Pechvogol, voorzichtig gefeliciteerd?!? ik ben juist bang voor het proces. Dat we straks 5 jaar van ons leven aan het vergooien zijn voor een kindje en dat het dan uiteindelijk niet komt. Dan wil ik het ook graag nu weten dan kan ik beginnen met rouwen. Het gaat vooral met ups en downs, soms intens verdrietig, soms erg boos en soms onverschillig.
Ik herken wel wat je zegt. Wij zijn zelf sinds mei 2014 bezig, en net een miskraam gehad. De eerste maanden was ik er echt te erg mee bezig. De laatste paar maanden minder. Wel mee bezig omdat we onderzoeken hadden, maar ik had er meer rust in. Natuurlijk helpt het ook heus niet als je je er elke dag druk om maakt. Na na de mk wil alles meer op zijn beloop laten, geen testen meer, geen temperaturen we zien het allemaal wel. Ik wil dit in ieder geval de komende maanden proberen vol te houden, want merkte aan mezelf dat echt mijn hele dagelijkse leven erom ging draaien. Ik denk inderdaad dat je jezelf beschermt door er wat meer afstand van te nemen, omdat het anders te zwaar wordt voor jezelf.
Ja, ik begrijp je heel goed. Dat denk ik ook wel eens; ga ik nu echt mijn mooiste jaren verknallen door continue verdrietig te zijn, terwijl het misschien niet eens komt?!