Thuis scholen: waarom?!

ik weet van 1 lid hier op het forum dat het zoontje dusdanig autistisch is dat hij gewoon niet kan functioneren op een school, maar hier in nl kwam zij er al achter dat het practisch onmogelijk is en is verhuist naar Engeland.

Verder lees ik het hier alleen van moeders die het beter lijken te weten...9 van de 10 keer nog vrouwen zonder kinderen...echt hylarisch. En nee ik snap dat ook niet zo. Beetje schoppen tegen de maatschappij denk ik.

 

Thuisonderwijs in Nederland

Het mag in Nederland ook bijna niet. Ik werk met cluster 4 kinderen (nou ja, kinderen, 16/17 jaar) met ernstige gedrags problematiek, (ernstige) stoornissen en psychiatrische klachten/problematiek.
Ook voor deze jongeren is het bijna onmogelijk vrijstelling te krijgen, leer werk traject wordt hier meestal voor ingezet.
Basisschoolleeftijd krijg je het echt niet zomaar voor elkaar, juist omdat het de eerste jaren om de sociaal-emotionele ontwikkeling gaat.
Daarnaast moet je, als je dus wel die vrijstelling hebt/krijgt wel een onderwijsbevoegdheid hebben, het liefst Pabo (didactisch/pedagogisch beter onderlegt dan een 1e of 2e graads docent)

 

Ik denk dat de redenen om voor thuisonderwijs te kiezen enorm uiteen lopen.

Zelf hebben we het ook wel eens overwogen, in de zin van dat we tegen elkaar hebben gezegd 'we zouden het bijna doen'. Dit omdat er dingen in het Nederlandse onderwijssysteem zijn, waar ik het niet mee eens ben. Ik vind dat het te weinig individueel is/kan zijn, omdat leerkrachten veel te veel te doen hebben. Daarnaast vind ik de invloed van andere kinderen soms echt kwalijk (en ik zal de laatste zijn die zegt dat haar kinderen nooit iets raars doen ).

Mbt vrijstelling bij jongeren: ik heb ook met jongeren met ernstige gedragsproblematiek, (ernstige) stoornissen en psychiatrische klachten/problematiek gewerkt en ik vond dat vaak juist veel te makkelijk gaan. Jongeren die best naar school wilden (soms zelfs heel graag), maar niet het systeem pasten, kregen dan uiteindelijk maar vrijstelling. Dat vind ik erg.

 

Er zitten idd erg veel kinderen thuis die dat niet willen. Omdat ze niet meer door een school aangenomen worden. Vaak zijn hier erge dingen aan vooraf gegaan.
Ik heb ook in een jeugdgevangenis gewerkt en veel van deze jongeren werden nergens meer aangenomen, dit is idd dieptriest.
Als je het bij ons op school 'verpest' zeg maar, dan is er niets meer... Dan heb je de zogenaamde huiswerkbegeleiding-trajecten en dat stelt bar weinig voor.
Maar zolang je niet al deze (best wel) extreme stappen hebt doorlopen, zal je niet snel toestemming krijgen.

 

Ik vond dat dus tegenvallen...of eigenlijk, het zijn dan kinderen die officieel geen vrijstelling hebben, maar in de praktijk wel thuis zitten met een huiswerkregeling van een of twee uurtjes in de week (bv. in afwachting van een plek in het speciaal onderwijs of dagbehandeling). Eigenlijk vind ik dat nog kwalijker...het zicht op hoeveel kinderen/jongeren er nou daadwerkelijk thuis zitten wordt op deze manier wel erg vertroebeld.

 

Idd landelijk zitten er duizenden kinderen thuis...
Als jij je kind een dagje laat spijbelen om bv een dag eerder op vakantie te gaan, weten ze niet hoe snel ze een boete uit moeten schrijven!
En deze kinderen zitten thuis, ondanks het recht op onderwijs. En daar wordt niet naar gekeken of iets aan gedaan! In r'dam waren er rebound voorziening plekken vrij, die dus gevuld hadden kunnen worden door deze jongeren, maarja alle potjes zijn leeg, er moet bezuinigd worden op de zorgenkinderen.
Dit is echt heel erg!

 

Mijn dochter heeft ook een jaar thuisgezeten en heb ik haar zo veel mogelijk thuis les gegeven maar ik vond dat heel moeilijk.
Je bent continu bezig, Naar mama luisteren was toch moeilijker dan naar de juf luisteren.

