Wij hebben geen grote familie. Langs mijn kant mijn tante, wie ook meter is van mijn zoon. Langs mijn man zijn kant enkel zijn ouders. Maar allemaal hebben ze moeite met het karakter van mijn zoon. En dat maakt mij verdrietig, ik heb het gevoel alsof ze hem niet aanvaarden zoals hij is. Zijn meter zei vorige week nog dat dit niet is zoals ze het had voorgesteld, meter zijn. En als ze dit had geweten, ze geen meter was geworden. Mijn zoon is een echt mama's kindje, maar niet alleen dat, hij heeft het gewoon ook moeilijk met op plekken anders dan thuis, veranderingen, andere mensen behalve mama en papa. Ik heb nochtans het gevoel dat we wel genoeg doen om dit niet in de hand te werken. We gaan regelmatig op bezoek bij opa & oma, en bij meter. Bij oma en opa blijft hij ook regelmatig eens slapen. Maar hij blijft bij iedereen afstandelijk. Het is dan ook frustrerend om te zien dat zij toch willen dat hij knuffelt, en naar hen komt, en met hen speelt. Maar dit wil hij niet en begint dan te huilen en smijt zichzelf op de grond, tot krijsen aan toe. Ik weet soms niet meer hoe ik die situaties moet aanpakken. Aan de ene kant wil ik dat ze hem met rust laten, dat hij op zijn eigen tempo kan beslissen of hij naar hen toe wil gaan. Maar soms denk ik ook, hij is hen nu toch al gewend, waarom is het zo moeilijk. Moet ik hen laten doen, in de hoop dat hij het gewoon wordt, of moeten zij meer respect opbrengen voor zijn gevoel? Mijn zoontje is overigens bijna 3 jaar.
ik zou punt 1 eens grenzen gaan stellen in het dwingen van knuffelen.. Daarmee zorgen ze mijn inziens juist dat hij niet vrijwillig naar ze toe gaat. want ja dan moet hij knuffelen of spelen terwijl hij daar even geen zin in heeft.. ik zou hem lekker zn gang laten gaan.. Kwa mamas kindje dat kan ik niet beoordelen.. Maar zoals ik het lees zou ik ze vertellen dat ze hem gewoon met rust moeten laten.. hier heeft hij ook de eerste 2 jaar niet naar de opa's en oma's getrokken was alleen geintereseerd in ons en zijn zus.. nu sinds een half jaar wil hij ineens daar slapen spelen, knuffeld ze helemaal kapot hij is overigens 2.5 nu.. hij vind zijn weg vanzelf
Ik ben van mening dat knuffelen nooit een verplichting is. Mijn zoon heeft daar ook vaak geen zin in en dat hoeft dan niet. Knuffelen is niet de enige manier waarop kinderen laten zien dat ze iemand graag zien, wellicht zou je met familie daar ook naar kunnen kijken? Dat hij wil blijven logeren bij opa en oma zegt naar mijn gevoel ook al heel veel!
Nou, hij wil niet blijven logeren, maar hij moet van ons. Als wij iets gepland hebben voor ons 2, blijft hij daar slapen. Maar dat is ook met het nodige drama als wij weggaan. Opa wil ook altijd met hem spelen, wat natuurlijk fantastisch is, maar mijn zoontje denkt daar anders over. Hij begint weer te huilen en speelt het liefst alleen.
knuffelen zou van mij niet moeten, maar logeren ook niet. Voor hetzelfde geldt heeft je zoontje onwijs heimwee en doordat hij moet daar krijgt hij een heel negatieve associatie met anderen.
Knuffelen/kusjes geven dwingen wij ook niet af. Dat mag iedereen zelf weten, hoe oud/jong ze ook zijn. Het is een kind, geen pop! Dl is ook vrij eenkennig, maar is wel geinteresseerd. Ze weet precies hoe iedereen heet, welke huisdieren ze hebben, of muziekinstrumenten etc. Dat ziet men ook wel, dus is hier vanzelf goedgekomen. Ze lacht inmiddels al om opa's grapjes (eindelijk haha). Volgens deskundigen kan eenkennigheid wel tot een jaar of 4 duren, linkje: Eenkennig
Ach, wat naar. Mijn dochter heeft een nichtje van vrijwel dezelfde leeftijd dat erg open en ondernemend is, terwijl mijn dochter meer het kat uit de boom kijken type is. Die twee werden altijd met elkaar vergeleken door de familie, waarbij mijn dochter dan werd afgeschilderd als moederskindje. Om gek van te worden! Je wilt op een gegeven moment wel schreeuwen: laat haar dan ook met rust! Want zo was, en is het: als je haar even de tijd geeft komt ze wel los. Proberen af te dwingen werkt alleen maar averechts. Inmiddels is het wel verbeterd trouwens, maar ik begrijp je gevoel. Je kunt proberen of het helpt om met hem op peutergym of zwemmen of iets dergelijks te gaan, zodat hij wat meer vertrouwd raakt met anderen, verder kun je weinig doen denk ik behalve afwachten. En wat Uuz zegt: het is geen pop! Hij is niet op aarde om je familie te entertainen, ze zullen gewoon geduld moeten hebben, ieder kind is anders.
