Lijkt me wel. Dromen en verwachtingen zijn leuk, die moet je ook zeker hebben, maar het is ook heel belangrijk om het hier-en-nu niet uit het oog te verliezen. Ik zou dus vooral ook kijken naar wat je NU kunt doen, waar je NU blij van wordt. En dat ook proberen te zoeken in de dingen die je nu hebt. Meer aandacht voor wat je leven nu is en hoe rijk je daarmee bent. Ik denk zelf dat het 30-ers-dilemma heel erg veroorzaakt wordt doordat mensen teveel leven naar de toekomst en te weinig in het nu.
Heb alle reacties doorgelezen. En er even over nagedacht. Ik snap dat je dankbaar moet zijn met wat je hebt. Is ook zo, zonder dankbaarheid kun je denk ik niet gelukkig zijn. Maar het is niet echt 'geluk' of zingeving wat ik nastreef. Maar ik worstel met een soort van dat ik het gevoel heb dat ik meer kan bereiken in het leven dan waar ik nu ben. Dit is niet goed genoeg voor me. Ik zat meer te denken aan een soort omslag ala JK Rowling. Ik ben zeg maar meer van slag 'thinking big' (voor wie dat boek kent). De winst die ik heb geboekt de afgelopen jaren. Is dat ik vooral weet nu wat ik niet wil. Dat is winst want vroeger vond ik eigenlijk alles wel interessant. Ik heb er de afgelopen dagen veel over nagedacht. De laatste tijd ben ik veel bezig geweest met mijn 'eerste liefdes'. Dat wil zeggen, terug gaan naar wat je als kind interessant vond. Ik kom dan uit bij ICT en natuurkunde/astronomie. Die laatste is als carriere switch niet haalbaar denk ik. Maar daar heb ik vrede mee. Als ik het opnieuw zou kunnen doen, zou ik dat gaan doen. Maar dat kan niet, ik doe het nu als hobbie en dat is prima. Wat ik dan wel ga doen; mn wiskunde ophalen. En heb besloten een cursus programmeren te gaan doen. Gewoon omdat ik het leuk vind. (Ja ik ben een beetje getikt ja, maar heb ik ook vrede mee nu LOL) Maar sluit totaal niet uit dat ik daar goed in wordt en voor mezelf ga beginnen. Misschien nog een hbo-tje informatica via de LOI of zo. Who knows!
Herkenbaar op een andere manier. Ik ben 33 en ben door ervaringen alles zo ontzettend zat. Al het steeds meer en meer en hoger willen en eisen van de maatschappij. Ik wil juist een flinke stap terug doen. Ik wil dat ons huis eindelijk klaar is en we RUST krijgen. 7 jaar in de zooi gezeten, verhuisd en nu weer zooi. Overspannen is een te groot woord, maar ik kan me erg slecht concentreren en focussen, ben vergeetachtig. Als ons huis klaar is hebben we een lage hypotheek en wil ik dat ons leven minimaal complex meer is. Rust, rust, rust. En ja... in mijn werk wil ik gewoon werken, even geen uitdagingen meer. Gewoon genieten van mijn gezin en mijn kinderen. Werk komt op een lage prioriteitsschaal. Ik wil nog een keer een andere baan, omdat die nu 3 kwartier ver is. Maar ik weet nog niet wat dat dan moet worden. weet ook niet of mijn baan is wat ik echt wil. Zou niet weten wat het anders moet zijn of worden. Maar goed, ik hoef niet weg, komt tijd komt raad.
Beetje herkenbaar, maar dan in de zin van Sandana. Ik zou juist graag rust willen en het jachtige van veel mensen begrijp ik ook niet zo goed. In mijn familie bestaat zo'n koppel dat alles wil en dat ook heel erg doet voorkomen alsof ze alles hebben. Ik word al moe als ik er naar kijk Dan maar saai en een beetje sleur. Ik weet wel dat ik me niet heb 'laten leven'. Ik heb vrij drastische beslissingen genomen door te gaan voor de man van wie ik houd en dus ver te gaan wonen. Nu doen we alles alleen, we hebben natuurlijk steun van familie maar op afstand. Voor de dagelijkse dingen kan ik niet even een beroep doen op iemand. Dit dwingt tot het ontwikkelen van een eigen netwerk, in contact komen met de buren, etc.. Heb het gevoel dat mijn leven wel van mij is.