Wij waren ook in afwachting van het speciaal onderwijs maar waren al 2 keer afgewezen terwijl mijn dochter thuis zat en niet meer naar school kon.
Ze gaat nu sinds anderhalve maand weer naar school en het gaat hartstikke goed, speelt met klasgenootjes en zie haar weer lachen op het plein.

 

Ik hoor het vooral vaak opduiken als een kind bijvoorbeeld bepaalde psychische handicaps heeft.
Niet elk kind past dan in een school en niet elke school kan met een "kind met een handleiding" (laat staan: puber met een handleiding) om.

Als thuisscholing dan het alternatief is op gewoon geen scholing - en dus alsnog thuis zitten ... des te beter dat de ouders het op zijn minst willen proberen.

Mijn tante heeft het bijvoorbeeld ook 2 jaar gedaan toen ze hun kinderen (lagere schoolleeftijd) meenamen op wereldreis.

Het zijn overigens niet altijd de ouders zelf die lesgeven ... Sommige ouders hebben nu éénmaal de centen voor echt privé-onderwijs en om er dus iemand voor te betalen.

 

Dit inderdaad. Bij psychische problemen, stoornissen enz. kan ik het mij prima voorstellen, maar voor een 'gemiddeld' kind is het vragen om problemen op langere termijn zeker. Sneu en egoïstisch m.i. als ouders zó vastgeroest zijn in bepaalde denkbeelden dat ze idd terwijl ze nog zwanger zijn al bepaald hebben wat wel of niet goed zou zijn voor hun kind.....ze kennen hun kind en zijn/haar persoonlijkheid en behoeften nog niet eens!

 

Andersom zit het merendeel van de mensen vastgeroest aan een beeld wat ze bij onderwijs hebben, zonder verder na te denken of dat wel de juiste manier is of bij hun kind past .

Persoonlijk lijkt thuisonderwijs me de laatste mogelijk die ik zou kiezen en ik denk dat dat voor de meeste ouders ( en kinderen) geldt. Het lijkt me erg veel werk, je moet toch extra op zoek naar sociale contacten voor je kind en je hebt naast ouder ook een andere rol, waar niet elk kind goed mee om kan gaan. Best zwaar.

 

Eens met Jo79 hierboven.

Het huidige onderwijssysteem is alles behalve zaligmakend en dood in veel gevallen de creativiteit en de wil van kinderen om te willen leren. Het gebeurt omdat het 'zo hoort' en we dit nu eenmaal zo doen, kinderen nemen het voor waar aan omdat het nu eenmaal zo is. Ik probeer in mijn werk (als docent in het VO) tegemoet te komen aan de persoonlijke interesse van een kind, maar ze weten bijna niet waar hun persoonlijke interesse ligt op het gebied van leren.
Zowel in het PO als in het VO MOET dit, MOET dat en dan wel op DEZE manier. Ik kan mij voorstellen dat er ouders zijn die al voor dat het kind geboren is al weten hun kind thuisonderwijs te geven. Ik ken meerdere ouders wiens kinderen dat enorm goed doen. Dan is dat toch mooi?

Ik heb de middelen niet en de kennis niet om thuisonderwijs te geven. In een ideale wereld zou ik met een groep mensen (man/vrouw) gezamenlijk thuisonderwijs willen geven waarbij er gebruikt wordt gemaakt van de talenten van de ouders om een bepaald onderwerp uit te diepen. Maar onhaalbaar. En omdat dat de enige manier is waarop ik thuisonderwijs zou willen geven, gaan mijn kinderen straks naar een school. Maar ik ben erg op zoek naar de juiste plek waar ruimte is voor het kind en zijn/haar interesse op dat moment.

 

Ik vind het alleen zo raar/bijzonder dat er hier zoverl mensen zijn, die mensen en kinderen kennen die thuisonderwijs krijgen.
In nederland zijn er op dit moment 479 kinderen die (officieel goedgekeurd) thuisonderwijs krijgen.

En dan maak ik wel het verschil van thuiszitters, die niet meer op scholen terecht kunnen door verschillende oorzaken (gedrag, stoornissen, psychiatrie, in aanraking met geweld/mishandeling toegebracht hebben, dit zijn er 2000 tot 5000, geen goede cijfers van bekend omdat ze in huiswetktrajecten/onderwijs op afstand programma's zitten)

 

deze cijfers neem ik zonder meer van je aan.
Maar over het algemeen zijn de cijfers op zp altijd wel verrassend
Als je bekijkt hoeveel procent van de bevolking daadwerkelijk hoogbegaafd is dan is het echt wel opvallend dat hier haast de helft van de zp kinderen verdacht worden van hoogbegaafdheid

 

Haha, ja dat is waar...