Mijn dochters knuffelen en praten wel veel met anderen, maar alleen als diegenen hun naar zich toe laten komen. Dus niet zelf pushen om aandacht bij mijn dochters. Mijn schoonfamilie is wel van het duwen en aandacht trekken; hier hebben ze lang gehuild en gekrijst en mijn ene dochter draait zich rustig om als mijn schoonvader op een bepaalde toon tegen haar praat. Ze geven heel duidelijk hun eigen grenzen aan; als mensen die respecteren komt het goed. Mensen die erover heen gaan worden genegeerd haha. Maar goed; toen ze nog kleiner waren krijsten ze al zodra iemand anders dan ons naar ze keek. Dit is gaandeweg minder geworden en naar mijn mening komt dat doordat wij ze altijd zelf hun afstand hebben laten bepalen zonder te beschermend te worden. Bijv; op visite eerst in de gang wachten vonden wij goed, maar we gingen zelf wel verder. Dan kwamen ze een paar minuten later binnen of haalde ik ze. Ik zou dus je zoontje zijn grenzen laten bepalen zonder te beschermend te zijn; dus hij hoeft niet te knuffelen, maar kan wel antwoord geven als iemand iets vraagt.
Hier worden de kinderen van mij ook niet gedwongen om met anderen te spelen/knuffelen/kussen. Ik heb dat zelf vroeger ervaren en heb er daardoor een anti op. Als hij wil komt hij vanzelf, komt hij niet en wil hij niet dan is dat maar zo en hebben ze het te accepteren of ze het leuk vinden of niet. Ik vind de reactie van je tante persoonlijk verkeerd. Daardoor kan je zoon het gevoel hebben dat hij niet deugt en daardoor nog afwerende worden wat in mijn ogen logisch is. Uit logeren gaan terwijl hij niet wil zou ik persoonlijk niet doen juist in verband met het afwerende maar bijvoorbeeld in plaats daarvan iemand bij jullie laten oppassen in zijn eigen, bekende omgeving. Hij kent de huis van je familie wel maar het is kennelijk niet een plek waar hij zich erg veilig voelt wat imo logisch is omdat iedereen wat van hem wil en zo te lezen ook wel eist. Misschien lees ik het verkeerd maar zo komt je berichten op mij over en daarom zou ik een goed gesprek aan gaan met je familie. Jammer dat je zoon niet naar hen toe trekt maar je kind en zijn behoeften gaan voor en daarom zou ik hem ten alle tijden hier niet in dwingen en forceren dat werkt alleen maar averechts.
Aan de hand van je topci titel vermoedde ik eigenlijk dat je zoontje agressief zou zijn of iets dergelijks... Wat jammer dat je familie zulke verwachtingen heeft wat betreft je zoontje. Hij is nog erg jong en op zich is er niets raars aan als een kindje niet met iedereen erg close wil zijn. Ze moeten hem gewoon tijd geven en hem nemen zoals hij is, misschien draait hij dan als hij wat ouders is vanzelf bij. Beetje egoistisch om te zeggen dat ze geen meter was geworden als ze dit had geweten. Als jij dit eerder had gehoord, had je haar misschien wel helemaal geen meter willen maken . Ik zou mn zoontje in ieder geval niet forceren. Laat hem lekker zichzelf zijn en als je zijn relatie met deze mensen belangrijk vind, blijf regelmatig op bezoek gaan. Maar als zij zich opdringerig gaan gedragen kan ik me goed voorstellen dat je zoontje er alleen maar minder zin in krijgt.
Hier ook geen kroellers met 'vreemden' kusje gaat nog net hihi.. ga ze ook niet dwingen, als het willen dan doen ze het zelf wel. Jammer dat je familie zo reageerd. Hij moet zich op zijn eigen tempo ontwikkelen en laten merken wat HIJ wilt inplaats wat hun willen.
