bewust/bezield ouderschap, is het investeren?

Ga dit topic volgen, ben hier heel benieuwd naar. Inderdaad, wat zegt het on the long run. Heb je dan een betere/diepere/veiligere band opgebouwd of niet.
Ik zie zelf ook vaak dat deze methode heel moeilijk vol te houden is, zeker als er meer kindjes zijn. Dan moet de aandacht toch verdeeld worden, vermoeidheid slaat nog meer toe en krijg je dan niet toch onbewust dezelfde aanpak als van je vriendinnen, hetzij dan noodgedwongen? Omdat je simpelweg niet bij elk kindje tegelijk kunt zijn.

Wel super van jullie, dat jullie zo bewust over de opvoeding nadenken en er voor gaan ik moet het allemaal nog zien hoe wij het gaan doen! Heb er nu beelden over maar is straks misschien totaal anders . benieuwd naar reacties van moeders met pubers die een beetje jouw opvoedingslijn volgen!!

 

Ik denk dat iedereen er andere gevoelens bij heeft en dat je vooral moet doen wat voor jullie goed voelt. Ik laat mijn zoontje ook niet huilen, vind ik niet nodig, hij huilt niet voor niets en als hij dat wel doet, dan hoor ik dat duidelijk en mag hij lekker in bed blijven. Ik neem echter wel tijd voor mezelf, vooral als hij 's middags en 's avonds slaapt en hij gaat lekker 4 dagen naar het kdv en heeft het daar echt super naar zijn zin, zo erg zelfs dat hij op vrijdag gewoon weer met zijn schoenen en boekje aan komt zetten om daarheen te gaan en teleurgesteld is als we niet gaan.

Ik denk dat als jij gelukkig bent, dat ook is wat je aan je kids over geeft en dat ga je terug zien, dus als dit voor jullie goed voelt en jullie hierbij gelukkig zijn, dan is dat zeker geen nutteloze investering.

 

Ik denk dat het belangrijkste is dat je moet doen wat voor jou goed voelt. Daar haal je immers ook weer energie uit.
Ik vind het knap van je hoor. Ik was ook geen voorstander van laten huilen, maar door de vermoeidheid na ca 8 a 9 maanden toch begonnen met soms even te laten huilen. Daarna is z'n slaapritme een stuk rustiger geworden, waardoor het makkelijker werd om er wel uit te gaan als hij huilde.
Ik ben benieuwd hoe dat straks met nr 2 gaat.

 

Ja het is goed voor je kindje !
Vers van de pers:
Erasmus MC : Kind van sensitieve ouders krijgt grotere hersenen

En ik vind dat je ook met meerdere kinderen hier best aan toe komt. Ja soms moeten ze heel even op elkaar wachten maar niet dusdanig dat je de principes niet kunt handhaven

 

Welk 'resultaat' verwacht je zelf? Je hebt heel bewust voor deze opvoedstijl gekozen (uiteraard omdat het bij jullie past), dus je weet niet hoe het anders gelopen zou zijn.

De meeste kinderen komen gelukkig goed terecht. Komt dit door 'nature' of door 'nurture'? Ik heb onlangs gelezen over een onderzoek dat aan zou tonen dat dit ongeveer 50/50 is. Een gedeelte zit dus al ingebakken in je kind. Maar 'nurture', opvoeding, is dus net zo relevant.

Ik denk dat een opvoedstijl vooral bij ouders moet passen, anders houd je het niet vol. En uiteraard doen we het allemaal met het belang van onze kinderen voor ogen.

 

Eerlijk gezegd vind ik (maar dat is persoonlijk hè)termen als "wegcijferen" en "investeren" mbt het ouderschap niet echt toepasbaar.

Je kindje vraag namelijk niet om geboren te worden, vraagt ook niet om "jouw manier van opvoeden", dat zijn dus keuzes die wij als volwassenen zelf maken en je kindje heeft er maar mee te dealen.

Hier overigens een omgang met peuter die vooral in 't straatje van natuurlijk en onvoorwaardelijk ouderschap past.
Natuurlijk zijn er wel eens momenten dat ik 't er ff klaar mee ben (tsja, ben ook een mens) maar door de bank genomen ervaar ik 't juist helemaal niet als zwaar of moeilijk.
Het ouderschap is met recht het allermooiste dat ik ooit heb mogen meemaken in 't leven en de manier waarop wij met onze peuter omgaan, past ook gewoon heel erg bij wie wij zijn en hoe we denken, dus het kost juist geen extra energie, maar gaat daardoor min of meer "vanzelf".