Ik ben nog geen 30, maar herken me er al wel in. Op mijn 20e moeder geworden, misgelopen zwangerschap op mijn 24e, op mijn 25e de jongste erbij gekregen. Al die tijd als gastouder gewerkt. Met veel plezier overigens. Maar nu mijn eigen jongste het laatste jaar tot de basisschool ingaat begint het : Wat doe ik dan? te komen. Ik heb me ingeschreven voor BKC en BKB cursus en ben met de BKC net begonnen. Ik wil in januari voor mn PDB beginnen. Ik hoop daarmee in ieder geval mijn horizon te verbreden en wat naast mijn werk als gastouder te kunnen gaan doen. Liefst ook buiten de deur. Ik ben eigenlijk wel een beetje klaar met het moederen, ook al doe ik het met alle liefde en plezier. De glans is er af en de uitdaging is weg. Die uitdaging heb ik voorlopig dan in de cursussen gevonden. Samen ook de knoop doorgehakt dat ons gezin compleet is, en daartoe de nodige stappen gepland. Dat geeft lucht. Ik voel me meer en meer weer beter in mijn vel zitten.
Wat ik juist heb is dat ik het idee heb dat de leukste periode in mijn leven nu wel voorbij is en dat het nu veel saaier gaat worden. Ik ben 31 en waar ik vroeger van droomde is trouwen en een kindje. Nu ben ik inmiddels 3 jaar getrouwd en heb ik ook een kindje. Ik heb niet echt dromen meer wat mij dan weer in mijn dertigerscrisis brengt. Dan wil ik weer gaan stappen, maar ja mijn omgeving niet meer. Dus ik vind mijn leven saai.
Ik herken het wel, ben van '82. Zou wel in een ander huis willen wonen, misschien ander land, maar dat kan allemaal niet door eerder gemaakte keuzes. Met mijn baan ben ik ook niet 100% tevreden, maar ik ben ook kostwinnaar, dus opgeven doe ik het niet en doorgroei mogelijkheden zijn er niet. Heb het er echt wel moeilijk mee dat ik "ouder" wordt. Merk dat ik nu veel zekerder in het leven sta en betrap me er op dat ik dan wel 5 jaar terug wil in de tijd met de zekerheid van nu Ben gelukkig getrouwd en heb 3 super lieve kids.... Maar mis het jachtige van mijn vroege 20-er jaren wel met regelmaat. Geen verantwoordelijkheden.... Geen zorgen... Gewoon onbekommerd in het leven staan!
Ik heb niet alles gelezen maar herken het totaal niet en ben van 83 Ben heel gelukkig met mijn huisje,boompje, beestje leven.
Beetje herkenbaar, maar meer dat ik het als iets logisc zie. Het lijkt me ook niet goed dat ik bv. op 25e bepaalde keuze maak en daar tot in eeuwigheid achter sta. Tenminste, ik zou wel andere baan willen, ja lijkt me logisch na aantal jaar. Ben ook aan t oriënteren en dingen uitzoeken. We willen ook verhuizen, ook dat lijkt me logisch.Tenminste wij willen wel iets meer nu dan een starterswoning. Nu nog koper vinden. En ja, ook relaties worden anders. Vriendschappen verwateren of moeten anders worden vormgegeven. Betreft vriendschappen vind ik wel eens moeilijk. Zonder relatie en kinderen vond ik dat makkelijker, misschien omdat ik er toen meer tijd voor had en nu tijd ook voor moet maken. En ja, ook relatie met man veranderd, tenminste het is logisch dat t niet helemaal blijft zoals t was. Dat betekent nog niet dat t minder goed is. Ik zou me geen leven zonder hem kunnen voorstellen en dat vind ik het belangrijkste. De rest wat ik wil moet wel in het plaatje passen en niet andersom.
