ik dacht vroeger ook dat ik sporten niet leuk vond. maar met het omdraaien van mn levenstijl vind ik het nu echt serieus heerlijk. ik heb een vorm van reuma dus ook last van gewrichten. door het sporten word dat minder, ik word er strak van en de kick dat ik steeds zwaarder kan trainen vind ik leuk.en je rug en schouders bv worden zoveel mooier van een beetje spier
Omdat veel mensen ongelukkig zouden zijn als ze te dik zijn zouden zijn denk ik. Ik ben op zich niet ongelukkig, maar absoluut niet gelukkig met mijn gewicht en ik ervaar er beperkingen door. Snap daardoor niet zo goed dat iemand tevreden kan zijn met flink overgewicht. Denk dat dat voor veel mensen zo is.
Strak worden na 62 kilo eraf gaat hem echt niet meer worden Maar als je ergens minder last van hebt snap ik het wel..
Tuurlijk hangt niet alles er vanaf maar het helpt wel degelijk bij mij. Ik kijk ook echt niet naar het figuur van een ander. Ik kijk in de spiegel. Maar je snapt misschien ook wel dat ik mij niet kan indenken dat je bijv op dat terrasje zit, je stoel blijft hangen en denkt; maar ik ben wel gelukkig. Dat is toch beschamend. Ik vind het heel goed dat je er dan iets aan laat doen, op wat voor manier dan ook.
Je laatste alinea kan ik me helemaal in vinden hoor. Ik was heus niet tevreden met mijn gewicht, anders was ik niet telkens gaan lijnen en uiteindelijk de operatie... Ik werd er alleen als persoon absoluut niet ongelukkig van.
Ik lees wat er staat. Als je het mij persoonlijk had verteld had het misschien anders overgekomen. Dat is nu dus niet het geval. Actie-reactie.
niet meteen zeggen hoor ik ben dan maar 35 kilo kwijt en mijn buik is nog lang niet strak maar door veel te trainen word hij echt strakker. je huid veert ook wel wat terug maar dat kost wel tijd. mijn trainer zegt dat ik het nu nog een jaar moet geven. en zo niet kan ik er ook niet wakker van liggen hoor. heb tenslotte ook drie kinderen gekregen.
Als geluk afhangt van gewicht, vind ik dat inderdaad sneu Ik ben m'n eigen moeder verloren door de gevolgen van anorexia Haar hele leven werd beheerst door die cijfers op de weegschaal, hoeveel ze ook afviel .. ze bleef een dik lijf zien Op m'n 11 heeft ze zelfmoord gepleegd omdat ze het niet meer aan kon Diep ongelukkig omwille van gewicht ! Ik had veel liever een moeder gehad met een maatje meer, die naar haar gezin kon kijken en zien dat het geluk ook ergens anders kan liggen Dan hadden mijn kinderen nu een grootmoeder gehad Zelfbeeld zit dikwijls tussen de oren , hoe slank ze ook werd ze bleef zichzelf dik zien en ik heb haar zien aftakelen Hoe vaak ik haar niet smeekte om een boterham met me mee te eten !!! Dus ja ik vind het SNEU dat er mensen zijn die zeggen dat ze niet gelukkig kunnen zijn als het cijfer niet juist is, of die ene broek niet past Sneu dat het zoveel inpakt heeft over hoe je in het leven staat Van mij had ze gerust met haar dikke reet in een stoel mogen blijven hangen, liever dat dan haar vinden in de keuken ( amper 40 kilo) verzwakt en helemaal niet meer de persoon die we ervoor kende Zielige modus uit Ik vertel dit niet om medelijden op te wekken , niet om even een zielig kuiken uit te hangen maar wel omdat het er potverdrie niet toe doet, dik of dun .. klein of kort .. je hebt 1 leven , daar moet je het mee doen Haal eruit wat je kan
'Maar' 35 das toch super! Ik heb nu een beeb van 35 weken in m'n buik, en nog een huidflapje eronder hangen.. Geloof niet dat daar nog eer aan te behalen zal zijn. Armen en benen zeker wel! Ik ben 2 jaar geleden al geopereerd, dus het heeft tijd zat gehad denk ik zo.. Maar dat sporten om t wat strakker te krijgen... Pff! Daarin zoek ik wel telkens excuses! Te druk, te ver weg, te duur, te ongezellig... En hou het gewoon door die excuses ook niet vol... Ik vind het zoooo saai...
