Ik was ervan overtuigd dat ik alleen jongens zou krijgen, dus bij de tweede zwangerschap me eigenlijk vanaf het begin ingesteld op een jongen. Babykamer kon hetzelfde blijven maar dan wel met andere gordijnen en andere schilderijen, want ook al werd het weer een jongen dat betekende niet dat alles hetzelfde moest zijn. Kleertjes uit de dozen gepakt en alvast bekeken want tja ook al zou hij alles aan kunnen ook hij had recht op eigen kleding . Ja tot de 20 weken echo bleek dat we een meisje kregen, ik moest hier ook echt even aan wennen, of het echt teleurgesteld was, misschien had ik het op dat moment zo wel omschreven nu weet ik dat dit het echt niet was. Het was gewoon even een moment van een dag of wat waarop ik mijn toekomst beeld moest aanpassen
Wellicht is rouw een te sterk woord, maar kan me wel voorstellen dat het voor sommigen afscheid nemen is van een bepaalde droom. Natuurlijk is het harstikke fijn als je gezonde kinderen kunt krijgen, maar ik kan me ook voorstellen dat je soms even tijd nodig hebt om je dromen te wijzigen. Ik begrijp dan niet zo goed dat anderen dat helemaal niet kunnen voorstellen. Zeker niet wanneer er ook nog eens extra hormonen bij komen kijken. Edit: wat Pluk hierboven zegt, je toekomstbeeld moet worden aangepast soms gaat dat niet in 1 keer.
Aanstaande zaterdag hebben wij de echo voor het geslacht! We zijn heel benieuwd. Mijn man heeft een lichtelijke voorkeur naar een zoon. Zou een dochter ook leuk vinden, maar toch heeft een zoon zijn voorkeur. En dit is niet, omdat hij geen dochter wil, maar hij heeft het ideaal beeld in zijn hoofd van een grote broer die de rest beschermt. Ik vind dit ook volkomen normaal terwijl sommige mensen zeggen geen voorkeur te hebben. Dat je moet wennen aan het idee kan ik me compleet voorstellen
Ik herken je gevoel ook wel een klein beetje, al weet ik nog niet of ik een meisje of jongetje krijg maar mn gevoel zegt (weer) een meisje. Toevallig net met mn vriend over gehad. Ik zei dat ik t stom vond maar het toch een beetje jammer zou vinden als we geen jongetje zouden krijgen. Niet dat het me verder wat uitmaakt want ja het is erg bijzonder om kinderen te kunnen krijgen en dan is gezondheid in mijn ogen het belangrijkste. Maar ik denk wel dat het gevoel van "jammer" gezond is en dat je een voorkeur mag hebben.. Rouwen vind ik inderdaad ook wat ver gaan.. Mja iedereen staat daar anders in en dat mag ook.
Ik vind het eigenlijk wel te waarderen dat mensen hier eerlijk over zijn hoor. Ze hebben nou eenmaal een voorkeur, daar doe je niks aan. Dat is een gevoel. Ik wilde vroeger altijd een meisje, wist ik veel, zo dacht ik er gewoon over. Totdat ik de miskramen kreeg....dat was een rouwperiode., over rouw gesproken. Na die ervaring was ik zó blij dat de echo iedere keer goed was. Ik dacht niet eens na over het geslacht. Was al lang dankbaar. Maar een vriendin van mijn moeder wilde ook altijd een meisje, zij blijf doorgaan totdat ze een meisje zou krijgen maar het werden in totaal 5 zoons. Anders had ze niet zoveel kids gekregen. Maar inmiddels heeft ze n kleindochter dus ze is helemaal happy. Dus kennelijk kan het een behoorlijke rol spelen.
Ik snap het ergens wel hoor. Zelf voel ik dat niet zo, maar ik kan me wel voorstellen dat het wennen is als je ineens een andere toekomst hebt dan je dacht. Rouwen om een gezond kind is natuurlijk onzin, maar het is misschien wel een beetje rouwen om een fantasie/toekomst waarin alles nog mogelijk was en je lekker kon dromen, die nu afgesloten is. Ineens ligt alles vast en dat is het dan, kan me best voorstellen dat dat wennen kan zijn. Misschien net een beetje als dat je kind geboren wordt. Je bent heel blij dat je het kindje eindelijk kan zien en leren kennen, maar het is ook afscheid nemen van het kindje in je buik waar je een bepaald beeld bij had. Dat komt niet meer terug, is ook niet erg, maar dat is ook zoiets waarbij alles eerst nog open lag en nu ingevuld is.
