Slapen: angst of wordt het een patroon?

Excuus voor het lange verhaal, maar ik probeer het zo helder mogelijk te schetsen...

Onze dochter (2,5) is een aantal weken geleden erg bang geweest voor het onweer. Was voor het eerst, uiteindelijk na flink huilen en troosten is ze weer gaan slapen en daarna niet meer over gehad. Tot vorige week, vuurwerk in het dorp, ze lag net in bed en ze hoorde de knallen. Huilend uit bed. Toen ben ik er samen met haar naar gaan kijken, vond ze prachtig. Maar sindsdien weigert ze alleen te gaan inslapen. We hebben getroost, uitgelegd, terugleggen maar het helpt niets. We zijn er even bij gaan zitten, naast haar bedje en dan slaapt ze in. Maar elke nacht wordt ze wakker en wil dan weer niet alleen in bed.
Toen bij ons in bed, en dan slaapt ze, maar wij doen geen oog dicht aangezien ze erg veel draait en beweegt. Dat is voor ons dus geen optie. We zijn toen bij haar gaan slapen op een matras, en dan slaapt ze weer verder na een min of 10.
We dachten vorig weekend dat ze ons aan het uitproberen was, ze zit namelijk volop in de peuterpuberteit, is erg dwars en begon 's middags al over 'vanavond papa-mama bedje slapen'. Afgesproken om haar maar eens te laten huilen, in het verleden had ze dat vaak nodig om in slaap te vallen, en we willen haar natuurlijk niet leren dat bij elke kik papa of mama bij haar komt slapen. Ze heeft van 1.15 tot 6.30 gespookt, enorm huilen en schreeuwen, boos worden, maar ook rustig naast mij op de grond zitten en in slaap vallen. We hebben haar tussendoor heel vaak teruggelegd (zoals de nanny zeg maar doet), we hebben geprobeerd haar in bedje te troosten, uit te leggen, maar het hielp niets. Zodra we weglopen komt ze er direct schreeuwend uit. Op de overloop viel ze in slaap, ik wilde haar terugleggen in bed en ze springt gelijk weer op 'wil niet slapen'. Toen ik om 6.30 bij haar ben gaan zitten sliep ze. Ik snap het niet...5,5 uur is ze wakker, en ze geeft niet op. Toen dachten we dus dat het idd angst is, en dat we daar dan gewoon aan toe moeten geven door bij haar te blijven. Ze doet er gewoon alles aan om wakker te blijven, gaat heel bewust naar het nachtlampje kijken zodat ze wakker blijft. Als we bij haar gaan liggen is ze de eerste 10 min ook heel alert, als ik me omdraai schiet ze al omhoog om te kijken of ik niet wegga. Ze wil ons blijven zien.

Nu zijn we 1,5 week verder. Ik ga elke avond iets verder weg zitten, inmiddels zit ik bij de deur. Gisteravond buiten de deur, dan is ze aan het kletsen in bed (leek niet moe genoeg) maar ik dacht 'ok, ze huilt in ieder geval niet en accepteert dat ik buiten de deur zit'. Toen wilde ik gaan douchen, en kwam ze direct huilend naar me toe. Ze lijkt dan meer boos, zij wil niet dat ik wegga en dan gaat ze schreeuwen/huilen. Ik uitgelegd dat mama er altijd is, ik naast haar kamer aan het douchen ben en dat ze me dus kan horen. Maar nee, ze wilde niet slapen. Ik ben gaan douchen, en gezegd dat ik daarna bij haar kom zitten. Ze ging direct mee naar de badkamer, schreeuwen maar al snel werd ze vrolijk en ging daar spelen. Na het douchen heb ik haar in bed gelegd, ben ik weer in haar kamer bij de deur gaan zitten en sliep ze na een min of 20.

Vannacht, zoals elke nacht, word ze weer wakker. Ze huilt dan niet, maar gaat pas huilend om mama roepen als ze bij onze slaapkamer deur staat. Het lijkt er dus op dat ze wakker wordt, zich beseft dat ze alleen is en dan komt ze en gaat huilen. Ze word dus niet meer huilend wakker, zoals bij een droom ofzo. En dan begint bij mij het gevoel weer op te spelen dat ze het erom doet en het een patroon wordt. Aan de andere kant vraag ik me af of een peuter bewust wakker kan worden ' s nachts....