Dus ja, dat betekent dat ik het eerste half jaar straks waarschijnlijk weer met een baby in de draagdoek loop (non stop), dat ik weer ga voeden op verzoek (doe ik nu ook nog) etc., en of 't allemaal wel of niet uitmaakt?
Voor ons voelt het als "de goede" manier. De manier die bij ons past en waardoor we 't gevoel krijgen dat wij 't beste aan ons kindje geven, dat we te geven hebben.
Dat wil niet zeggen dat een andere manier niet goed zou zijn, maar die past dus kennelijk niet bij ons

 

Hier kan ik me helemaal bij aansluiten. De manier waarop wij onze dochter opvoeden voelt voor mij het meest natuurlijk en daarom voelt het niet als mezelf wegcijferen. Hier ook veel gedragen, nooit alleen laten huilen, samen slapen en lang (nog steeds) borstvoeding.

Ze is nu bijna 3 en een ontzettend lief, vrolijk, slim en grappig meisje. Vergeleken met een jaar terug is het allemaal al zoveel makkelijker. Slapen ging vanzelf makkelijker en dus meer tijd voor mezelf 's avonds. Bijna nooit ziek, op een verkoudheidje na, kan natuurlijk niet met zekerheid zeggen dat dit aan de borstvoeding ligt maar dat heeft haar ook zeker geen kwaad gedaan. Qua taal loopt ze voor, dat is ook wel aanleg want was bij mij ook toen ik jong was. Ze is altijd blij wanneer ze naar de peuterspeelzaal mag, maar ook weer ontzettend blij als ze ons weer ziet. Ze komt over het algemeen als ontzettend gelukkig over en dat is zo fijn om te zien als moeder.

Wel vind ik dat mijn vriend en ik eigenlijk ook wel eens iets met alleen ons tweetjes moeten doen, maar oppas 's avonds wil ik liever niet omdat het niet goed voelt. Uit logeren wil ze wel, maar als we dan uitleggen dat wij haar dan naar oma brengen en de volgende dag ophalen wil ze dat niet meer. Dus ze begrijpt het concept van logeren nog niet zo goed. Ik ga er vanuit dat dit nog komt, ze heeft een ontzettende behoefte aan zelfstandigheid en zelluf doen, dus het is een kwestie van tijd.

 

Ik had van tevoren best een idee van hoe ik het wilde doen. Vooral anders dan ik ben opgevoed

Door het pakketje genen dat je doorgeeft krijg je ook snel herkenning in bepaalde eigenschappen. Maargoed ik let veel op wat mijn zoon nodig heeft mbt tot opvoeden/begeleiden. Hij is erg gebaad bij structuur. Ik voed wel extra op verzoek. Maar ik hou wel vaste tijden aan dat ik het standaard aanbied. Ik merk dat mijn zoontje het juist rustgevend vind dat het vanzelf word aangeboden.

Ik laat hem veel ontdekken en spelen. Dan zet ik een heel parcour neer. En dan laat ik hem lekker zijn gang gaan. Na wat spelen kruipt hij naar me toe en pak ik hem op voor wat tijd samen. Dan heeft hij ook wat meer rust om samen wat te doen.

Ik reageer niet op elk soort huiltje. Ligt ook deels aan het tijdstip. Overdag bijv als hij huilt als ik hem naar bed wil brengen dan reageer ik veel sneller. Savonds dan ben ik iets terughoudender. Echt huilen reageer ik zoizo op, maar vaak is het meer een protest huiltje. En als hij bijv wakker word en direct huilt dan ga ik als een speer naar hem toe. Hij sliep erg snel op zijn eigen kamer (3 weken). Maar ik merk juist dat hij dan beter slaapt. Er zijn minder prikkels.

Maarja het ligt echt aan het kindje wat handig is. Sommige zijn wat hangeriger/gevoeliger en sommige zijn snel overprikkeld en gaan graag hun eigen gang (wetende dat je er bent en dat ze altijd bij je terecht kunnen). Ik heb ook nog geen idee wat mijn aanpak bij de tweede zal zijn. Dat zal ik weer opnieuw moeten uitvinden.

