zo'n antwoord krijgen ze van mij ook. Of dat ik nog een dik kind wil, of proberen of er echt niks tussen jongens en meisjes in zit, of misschien 1 met spleetoogjes? Er is meer variatie dan jongen en meisje
'Was het gepland?', vroeg een collega die nooit wat tegen me zegt. Het deed geen pijn, maar m'n klus viel wel op het dek.
Hier zwanger van onze derde dochter en het interesseert me helemaal niks als er wordt gevraagd of we niet liever een zoon zouden krijgen. Ja, dom vind ik het wel, maar pijnlijk zeker niet. Wij zijn er zelf dolgelukkig mee!! Dat is het enige wat telt.
Misschien had ik er even bij moeten vermelden dat die tweede vraag, of ik het moederschap wel aankan, gesteld werd in de wachtkamer van de gynaecologie poli. Puur omdat ik in m'n rolstoel zat
De domste vraag die ik gehad heb was: toen ik zei dat ik zo verdrietig was omdat ik geen kinderen kon krijgen (dacht ik) ik heb zware pcos, diegene zei toen: Waarom neem je geen hond erbij? is nog goedkoper ook....nou ja zeg!! Nou heb ik 2 honden waar ik enorm van hou, maar die nemen toch echt niet de drang naar een groeiend kindje in je buik weg hoor!! pfft Ben nu zwanger en had het voor geen goud willen missen, dat geluks-gevoel bij die positieve test is onbeschrijfbaar <3 ik ben ook nog eens een BAM en de buurt waar ik woon is ons kent ons..dus ik ga zeker nog vragen krijgen als ik begin te showen, ik heb me al voorgenomen om ze lekker in de waan te laten wie nou de vader is, want ze hebben mij nog nooit met een man zien lopen hahaaha
mensen hebben vaak niks door als ze iets zeggen. Ik heb al heel wat rotopmerkingen en vragen gehad de afgelopen jaren. " je bent nu in 1 keer klaar" omdat we een tweeling hebben. mensen hebben niet door dat ik graag nog een derde kindje zou willen. " Je zal zeker niet meer zwanger willen worden, stel je voor dat je weer een tweeling krijgt" Als ik zeker alleen maar tweelingen kon produceren dan zou ik een weddenschap aangaan. En dan heb ik nog een paar opmerkingen die betrekking hebben tot mijn man's werk. " Ppff, ik zou dat echt niet kunnen, maanden alleen zijn" ( toen man voor paar maanden naar buitenland moest voor de 4de keer in korte tijd) Of degene die mij echt heel veel pijn deed was toch wel een opmerking van een vriendin die iets teveel aan zichzelf dacht. Haar man was 2 weken druk met z'n werk en hobby en daardoor was hij soms 15 minuten per dag even thuis. Mijn man was toen voor de 4 de keer voor meerdere maanden in het buitenland in zeer korte tijd. Toen vertelde ze vol met emotie dat ze haar man zo weinig zag en dat haar kinderen hun papa zo miste. Ze zei toen, " oh wat missen de kinderen hun papa, ze hebben hem de afgelopen dagen maar 15 min per dag gezien. En in het weekend alleen s'ochtends" Dat is echt zo'n foute opmerking om te zeggen tegen een vrouw die net 3 weken daarvoor haar man en de vader van haar kinderen weer heeft moeten uitzwaaien op het vliegveld omdat hij voor maanden weg is voor z'n werk. Ik weet dat het ontwetendheid is. maar ppfff, af en toe kan het mij zo steken als mensen zeuren over het niet zien van hun man voor 1 of 2 dagen.
Ieder zijn leven is anders. Wat voor jou normaal is kan voor een ander niet normaal zijn en andersom. Maar moeten we altijd denken aan hoe het leven voor iemand anders eruit ziet wat we mogen en kunnen zeggen? Voorbeeld: Als iemand nooit ziek is en diegene heeft een keer wat kan dat voor diegene heel vervelend zijn. Mag hij/zij er dan niet wat over zeggen omdat een ander misschien vaak ziek is door wat dan ook. Voorbeeld van hierboven: als jij getrouwd bent/samen bent en gewend elkaar elke dag te zien kan het voor diegene naar zijn als je je partner 2 dagen niet ziet. Mag je daar dan niks over zeggen omdat jouw man vaker weg is? Je vraagt je soms af of mensen zich niet beter kunnen inleven, maar soms is dat andersom net zo goed het geval. Ik ben vaak ziek bijv maar snap dat voor iemand die nooit ziek is en die heeft een keer wat dat als vervelend kan voelen. Ik voel me dan ook niet gekwetst ofzo als hij/zij tegen mik zou zeggen: pff ik vind het vervelend om ziek te zijn. Wat ik zeg gaat natuurlijk niet op voor alle opmerkingen of vragen die hier staan. Meeste vragen die je raken is omdat je er zelf mee zit of over nadenkt. Zo heb ik een verleden met een ernstige eetstoornis waarvan ik een deel mijn hele leven mee zal dragen. Met warm weer kan ik veel vocht vasthouden en krijg ik een best buikje. Ik kreeg toen een keer de vraag of ik zwanger was. Auw! Ondanks dat ik wist dat het met mijn buik niet eens een hele rare vraag was. Ook als mensen zeggen wat zie je er goed uit kan bij mij best raken. Ik koppel dat nog steeds aan aangekomen zijn dus als mensen dat zeggen vertaald het zich in mijm hoofd soms naar zie je wel ik ben aangekomen. Maar dat ligt aan mij en niet aan de mensen die het zeggen.
Mijn reactie is tegenwoordig dus ook: als we echt perse een meisje hadden gewild waren we niet voor een derde gegaan... Maar het is denk ik de meest gehoorde opmerking deze zwangerschap!