Herkenbaar, zowel mijn man als ik ('82/'84) hebben daar 'last' van. Mijn man twijfelt vooral aan zijn werk,wil misschien een carrièreswitch. Maar de stabiliteit van zijn inkomen en weer studeren houden hem tegen. Hij is nu wel op zijn werk in gesprek gegaan en geeft een andere functie gekregen waardoor hij weer veel nieuwe uitdagingen heeft. Ik had het een paar jaar geleden. Te klein huis, wens voor een 2de, blijf ik tbm... Uiteindelijk huis te koop gezet (niet verkocht), 2de kindje gekregen en daarom tbm gebleven. En toen kwam ik weer op dat punt. Huis is inmiddels verbouwd, omdat het verkopen niet lukt (nu wel prima, maar wil toch nog iets groters). En nu aan de slag voor een derde.... Inmiddels heb ik geleerd dat we het beste keuzes kunnen maken vanuit ons hart, maar wel binnen het redelijke. Dus inderdaad niet een nieuw huis kopen, en dan met dubbele lasten komen te zitten. Maar wel proberen binnen je huidige baan een weg te vinden waar je gelukkig van wordt. Toch voor die diepe wens van een derde te gaan ondanks de beperkte ruimte in huis en financiën. Voor veel dingen is wel een oplossing te vinden. Gewoon zoeken naar waar je hart je heen brengt...
Ja en nee. Ik ben gelukkig getrouwd, lieve vrienden, fabtastisch kind, droomhuis in wijk waar we willen, droombaan, voldoende geld, gezond... Maar met regelmaat denk ik wel is dit het nou? Ik zou soms wel willen reizen, geen verantwoordelijkheden. Ik krijg ook vaak op vrijdag zon gevoel van ik wil erop uit! (En dan niet naar de indoorspeeltuin of plaatselijke restaurant) Het leven voelt soms ondanks dat het leuk is als een sleur. Ik denk zelf dat het ook een beetje het gras is groener is. Als ik dan wwer m'n reizende buurman hoor over de eenzaamheid ben ik weer blij met m'n huisje boompje beestje
Dat gevoel van " ik wil weg" heb ik ook vaak gehad.. heb op t punt gestaan om te kijken of ik naar canada kon emigreren, door dit gevoel Wat al heel erg helpt, is je grenzen verleggen. Mij heeft t heel goed gedaan om eens alleen een paar dagen op vakantie te gaan. Ik was maar 4,5 dag weg, maar wel in mn eentje naar schotland, kastelen kijken en mn rust vinden. Het is niet alleen een vakantie, maar ook een investering in jezelf.
Hoi dames, Ik heb alle reacties gelezen. Erg herkenbaar! Ik ben van '76 en ik loop sinds 2010-2011 met deze gevoelens. Wie ben ik, wat wil ik, wat kan ik etc. Maar goed, ik zit nu vanwege ontslag na bijna 17 jaar dienstverband thuis. Ik heb vorige week hier een bericht achtergelaten over 3-tal keuzemogelijkheden. De komende tijd probeer ik mij daarop te focussen. Mijn huisarts omschreef deze "klachten" als een soort groei waar schijnbaar meer jonge vrouwen "last" van (kunnen) hebben. Het schijnt dus normaal te zijn
Wat ongelofelijk herkenbaar, ik ben 31. Ik heb sinds een paar maanden ook dat ik in een bepaalde patroon vastzit en doe van alles om eruit te komen. Zo zit ik nu in een scheiding, heb allerlei dingen in mijn hoofd om mijn leven te veranderen maar kom niet vooruit door de kinderen. Ik had nooit iets gehoord of gelezen over het dertigersdilemma. Dit topic vind ik dan ook erg opluchtend, want ik had het idee dat er iets ernstigers met me aan de hand was, een burn out of depressie. Het zal wel het deritgersdilemma zijn
Ja klopt ook wel! Door verhuizing etc zat ik of zit ik ook even vast aan huis. En ik merk ook dat een weekend naar mijn zusje al heel veel helpt maar dat ik dat weer te weinig doe omdat je toch ook weer thuis, bij je gezin, kindje etc wil zijn. Met mijn man over gehad en toch weer (hij had het ook) beide meer bewust ruimte maken voor leuke dingen met onze vrienden maar ook met elkaar. Vandaar mijn topics ook in vakantie en vrije tijd: nachtje weg met mijn man en stedentrip met mijn zusje alleen is ook een goed idee. Heb ik al eerder gedaan en geeft je ook rust.