Zelf ben ik er voor 100% van overtuigd zwanger te zijn van een meisje, dus het zal waarschijnlijk wel even schakelen zijn als we een zoon verwachten Maarja, het kan zomaar he haha. Misschien sta ik er ook anders in omdat mijn zwangerschap ook totaal onverwachts is Al met al maakt het mij geen *pardon my french* reet uit of wij een zoon of dochter krijgen, als hij/zij maar gezond is. Lekker cliche
Ja ik kan het mij wel voorstellen. Een gevoel heb je of heb je niet, daar doe je niks tegen. Ik ben zwanger van de eerste, en ik was heilig ervan overtuigd dat ik een meid zou krijgen. We krijgen dus een jongen. Omdat ik mezelf helemaal gek aan het maken was met roze wolken over roze kamers en prinsessendingen viel de uitslag dus wat koud op mijn dak. Ik heb drie weken moeten wennen aan het feit dat we een zoon krijgen en inmiddels ben ik ontzettend hartstikke supertrots! Op een gegeven moment gingen we kleren kopen en toen kwam de ommezwaai. Maar ik ben blij dat we de geslachtsbepaling hebben laten doen, zo kon ik dus aan het idee wennen. En bij de volgende (mocht die komen) doen we het gewoon weer! Niet omdat ik teleurgesteld zou zijn als we nog een jongen krijgen, maar gewoon omdat je dan kan wennen
Dit is het vooral denk ik, wat degene die over rouw schreef bedoelde. Overigens vond ik dat ze het heel voorzichtig bracht, dus vind het echt kinderachtig dat erover gevallen wordt. Beetje hoogmoedig ook! Door sommige mensen wordt toch hun eigen verdriet vergeleken met wat vrouwen hier beschrijven. Waarom moet het een wedstrijd zijn? Waarom kunnen sommige mensen niet accepteren dat er meer is dan hun eigen verdriet? Waarom mag de een geen, in jouw ogen luxe, wens hebben voor een zoon of een dochter? Dat snap ik echt niet en vind het eigenlijk ook best egoistisch en gemeen. Er zijn hier vrouwen die zichzelf bloot durven te geven en dan worden ze afgekat omdat ze zich daar niet druk om zouden mogen maken. Guess what? Soms heb je er geen controle over wat je wel of niet wil. En een ander de grond in stampen gaat daar echt niets aan veranderen. Dit is zo'n groot taboe, terwijl ik zeker weet dat er op dit forum alleen al honderden vrouwen zijn die echt een voorkeur hebben en die echt teleurstelling voelen. In plaats van hen een nog vervelender gevoel te geven, zou je ook open kunnen staan voor een ander. Een beetje empathie, daar wordt je zelf ook niet slechter van.
En toch doe je het hier, problemen vergelijken. Je verdraait echt haar woorden hier, ook niet eerlijk, of wel?
Dit werkt twee kanten op niet waar? Als je zoiets opent kan je er donder op zeggen dat er mensen op gaan reageren die je tegen het zere been stoot. Probeer je eens in te leven in zulke personen. Dat je een voorkeur hebt, dat snap ik, maar dan spreken over een teleurstelling of rouwen gaat me te ver.
Precies dit. Of iemand het nu heeft over rouw, teleurstelling of wennen, het is gewoon een gevoel wat je wilt uit leggen, wilt delen met andere (aanstaande) moeders. Daar zijn we hier voor toch? Als je een ander wil afkraken op haar gevoel of onzekerheid, dan zit je beter op je plek op het viva forum geloof ik Ik ben zelf zwanger geworden op het allerlaatste nippertje. Ik ben zielsgelukkig dat het voor ons toch nog mocht lukken, voordat we moesten over stappen op een donor-traject. Jongen of meisje, uiteindelijk maakt het geen klap uit, maar ook ik had mezelf altijd voorgesteld als moeder van een meisje. Toen bleek dat ik zwanger ben van een jongetje had ik daar ook mijn gevoelens bij. Ook omdat ik weet dat ik maar één kindje zal krijgen. Daar is niets mis mee vind ik. Het betekent op geen enkele manier dat je het ene niet wilt of niet leuk vind, maar dat je het andere ook gewoon wel heel leuk had gevonden.. Hoe dan ook ben ik helemaal gelukkig met het drukke mannetje in mijn buik, en moest ik gewoon wat wennen aan het idee, dat anders was dan dat plaatje dat ik altijd in mijn hoofd had. Dat plaatje dat ik met liefde heb aangepast.