 

Ik zou best willen uitleggen waarom wij thuisonderwijs geven maar als ik dan bepaalde vooroordelen lees hier heb ik daar volgens mij niet eens meer zin in. De LPA is op de hoogte én heeft toestemming gegeven dus we doen zeker niets fouts.

Het is altijd makkelijk om anderen te veroordelen, maar ik weet het zelf (in ónze situatie weliswaar!) wel beter. Ik besteed uren aan het onderwijs (+ nog extra i.v.m socialisatie) van mijn kind, dus het is zéker niet uit gemakszucht.

 

dan is het wellicht toch handig om uitleg te geven, ik heb er een vooroordeel over omdat ik het de laatste tijd alleen lees van vrouwen die nog zwanger zijn...ze hebben nog geen kind opgevoed en weten het al beter dan alle leerkrachten bij elkaar.
Andere motieven zou ik best willen horen. Net zoals van het andere lid (ben haar naam kwijt) die dat doet vanwege het autism, dat begrijp ik heel goed.

 

Ik oordeel niet en natuurlijk zijn er goede en gegronde redenen om thuisonderwijs te willen geven. Zoals diedame met die 3 kinderen met autisme, die geen toestemming kreeg in Nederland en hiervoor verhuisd is naar Engeland, (weet niet of ze nog lid is?).
Ik ben wel van mening dat niet iedere ouder en ieder kind geschikt is voor thuisonderwijs en ik denk zeker niet dat het beter is voor de meeste kinderen.
Natuurlijk is er altijd wat aan het onderwijs aan te merken (vertel mij wat, ik werk er al jaren in en dat met de 'speciaalste kinderen', die niet in het 'normale onderwijs' passen).
Maar je krijgt in Nederland nu eenmaal niet zo snel toestemming, ik lees ook vol verbazing de berichten van die dame die haar (nu net geboren?) kindje thuisonderwijs wil gaan geven.

 

Ik geef geen thuisonderwijs en heb altijd gezegd dat dat echt mijn laatste keuze zou zijn, maar ik merk de laatste tijd dat ik het toch serieuzer in overweging begin te nemen. Alleen weet ik van verhalen al hoe moeilijk het is om vrijstelling te krijgen en boven dien moet dat kind toch ook weer een keer naar het VO en daarna studeren...

In ons geval zou het zijn omdat één van onze kinderen school niet als een veilige plek ervaart. Op het papier gaat alles goed: ze wordt niet gepest, ze haalt het gemiddelde cijfer van de klas behoorlijk omhoog, ze heeft meerdere speelafspraakjes per week, wordt op feestjes gevraagd. Maar ik heb mijn dochter de afgelopen jaren zien veranderen van een meid voor vrolijkheid en zelfvertrouwen naar een onzeker, bang meisje met ADHD-achtige klachten. Dat is deels te wijten aan pech (gewoon een minder leuke klas met minder mogelijkheden tot goede vriendschappen dan de oudste), deels te wijten aan de school (schoolbeleid, onervaren juffen, gebrek aan structureel HB-onderwijs) en deels te wijten aan wei mijn dochter nu eenmaal is: slim, met veel energie, grote behoefte aan lief gevonden worden, super klein hartje. Alles bij elkaar is het gewoon geen winnende combi. Ik denk dat thuisonderwijs weleens heel goed voor haar zou kunnen zijn. Maar dat zou ze ten eerste zelf niet willen (je weet wel wat je hebt maar niet wat je krijgt, natuurlijk) en ten tweede lijkt het me praktisch gezien ook bijna ondoenlijk met nog een baby in huis en een huishouden en zo. Diep respect voor mensen die het voor elkaar weten te boksen!

 

Volgens mij is dat Tommo.

Mijn dochter is ook helemaal haar motivatie om te leren kwijt. Leren is stom en voor moeten is ze allergisch. Ze zit nu tijdelijk op het so en volgens haar juf bestaat er geen school die haar passend onderwijs kan bieden. Misschien zou onder ideale omstandigheden thuisonderwijs wat voor haar zijn (daar heeft ze trouwens vaak om gevraagd) maar ik kan haar dat echt niet bieden.