Ik ook last van meer gasvorming ja. En ik laat gewoon scheten en boeren waar mn man bij is hoor. Ik bedoel, hoort hij ze niet, dan ruikt hij ze wel
Butterfly: Het was ongepland, maar wel erg welkom. Ook samen besloten er voor te gaan tot hij ineens bedacht dat hij het niet meer wilde. Luchtmatras kan ik wel eens naar informeren, tnx voor de tip! Enne, gasvorming: jep, met vlagen enorm veel last van. Scheelt dat ik met niemand rekening hoef te houden hahaha
Hahaha Evelyn, die schaamte ben ik na al die jaren nog steeds niet voorbij Krijg je straks wel voldoende steun vanuit je omgeving Ikkemijik? Toch jammer dat hij besloten heeft niet meer er voor te willen gaan. Blijft hij wel een rol spelen of? Sorry als ik teveel vraag
Welkom trouwens ikkemijik! Misschien heb ik er overheen gelezen, maar is dit je eerste kindje? Ben ook wel benieuwd welke rol je ex wil gaan spelen in het leven van de baby. Hoe kijk jij er zelf tegenaan? En Butterflynova, tsja, over die schaamte was ik al heel snel heen. En hij ook. Wij hebben elkaar ontmoet toen we beiden in een periode in ons leven zaten waarin we dachten: iemand moet me leuk vinden zoals ik ben en anders fl*kkert hij/zij maar op. En toevallig vinden wij elkaar heeeeeeel leuk zoals we zijn!
Schaamte kennen wij ook niet naar elkaar toe maar ik doe toch liever wel de wc-deur dicht als ik erop zit. Dat hoeft hij nou ook weer niet te zien, vind ik niet prettig ikkemijik, dat is wel pittig zeg, weet er alles van (bij de oudste). Met dat verschil dat ik zélf ben vertrokken. Maar alles alleen doen is best heftig en zwaar maar ik heb nooit één tel spijt gehad van mijn beslissing; het heeft me zóveel moois gebracht. Je kindje maakt alles meer dan waard, wat de omstandigheden ook zijn
Welkom ikkemijik heftig! Ik ben ook wel erg nieuwschierig naar zijn rol.. Haha lekker charmant dames ik heb er gelukkih geen last van(even afkloppen) wel slaap ik mega slecht en hou hierdoor mijn vriend wakker arm kind Hebben jullie ook zo snel last van jullie onderrug bij te lang staan of zitten..? Als we dan ergens naar toe zijn ben ik altijd de gene die naar huis moet omdat me rug zo een zeer gaat doen heel naar!
Hoi meiden Scheten, die laat ik met trots. Ik scheet veel minder dan manlief dus ben trots als ik een keer mee kan doen. Whaha. Ondanks 16jaar samen poep ik echter met de deur dicht. Privacy.. Slapen, ik word gek van de gebroken nachten. Ik lig uren wakker! Voel me brak. Ik werk 28 tot 32uur dus ga komende 2w tot verlof ff minder. Ik ben ineens gesloopt. Oja en die buik is dik!pfff mega topzwaar, maar geen pijn of fysieke klachten gelukkig...
Butterfly: Ik heb gelukkig ontzettend fijne ouders en een paar lieve vriendinnen die altijd voor me klaar staan Mijn moeder vindt het ook helemaal geweldig dat ze oma wordt haha. De vader en ik hebben op het moment geen contact. Dit omdat één van mijn voorwaarden was dat hij respectvol met mij om zou gaan en dat doet hij gewoon niet. Tijdens de 20wk echo maakte hij zulke lage opmerkingen dat ik hem heb gezegd dat hij niet meer welkom was bij controles en de bevalling. Ik hoop wel dat hij straks nog wat bijdraait, vind namelijk dat een kind absoluut recht heeft op zijn vader. Maar dan moet dat wel op een normale manier kunnen. Erkenning, papadag in de week en om de week een weekend zou hij van mij best mogen hebben. Een co-ouderschap pas ik voor. Maar voor nu heb ik dus nog geen idee welke kant het straks op gaat. Ben wel bang dat hij mij het leven zuur wil gaan maken... Evelyn: Het is inderdaad mijn eerste kindje MamavanF: Jij bent tijdens de zwangerschap bij hem weg gegaan? Ook stoer hoor! Girlliej: Jep, hier ook last van de onderrug en een buik die topzwaar wordt en dan vreselijk begint te trekken. Heb nu een buikband van Anita gekocht en dat helpt aardig moet ik zeggen. Misschien ook wat voor jou?