 

Ik ben het best wel eens met katenhond. Het komt vooral vanzelf en wegcijferen en investeren zijn termen die voor mij eigenlijk niets doen wanneer het gaat om opvoeden. Het hoort er voor ons gewoon op die manier bij.
Wij gaan ook in op de behoeftes van onze zoon.
Dit betekent bijvoorbeeld geen voeding om 10 s avonds, maar om 3 tot 5 in de vroege ochtend (elke dag wisselend) als ik net slaap terwijl ik er weer sta om 7 om het huis te poetsen. Hij zal tot zeker 6 maanden bij ons liggen op de kamer zodat hij weet dat we er zijn en uit onderzoek is gebleken dat dit goed is voor de ontwikkeling. Huilen betekent opstaan (a.s.a.p want ik wil niet dat mijn man wakker wordt als hij de dag daarna weer moet werken).
Huilen hoeft in mijn optiek niet en toen hij beter sliep op mij ivm huidhonger, sliep ik maar wat minder.

Ik vind het belangrijk om er alles aan te doen om het zo aangenaam mogelijk te maken voor mijn zoontje. Wij wilde hem, hij heeft ons maar op de koop toe gekregen. Hij moet het er maar mee doen als het ware, tot het moment dat hij op zijn eigen benen kan staan. Daarnaast doe ik het vooral omdat dit mij de beste manier lijkt een ik onvoorwaardelijk veel van hem hou en het aller aller beste voor hem wil (dit wil iedereen voor zijn kind, welke opvoedingstijl je ook hebt)

Er zijn dames op mijn werk die hele discussies met mij voerde over het feit dat je wel nog tijd voor jezelf moet nemen als je een kind hebt. Vind het best, maar pas als hij slaapt, het huis gepoetst is een mijn man aandacht heeft gehad. Ik ga de kleine niet wegbrengen voor 'me-time'. Het is dus vooral mama-, vrouw- en poetsmiep-time in de 24 uur per dag die we hebben.

Ik vind het heerlijk om op die manier te doen. Net zoals mijn moeder er op de manier was voor ons, wil ik er precies zo zijn voor onze jongen. Dat voelde voor mij als kind goed en ik denk dat het ook goed zal voelen voor hem.

Zullen andere vinden dat ik mijzelf wegcijfer voor mijn kind? Waarschijnlijk wel. Maakt het mij uit? Geen minuut als ik dat lachende bekkie zie en complimenten bij de fysio krijg dat hij ons zo door de ruimte volgt. 'Goed gehecht, dat merk je. Mooi om te zien' zei de fysio meteen. Mijn hart kneep meteen samen van intense liefde geluk, want dat ons mannetje veilig gehecht is en zo naar ons kijkt is de rede waarom ik dikke wallen heb en pijn aan mijn rug van het eeuwige rond dragen.

 

Ik geloof zeker dat sensitief reageren op een kind goed is voor hem/haar. Gelukkig ouders hebben is ook voor een kind heel belangrijk. Ik denk daarom dat het 'juiste' per 'ouder en kindkoppel' erg kan schelen. Sommige kinderen hebben (je) veel meer nodig en sommige ouders kunnen veel meer geven dan anderen zonder het gevoel zichzelf weg te cijfer.

 

Misschien een optie om haar bij jullie in bed te nemen?
Onze peuter heeft als baby op mij geslapen, later als oudere baby en dreumes in de co-sleeper en inmiddels al weer heel lang tussen ons in, in bed.

 

Het is zeker een investering waarvan je het resultaat terug gaat zien. Mijn zoontje is nu drie en ik zie het resultaat zeker terug. Hij voelt zich veilig, is zeker van zichzelf en weet dat alle emoties er mogen zijn. Hij voelt dat wij hem respecteren en hij respecteert ons. Daardoor is er veel rust in huis. Wij zetten hem niet op de gang als hij bepaald gedrag laat zien, maar wij praten daar samen over. Ik heb hem 2,5 jaar zelf gevoed en dat was met momenten echt wel zwaar, maar ik kijk er met zoveel trots en liefde op terug. Dat had ik nooit willen missen. Ook het dragen en hem niet laten huilen voelt erg goed. Als hij nu 's nachts wakker wordt, komt hij nog bij ons liggen. Dan voel ik dat warme lichaampje naast me kruipen en ben intens gelukkig. Samen slapen is heerlijk. Ik zou zelf niet anders kunnen dan sensitief opvoeden, ik ben ervan overtuigd dat je hierdoor autonome en zelfstandige kinderen krijgt.

 

Ik vind dat het mijn taak is als ouder om mijn dochter op te voeden tot een waardevol lid van ons gezin, en bij uitbreiding van onze samenleving. Dat betekent voor mij dat ze ook moet leren dat niet alles om haar draait, dat anderen ook behoeften hebben.

