We hebben een dochtertje van bijna 6 maanden. Sinds een tijdje valt het op dat ze wegkijkt van oogcontact. Als je op afstand blihft, bv als ze in de kinderwagen ligt maakt ze wrl oogcontact. Maar zodra je dichterbij kont draait ze haar gezicht weg. als mijn man naar zijn werk gaat zegt hij haar gedag. Ze kijkt dan naar hem. Zodra hij dichterbij komt draait ze haar hoofd weg. als ze op mijn schoot zit met het gezicht naar me toe dan kijkt ze me ook niet meer aan. Als ik naam roept kijkt ze niet altijd. Soms kijkt ze me heel kort aan en kijkt dan meteen weg. Alleen als ik bepaalde liedjes zing heb ik wel haar aandacht. eerst was dit niet zo. Het begint nu sinds een paar dagen op te vallen. nu ben ik bang voor autisme. Hebben meer mensrn dit meegemaakt? Of is het een fase en hebben meer baby's dit?
Ik heb er geen ervaring mee maar zou je dat zo jong al merken? Is ze niet gewoon afgeleid? Komt het bij jullie in de familie voor?
Het is voor baby's nog erg intensief om oogcontact te onderhouden én zich te concentreren op één ding. Ik denk niet dat je je al teveel zorgen moet maken. Sowieso kan autisme vaak pas op een wat latere leeftijd vastgesteld worden. Van wat ik weet is dat kinderen met (klassiek) autisme bijvoorbeeld ook niet of nauwelijks geknuffeld willen worden en erg veel last van prikkels hebben.
6 maanden is erg jong maar het schijnt dat je dan toch al dingen kunt zien. autisme zit wel in de familie. Het valt me ineens op en ben er toch een beetje bang voor.ik dacht misschien zijn er ouders van autistische kinderen die dit uit de babytijd kennen.
Nee hoor, mijn dochtertje deed het ook rond die tijd. Dan is alle info gewoon ff te veel/genoeg. Ze heeft een paar week weinig tot geen oogcontact gemaakt (naar vond ik dat), maar kwam vanzelf weer! Faaaaase, no worries
Natuurlijk geen garanties, maar als het pas sinds een paar dagen opvalt, zou ik daar niet direct iets van denken. Iemand van dichtbij in de ogen kijken is best intens, hoe ouder je kindje wordt hoe meer ze meestal van 'de wereld' mee krijgen en dat is soms best even wennen. Als ik kijk naar het oogcontact van mijn autistische zoon, in babytijd, was hij juist (extreem) intens. Hij keek met grote ogen veel te lang, was echt afwijkend oogcontact, maar dat zag ik pas toen ik het 2 jaar later kon vergelijken met mijn niet-autistische dochter. Dat was echt anders, veel meer ontspannen en natuurlijk. Achteraf gezien waren er bij mijn zoon ook andere bijzondere dingetjes als baby, maar ging hij pas opvallen na 1 jaar. Ik heb tot 1,5 jaar niet idee gehad dat er iets met hem was. Nu wordt hij door psychiater beschreven als ernstig autistisch.
Alleen oogcontact is denk ik zeker geen aanleiding om te denken aan autisme. Aankijken is denk ik ook deels aangeleerd. En de baby is pas 6 maanden. Er zijn andere dingen om vooral op te letten. Zoals de reactie van een baby als er een andere baby in de buurt is. Reactie op veranderingen. Reactie op knuffelen. Tempo van ontwikkelen. Spierspanning (bij bijv asperger is de spierspanning vaak laag). De mate waarop er gereageerd word op emoties van andere kinderen/ouders. De mate van nieuwsgierigheid en ga zo maar door. Veel kenmerken van eventuele stoornissen zijn mens eigen, maar in een dusdanige mate aanwezig dat dit het functioneren belemmerd. Dus trekken zeggen nog niks, er zijn veel voorwaarden nodig wil iets een stoornis genoemd worden.
