt groener qua werk is het wel een leeftijd om na te denken of je dit wilt en nog kunt uitbreiden of dat je totaal wat anders wilt gaan doen (want: nog niet te oud haha)
Deels herkenbaar uit een eerdere fase van mn leven. Heb toen een paar concrete stappen ondernomen, onder andere in mn baan, waardoor het allemaal weer wat zonniger leek. Aantal jaar later kwam er weer zo'n fase... Volgens mij is onzelf aanpraten dat we een specifieke-leeftijdsgebonden- fase "dilemma" hebben niet altijd even functioneel. Je hebt tegenwoordig letterlijk voor elke 10 jaar wel een dilemma. Wellicht deels terecht, want zo is het leven ook. Je staat een tijdje stil en hebt dan weer behoefte aan verandering/verbetering. Wat echter in mijn ogen ook heel erg belangrijk is is acceptatie . Je leven hoeft niet altijd op alle fronten top te zijn- sterker nog het is onwaarschijnlijk dat je dat heel lang zo houdt als je het al hebt. Je leven kan ook heel mooi zijn als het niet perfect is. Gelukkig zijn en gelukkig blijven daar moet je soms wat moeite voor doen - dat betekent niet altijd je leven om de 8 jaar maar weer opnieuw inrichten, maar soms ook moeite doen in je kop om te leren blij zijn met wat je wel hebt. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat als je echt ongelukkig wordt van je baan/ partner/huis/vrienden of kapsel je hier niet iets aan moet veranderen.
Ik ben een persoon die eigenlijk altijd weet ik wil. En als ik op een bepaald moment voel dat ik dingen doe of moet gaan doen waar ik eigenlijk niet helemaal achter sta,of mijn twijfels bij heb. Dan ga ik op zoek naar alternatieven. Ik wist bij de geboorte van de oudste dat ik zou stoppen met werken buitenshuis als zij 4 zou worden. Heb nooit gedacht: wil ik dat echt wel? zou ik dat kunnen enz. Gewoon gedaan en t bevalt me goed. Net zoals met de huizen waar we gewoond hebben. Van opknap huis, tot kant en klaar en nu nieuwbouw. Bij mn man hetzelfde. Zat in een BV, beviel hem niet, er uut gestapt en zelf gestart. Natuurlijk vraagt iedereen zich regelmatig af, is dit wat ik wil(de) maar blijf er niet in hangen.