1: we willen er graag voor haar zijn, als ze echt bang is willen we haar dat veilige gevoel geven en natuurlijk troosten
2: maar we willen niet dat het een patroon wordt. En dochter kennende is dat wel een mogelijkheid.

We weten niet waar we goed aan doen. Mijn hart breekt als ze bang is en we daar niet naar luisteren. Maar anderzijds wil je ook niet dat ze voortaan elke nacht weigert te slapen zonder ons.
We zijn het ook niet gewend want ze is altijd een hele goede slaper geweest, wat dat betreft werden we al 2,5 jaar verwend.
Ze gaat 3 dagen naar een gastouder, en daar gaat ze 's middags slapen en piept ze niet.

Ik zoek naar tips, en ook wat geruststelling. Ik betrek het teveel op mezelf, en ben bang dat ik tekort schiet als moeder. Heb geen moeite met laten huilen, maar als dat niet stopt doet me dat enorm zeer. Ook blijft ze gewoon niet in bed/op haar kamer, ze komt direct naar onze kamer en kan enorm hard huilen.
Middagslaapje eraf halen hebben we over gedacht, maar eigenlijk heeft ze die nog nodig denken we. Ze houdt het vol tot bedtijd, maar met een middagslaapje is ze veel beter te pas. Maar goed, zou die eraf kunnen met 2,5? Ze heeft altijd veel geslapen en aangezien ze enorm veel energie heeft en de hele dag door stuitert, heeft ze haar slaap nodig.

Alvast bedankt

 

Maar loop je niet het risico dat ze op deze leeftijden ook heel erg het verband zien van aandacht krijgen en schreeuwen? Uiteindelijk moet ze 's nachts natuurlijk gewoon lekker (voldoende) slapen, in haar eigen bedje. Wat ze ook altijd gedaan heeft.
Bijvoorbeeld de laatste maanden voor het slapengaan, dan vraagt ze 100x om nog een kusje, daar moesten we ook altijd heel consequent in zijn (nog 1 kusje, dan lekker slapen) anders blijft ze doorgaan.

Ik ben zo bang dat we er straks niet meer vanaf komen, omdat we het nu te lang hebben laten gaan zeg maar...
Hoe vaak hoor je niet dat kinderen weet ik hoelang bij ouders in bed slapen, omdat ouders daar niet meer vanaf komen

 

@Alf: hoe is dit bij jullie begonnen? Zomaar ineens, of door iets bijzonders zoals bij ons vuurwerk?

Ik neig toch te denken dat het een gewoonte aan het worden is. Dinsdagavond kon ik op de overloop wachten, deur dicht en ze ging eigenlijk snel lekker slapen. Goede kant op dus, maar gisteravond weer niet...ik moest in haar kamertje blijven en toen ging ze wel slapen.
Maar ineens om 23.00 stond ze alweer huilend bij onze deur, normaal is dit pas diep in de nacht. Kan toeval zijn, maar ergens zegt mijn gevoel dat het een gewoonte wordt voor haar.
Ik heb geprobeerd haar te troosten in bedje, zachtjes uitleggen dat we allemaal lekker gaan slapen, alles goed is en papa mama altijd in de buurt zijn..maar ze vertikt het. Ze rent gelijk het bed uit, huilen, schreeuwen.
We hebben het campingbedje naast ons bed gezet, daar wilde ze ook gelijk in toen ze hem zag en ze sliep meteen verder. Wij ook, dus niets aan de hand zou je zeggen. Maar ze moet uiteindelijk toch gewoon op haar kamertje slapen. Idiote is ook dat ze tot 3 weken geleden altijd heel goed (door)sliep, nooit iets aan de hand.

