Hallo Ik moet hier even mijn verhaal kwijt en hoor graag van jullie hoe jullie hierover denken/wat jullie in mijn geval zouden doen. Mijn dochter is 1,5 en ik ben nu weer zwanger. Ik werk full time en mijn dochter is vaakst bij papa thuis, en 1x in de paar weken bij de opvang en soms 1 dag bij mijn ouders en 1 dag bij mijn man zijn ouders. Bij de laatste zit het probleem wat mij betreft. Opa van die kant is al vanaf het begin OVER enthousiast. Op dit moment neemt het dusdanige vormen aan dat ik het echt niet meer prettig vind en er zo mee zit dat ik soms zit te huilen in de auto als ik haar gebracht heb. Hij geeft haar al vanaf het begin ALLE aandacht die ze wil. kortom: hij loopt een hele dag met haar rond, kijkt de hele dag filmpjes met haar op youtube, loopt nog meer met haar rond (ze hebben hele rondes in en rond het huis die ze aanhouden). Klinkt superleuk, maar het kind vermaakt zich geen moment zelf daar. met als gevolg, dat als wij daar binnen komen, ze het liefst gelijk naar opa gaat, armen in de lucht naar opa zodat hij haar pakt (wat hij altijd doet) en dan vertrekken ze samen. Maar ook tijdens het eten blijft hij grappen en grollen en zingen, tegen haar bezig, en als ze gaat huilen omdat ze het beu is in der stoel (wat ze vooral daar heeft) pakt hij haar ook en gaat ermee rond lopen. Dit is echt over onze grenzen heen. We hebben nu een aantal keer gezegd dat we dat niet willen hebben. Wat er dan gebeurt is dat ze heel zielig gaat huilen met haar armen uitgestoken naar opa want waarom pakt hij me nou niet? In the end pakt hij haar dan toch weer. bord niet leeg en met honger thuis komen. We kunnen ook nergens met hen samen komen, uit eten ofzo, want ze wil neit in der kinderstoel, ze wil door opa rondgedragen worden. De laatste keer heb ik gezegd nu is het klaar hop in de stoel, waarbij ze gehuild heeft tot het eten kwam en eigenlijk de hele fam boos op MIJ was. Hij stuift ook gelijk op haar af als ik binnen kom met haar om éven te helpen'met haar jas uit te doen. Dat lukt me op zich prima zelf. Maar zij denkt heuj opa, en weg is ze. krijg geen kus meer of niks want ze gaan lekker filmpjes kijken op youtube samen. Leuk als je een dag gaat werken. Als ik haar kom halen wordt er net ff omgedraaid zodat ze even hoi komt zeggen, maar youtube blijft gewoon aan staan en ze moet terug bij opa op schoot om verder te kijken. Ik kan wel huilen op zo'n moment. Vaak blijven we dan ook eten; na het eten gelijk: wat gan we doen? buiten spelen? en dan vertrekken ze naar buiten. Ik zie mijn kind op een doordeweekse dag als mijn man er niet is hooguit 2 a 3 uur. En dan kom ik thuis en dan verwacht ik eigenlijk dat ze zich een beetje terug trekken zodat ik even met haar kan spelen. Mijn ouders doen dat vanzelf. Nou was ik er afgelopen week zo klaar mee dat ik zei: nou dan ga ik de spullen maar inladen e naar huis want ik wil ook nog even spelen met haar. Dan zet ik haar in de auto en dan worden er nog liedjes over mijn schouder naar der toe gebruld. EEN BEETJE AFSTAND PLEASE!!. Het is een heel verhaal maar ik voel me hier zo ongemakkelijk bij. Bij mijn ouders hebben we dit helemaal niet, en we zijn op het punt beland dat ik haar helemaal niet graag meer weg breng. Ik heb het gevoel dat als ik daar aankom dat ik de concurrentie aanmoet met opa en dat wil ik helemaal niet. Mijn dochter neem ik niks kwalijk want zij is niet anders gewend dan dat er zo met haar wordt omgegaan. Oma laat haar wel spelen als opa er niet is, maar ze zegt niks van opa zijn gedrag. Bijv haar uit mijn armen plukken, al mijn haren gaan dan overeind staan. Ik weet dat ze het heeeeel goed bedoelen en het is echt een lieve man maar ze gaan over grenzen heen, onbewust. Vorige week hebben we uitgelegd dat het een tandje minder moet en dat ze zo teveel verwend wordt, en dat snapten ze, maar het betert eigenlijk niet. Ik heb het gevoel dat ik allleen maar de jaloerse schoondochter wordt aangezien. Overigens denken zij vaak dat het niet door opa komt/ze had gewoon honger/zo denkt ze nog niet/ze had gewoon geen honger meer, etc. Maar deze problemen hebben we alleen bij hen. Sorry voor de lapt tekst maar wat vinden jullie hiervan? Moet ik het loslaten? Of toch blijven aankaarten? Ik loop er echt niet lekker van. Over een paar weken hebben we een familieuitje en ben bang dat er een hele dag met mijn kind geleurd en sleurd wordt, dat ze niet goed eet en de hele dag jengelt omdat ze bij opa wil zijn.....