Mijn zoontje vond mijn vader tot zijn 2e jaar ook niet zo leuk (geen idee waarom). Mijn vader vond het heel erg jammer maar we hebben zoontje nooit gedwongen om bij opa te gaan zitten oid. Nu is opa de eerste die geknuffeld wordt door zoontje en hij is gek op opa. Zo vind ik verplicht kusjes geven bij het afscheid ook zoiets. Als een kind niet wil dan vind ik dat dat niet hoeft. Proberen een handje te geven dan of zwaaien vind ik ook genoeg. En anders dan maar niets. Verplicht logeren met de nodige drama's zou ik niet aan beginnen.
begrijp je helemaal, onze dochter is ook anders in haar omgang. Veel mensen hebben daar idd moeite mee, maar na diverse malen vanuit mij uitleggen dat ze het gewoon niet leuk vind en moeilijk en dat ze het beter anders kunnen doen. Haar met rust laten en haar gang laten gaan, zodat ze wanneer zei het wil naast je komt zitten en contact maakt. (is geen knuffelaar met ons ook niet en zal ze nooit worden ook helaas) Mijn broer heb ik het nooit uit moeten leggen, voelde me wel eens bezwaard en ook bij mijn vader....dochter vanaf 1 dag oud krijste de hele kamer bij elkaar als ze alleen maar bij hun in de buurt kwam...en dat is gebleven totdat ze bijna 6 was...daarna begon het een beetje in de plooi te vallen en nu gaat ze vanzelf naar ze toe en soms krijgen ze zelfs een handje ter afscheid! Paar weken terug gaf ze mijn broer zomaar uit het niets een knuffel!! Omdat hij haar drinken gaf.....dus dat zorgde voor bijna tranen in zijn ogen Mijn mening is, leg het ze uit dat je zoontje er gewoon niet van houd als hij moet knuffelen. Dat als ze hem met rust laten hij vanzelf los komt en de aandacht dan echt wel komt. Hij is er gewoon een met een gebruiksaanwijzing............. Groetjes, Miranda
Oh bah! En dan vooral van je familie.. Idd het is een kind en geen pop. Mijn zoontje is eindelijk altijd al 'afstandelijk' (misschien veranderd dat nog hij is pas 1,5) behalve bij papa,opa's,tantes. De rest lacht hij wel, zwaait hij en is wel lief maar knuffelen? Nee.. Spelen? Nee.. Stel grenzen voor je zoon anders kan het veel erger worden. Niets gedwongen doen! Laat hem naar hun gaan, doet hij het niet? Nouja jammer voor hun.
Ik zou ook afstandelijk worden als ik gedwongen wordt om te knuffelen en zo. Als ze je grenzen niet respecteren is dat heel akelig. Je familie moet hem eens in zijn waarde gaan laten en hem gewoon de leeftijd laten hebben die hij heeft. Het is nog maar zo'n kleintje. Het is een kind, geen ding.
Mijn dochter is net drie en vraagt nu om een kusje van oma. Voorheen had ze periodes dat ik haar bij mijn moeder bracht en ze niets met oma te maken wilde hebben. Mijn moeder vond dat niet zo leuk, maar wist wel dat het wel goed kwam als ze er eventjes was. Laatst zei ze tegen mijn moeder 'laat mij met rust', terwijl mijn moeder aan de andere kant van de kamer iets aan haar vroeg. Dan grijp ik wel in, want ik vind dat ze zo niet tegen oma mag praten. Ik ben tegen verplicht kussen. Juist doordat je kind nee mag zeggen, krijgt ie zeggenschap over zijn lijf. De opmerking van je tante vind ik erg onvolwassen. Als ze wil knuffelen koopt ze maar een knuffelbeer. Ik zou toch in een gesprek aangeven dat je er verdrietig wordt van de opmerkingen over je zoon bij jullie familie.
Ik zou eerder zeggen dat jouw familie een vervelend karakter hebben dat ze niet kunnen accepteren hoe je zoon is! Mijn zoon houdt ook niet van knuffelen op verzoek. Als hij wilt knuffelen dan komt hij zelf wel. En ook mijn zoon is een mamas kindje, heerlijk toch! Logeren? Dat gebeurt hier eens per jaar, zodat we ook even tijd voor ons zelf hebben. Hij logeert dan bij mijn moeder en daar kijkt hij enorm naar uit overigens. Als het aan hem ligt logeert hij daar elk weekend. Onze zoon heeft een geweldige band met mijn moeder, maar veel minder met de moeder van mijn man (wij zelf overigens ook) Verder is onze zoon vreselijk sociaal naar andere mensen, praat honderd uit. Maar bij bepaalde mensen, ook familie, niet. Het zal wel een bepaald gevoel zijn wat hij heeft bij ze.