Hier net zo met mijn schoonmoeder, Jullie hebben nu alles mooi op de rails. En lekker in de rust. Ze zijn nu al heel zelfstandig en krijg je weer zo kleintje er bij. En het probleem bij mij is dat ik me er heel veel van aan trek. Moet het proberen om er niet aan te storen. Soms nog erg lastig.
Oh, dit is heel herkenbaar. Onze dochter is geboren in september 2010. Wij waren toen beide net 25 jaar. Een klein jaar later, hebben we besloten om voor een tweede te gaan. Dit was wat sneller raak dan verwacht (bij dochter 1,5 jaar bezig geweest), en toen we het vertelden in december 2011 was de reactie van mijn moeder: "Oh, jeetje, nee toch?" Er kwam geen felicitatie uit.. Toen we vervolgens bij een week of 17 wisten dat het een jochie was, was de reactie: "Dan heb je van beide ééntje, en dan ben je direct klaar!". Eh... juist.. Inmiddels zijn de kinderen 5 en 3, en twijfelen we heel erg over een derde. Ene moment willen we het beide wel, andere moment willen we het niet. Praten er samen regelmatig over, en zouden het nu sowieso nog niet doen ivm mijn opleiding en man die nu zonder werk zit. De kinderen willen nog wel graag een broertje of zusje er bij, en hier in de omgeving (klasgenootjes van de kids enzo) is een derde helemaal niet vreemd. Toen we dit een keer lachend vertelden aan mijn moeder ("M en E willen graag een broertje/zusje) raakte mijn moeder nog net niet in paniek. Maar haar reactie/uitdrukking sprak boekdelen. Toen we vandaag vertelden dat dochter toch geen broertje/zusje meer wil omdat ze dan minder centjes in haar spaarpot kan doen (want baby kost geld enzo), was mijn moeder aanzienlijk opgelucht. Mijn vader weet dat we twijfelen, en dat we misschien nog wel voor een derde gaan. Hij vindt het wel leuk, en zei ook, jullie zijn nog jong zat, en wat meer leeftijdsverschil is ook geen probleem. En daar ben ik het helemaal mee eens. Tja, leuk is het niet, maar hier wordt een wens voor een derde ook zeker niet vooraf besproken met mijn moeder. Al is het alleen maar om de teleurstelling te voorkomen als haar reactie niet leuk is. Het is en blijft de keuze van mijn man en mijzelf, WIJ moeten er achter staan.
O meis wat een teleurstellende reactie als je helemaal in je roze babybell zit! Kan me zo voorstellen dat je er van baalt! Mss voorlopig niet meer met hen over hebben en alleen met je man en hier. Idd tot de eerste echofoto. Als ze dan verliefd worden op je derde kind is alles koek en ei. Enne...baby's maken allemaal in meerdere of mindere mate zo'n periode door dat ze hangerig zijn enzo. Iedere moeder begrijpt dat je er even doorheen zit als zo'n periode langer duurt! Dat zegt toch niets over een volgend kindje? Mss wordt het deze keer makkelijker... Zelf heb ik één vriendin die helaas vreselijke zwangerschappen had en daarom na 2 kinderen de kans op meer kinderen zo goed als onmogelijk heeft gemaakt. Voordat ze de eerste keer zwanger werd wilde ze altijd graag een groot gezin. Wij zijn nog niet eens in verwachting van de tweede en nu al probeert ze een derde uit mijn hoofd te praten. Ik negeer het maar. We weten nog niet eens of de wens voor een derde er ooit komt, maar zo zie je dat zulke opmerkingen vaak vooral iets zeggen over de persoon die ermee komt! Misschien hebben je moeder en zus nooit overeenstemming kunnen bereiken met hun partner of nooit het lef gehad om daadwerkelijk een derde proberen te krijgen. Of wel en is het niet gelukt... Veel mensen maken zich ook zorgen over financiën, maar mijn ervaring is dat het gevreesde probleem vaak niet eens ontstaat.
Saz en woezeltje: klinkt bekend inderdaad. Maar gelukkig kan ik me er zover van afzetten dat het weinig invloed heeft op onze keuze. Maar vaker dit onderwerp aansnijden zal niet zo snel meer gebeuren. Ik zou haar veel liever erbij betrekken maar helaas. Dan gaan vl en ik er maar lekker samen van genieten. En gebruik ik jullie als uitlaatklep Joppie je doet me iets beseffen: mijn moeder heeft twee verschrikkelijke bevallingen gehad. Misschien dat ze dat wel projecteert.