Aan de andere kant, ik kan alleen maar blij voor jullie zijn. Dit is dan het enige serieuze waar je schijnbaar zo'n probleem van maakt. Dan heb je een heerlijk leven toch?
Ik hoef me niet in te leven, ik ken beide kanten van de medaille. Punt is, is dat ik me heel goed kan voorstellen hoe beide 'kampen' zich voelen. Toen mijn dochter net overleden was, was ik boos en zo jaloers op iedereen die een kindje kreeg. Mensen die klaagden over te weinig slaap, ha wees dankbaar, jij hebt tenminste een baby die je wakker houdt! En zo kan ik wel doorgaan, alles deed pijn. Tot ik me realiseerde dat ik mijn pijn niet mag vergelijken met dat van een ander. Een ander kan tenslotte ook pijn ervaren en dat heeft niets met mij te maken. Sindsdien ben ik echt niet zo snel gekwetst meer. Het enige dat mij wel raakt, is de oneerlijkheid van mensen. Zo 'mogen' veel mensen geen wens meer hebben voor een tweede, derde, vierde etc. kindje. Omdat er vrouwen zijn die al dankbaar zouden zijn met 1. Mogen vrouwen met 3 zoons, niet verlangen naar een dochter. Mogen vrouwen niet klagen over hun verrotte zwangerschap, omdat een ander maar wat graag in hun schoenen zou staan. Dat raakt me. Want dat is niet eerlijk. Je kunt een ander geen rotgevoel geven, omdat je het zelf slechter hebt. Of slechter denkt te hebben. Hou het bij jezelf. Ja, sommige mensen zullen geraakt zijn door dit topic en dat snap ik. Maar probeer dat te overstijgen, betrek het niet op jezelf en laat de ander.
Ik vind de openeningspost helemaal niet aanstootgevend. DE reacties van sommige anderen wel. TS vraagt zich af of haar gevoel normaal is, en ja, je mag best even stil staan bij je gevoel. Waarom niet? Ze zegt helemaal nergens dat ze dit kindje niet wil, of emotioneel nu helemaal kapot is. Haar toekomstbeeld was gewoon iets anders dan de werkelijkheid nu. En plots moeten hier toch weer appels met peren vergeleken worden.
Oh wat een heerlijk valse opmerking. Voel je je nu beter? Dit bedoel ik dus, dat arrogante, dat denigrerende. Je hebt nog een lange weg te gaan... Ik wens je daar heel veel wijsheid en kracht bij.
Dit. Ik begrijp het wel enigszins dat rouwen. Ik heb het geluk dat ik straks en jongen en een meisje zal hebben, maar ik moest bij beide even wennen. Bij mijn eerste moest ik wennen dat het een jongen werd, had altijd gedacht dat ik alleen maar meisjes zou krijgen want in mijn familie worden er alleen maar meisjes geboren. Nu kan ik echt niet zonder mijn manneke. Het idee alleen al brengt tranen in mijn ogen (letterlijk, tja, zwanger he?). Ik vond/vind jongetjes nu zo leuk en het had me zo leuk gevonden als mijn zoon een broertje zou krijgen. Toen ik hoorde dat het een meisje werd, moest ik ook even 'rouwen' over de jongen die nooit geboren zal worden. Want ik wil echt geen kinderen meer. Je hebt een idee over de toekomst de toekomst (in mijn geval was dat eerst alleen meisjes en daarna twee jongens) en dat komt niet uit. Dat is ook rouwen. Hetzelfde als je relatie uitgaat en jij bent diegene die het eindigt. Dan kan je ook rouwen om een toekomst die er nooit zal komen ook al ben je opgelucht/blij/whatever. Want begrijp me niet verkeerd, ik ben zo ontzettend, ongelofelijk blij met mijn dochtertje, maar nog een zoontje had ik ook fantastisch gevonden!