Erg lastig...vooral omdat we ook niet weten waar we goed aan doen. Belonen we haar nu voor het niet willen slapen? Maken wij er een patroon van? Maar het doorbreken, dat is zo moeilijk...ze houdt namelijk niet op met een uurtje schreeuwen, dat houdt ze gerust 6 uur vol

 

Ja het is ook lastig! Je wil ze ook niet laten huilen als ze echt iets hebben, en dat vind ik het moeilijke. Bang dat ik haar negeer terwijl ze echt bang is.
Maar....bij de gastouder gaat ze gewoon slapen he (campingbedje), geeft geen kick. Als ze echt angst heeft om alleen te slapen zou ze daar toch ook iets van een kik moeten geven?! En, de gastouder vertelde vanavond...dochter had aan tafel uit het niets ineens gezegd 'ga lekker bij mama slapen'...gastouder zegt: je moet toch lekker in je eigen kamer slapen? 'Nee, hoeft niet ga lekker bij mama slapen'

Toen had ik wel zoiets, je doet het er geeoon om. Gastouder denkt ook dat ze het bewust doet, dat ze weet dat ze onze aandacht heeft en er dus verder niets aan de hand is. Ik heb me dus voorgenomen om het proberen te doorbreken. Al moet ik haar 400x terugleggen, niks zeggen en dan moet de lol eraf gaan. Mooie is dat het campingbedje op hasr kamer staat sinds vanochtend en ze daar straks gelijk in wilde. Ze vroeg wel of ik achter de deur bleef, ik zei ja maar ze bleef nagenoeg stil. Ik ben gaan douchen, en daarna begon ze even te huilen 'wil niet slapen'...papa er naartoe, 2x en gezegd dat hij achter de deur even wacht. Lamp op de overloop aangelatrn en ze was stil, ze sliep ooo vrij snel. Campingbedje kan ze niet snel uit, en dat scheelt een hoop denk ik. Want in haar peuterbed blijft ze niet, wel altijd gedaan trouwens.

Ze komt vannacht vast weer, maar ik heb me voorgenomen om het vol te houden. Dan maar een nacht weinig slaap. Morgenavond ben ik ook alleen thuis (vanavond ook) met haar en dan doe ik het nog een avond/nacht. We zullen zien....maar heb dus wel nagenoeg volledig de overtuiging dat ze er een spelletje van maakt. Helaas is ze een enorme volhouder en slaat ze volledig door in het huilen.

 

Ja snap ik, en dat hebben we afgelopen 2 weken ook gedaan. Maar bij jou leek het wel direct herleidbaar naar angst. Dochter heeft het hier overdag nergens over, niet meer over vuurwerk, knallen, of iets eng vinden. Geeft ze bij de Gastouder geen kik, en als ze ''s middags ineens lachen zegt dat ze lekker bij mama gaat slapen dan heb ik wel m'n twijfels over angst. Ze wordt ookunnen niet huilend wakker uit haar slaap, zoals bij een droom of nachtmerrie...het lijkt of ze wakker wordt, ze ziet dat wij (vooral ik) er niet zijn en komt dan naar onze kamer waar ze gaat huilen.
Ik denk dat ook mee kan spelen dat ik overdag haar ook veel.aandacht geef bij elke kik die ze geeft. Ik denk dat ik teveel en te snel op alles reageer, waardoor ze dat ook een beetje geleerd heeft.

 

Dan is het best goed gegaan bij jullie toch? Mijn dochter slaapt hier al sinds januari in een peuterbed, nooit problemen maar bij de Gastouder wil ze alleen maar in het campingbedje.

Hier ook best een goede nacht...gisteravond ook gelijk in het campingbedje, dat wilde ze..papa moest er 2x naartoe (bij mij dramt ze vaak langer door) en toen ging ze snel slapen, zijn dus ook niet op haar kamer gebleven. 22.15 wakker, wilde niet slapen en maakte al een hoop drama. Ik ben naar haar toe gegaan, getroost maar heel weinig gezegd, aai over de bol, kusje en weg...schreeuwen natuurlijk, nog 1x terug en daarna elke keer 5 min gewacht met teruggaan. Ze haalde alles uit de kast, had ineens overal 'auw', wel/niet deken, wel/niet andere bedje etc. Op een gegeven moment klom ze uit het campingbedje, geen idee hoe maar keer daarna weer...dus dat was geen optie meer. In haar eigen bedje, 3 kwartier alleen maar terugleggen zonder iets te zeggen en uiteindelijk na totaal 1,5 uur gaf ze het op en ging slapen. 5.30 kwam ze, niet huilen maar melden dat haar knuffel weg was...ik gepakt en ze ging zelf weer in bed liggen en verder slapen. 7.00 werd ze wakker van de wekker!

