Oh ja... Pijnlijk vond ik wel deze. Mijn dochter is iets te vroeg geboren, niet schokkend te vroeg hoor! Maar volgens mijn zus kwam dat omdat ik te hard had gewerkt tijdens mijn zwangerschap. En dat deed pijn, want ja ik heb hard gewerkt, maar ook op tijd met vervroegd verlof gegaan en altijd maar mijn lichaam geluisterd. Geen leuke opmerking in de kraamweek van iemand zonder kids.
Om heel eerlijk te zijn, hier in de 'volksmond' wordt het beide miskraam genoemd. Niet iedereen is op de hoogte van het verschil en kunnen dus ook onbedoeld kwetsend zijn.
ze noemen het doodgeboren kindje van mijn schoonzusje nog wel eens miskraam ze was 32 wk zwanger. En dan vinden ze het ook nog gek dat het kindje een naam heeft! Ik heb dit serieus van verschillende mensen gehoord. Ook een hele leuke tegen mij na miskraam: nu weet je tenminste dat je zwanger kunt worden.
Ja die heb ik hier ook te horen gekregen. Nouja je weet in ieder geval dat je zwanger kan worden! Thanks die opmerking doet me echt goed . En op het werk kwam een collega naar me toe: Ja ik hoorde dat je pech had vorige weekend? Echt WTF pech? Serieus? En afgelopen vrijdag zat ik met een aantal oud collega's te praten over kinderen. Ja zegt een: als ik een miskraam zou krijgen, dan zou ik toch wel opgelucht zijn en denken oké dan was het vruchtje toch niet goed. Mevrouw is zelf in ronde 1 zwanger geworden, een probleemloze zwangerschap + bevalling gehad. Dus ik ben daar tegenin gegaan dat het toch niet zo werkt. Nou volgens haar wel. Ze weet niet van mijn miskraam maar dat steekt dan toch wel.
Ik vind het inderdaad nogal erg vergezocht. Als je over elke vraag die je wilt stellen moet nadenken voor je hem stelt waar is dan de spontaniteit gebleven? Mensen kunnen in veel gevallen niet ruiken wat er door jouw hoofd spookt. Mogen mensen dan geen oprechte interesse meer in je tonen en maar beter hun houden voordat ze iets zeggen wat in het verkeerde keelgat valt? Lekker gezellig!
Vind ik ook wel. Ik vind het vooral jammer dat er over het gevoel dan dus zo weinig gesproken wordt. Je kunt zelf na zo'n persoonlijke vraag ook eerlijk zeggen wat het met je doet. En natuurlijk heb je niet altijd voor het kiezen wat het met je doet. Of het je raakt of niet. Maar is het dan erg dat je geëmotioneerd of geraakt wordt? Zegt net zoveel over jezelf als over de vraagsteller. Als de vraag niet met verkeerde toon of bedoeling gesteld word, vind ik dat niet zo erg. En ik ben wel een heel gevoelig type.....! Maar goed, ik wil het gevoel van anderen niet onder tafel vegen hoor. Ik bedoel juist te zeggen dat het je zoveel kan verlichten door zelf net zo eerlijk mee te doen. Oké, misschien alleen bij belangrijke mensen. Niet bij de buurvrouw van de moeder van je beste vriendin....
Ik vond het best pijnlijk dat iedereen vroeg of mijn dochter een ongelukje was, want we hebben nooit openlijk bekend gemaakt dat we geen voorbehoedsmiddelen meer gebruikten (met mijn ex lukte het niet). Iets heel anders wat toch wel steekt 'heb je je huis nou nog niet verkocht?' met allemaal 'tips' erachteraan. Ehm, nee. Er verkoopt bijna niks daar op het moment en de kleinere eengezinswoningen zitten in dezelfde prijsklasse als de ruimere flats (waaronder die van mij). 2 hypotheken en daardoor niet weg kunnen uit een tweekamerwoning is geen pretje. Komt de volgende pijnlijke vraag 'je werkt 4 dagen, zou je niet vaker bij je dochter willen zijn?' Ik zou niets liever willen, maar we hebben geen keuze met 2 woningen he? Dan reageren mensen waarom we niet in de andere, ruimere woning, 200km verderop gaan wonen. Beide hebben we hier werk. Iemand die wil sponsoren? Ik doe mijn best om te bedenken dat mensen het goed bedoelen.
Vind je het niet lastig dat jouw kinderen een andere kleur hebben dan je vriend en zijn kinderen... (mijn kids zijn halfbloed en dus getint en wij zijn verder allemaal witjes)........ Zucht
Maar de essentie van dit topic is ook niet dat we mensen monddood moeten maken of dat je nooit meer iets mag vragen. Het gaat juist om die vragen naar de bekende weg. Als je weet dat een vraag pijn kan doen. Dat je hem dan niet stelt. Bv het voorbeeld van die persoon in de schuldhulpverlening. Dat je aan die persoon vraagt of hij/zij het niet erg vindt om niet op vakantie te gaan. Of dat je tegen iemand zegt dat je blij bent dat jij niet dezelfde gezinssamenstelling hebt als die persoon. Of dat je een stilgeboren kindje minder mist als er een nieuwe baby is geboren. Je kunt er in die gevallen toch wel van uit gaan dat de kans erg groot is dat dat pijn doet.