Ja, mijn dochter is het belangrijkste in mijn leven. Maar ik doe niet alleen dingen die zij leuk vindt. Soms gaan we naar een dierentuin, maar soms ik naar een museum omdat ik dat wil. En dan moet zij volgen. En ik steek haar 's avonds met liefde in bed, inclusief verhaaltje lezen en de dag samen overlopen. Maar vanaf daar moet zij zelf in slaap gaan, omdat dat volgens mij ook een vaardigheid is die ze moet leren. En ook omdat dan míjn momentje start, waarin ik dingen doe doe die ik nodig heb om de volgende dag weer een goeie mama te zijn.

Voor mij is ouderschap dus inderdaad niet enkel mijn dochter tevreden houden. Het is mijn dochter opvoeden. Good and bad. Want zo is het leven.

 

Zoals met alles, gaat het ook bij opvoeden om -balans-.

Een jong kind urenlang laten huilen is het ene uiterste. Een kind van twee nooit laten huilen is in mijn ogen het andere uiterste. Zeker als dat voor jezelf voelt als 'opoffering' en 'investeren' en 'niet aan jezelf toekomen', dan denk ik dat dit stiekem ook wel kleine signaaltjes zijn die jouw onbewuste jou geeft.

Hoe die balans eruit ziet, is voor iedereen anders. En tussen wit en zwart zitten heel veel grijstinten die allemaal prima zijn. Kies een kleurtje uit dat past bij jou en jullie kindje. De balans ziet er bij ons als volgt uit:

Het eerste jaar (ruim) hebben we de oudste nooit laten huilen. Ook niet 's nachts. (BV op verzoek). Gevolg was uiteindelijk dat we alle drie doodmoe waren. Zoon ook! Hij kon niet zelf terug in slaap vallen. Uiteindelijk met veel pijn en moeite toch een dikke week slaaptraining toegepast. Toen lag ik ook te huilen in bed. Maar het ging snel beter en vervolgens ontdekten we dat onze zoon geen donkere kringen meer onder zijn ogen had... Dit hadden we dus eerder moeten doen. Met ons getroost hielden we hem ook wakker! Bij de jongste zijn we hier bewuster mee omgegaan en zijn we vanaf 9 maanden al wat meer gaan afbouwen met het nachtelijk troosten met de borst. Het ging daardoor bij hem veel makkelijker en natuurlijker. Hij leerde zelf terug in slaap te vallen tussen twee slaapcyclussen.

Verder laten we onze jongens niet alleen huilen als ze pijn / verdriet hebben. Dan troosten we meteen. Maar huilen uit boosheid / frustratie omdat iets niet lukt, laten wij heel bewust wel eens gebeuren.
Ik kan en wil niet elke hobbel voor hun uit de weg ruimen. Láát hem maar eens gefrustreerd zijn imdat iets niet lukt. En als hij opgeeft bij iets wat hij wel kan (bijv. sokken aandoen bij zoon van 5) dan dwing ik hem om het toch te blijven proberen. Ik denk namelijk dat ik hem dan iets waardevollers meegeef, dan wanneer ik inga op zijn gehuil en het probleem voor hem wegneem.
Nu moet ik erbij zeggen dat onze oudste een slimmerik is die gewend is dat veel dingen 'vanzelf' gaan. Hij loopt vaak voor op leeftijdsgenootjes. Ik koester dus de momenten dat dingen nìet lukken en hij echt door zijn frustratie heen moet en ervaart dat dingen soms moeilijk zijn, dat je dan keihard je best moet doen en dat het dan soms alsnog mislukt (en dat is balen) en dat het soms toch wel lukt (en dat geeft een echt goed, trots gevoel.)
Als je een kind hebt dat op andere terreinen als genoeg momenten van frustratie ervaart, kan ik me goed voorstellen dat je van een paar sokken zegt 'Joh, dat doe ik wel even voor je.'