Ik raad je toch aan om samen met je man en schoonouders rustig om de tafel te gaan zitten (zonder dochter erbij) en dit even goed te bespreken. Probeer hierbij duidelijk te maken hoe jullie de opvoeding zien. Zeker als je man het woord voert denk ik wel dat dit zou moeten helpen. Helpt het niet, dan zou ik mijn dochter daar een tijdje niet meer naartoe brengen om het de overenthousiaste opa even goed af te leren. Niet luisteren is ook niet oppassen.
Daar waar het de opvoeding verstoort begrijp ik je ergernis. Maar ik lees ook erg veel 'gekwetste mama' in je berichtje. Zoals dat ze jou niet begroet bijvoorbeeld. Van die stukjes vind ik dat het probleem bij jou ligt. Ik snap dat je graag wilt dat ze je gemist heeft, maar volgens mij moet je juist hartstikke blij zijn dat ze het zo leuk heeft dat ze je niet mist. Niet zo goed voor je mama-ego, maar wel heel fijn voor je kindje. Toch?
Inderdaad superfijn dat ze het naar haar zin heeft, daar ben ik ook oprecht blij mee, maar het zou ook fijn als opa zou denken goh.... misschien even you tube uitzetten en even een stapje terug doen, zodat mama even met haar dochter kan spelen. Maar hij blijft entertainen, grappen en grollen waardoor ze afgeleid blijft. en daar heb ik moeite mee....
Waarom? Jij hebt er moeite mee dat ze afgeleid blijft. Dus er zit iets bij jou. Het is 1 dag in de week. De overige 6 is ze niet bij deze opa toch? Mijn moeder past hier een dag per week op. Ik doe juist een stapje terug om haar ruimte te geven met haar kleinkind. Ik ben zijn mama, ik ben toch sowieso de zon in zijn heelal Ik hoop van harte dat hij ook helemaal stapeldol op haar wordt en superenthousiast is om tijd met haar door te brengen
Ik ben het hier helemaal mee eens. Mijn dochter heeft ook geen aandacht voor mij als ze bij oma en opa is. En ze is daar twee dagen per week na school. Nou, prima toch. Ik krijg nauwelijks een lachje in de vlucht als ik toekom, terwijl ze alweer op weg naar buiten is met opa. Ik ben alleen maar blij dat ze daar zo graag is, dat het niet erg is dat ik ga werken, dat de grootouders zo'n fijne dag met hun kleinkind hebben. Ik ben de rest van de tijd wel bij haar als ze thuis is. Dat ze volledig opgaat in opa en oma als ze daar is, is alleen maar leuk.
Dit dus. Ik snap je wel hoor, maar het is één dag per week en ja je hebt haar gemist op die werkdag, maar jij kan haar toch weer knuffelen als je thuis bent, legt haar toch lekker op bed? Ik zou eigenlijk heel blij zijn als mijn kindje het zo fantastisch zou vinden dat ie mij niet meer ziet staan . Je blijft toch wel de belangrijkste persoon in haar leven hoor, don't worry!!!
Ik ga me haast schuldig voelen over hoe ik mij als kind gedroeg bij opa en oma.Eendjes voeren, david de kabouter kijken( wij hadden zelf geen kindernet, nam mijn oma dan op) , bij opa op schoot... We vonden het heerlijk! In jouw verhaal lees ik een super lieve betrokken opa die jou confronteert met een eigen onzekerheid... je geeft aan dat ze niet genoeg zelf speelt daar en dus verwend wordt, maar ik vind dat eigenlijk typisch opa gedrag. Jouw ouders zijn kennelijk anders en zien dat jij zelf met je kind wilt spelen ook als zij er zijn, maar jouw schoonvader is niet paranormaal en kan jouw verwachting naar hem toe ook niet ruiken. Waarom ervaar je het als een concurrentiestrijd? Dat ze veel van opa houdt en als ze daar zijn veel op hem gericht is, haalt toch niets af van de liefde voor jou? Het voelt haast alsof je een beetje jaloers bent op haar band met opa, terwijl jij haar onvervangbare moeder bent, niemand zal ooit tussen die band in kunnen komen te staan. Feit blijft wel dat je met deze emoties zit, en die mogen er ook zijn. Ik zou goed bij jezelf nagaan waar je je nou precies aan stoort, wilt je dat je dochter bij opa en oma ook meer zelfstandig speelt? En waarom dan? Is dat een pedagogische insteek of zit er toch een beetje persoonlijke pijn onder? Kan het jouw dochter schaden? Pas als je eerlijk bent naar jezelf waarom je de dingen zo voelt kan je ze denk ik in perspectief plaatsen, daarna zou ik inderdaad zoals hierboven gezegd is in gesprek gaan met opa en oma over de punten waar je het echt nog moeilijk mee hebt. Ik kan me dan alleen wel voorstellen dat het voor hen wel pittig zal zijn, want hoe kan je het als opa nou eigenlijk tè goed doen?? Daarnaast zou ik ook beetje aankijken wat er verandert wanneer de tweede er is, want dat zou ook wel eens een wereld van verschil kunnen zijn Heel veel succes, hoop dat je het niet aanvallend leest maar ik denk dat iedereen hetzelfde erin staat, er wordt zielsveel van jouw dochter gehouden en daar moet toch een harmonieuze modus in te vinden zijn!