Ik vind het, oprecht, heel erg wat er is gebeurd met je moeder en uiteraard de impact op jou. Maar niet iedereen is hetzelfde, dat moet je ook begrijpen. Ik probeer in dat ene leven wat ik heb, mij zo gelukkig mogelijk te voelen. En zo nodig moet ik dingen aanpassen. Lees de tekst in mijn banner maar eens (en niet die van het ontbijt )
Voor zover ik begrepen heb ligt er aan anorexia vaak iets anders ten grondslag dan het slank willen zijn. Dat is meer een symptoom zeg maar. Maar zal niet voor iedereen gelden. Heb het zelf ook bijna gehad en bij mij ging het vooral over controle hebben. Ben toen de andere kant op doorgeslagen. Wat erg dat je op deze manier je moeder hebt verloren trouwens. Denk echt dat er veel meer aan de hand was dan alleen zichzelf dik vinden, kan me niet voorstellen dat je al het andere anders zo uit het oog verliest. Laatste alinea ben ik het helemaal mee eens. Maar omdat ik maar 1 leven heb wil er inderdaad het meeste uit halen en ook zo weinig mogelijk risico lopen op ziektes en dat is ook een grote reden om af te willen vallen naar een gezond gewicht. En omdat ik weet dat ik me slank veel beter voel, veel beter in mijn vel zit, en dus meer kan genieten.
Wat je zegt, klopt deels .. bij m'n moeder is het begonnen na een opmerking die ze kreeg van iemand op straat Haar zelfbeeld zat altijd wel al scheef en dat was de druppel Ik zeg trouwens ook niet dat mensen die willen afvallen allemaal een probleem hebben Integendeel .. ik heb ook al te extreem gedieet Ik zeg alleen dat je geluk niet mag afhangen van het gewicht .. er zijn nog veel dingen naast je gewicht die je geluk zouden moeten bepalen Verder vind ik de hele discussie over hoe je moet afvallen (dik) overdreven De een die de ander onderuit haalt omdat die op een andere manier afvalt Snap niet dat het al zoveel pagina's lang zo'n heen en weer van negativiteit is Maakt op zicht toch niet uit of iemand het doet door sport en de ander door een maagverkleining Dat er tussen de dames hier zoveel discussie door is Het is uiteindelijk de keuze van de dame in kwestie hoe of wat of wanneer Dit hele gedoe hier slaat echt nergens op
Zal ik dat boetekleed dan even aantrekken: Ja, ik heb aanleg maar TOCH elk pondje bij mij ging toch echt wel door mijn eigen mondje... Als ik als puber, als ik als tiener, als ik als jongvolwassene gezonder had gegeten, had ik geen GBP nodig gehad. Ik was echt wel zwaar, maar ben nooit gepest geweest, net omdat ik voldoende zelfvertrouwen had. Ik vind mezelf echt een toffe jongedame met mooie ogen. Heb dan ook deelgenomen aan een modellenwedstrijd voor mensen met een maatje meer... Om maar te zeggen. Maar ik maak (te) niet altijd de juiste keuzes wat betreft eten... Dus voor mij geen echte excuses, behalve dan dat het er sneller aan bleef hangen dan bij vriendinnen maar als ik beter had opgelet, neen dan was het zover niet gekomen! Ik heb die GBP ook niet gedaan om gelukkiger te worden maar gewoon om ooit mama te worden (I'm on my way), want de huisarts had me écht bang gemaakt en die wist dat ik al heel veel had geprobeerd om zelf af te vallen. Pas vorig jaar ontdekte ik ook PCOS te hebben en dat