Kijk naar welke opvoeding bij jou past. Maar kijk ook naar je kind. Als je merkt dat bij je kind ergens iets gaat wringen ondanks al je goede bedoelingen, kijk dan of jouw goede bedoelingen niet verkeerd uitpakken.
Ik heb nu een jongen in de klas (11 jaar) waarvan de moeder ook heel betrokken en bezield is. Zo betrokken dat ze haat zoon in groep 7 nog vier keer per dag naar school brengt en ophaalt. Terwijl de jongen echt geen weg hoeft over te steken. Ook op andere terreinen begint betrokken ouderschap bij haar steeds meer door te slaan naar 'klein houden'. We signaleren dit al een paar jaar en proberen dit steeds voorzichtig bij haar aan te kaarten. Maar zij wil het echt niet horen. Misschien door de situatie (weduwe, enigskind: hij is alles voor haar.) Maar nu begint het bij haar zoon steeds meer te wringen. Ze kwam eind vorig schooljaar zelf al vertellen dat het thuis niet lekker gaat. Hij wordt zo opstandig, krijgt ineens driftbuien enzovoorts. In mijn ogen moet dit voor haar echt een wake-up-call worden om haar opvoedstijl aan te passen. Want deze manier van opvoeden past misschien nog wel bij haar... maar niet meer bij hem!

Overigens kan ik ook voorbeelden noemen van te 'losse' opvoedstijlen die verkeerd uitpakken hoor. Maar dat is een kant waar TS niet allert op hoeft te zijn, die kant gaan jullie zeker niet op. Vandaar dat ik dit gezin als voorbeeld neem.
Aan de ene kant van het spectrum zitten kinderen met hechtingsproblemen of die volslagen losgeslagen zijn door gebrek aan sturing en opvoeding (maar vaak wel heel zelfstandig zijn).
Aan de andere kant zie je kinderen die heel lang niks zelf kunnen / durven, als (school)kind juist vaker huilen dan leeftijdsgenoten maar richting puberteit heel opstandig worden en dan soms uiteindelijk ook volslagen losgeslagen zijn, omdat ze zichzelf met zoveel kracht moeten losmaken van hun ouders.

Dit zijn twee uitersten. Zolang je de balans in de gaten houdt blijft je daar (in de regel) mooi tussenin zitten en komt het helemaal goed met je kind.

 

Ik begrijp je en ben het voor het meerendeel met je eens. Wij hebben heel bewust voor onze kinderen gekozen op het moment dat we dachten dat we hen het beste zouden kunnen geven wat een kind nodig heeft en verdiend, met alles wat we doen en beslissen hebben we het welzijn van onze kleintjes als eerste in gedachten.

Ook lang zelf gevoed, het eerste jaar op onze kamer laten slapen, niet laten huilen, bewuste voeding geven en ga zo maar door. We zijn óók bvb bewust geëmigreerd met onze kinderen in het achterhoofd en maken dagelijk veel opofferingen voor hun (toekomstig) geluk.

Echter het deel van jezelf constant (!!!) weg cijferen en nooit (!!!) meer aan jezelf toekomen klinkt wat minder gezond. Ikzelf heb daar toch altijd een balans in proberen te vinden. Op een gegeven moment pakte ik toch echt wel een paar uurtjes voor mijzelf hier en daar, bvb een etentje met vriendinnen. Kleintje bleef dan in de veilige armen van papa. Ik kanpte daar ZO van op en daardoor bleef ik goed in mijn vel zitten en kon ik er juist weer meer zijn van mijn kleintjes.

Mijn motto: happy mom= happy child! 😀

 

Precies zo sta ik er nu ook in Maar goed, januari de eerste spruit, we gaan het zien hoe ik erin sta als het echt zo ver is.
Ik schrik overigens best wel van de reactie hierboven dat je sinds je dochter er is geen 1 moment meer echt voor jezelf iets hebt ondernomen!! Ik begrijp best dat ouderschap, in welke vorm dan ook, offers vergt, maar je eigen geluk en identiteit daar neemt een kind ook een voorbeeld aan. Kan jouw partner niet 1 zondagmiddag op haar passen zodat je even iets leuks kan doen met een vriendin? En andersom natuurlijk.
Of een keer op een vrije dag naar een opa/oma zodat jullie even tijd voor elkaar hebben? Want dat de relatie ook eigenlijk niet aan bod komt lijkt me ook echt wel een punt van aandacht.