Bedankt voor de reacties. Behalve het feit dat ik er zelf af en toe door gekwetst ben en het gewoon niet relaxed vind om haar daar te brengen (wat dus idd mijn probleem is), eet ze daar dus ook slechter en gaat van tafel om maar bij opa te zijn, terwijl ze nog moet eten. Als ze niet meer wil eten mag ze van mij van tafel, om te spelen. Maar daar heeft ze piekfijn in de gaten dat ze dan naar opa mag. waardoor ze denkt skip die yoghurt maar. Komen we thuis,w il ze niet slapen want heeft ze honger. Heb ik haar om half negen nog 1.5 bak yoghurt kunnen geven. Dat vind ik niet fijn. Heel lastig om nu nog te corrigeren want als ik zeg laat haar nou zitten dan gaat ze huilen en zit iedereen naar mij te kijken. En ik vind het niet echt heel respectvol naar mij toe ook. als zij direct na het eten gaan buiten spelen pak ik dus idd mijn spullen en ga naar huis, want daar kan ik nog wel even tijd met mijn kind door brengen. Als ikbij mijn ouders ben blijven we gezellig met zijn allen kletsen en spelen en is er niks aan de hand. Ik heb maar 2 a 3 uur per dag met mijn kind die wil ik dan ook wel benutten. Zo gauw ik thuis kom met haar kan ze praktisch gelijk naar bed. Het gaat in ieder geval niet helemaal op de manier die ik prettig vind maar misschien moet ik dat maar wat laten gaan. al vind ik dat erg moeilijk. Nogmaals bedankt voor jullie reacties.
oh en wat daarbij dus nog speelde was dat we als we bijv uit eten gaan, heel de tijd met haar rondgelopen moet worden door opa. Maar dit is enkel als opa er bij is. zonder hem zit ze netjes aan tafel. Wordt ze neit rondgedragen door opa dan verandert ze in een draak. En dat vind ik ook geen prettige situatie.
Zo'n voorbeeld over eten, dat vind ik dus een 'opvoeding' en daarvan vind ik inderdaad dat opa en oma naar jullie moeten luisteren. Ze is daar structureel, dus zij moeten ook mee opvoeden. Het kan dan niet alleen maar feest zijn. Maar dat moet je ze uit proberen te leggen, zonder mee te laten spelen dat je het persoonlijk moeilijk hebt met dat ze jou min of meer 'vergeet' in haar plezier. Want dat zijn echt twee totaal verschillende zaken. Opvoedzaken is nuchter en zakelijk en het andere is emotioneel. Ik zou absoluut willen dat bij een structurele oppas dezelfde regels gelden als thuis. Dus: blijven zitten, bord leeg eten, etcetera. En als de structurele oppas daar niet naar luistert, dan maar een andere oppas. Maar dat heeft dus een duidelijke pedagogische reden.
Helemaal mee eens. Ik las je stukje precies zo TS. Wat fijn voor je dochter dat ze zo'n goede band heeft met opa. Daar zal ze later vast nog vaak liefdevol aan terugdenken. Ik kan mij goed voorstellen dat je je gekwetst voelt. Dat gevoel ken ik. Maar ze houdt hoe dan ook van jou. Het is voor haar heel goed te beseffen dat er meer mensen heel veel van haar houden, behalve papa en mama. Ik zou wel even rond de tafel gaan zitten over de regels. Een keertje minder goed eten maakt niet uit. Maar steeds slecht eten bij opa kan natuurlijk niet. En je kan toch best zeggen: opa, wat een goed idee om te gaan wandelen, maar eerst moet onze dochter haar bordje leeg eten. Dan gaan we daarna gezellig samen wandelen.