Al zou het voor sommige mensen soms wel beter zijn om even na te denken voordat ze iets zeggen (en ik maak me hier ook echt wel eens schuldig aan hoor), ben ik het hier wel mee eens hoor... Omdat andere mensen enorm groot verdriet hebben gekend in hun leven, doet jouw verdriet er dan niet meer toe? Is jouw verdriet dan niets meer waard? Of omgekeerd.. kan je zeggen dat de één blijer, gelukkiger is met een bepaalde situatie dan de ander door bepaalde dingen die gebeurd zijn in het verleden? Ik weet het niet.. vind het heel gevaarlijk om dat te zeggen. Volgens mij is er geen globale weegschaal voor geluk en verdriet, alleen jouw eigen persoonlijke weegschaal.
Niet lullig bedoelt, maar waarom is dit een pijnlijke opmerking dan? Het is toch helemaal niet pijnlijk als mensen aannemen dat je klaar bent. Misschien ietwat ongepast en raar omdat zomaar tegen iemand te zeggen maar waarom pijnlijk? Tegen mij wordt ook wel vaak gezegd dat we nu vast wel klaar zijn (wat ook klopt ), maar als dat niet zou kloppen zou ik het niet als pijnlijk ervaren. Ik zou alleen maar stiekem gniffelen en denken "je moest eens weten". Verder heb ik ook wel eens de vraag gehad of ik niet liever had gehad dat de tweede een jongen was. Gelukkig heb ik deze vraag nooit als pijnlijk ervaren, maar ietwat lomp is het wel. Ik vraag me bij dit sort vragen altijd af hoe de vragensteller zou reageren als je ineens heel emotioneel zou worden en hem/haar snikkend in de armen zou vallen. Misschien leert de person in kwestie dit soort vragen stellen dan wel af.
Das dus een beetje wat ik bedoel. Ieder heeft zijn eigen weegschaal en wat voor de 1 verdriet is is het voor de ander misschien niet, maar dat wil niet zeggen dat iemand hier dan niks over mag/kan zeggen. Met geluk hetzelfde. Iedereen heeft eigen geschiedenis en voor iedereen is verdriet en geluk weer anders. En ja dat kan soms steken, maar gelukkig hebben we niet allemaal hetzelfde leven, toch? En idd er zijn reacties of vragen dat ik ook denk uhmm hallo denk even na. Die houd je (helaas) altijd.
Maar het gaat in dit geval ook niet om die weegschaal (daar heb ik overigens ook een hekel aan, want dat betekent dat je nooit meer verdrietig mag zijn om iets wat iemand erger heeft meegemaakt), maar die vragen naar de bekende weg. Als je eigenlijk al weet dat een vraag verdrietig kan maken.
Tja, en hier zou ik me dan weer gekwetst door kunnen voelen, want ik ervaar het toch echt als heel lang als mijn man eens een keer twee dagen weg is en niet thuis slaapt. Niet dat ik me gekwetst voel hoor, maar waarom zou iemand zijn man niet mogen missen, of de kinderen hun vader? Alleen omdat het bij jou veel langer is dan die twee dagen? Tja..
Ik denk dat het in dit topic meer gaat om de vragen waarbij je, je afvraagt of die persoon wel beschikt over een filter tussen hersenen en mond
Vele wel maar ook vele niet. Lees maar hierboven. Voor de 1 is een man die 2 dagen weg is vreselijk lang omdat je dat niet gewend bent, een ander heeft een man die regelmatig in het buitenland is. Als de 1 tegen de ander zegt pff vind naar dat mn man 2 dagen weg is vind ik dat niks dom of hersenloos. Dat is voor diegene zo. Of mag je er dan niks van zeggen omdat de man van de ander regelmatig weg is? En zo lees ik echt nog wel meer voorbeelden waarom ik dit schreef. En ja ook meerdere waarvan je denkt waar zijn de hersens van zo iemand, daar zeg ik ook niks over
Je hebt gelijk bij je eerste voorbeeld en ik denk dat aegyo dat ook bedoelde. Iets zeggen vanuit jezelf dat je iets zwaar vindt, kan natuurlijk. Het wordt pas vervelend als jouw man altijd thuis is en die van je vriendin niet en dat je dan iets zegt in de trant van: ben ik ff blij dat mijn man wel altijd thuis is!
Nee een dochter en daarna een tweeling. Met de geboorte van onze dochter zoveel misgegaan dat we werden voorbereid dat ze de overplaatsing naar een ander zkh niet eens zou overleven. Na een dikke week was dat gevaar weg maar zou ze zwaar gehandicapt zijn en zo steeds door. Uiteindelijk heeft ze iedereen versteld doen staan en is ze als door een wonder volledig gezond ook geestelijk. Maar het had wel gevolgen voor een volgende zwangerschap. Die kwam geheel onverwachts en is goddank met veel pijn en moeite en met een lange adem goed afgelopen. Maar een derde zwangerschap zit er dus niet in. Dat kindje zal dan in de buik komen te overlijden. Overigens zijn veel tweelinggerelateerde opmerkingen die gemaakt worden best kansloos Maar het is voor mij dus echt de manier waarop een vraag pijnlijk is ja of nee.
5 weken na mijn bevalling van onze zoon ben ik zwanger geworden van Dani. Toen we besloten haar te houden (ja ik wou echt een abortus...) besloten we ook geen testen te laten doen. Een klein mini meisje kwam in februari. Een echte vechter. Ze bleek het syndroom van Turner te hebben. Lang verhaal kort: Het is heel zwaar geweest. Toen Dan vorig jaar werd opgenomen en ze al weken nachtenlang huilde durfde iemand deze vraag te stellen: "Had je toch niet beter voor een abortus kunnen kiezen?" Ik ben er nog boos om!