Yep... Was niks stoers aan op zich, ik had gewoon geen keus. Het was een heel akelige relatie maar daar kwam ik pas echt achter toen ik zwanger werd; daarvoor had ik het gewoonweg niet door omdat ik zo gemanipuleerd was dat ik alles wat hij zei en deed voor waar aannam. Een kind kan je de ogen openen en dus ben ik vertrokken om mijn baby en mijzelf in veiligheid te brengen. Met alle gevolgen van dien natuurlijk, voor mijzelf want contact tussen mijn oudste zoon en zijn bio-vader is er niet. Blij toe, is véél beter voor ons allemaal zo maar makkelijk was het niet hoor. Ik vind ook dat een kind recht heeft op zijn vader maar dan moet die vader dat óók willen én goed zijn voor zijn kind. Ik zal alle details besparen (kan er een boek over volschrijven) maar het is soms gewoon veel beter voor een kind als hij zijn biologische vader niet kent. Gelukkig ben ik alweer vier jaar samen met mijn grote liefde en hij heeft mijn oudste helemaal als zijn eigen zoon aanvaard Heeft hij dus toch een vader
Wat fijn dat jullie zo goed voor jezelf en je kindje kiezen Ikkemijik en MamavanF! Respect is inderdaad zó belangrijk in een relatie. Ik ben het er mee eens dat een kind recht heeft op een vader, maar dat moet wel een vader zijn die een fatsoenlijk rolmodel is. De ouders zijn toch de sterkste rolmodellen. En de keuze om als moeder sterk te staan en je kind mee te geven dat je voor jezelf mag op komen als iemand je respectloos behandelt, is ook een hele goede boodschap natuurlijk! He, ik vind het echt fijn te lezen, twee sterke vrouwen die kiezen voor een veilig en liefdevol leven voor zichzelf en hun kind!
Dankje EvelyndeB Ik vind het altijd fijn om te horen dat het zo'n sterke keuze van me is geweest maar zelf voelen? Ik kom er tijdens deze zwangerschap wél achter dat ik téveel beschadigd ben geraakt door die man (en nog een vóór hem) om dat zelf al te kunnen zien. Maar ook daarin heb ik de bewuste keuze gemaakt er hulp bij te zoeken want in mijn eentje kom ik er niet uit. Hoe dan ook, zodra je zwanger bent neemt je instinct het op een of andere manier over en doe je wat nodig/noodzakelijk is voor je kind en de gevolgen neem je dan maar voor lief. Hoe moeilijk ook. Ik ben in ieder geval heel blij dat ik toen die keus heb durven maken om mijn kind de beste toekomst te bieden, wat het mijzelf dan ook gekost heeft
Ik vind het echt heel erg knap. Ook al zeg je "het was nodig, ik had geen keus". Je hebt altijd een keus. En weggaan bij een schadelijke man is de moeilijke, maar dappere beslissing. Mag je best trots op zijn! Ik zie mezelf als een vrij sterke vrouw, ik dacht altijd dat zulke dingen mij niet zouden overkomen. Helaas ben ik ook eens in een totaal respectloze relatie beland, maar dat zag ik op dat moment écht niet. Gelukkig was deze man vrij "onschuldig", buiten het feit dat hij vreselijk manipulerend was. Hij wist me precies te raken op m'n gevoelige plekken en daarbij was zijn gedrag verdacht narcistisch. Waar ik van ben geschrokken is dus dat ik het niet zag! Iedereen om me heen zag het, en ik voelde ook wel dat ik niet gelukkig was, maar ik was overtuigd dat ik verliefd op hem was en niet zonder hem kon. Gek genoeg heeft hij het uiteindelijk uit gemaakt. Daar ben ik kapot van geweest, maar hoe langer ik bij 'm weg was, hoe meer ik me realiseerde wat een belachelijk ongezonde relatie dat was! Dat heeft mijn ogen echt geopend wat betreft vrouwen die in een situatie zitten waar huiselijk geweld voor komt. Als je er midden in zit, zíé je gewoon niet dat je weg moet! En daarmee heb ik ook veel meer respect gekregen voor vrouwen die wél weg gaan uit zo'n relatie. Echt, heel knap.