verklaart misschien 'de aanleg' maar dan nog! Ik val wel degelijk af als ik snoep/taart/frietjes/cola/... laat staan. Dus ja: elk pondje gaat door het mondje. Er zijn mensen die trauma's verwerken door net heel veel te gaan sporten, dus ook trauma's zijn niet altijd een excuus. Maar wat ben ik blij dat een GBP bestaat! En tja, ik deed de GBP lang voor het 'een hype' werd, dus neen, ik voel me niet aangesproken. En ja het valt me op dat het een hype is geworden. Ik deed mee aan die verkiezing nadat ik al GBP had (heb nog steeds maat 46/48), we waren met 20 kandidates, die zich toch allemaal 'goed' in hun vel voelden en er toch mogen zijn, wel ondertussen hebben 12 (!!) van hun een GBP, inclusief de organisatrice, die toch verkondigde dat mensen met een maatje meer er mochten zijn, dus ja, ik vind het ergens wel een hype!
Ik blijf het interessant vinden dat blijkbaar zoveel mensen er zo makkelijk over denken. Voor mij is een gbp juist een soort schrikbeeld. Ik wil geen gbp, het is een levensgevaarlijke operatie, met regelmatig complicaties en de reële kans dat je nooit meer "normaal" kunt eten. Tot eind mei kwam ik in aanmerking voor een gbp. Ik had een bmi van 41,5. Ik heb toen dilemma gekeken en daardoor juist de keus gemaakt het echt niet te willen. Dan maar langzaam, want het leek me loodzwaar. Ik vind het dus ongelooflijk dat mensen plannen maken om MacDonalds te blenderen zodat ze dat kunnen eten. Dan doe je je lijf eerst zo'n operatie aan en daarna ga je het nog meer mishandelen. Ik vind het ontzettend knap als mensen de stap wel durven nemen. En als ze dan inderdaad een nieuw lijf krijgen en dat goed verzorgen. Ik vind het net zo knap als het mensen lukt zonder gbp. Ik snap niet zo goed waarom er een strijd zou moeten zijn. Geen van beiden is toch een makkelijke weg?
Als het inmiddels een hype is geworden (hou me daar weinig mee bezig) dan is het wel een hele achterlijke hype. Want mensen kunnen, zelfs wanneer de operatie goed is gegaan, alsnog aan complicaties overlijden. Zoals mijn moeder. Persoonlijk doe ik (wanneer ik hoor dat een kennis ook eenzelfde soort operatie zal ondergaan) een enorm schietgebedje. Want het kan ook anders aflopen. Voor haar moest het toen wel, ze had immers schildklierproblemen, reuma in dr knie, at nauwelijks wat (en wat ze at was gezond), maar niks mocht baten. Maar achteraf gezien had ik gehoopt dat ze het nooit had gedaan. Dan had ik nu nog een moeder gehad en mijn kind een oma. Dus ik hoop van harte dat degenen die dit willen gaan doen omdat het 'makkelijker' zou zijn, even heel goed na gaan denken.
Hier weer een mooi voorbeeld dat als iemand dik is dat niet komt omdat ieder pondje door het mondje gaat. Cookies op AD.nl
Heel erg voor de dame in kwestie. Maar dit is natuurlijk wel een uitzondering. edit: en een GBP gaat haar natuurlijk niet helpen
Zeg ook niet dat de GBP haar zal helpen maar doelde meer op het feit dat mensen continue blijven zeiken dat ieder pondje door het mondje komt Denk dat er wel meerdere mensen dik zijn door medische redenen maar men wilt daar niet aan geloven en blijft dan bij dat ene regeltje dat iedereen dik word door teveel te eten.