Ik denk dat shakes het mooi verwoord heeft, waar zie jij jouw opvoeding naar toe gaan? Als je er 's nachts 5 keer uitgaat en een half uur bij haar bent dan doe je dat vanuit een bepaald gevoel. Maar kan dat haar niet juist meer prikkelen( zoals uit een ander voorbeeld hierboven ook blijkt) ? Ik lees veel het inspelen op de behoeften van het kind, maar dat betekent toch niet dat er onvoorwaardelijke aandacht is wanneer het kind daar om vraagt? ( Wel onvoorwaardelijke liefde). Dan moet je inderdaad kijken wat je jouw kind wilt leren/ HOE je wilt inspelen op de behoefte. Zoals het soms op mij overkomt is het vanzelfsprekend als een kind vraagt om aandacht door huilen oid een kind je simpelweg nodig heeft en je daar op ingaat. Maar als er om een koekje gevraagd wordt denk je toch ook na of je dat verantwoord vind op dat moment? Dus dan ga je ook niet mee in de "behoefte".
Jij maakt als ouder de keuze vanuit jouw visie er een beslissing in te nemen.
En als jij ziet en voelt dat het 's nachts 5 keer eruit gaan is wat zij nodig heeft om zich gelukkig en veilig te voelen en jullie daar niet op jullie beurt aan onderdoorgaan moet je denk ik die koers volgen.

Maar ik zou wel echt kijken naar af en toe ook "pinguin" tijd, want ook jouw geluk is belangrijk.

 

Ik denk dat je uitgangspunt verkeerd is als je denkt dat andere ouders anders opvoeden omdat ze vinden dat hun kind zich aan hen moet aanpassen. Ik stel namelijk ook duidelijke grenzen aan hoe ver ik ga. Maar dat doe ik bewust, in het belang van mijn kinderen. Ik heb dus wel slaaptraining gedaan bij mijn kinderen bijv, omdat ik ze wilde aanleren om zelf in slaap te kunnen vallen. Ik heb heel veel kinderen gezien die jarenlang gewiegd en gedragen zijn en op hun 8e, 12e nog steeds moeite hebben om in slaap te vallen en door te slapen. Ken zelfs een jongen van 14 die nog steeds in de woonkamer op de bank in slaap moet vallen. Dan moeten ze hem wakker maken en dan pas kan hij slapen in zijn bed. Dan heb je dus je kind een soort handicap meegegeven waardoor die misschien de rest van zijn leven een moeilijke slaper is. Dan laat ik ze liever een paar keer een tijdje huilen als ze 1 zijn, daarna is het over. En hebben ze er de rest van hun leven profijt van. Vriendin van mij wiegt ook haar kindje van 3 nog steeds in slaap. Daar is ze soms tot 23:00 mee bezig. Dat kind is overdag snel overstuur omdat die volgens mij gewon structureel slaaptekort heeft. En slaap is heel belangrijk voor de ontwikkeling, je weerstand etc.

Verder zoek ik zelf gewon de balans op. Ik laat kinderen onder 1 jaar nooit huilen. Eerste 6-8 maanden naast mij in de co-sleeper. Eigenlijk zo lang mogelijk, tot ze eruit groeiden. Heb ze allemaal ruim een jaar de borst gegeven. Daarna moeten ze langzaam aan toch zelf leren slapen. Doe ik de speen weg. En als ze een keer vallen en huilen sta ik niet meteen in paniekstand. Verder gaan we geregeld naar speeltuin, kinderboerderij etc. Maar heb ook wel eens geen zin en doe regelmatig wat voor mezelf, met vriendinnen of alleen. Mijn kinderen logeren regelmatig bij mn ouders of een nichtje. Ik breng ze ook wel eens naar de opvang terwijl ik vrij ben, om even lekker mn huis te poetsen of eens zonder gejengel tv te kijken.

Ik vind het namelijk ook belangrijk om mijn kinderen aan te leren dat de hele wereld niet om hun draait. Want daar worden ze hele vervelende volwassenen van. Die weinig kunnen hebben, snel uit het veld geslagen zijn en altijd hun zin willen.

Kortom; balans. Ene of andere uiterste is nooit goed, heb ik van mijn moeder geleerd.

 

Ik denk niet dat het jullie stijl van ouderschap is die jou soms een beetje opbreekt, maar het feit dat het 's avonds lang duurt voor jullie kind slaapt en je er' s nachts ook nog vaak en lang uit moet. Dat is gewoon ontzettend vermoeiend en vergt veel van je. Dan heb je inderdaad nergens een moment voor jezelf. En dat hoeft idd geen dagje sauna te zijn. Kan ook gewoon een avondje op de bank met een boekje zijn.

Verder sluit ik mij bij Tupp aan, die het prachtig verwoord heeft. Ik val ook in een van de vele grijstinten tussen de opvoedstijlen die jij in je OP beschrijft en dat voelt goed voor ons.