Het klinkt allemaal heel logisch, maar op de een of andere manier lukt het niet goed zo, en het zou echt helpen als opa en oma eens een gewoon gesprek voerden aan tafel en niet continu de focus op onze dochter leggen en er tegen bezig zitten en zingen en roepen. Zodat ze rustig haar bordje leeg eet. Maar elke keer opnieuw verzeilen we in hetzelfde patroon. Maar het is nog niet eens elke week dus misschien moet ik het wat meer loslaten. Sowieso het gedeelte waar ik zelf last van heb. Maar soms vraag ik me wel af waarom het niet gewoon makkelijk kan gaan net als bij mijn ouders. Geen gedoe. En mijn dochter vind die opa en oma ook super leuk hoor, maar zonder dat het tot in rare verhoudingen wordt getrokken.
Ja, heel vaak vinden wij vrouwen het bij onze eigen ouders relaxter, omdat dit aansluit bij hoe wij zelf zijn opgevoed/opgegroeid en we ons daar prettig bij voelen. Ook voelen eigen ouders gewoon net vertrouwder. Ik sluit mij verder aan bij mijn voorgangers. Mijn ouders zijn ook non stop bezig met entertainen. Mij wordt geen blik waardig gegund als ik dan binnenkom Ik ben blij dat ze zich zo thuis voelen bij mijn (schoon)ouders. Ze hebben wel respect voor onze rol als opvoeders en bemoeien zich hier niet mee. Als zij iets doen of aanbieden wat ik niet wil, zeuren ze soms wel nog even (bijvoorbeeld of onze dochter nog een snoepje mag). Soms geef ik toe, soms niet. Het gaat wel altijd met respect en humor. Ik voel mij er goed bij. Bij opa en oma thuis mag wel meer en is het allemaal wat soepeler.
Bij mijn ouders thuis heb ik ook niet zoveel te zeggen over hoe zij met de kinderen omgaan, mijn vader voert mijn jongste nog altijd. Ik wíl er ook niks van zeggen, ik ben allang blij dat mijn ouders zo betrokken zijn met mijn kindjes. Het is ook geen structurele oppas. Mijn schoonouders willen de kinderen maar eens per 3 maanden zien, dat is echt niet leuk hoor. Als ik jou was zou ik proberen het naast mij neer te leggen. Bij opa en oma gelden duidelijk andere regels, vind je dat niet acceptabel, moet je er of wat van zeggen of voor een andere oppas kiezen. In dit geval zou ik gewoon heel dankbaar zijn dat ze zo gek op je kindje zijn. I
Jullie zijn daar blijkbaar toch net wat makkelijker in denk ik Wel grappig want een goede vriendin van mij worstelt min of meer met het zelfde/ook met haar schoonouders. Ik kan me neit voorstellen dat er alleen maar makkelijke relaxte mama's zijn die dit makkelijk naast zich neerleggen. Maar jullie helpen dit wel te relativeren dus dat helpt
Nou ik snap je wel hoor. Tuurlijk moet je het wat meer loslaten, maar jij moet je er ook goed bij voelen. Een paar regels mag best, zoals niet teveel youtuben en gewoon rustig eten, lijkt me heel normaal en eigenlijk zou dat vanzelfsprekend moeten zijn. Verder gewoon van genieten, leuk toch om te zien dat.ze.zo gek met d'r zijn
Sorry maar ik zou het ook vreselijk irritant vinden!! Ik zou dus gewoon met opa gaan praten, en uitleggen dat je dit echt niet leuk vind!! Het is tenslotte jou kind En anders even voorlopig naar jou ouders die dag, Tot het opgelost is met opa, en opa een stapje terug doet!
Het zijn misschien niet de antwoorden die je wilde lezen qua herkenning, maar denk dat het voor veel dames hier overkomt als een super lieve betrokken opa. Dat tweede voorbeeld over het eten is alweer anders omdat het over opvoeden gaat, maar ook dan kan je het misschien het beste mild bekijken dat ze gewoon heel veel van jullie meisje houden. Vaak zegt irritatie en frustratie meer over ons zelf, als je moe bent is elke rij in de supermarkt te lang, als je ontspannen bent mag elke bejaarde met een pakje kattenvoer voor. Nu zijn ze er nog, het zal voor je dochter een prachtige band zijn waar ze later op terug kan kijken , betekent niet dat je alles maar moet accepteren maar nu heb je vooral jezelf er mee
Dit idd. Hier een hele lieve opa, en een die niet naar hem omkijkt, nooit heeft gedaan terwijl het zijn enigste kleinkind is en mijn zoontje zelfs naar hem vernoemd is. Spijt van als de haren op m'n hoofd, dan kan je beter zo'n opa hebben Maar ik ben een beetje bevooroordeeld dus