Ach.. ik krijg genoeg domme vragen . Ik probeer tegenwoordig maar te denken dat het best sneu is als je je zo bezighoudt met een ander. Vaak zijn het ook onbekende mensen he?
Ook mijn gedachte. Zelf bijvoorbeeld ook een jonge moeder (van de eerste net 19), maar het heeft mij echt nooit pijn gedaan als iemand vroeg of het mijn oppaskindje was. Dan verkondigde ik gewoon heel trots 'nee, het is mijn dochtertje' punt. Met een grote en trotse glimlach. Of als ik dan zag dat iemand het over mij had of dit in de verte hoorde. Tja, prima joh. Als een ander mij (of mijn leven) interessant genoeg vind om het over te hebben met een ander, er een rare vraag over te stellen of er een oordeel over te vormen: prima, dat kan mij echt niet interesseren.
Vragen/opmerkingen die hier pijn zouden kunnen doen: -Het is dat ik je zwanger heb gezien, anders zou ik niet geloven dat ze van jou is. -wat gek zeg, ze lijkt niet op jou en ook niet op je man, alleen dat blonde haar heeft ze van hem. -met regelmaat de vraag krijgen wanneer de 2e komt. Uiteraard zijn het vragen/opmerkingen van mensen die niet weten hoe de vork in de steel zit. En verder ben ik gelukkig erg nuchter, maar kan me voorstellen dat het kwetsend kan zijn.
Projectie, denk ik. Dat ZIJ heel blij is met een jongen en een meisje en zich niet kan voorstellen hoe het is om moeder te zijn van meerdere kinderen, waar geen meisje (of jongen) bij zit. Dat zou ze jammer vinden, dus denkt ze dat iedereen zo denkt.
Ik heb in die mm ook mn portie opmerkingen wel gehad. Maar ik vond het uiteindelijk nog veel kwetsender dat mensen op een gegeven moment ervoor kozen om nergens meer naar te informeren. Net alsof het verdriet dat je hebt minder erg wordt als je al jaren in die molen zit. Dat vond ik heel erg pijnlijk.
Maar voor de mensen die niet snappen dat bepaalde vragen dus pijn kunnen doen: Stel jij te pas en te onpas vragen of denk je er wel over na dat iets pijnlijk kan zijn?
Ook vaak bij de 3e zwangerschap gehad. Mensen dachten echt dat ik perse een jongen wilde. Maakte me oprecht niets uit. Om het even hoor Gekste reactie is wel geweest van een man, die zei toen hij vroeg wat is het, jongen of meisje, 4 maanden na de geboorte, op werk: ik: een meisje. Hij: je had al 2 meisjes he? ik: ja. Hij: nou daar ben je dan mooi klaar mee.
Waarom niet? Ik denk dat ik doorga tot ik een kindje met rode krullen krijg! Ik vind dat zooooo schattig! Ik heb zelf pikzwart haar en heel donkerbruine ogen.
Mensen doen je geen pijn. Jij LAAT je pijn doen. Dat is mijn insteek. Ik heb m'n portie wel gehad, ook in de Mmm. Toch zoek ik er niets meer achter. Ga uit van de goede intentie/onwetendheid van de vrager. Het maakt het leven een stuk luchtiger.
De vraag "word het niet eens tijd voor een 2de kom vaak voorbij"... vaak hebben ze spijt van het stellen zodra ze het antwoord hebben gehoord.
Sommige mensen kunnen zo ongevoelig zijn Wat me hier altijd raakt, is "je wilt vast graag een tweede!" "Waarom ben je nog steeds alleen?!" Tja als alleenstaande moeder, steekt dat soms wel. Ik zeg altijd, waar kan ik een man bestellen?? Beetje lacherig, maar leuk is het niet. Mijn moeder zegt altijd, beter gelukkig alleen, dan ongelukkig met zn tweeën.
Dat klopt ook... maar de meeste domme opmerkingen komen vaak van mensen die totaal geen idee hebben van onze situatie. (Klanten op mijn werk bijvoorbeeld)
Ik stel niet te pas en te onpas vragen, maar je kunt gewoonweg niet altijd maar afwegen of iets mogelijk door een ander als pijnlijk wordt ervaren. Vragen moet in mijn ogen ook spontaan gesteld kunnen worden. Dat sommige vragen/opmerkingen echt te onnozel zijn, tja dat is heel knullig, maar volgens mij maakt iedereen wel eens een dergelijke 'fout'. Sommige mensen zien ook echt niet in dat het een mogelijk hele vreemde vraag/opmerking was. We kunnen niet allemaal perfect zijn en de perfecte opmerking maken he? Soms vind ik het veel erger als men maar niets zegt en je wel ziet dat men 'er' iets van denkt. Dan liever de 'domme' opmerking/vraag, waar ik tenminste op kan reageren als ik daar zin in heb
Eerlijk gezegd, de vraag die ik het meest pijnlijk vind is een heel algemene: "hoe gaat het?" Of: "alles goed?" Ik heb al een aantal jaar een chronische depressie, maar omdat je dat niet aan de buitenkant kunt zien, hebben mensen vaak geen idee hoe ernstig het eigenlijk is, zelfs al weten ze er wel van.
Ik vind dat je aan die vraag te zwaar tilt. Ik zou die vraag zelf niet stellen of je liever een meid had gehad, maar die vraag projecteert de vraagsteller gewoon aan zichzelf omdat ze zelf blijkbaar wel een jongen en meid wou. En waarom zou dat je moeten raken? Je bent toch gelukkig met je eigen kids? Ongeacht of het meisjes of jongens zijn. Vragen als , was het gepland? Of wanneer komt de 2e? Vind ik zelf erg brutaal en vind ik echt niet kunnen.
Bij deze denk ik niet dat het kwetsend bedoeld is, maar eerder uit interesse. Hoe heb je dan liever dat mensen vragen? Mensen vragen heel rap, soms uit automatisme, en heb je al kindjes? Toen ik de kleine nog niet had, vond ik dat soms vervelend, vooral na een mislukte terugplaatsing, of miskraam, en ik heb dan ook wel achterna nog eens geweend, maar mensen staan er niet bij stil, dat ze niet de eerst/enige zijn die u die vraag stellen. Nu dat ze weten dat ik een kindje heb, vragen ze als automatisme, en komt er een 2... zucht.
Waarom is dat wel raar als iemand die zelf van beide geslachten een kind heeft en niet raar van iemand die van 1 geslacht kinderen heeft? Het zegt iets over hoe iemand er zelf in staat, denk ik. Maar vragen mogen gesteld worden toch? Aan jouzelf dan of je er antwoord op wilt geven? Waarom is de vraag stellen egocentrisch? Dat zegt dan weer een heleboel over jou, denk ik dan, als je daar direct dat stempel op plakt. Ik vind het bijzonder iig....