Twinkle en jaleisha, jullie verwoorden exact die vragen die je dus gewoon beter niet of beter niet op die manier kunt stellen.
misschien is het meest pijnlijke nog dat mijn kinderen het zelfs hardop vragen soms hoor Mama waarom heb je ons bruin gemaakt, vooral mijn dochter zegt soms dat ze liever ook wit was als ik en gewoon stijl haar had... Maar goed.. dat is ff off topic Dan vertel ik haar dat ze toevallig het mooiste meisje ter wereld is en dat ze trots mag zijn op wie ze is. En dat ook al hebben we niet hetzelfde kleurtje, we hebben hetzelfde bloed en je komt uit MIJN buik <3
Zo heeft mijn dochter rood haar en iedereen denkt dat dat vooral van mij komt. Bij mij komt het uit een potje . Scheelt dat ze mijn ogen heeft, waardoor mensen zeggen dat ze op mij lijkt, want als we babyfoto's van ons bekijken lijkt ze als 2 druppels water op mijn vriend (maar dan met rood haar ipv donkerblond). Gek genoeg zegt nooit iemand dat ze op hem lijkt!
Ja, die heb ik ook te horen gekregen. Helpt echt he, zo'n domme opmerking? :x mensen weten dan blijkbaar niet goed wat ze moeten zeggen.
Moeilijk om te lezen dit topic. Zelf ben ik erg gevoelig en vraag ik me vaak af of een gespreksonderwerp wellicht gevoelig kan liggen. Met als resultaat dat ik totaal geen gesprekken kan voeren. Want zelfs het in mijn ogen meest luchtige onderwerp kan pijnlijk voor iemand zijn. Om maar een voorbeeld te geven... Ik was op visite bij een oud vrouwtje en had geen idee waarover ik met haar kon praten. Huisdieren leek me een vrolijk onderwerp, maar ze barste in tranen uit om de herinnering aan vroegere huisdieren. Wat jammer dat mijn angst bevestigd word in dit topic. Dat het mensen persoonlijk kwalijk genomen word wanneer je een pijnlijke vraag stelt. Kunnen we er niet gewoon met zijn allen vanuit gaan dat iedereen goede bedoelingen heeft? Je houd altijd vragen die pijn doen. Maar mensen stellen die vragen toch niet met de intentie om je pijn te doen? Om mijn angst te overwinnen probeer ik mezelf ervan te overtuigen dat je altijd alles mag vragen, zolang je het maar beleefd doet.
Het ligt eraan hoe de vraag of opmerking is. Over huisdieren zoals hierboven genoemd wordt een onbewuste opmerking. Maar vragen die wij krijgen als: een tweeling? Oh dan ben je gelijk klaar. Dat zijn gewoon domme kwetsende opmerkingen. En ja dat klopt ook dat we klaar zijn maar dat is niet vrijwillig. Onze drie wonders hebben gevochten voor hun leventje letterlijk op leven en dood. Een volgend kindje haalt deze wereld niet eens. Dus ja dat is voor ons heel pijnlijk. Het ligt er voor mij dus echt aan hoe de opmerking geplaatst wordt of ik mee erger ja of nee. Als iemand zou vragen ben je niet bang voor nog een tweeling, durf je dat wel aan? Dat klinkt dat al heel anders als: zo! Gelijk klaar zeker?
Verox, laat je ajb niet afschrikken door dit topic. Het gaat over ongevoelige opmerkingen en zoals jij jezelf omschrijft zal dat niet snel gebeuren. Natuurlijk zul je af en toe een onderwerp aansnijden wat pijnlijk is (bv over die huisdieren), maar de intentie is goed. Het gaat om de mensen waarbij je gewoon het empatisch vermogen erg mist. Die te pas en te onpas dingen vragen.
Bij mij vroeg een buurman laatst of ik het geslacht al wist (inmiddels ben ik bevallen). Toen zei ik trots ja we krijgen een jongen! Toen zei hij: oh balen zeg wij hadden geluk we hebben een jongen en een meisje.... Mij doet zo een opmerking geen pijn ofzo maar ben wel altijd verbaasd dat iemand zo reageert. Ik heb dan meteen de neiging om iets heel gemeens te zeggen maar heb me ingehouden.... (waarom eigenlijk??)
Ik begrijp dat sommige mensen denken dat het vooral is hoe je persoonlijk in het leven staat of sommige vragen pijnlijk zijn. En ik geef toe dat ik idd snel gekwetst ben, maar kom op: iemand vragen of ie wel van z'n kind houdt ondanks z'n handicaps insinueert dat je niet net zo veel van een gehandicapt kind kunt houden als van een gezond kind toch? Die kan ik toch niet anders opvatten?