Ik merkte het autisme van mijn oudste al heel vroeg. Het zat hem niet in dingen als oogcontact oid, maar meer in het gevoel nooit echt contact te hebben, zich niet te melden voor een voeding, niet geïnteresseerd zijn in zijn omgeving, niet huilen als hij wakker was, maar gewoon ´wachten´ tot er iemand kwam. En dat nooit verdwijnende onderbuikgevoel. Dat was er bijna vanaf het begin.
Met de 6 maanden niet op de naam reageren is toch niet raar. Achteraf gezien waren er bij onze zoon al heel wat kenmerken, vooral extreme prikkelgevoeligheid. Hij heeft een zeer zware vorm van klassiek autisme. Het is in de babytijd zo verschillend hoe het zich uit, wat TopperD beschrijft hoor ik vaker, maar hier was het juist weer heel anders, behalve dat onderbuikgevoel dan. En onze zoon ontwikkelde zich bijvoorbeeld wel weer heel vlot op motorisch gebied. Volgens mij komen de eerste signalen die wel echt heel vaak voorkomen rond een jaar en dat is dat ze vaak niet gaan wijzen, zwaaien en in de handen klappen. Verder zei mijn zoon wel woordjes toen hij 1 was, maar hield daar mee op en praat nog steeds niet (7 jaar). Oogcontact maakte hij als baby wel dacht ik en knuffelen doet hij ook graag, maar als klein babytje was het wel net een plankje op de arm, aan de borst ontspande hij dan wel weer, dus daar lag hij heel vaak. Hij meldde zich juist zeer goed. Onderbuikgevoelens zijn wel goede indicatoren, dus als je gevoel zegt dat er wat is, moet je dat zeker niet negeren. Het is alleen nog wel erg vroeg om er veel mee te kunnen. Wat je beschrijft, zou mij in ieder geval niet direct zorgen baren, maar het is vast in combinatie met andere kleine dingen die jou dit gevoel geven, en dat kunnen wij natuurlijk niet beoordelen, dat is zo n moedergevoel wat het vaak goed heeft, hoewel juist omdat je autisme in de familie hebt, je misschien weer teveel focust op die kenmerken? Ik maak me namelijk ook telkens zorgen als mijn baby over de rooie gaat, aangezien onze zoon dat zo extreem had. Verstandelijk weet ik natuurlijk best dat alle jonge babys dat afentoe doen en dat het bij haar lang niet zulke vormen aanneemt als bij haar broer... En dat zij niet zo snel overprikkeld raakt, vind ik dan wel weer een geruststeling. edit: beetje lange zinnen en een grote lap tekst, komt doordat ik het heb getypt op de ipad met een snipverkouden slapende baby bovenop me . Hopelijk heb je er toch wat aan...
Ik merk dat veel mensen in algemeen (gebeurd ook bij mijn kleine man) nu al kijken naar "afwijkingen" de afkortingen vliegen om de oren. ADD, PDD-nos, ADHD..... het hele alfabet. Vanaf 2 jaar kan je pas echt kijken of er sprake is van autisme of andere aanverwante aandoeningen. Wat bovenstaande ook al is beschreven dat een moeder een onderbuik gevoel kan hebben, alleen soms is dit waarheid en soms niet. Baby's ontwikkelen zich heel verschillend en kunnen ook verschillend reageren. Als ik het vergelijk met mijn kleine man, dan zijn er geen echte verschillen, zelfs het "planking" doet hij als ik hem vast heb. Oogcontact, heel wisselend, soms echt opzoeken en echt aankijken en soms alleen maar vermijden. Probeer nu nog te genieten van je kindje, laat het onderbuik gevoel even nog op de achtergrond. Als er echt sprake is van, dan komt dit pas later in de ontwikkeling, meestal als de echte sociale vaardigheden ontwikkeld gaan worden (of dan niet). Er staan hier boven al wijze woorden, als je het echt niet vertrouwd, probeer dan via de huisarts (en niet via CB) advies te vragen. Of een signaal af te geven zodat het al in zijn dossier staat. Dit laatste wel aangeven bij de CB. Signaleren is wel belangrijk en heel goed dat je dit doet, zeker als het familiair is.