Sowieso zou ik me er geen reet van aantrekken wat een ander denkt, ga alleen bij jezelf te raden of dit wellicht het juiste moment is oid?
Wat vervelend, maar ook heel herkenbaar. Toen onze tweede geboren werd zei ook iedereen; zo, nu ben je klaar, meer soorten zijn er niet. Maar ons verlangen naar een derde is nog zo groot. Ook mijn ouders zijn helemaal tegen. Mijn vader vindt het 'belachelijk' als er een derde komt, en mijn moeder die altijd veel op mijn twee kids past heeft duidelijk te kennen gegeven dat ze ECHT NIET op drie kinderen gaat passen, dan moet ik maar een ander zoeken. Ik begrijp hun reacties niet, ik kan er erg verdrietig om worden, maar zoals hier al eerder is beschreven, het is de keuze van mijn man en mij en we hoeven dat niet af te laten hangen van de mening van anderen. Ik hoop ook dat mijn moeder bijdraait als het eenmaal zover is, maar zo niet, jammer dan, dan ziet ze haar andere kleinkinderen dus ook veel minder!! Het is jullie geluk!Succes!
Ik had het niet beter kunnen zeggen. Ik vind het schandalige reacties eerlijk gezegd. :x Hier werd laatst tegen mij gezegd door een 'collega': nou je laat het wel bij dit kind he (het is onze eerste) want jouw man is een stuk ouder! alsof ik dat zelf niet kan bepalen en nee, wij willen een broertje of zusje voor hem als dit gaat lukken ze stond werkelijk versteld van mijn antwoord.
Ik wist van te voren al dat mijn familie niet achter keus voor een 3e zou staan. Na tweede veel opmerkingen van: "Zo, nu ben je wel klaar he?" De enige met wie ik eerlijk kon praten over mijn wensen/twijfels waren mijn vriendinnen. Die hebben ook altijd gezegd, als je echt wilt, ga er voor. Toen ik ongepland zwanger raakte was mijn moeder heel lief ("Komt wel goed meisje"). Maar bij miskraam: "Ach, verdrietig, maar misschien maar beter zo, toch?" En toen ik aangaf (bewust) zwanger te zijn van 3e: "Ach, nee! Waarom doe je nu zoiets!" Was echt een K-reactie, maar ik had hem gelukkig zien 'aankomen' . Ik snap best dat andere mensen in mijn situatie andere keuzes gemaakt zouden hebben, maar ja, dan mogen zij mijn keuzes toch ook respecteren? Het is tenslotte mijn leven... (wat betreft mijn moeder, het zal wel heel complex zijn. Ik ben er later achter gekomen dat mijn moeder ooit ongepland zwanger was van een 3e en het toen op dringend verzoek van mijn vader heeft laten weghalen. En daar spijt van heeft gehad... en zelfs therapie voor nodig heeft gehad, om het 'een plekje' te geven)
woww wat een reactie,, vind dat echt niet kunnen dat mensen zo iets zeggen,, ik zou dat nooit durven zeggen tegen iemand,
Wow, ik ben sowieso wel even in shock hoe bot en stupide mensen kunnen reageren op een kinderwens of 'extra' zwangerschap! De keuze over hoe groot je gezin is of gaat zijn, is zo persoonlijk en ik vind het echt bezopen hoe mensen ongegeneerd en ongenuanceerd hun mening kunnen geven. Ik kan me nog best wel inleven als ouders bv bezorgd zijn en dat uiten, maar dan wel op een positieve manier... Nou ben ik al 39, mijn oudste is 12, middelste is 10 mijn jongste is een pleegkindje van 6 die het af en toe best moeilijk heeft (adhd, hechtingsproblemen) (en wij dan dus ook ) dus ik ben eigenlijk ook wel een beetje bang voor de reactie als het ons lukt om nog een 4de te krijgen. Dat zal niet iedereen begrijpen, maar dat is uiteindelijk hun probleem!
Ik snap je volkomen. hier ook een ADHDertje in huis.,, best zwaar af en toe,, ik snap je die angst die jij hebt voor reacties heb ik hier ook.. ik ga ook niemand vertellen dat mijn spiraal er uit is,, gaat ze gewooon weg niks aan,, ondanks da tik het wel van de daken zou willen schreeuwen dat wij een 3e kindje gaan proberente krijgen,, en net wat je zegt,, het is HUN probleem,, wij zijn oud en wijs genoeg om zelf een beslissing te nemen en bij sommige heb ik soms het idee dat jaloezie ook een beejte mee speelt niet zo zeer de bezorgdheid,, (maar das mijn familie_) ik ben altijd zwarte schaap geweest,, dus het verbaasd me niks,,