Zojuist middagslaapje, even protesteren 'mama hier blijven, wil niet deken, nog een kusje'. Ben 1x teruggegaan, allerlaatste kus en gezegd dat het slaaptijd was...en ze was stil! Middagslaapje overslaan had sowieso al geen invloed en ze heeft hem toch nog wel nodig hoor. Ze ligt nu wel in het campingbedje, dat wilde ze wederom.

Vanavond ben ik weer alleen, en houd rekening met weer een lastige avond/nacht. Maar ik hou vol, voel me vrij standvastig en dat scheelt wel denk ik in het volhouden. Ik weet nu ook dat ze niet zielig is, en houd me maar voor dat ik haar er ook een plezier mee doe (goede nachtrust). Buurvrouw vertelde gister iets heel interessants, zij hadden hetzelfde gehad met hun oudste zoon die nu 4 is. Hij kreeg overdag teveel aandacht, in de zin van dat op elke kick direct gereageerd werd, en hij niet alleen kon spelen. Dat heeft mijn dochter ook, uit automatisme reageer ik ook meestal direct. Zij kregen het advies om zoon overdag af en toe met een wekkertje alleen te laten spelen, zolang de wekker liep mochten ze hem geen enkele aandacht geven. En toen was het gedoe snel over. Hij vond het niks, maar leerde wel om alleen te spelen en vooral dat niet op elke scheet direct aandacht gegeven werd. Die tip ga ik onthouden, want ik denk dat ik dit gedrag dus ook deels in stand houdt.

 

Oh dat is heel vervelend, maar oh zo belangrijk: op 1 lijn zitten met je man. Ik zou toch proberen met hem een goed gesprek hierover aan te gaan, want dat is echt belangrijk!

Donderdag en vrijdagnacht ging het goed, wel elke avond proberen dus schreeuwen, huilen, uit bed komen....maar donderdag was dat 1,5 uur, en vrijdag 15 min. Dus het werd minder, en gisteravond was ze zelfs binnen 2 min stil. Het kwartje lijkt te vallen, maar ze probeert het nog steeds hoor! Zaterdagnacht was even ellende. 4.15 wakker en 1,5 uur gehuild en geschreeuwd, ineens overal auw etc. Bij mij doet ze het erger, dus papa bleef lopen. Na 1,5 uur riep ze heel zielig om 'mijn mama' en toen ben ik weer gegaan. Heb haar even tegen me aangehouden, toen werd ze rustiger. Neergelegd, wilde weglopen en toen kwam ze nog 1x omhoog, ik heb haar weer neergelegd, kus gegeven en gegaan. Toen was ze stil. We hebben 1,5 uur lang niets gezegd, en ik denk dat dat het belangrijkst is..bij ons in ieder geval. We komen, dus ze weet dat we er zijn. Ik geef haar een kus en aai over de bol, maar zeg niets...en ze geeft het toch steeds op.

Gisteravond hoefde papa maar 2x terug, ze wordt vooral boos als ik wegloop. Ze sliep binnen 2 min van 19.30 tot 6.00, dus prima! Ik denk dat ze het heus nog wel een week volhoudt, of langer want ze is een doorzetter. Maar wij ook

 

gaat enorm de goede kant op toch? Fijn voor je!

Volgens mij past het ook bij de leeftijd hoor, ik zie hier toch meer topics over het slechter slapen en peuters. Gisteravond om 23.00 ineens een huilende dochter en toen ik kwam: ''mama weg!''...haha ze was aan het dromen, heel erg schreeuwen en huilen maar ik kreeg geen contact. Als ik wegliep schreeuwde ze juist dat ik nog een kusje moest geven, en flink stampvoeten.
Na een paar minuten, ik zat rustig bij haar en praatte heel zachtjes, ging ze weer in bed liggen, kus en verder slapen...