Ik zag laatst in een documentaire dat een baby wegkijkt als je 'te veel' bent. Dus wat sommige anderen hier ook zeggen
Op deze leeftijd is dit normaal gedrag en bovendien kun je absoluut nog geen diagnose autisme stellen. Ik snap je zorgen omdat het in de familie zit, maar je maakt jezelf echt te druk. Ga lekker genieten van je dochter en schuif je zorgen aan de kant. Je kunt er nu helemaal niets mee, dus zou zonde zijn als het deze tijd gaat overschaduwen.
Zo herkenbaar gevoel... Nu mijn jongste bijna 2,5 jaar is dat gevoel wel weggeëbd omdat ze tot nu toe alleen nog maar normale ontwikkeling heeft laten zien ... Maar toen ze me niet volgde met oogjes, ze pas laat lachte, uren in box kon liggen zonder 'vervelend' te worden, laat pas ging zwaaien/klappen, en laat was met praten, zat ik toch telkens met een gespannen onderbuiksgevoel. Haar ontwikkeling leek niet op die van zoon overigens, maar ook niet op die van mijn 'normale' dochter, ze is (uiteraard ) geheel haar eigen 'lijntje' aan het volgen. En die valt volledig binnen wat normaal is, maar ze is bepaald niet de snelste met meeste dingen . Ik had een fijne begripvolle CB arts waarbij ik deze zorgen telkens heb neergelegd. Zij nam het altijd serieus, legde goed uit wat nu normaal was op de leeftijd en wanneer het voor haar zorgwekkend werd. Ben ook, op mijn verzoek, extra teruggekomen op CB om vinger aan de pols te houden. Ik wist verstandelijk wel dat het allemaal niet nodig was, maar dat gevoel liet zich niet uitschakelen (als je zo'n traject met een ander kind hebt meegemaakt, dat gaat je toch niet in de koude kleren zitten). Dus TS, dat kan je wellicht ook helpen?
Wat me wel opvalt is dat ze soms dingen niet ziet. Ze is dan geconcentreerd op iets en dan volgt ze mijn vingers of een ander voorwerp niet. Ze ziet dat dan niet. Maar een andere keer ziet ze het wel en volgt ze me prima. Het wisselt dus. Hebben meer babys dit? oh ja ze stampt ook vaak met haar linkerbeen, net stampertje. Met rechterbeen doet ze dit nooit.
Mijn dochter stampte ook met met 1 been. Ik dacht rechts. Weet het al niet eens meer precies. Ik denk dat het goed is dat ze soms focust op iets wat ze zelf wil. Is ze blijkbaar niet gauw afgeleid.
ja weet je ik denk weleens, ze is nog zo klein, om dan nu al zo gefixeerd te zijn op autisme. Als ze het heeft dan komt dat later toch wel naar voren. Alleen soms heeft ze van die dingetjes dat ik er toch bang voor ben.
Mijn zoon heeft dat ook altijd gedaan.. Wel oogcontact met anderen wanneer hij bij mij zat, maar mij juist ontwijken.. Of als ik een kus wil geven wanneer iemand anders hem vasthoudt keerde hij zijn hoofd weg (doet hij soms nog)... Maar inmiddels pakt hij me lekker vast en rent op me af als hij me ziet.. (en dan nog heeft hij soms dagen dat ik totaal op negeermodus sta ) Ik denk dat je het niet zo persoonlijk moet nemen wanneer ze nog zo klein is.. Het is nog zo moeilijk voor zo'n kleine om echt te focussen.. Probeer je niet te druk te maken.. Geniet van haar ontwikkelingen en probeer niet alles direct negatief op te vatten... Hopelijk lukt het je dit een beetje los te laten...
Allemaal normaal. Het gezichtsvermogen is nog lang niet uitontwikkeld als een kind geboren wordt, dat gebeurt in dat eerste jaar. En als jij zelf gefocust bent op iets kun je iets anders ook volkomen over het hoofd zien. Echt stoppen met jezelf gek te maken dus, want er is echt niets aan de hand.