Dat is het hem idd, je zíet het niet wanneer je er middenin zit. Bij de eerste relatie met een narcist (want dat waren ze allebei en ik heb tot nu toe nooit begrepen hoe heftig dat écht is) zagen mensen om mij heen het mis gaan, zagen me veranderen en steeds verder van mijzelf verwijderd raken. Maar ze konden niets zeggen want ik zou het nooit geloofd hebben. Hij was mijn grote liefde, dacht ik en ik wilde altijd bij hem blijven. Temeer omdat ik ook erg gek was op zijn kinderen. Ik voelde ergens wel dat er dingen niet klopte want ik mocht niet mijzelf zijn; alles wat ik dacht en vond en voelde en zei was fout en verkeerd en ik was in feite niet meer dan een mooie pop op de schoorsteenmantel die hij kon bekijken, waar hij mee kon pronken (nadat hij eerst mijn uiterlijk helemaal had weten te veranderen) en waar hij mee kon spelen wanneer het hem uitkwam. En anders kon ik teruggezet worden om stil te staan en mijn mond te houden. Na twee jaar zette hij me buiten en kon ik weer bij mijn ouders gaan wonen. Heeft me zeker 4 jaar gekost voor ik er een klein beetje overheen was maar toen was ik ook mijn gezondheid kwijt. En toen kwam de 2e narcist maar die was véél subtieler. En heel 'zielig' want hij had psychoses gehad, was schizofreen en kon niet van de drank afblijven maarja, wist ik veel, ik wilde hem helpen. Bij hem was het nog véél erger maar toen werd ik dus zwanger, nog gepland ook, en werd ik ook wakker. En nu zijn we ruim 7 jaar verder en heb ik pas sinds een week of 3 door wat er nu écht met me is gebeurd. Dat het níet mijn schuld en verantwoordelijkheid was en is en dat ik níet diegene ben die ziek en rijp voor het gesticht is. Heel rare gewaarwording hoor, ineens beginnen te beseffen dat je wél normaal bent
Fijn dat er mensen voor je klaar staan! Je hebt het over erkenning, heeft hij de vrucht al erkent of moet dat allemaal nog plaats vinden na de bevalling? Ik zou eerst eens kijken hoe het gaat voordat je dit toe laat. Anders kan hij straks ook nog eisen gaan stellen.
Even een ego berichtje van mij tussendoor. Zondag hondsberoerd zo misselijk en ook nu nog niet lekker. Vanochtend bij vk bleek ik 1 kg te zijn afgevallen sinds laatste controle. Ook bleek baby minder gegroeid dan zou moeten. Ik ben er echt van geschrokken. Ik heb mijn baas gebeld en gelukkig heeft hij wat dingen kunnen reorganiseren zodat de werkdruk niet nog hoger oploopt en hopelijk juist wat daalt. Ik maak me een klein beetje zorgen over mijn bloeddruk. Vk zei dat ie prima was hoor, maar toch. De onderdruk was heel netjes 60-62 de afgelopen controles, en nu 69. Nu weet ik dat je bloeddruk naar het einde weer wat gaat oplopen, maar is dat nu ook al (vanaf 30 weken)? Pas over 3 wkn weer controle. Over 4 wkn groeiecho (stond al ivm wetensch onderz). Vind 3 weken wel lang nu, maar ze zullen het wel altijd zo doen.
Hij heeft nog niet erkend, hij mag het van mij wel maar het hoeft van mij niet. Kan het ook moeilijk tegenhouden, want als hij dat voor de rechter laat komen wordt het in 99% van de keren toegewezen. Het scheelt dat hij bij erkenning eigenlijk nog steeds niets kan, het enige wat er dan bij komt is omgangsrecht en betalingsplicht. En zo stoer en sterk ben ik echt niet hoor, ik wil regelmatig ergens in een hoekje kruipen om even flink uit te huilen. Nu de uitgerekende datum ook dichterbij komt merk ik aan mezelf dat ik steeds meer angst krijg voor hoe het na de geboorte zal gaan. Zit er over te denken om toch maar eens psychologische hulp hiervoor te zoeken oudje: Kan me voorstellen dat je geschrokken bent! Hier ook nu om de 3 weken controle tot week 35/36, dat is volgens mij wel normaal. Wel fijn dat je straks iig nog een groeiecho krijgt. Wat was je bloeddruk dan? Een onderdruk van 69 is enorm netjes hoor, een "normale" bloeddruk is namelijk 120/80
Erkenning wordt idd meestal toegekend, of er moeten wel héél zwaarwegende redenen zijn om het niet te doen. In ons geval is het ook toegekend, toen oudste een maand of 4 oud was. Omgangsrecht is nog niet zo makkelijk, moet dan weer apart geregeld worden en in ons geval is dat afgelopen december allemaal afgewezen. Alimentatie moet je zelf achteraan, dat volgt niet automatisch op erkenning. Ik heb ervoor gekozen dat niet te doen omdat mijn ex het niet kan opbrengen en hij dan gaat denken rechten te hebben die hij niet heeft. Mijn kind is niet te koop dus ik heb nooit één cent van hem gehad. En geloof me, ik zit nog steeds regelmatige ergens in een hoekje te janken hoor en ik ben al ruim 7 jaar bij hem weg. Heb zelfs inmiddels een heel gezin opgebouwd maar dat wil niet zeggen dat alles daarmee over is. Je mág huilen want het is gewoon heel zwaar. Alleen moeder zijn is echt pittig, dat zal ik niet ontkennen maar die 2,5 jaar dat ik alleen met hem was (plus een hele zwangerschap) waren heel bijzonder en mooi en ik zou het niet anders hebben gewild. Maar hulp hierbij is niet verkeerd hoor, heb ik ook gehad en binnenkort start ik daar weer mee. Het is gewoon iets heel heftigs en soms kom je daar gewoon niet alleen uit, niks om je voor te schamen!