Heb je het hele draadje gelezen conejita? Rietje heeft al heel vaak uitgelegd wat ermee bedoeld werd, ook is het rouwen niet alleen toebehouden aan hen die iemand verloren. En ik vind het ook best heftig te lezen dat er hier zoveel moeders zijn die denken/voelen dat echt verdriet alleen aan hen voorbehouden is. Begrijp me niet verkeerd, het overlijden van mijn dochter is absoluut het ergste dat mij ooit is overkomen. En ik heb heel lang met dezelfde gevoelens gelopen als de vrouwen die hier zo boos reageren om deze wens. Daar ben ik overheen sinds ik mijn eigen verdriet heb leren accepteren en daarbij kon ik weer zien dat anderen ook heftige gevoelens kunnen ervaren, zelfs als die futiel lijken ivm mijn verdriet. Maar ik heb ook weleens verdriet om andere dingen, die compleet los staan van haar. Waarom mogen anderen dat dan niet voelen?
Zo zie je maar dat je 10 verschillende mensen bij elkaar kan zetten, met elk een andere mening of definitie van een woord. Ik heb gerouwd om mijn overleden zoontje, ik rouwde daarentegen wel, maar op een hele andere manier bij de miskramen. Maar in zo een geval zeg je toch ook niet van: Goh... stel je niet aan. Het is maar een miskraam. Probeer een baby te verliezen en dan piep je wel anders... Waarom niet? Omdat iedereen verdriet/teleurstelling etc. een andere invulling geeft en zo ook een andere naam. Zo geloof ik sterk in dat je kan 'rouwen' om iets wat niets met een leven te maken heeft. Tenslotte rouw je niet om de persoon die niet in je buik zit, maar om een toekomstbeeld. Iemand die te horen krijgt dat hij, of zij geen kinderen kan krijgen 'rouwt' ook. In feite niet om een persoon, maar wel om een beeld van jezelf als moeder, of vader. Wellicht is een 'geslacht' hier tegenover gevoelsmatig veel minder heftig, maar goed: ik ben er niet om te bepalen hoe iemand zich hier over mag voelen. Hoewel een persoon die het eerstgenoemde voorbeeld heeft meegemaakt, waarschijnlijk en inderdaad zal zeggen van: Goh... wat zeur je nou? Maar goed als je wilt weten hoe "die mensen" met ergere tegenslagen om gaan. Vraag maar raak ... Ik ben (helaas) van alle markten thuis.
@Warboel en Vlinder, fijn om te lezen dat jullie er zo over denken. Ik heb gelukkig geen kindje hoeven verliezen, en ik kan dan ook niet met jullie meepraten, maar ik ben blij met jullie eerlijke visie. Er is altijd wel een overtreffende trap in de ellende die een mens kan meemaken. Moet alles op een weegschaal gelegd worden? Ik denk dat dat gewoon niet eerlijk is naar jezelf of een ander toe. We hebben ook allemaal een andere referentiekader. Wij bekijken het leven op een unieke manier en kleuren woorden gevoelsmatig in. De lading die iemand legt op een woord is daarom soms heel verschillend. Dit kun je elkaar toch niet kwalijk nemen? Voor de vrouwen die een kind verloren zijn, als baby of als miskraam.. Wat lijkt mij dat afschuwelijk. En de vrouwen die moeilijk of geen kinderen kunnen krijgen, ik kan mij goed voorstellen dat emoties rondom het geslacht kwetsend over kunnen komen. Ik vind het juist goed dat je op dit forum je gevoelens kwijt kunt. Want wat een emoties komen los wanneer het om het krijgen of hebben van een kindje gaat. Maar kijk aub een beetje uit met kwetsende uitspraken en besef dat een ander geen inzicht heeft in jouw persoonlijke situatie. Ik denk dat we allemaal een potje kunnen janken als we sommige verhalen zouden kennen. Op naar wat positiviteit.
Met alle respect maar dat is inderdaad heeeeel anders. Ik heb jaren met autistische kinderen gewerkt en mijn broertje heeft adhd. Nu heb ik zelf een kind met autisme én een kind met adhd en pas nu weet ik wat het is. Die enorme zorgen en verantwoordelijkheid draag je enkel als jij de ouder bent, en niet als je familielid/sibling/hulpverlener etc bent. Dus nee, sorry.. Maar dan weet je het niet.. En gelukkig maar! En eerlijk gezegd.. Ik leef al sinds 2006 hier mee met vrouwen die hun kinderwens onvervuld zien, die loodzware trajecten doorstaan om überhaupt een kind te mogen krijgen. Het lijkt me oprecht vreselijk! Maar als je dan hier keer op keer keihard respectloos wordt behandeld vanwege de wens voor een meisje.. Ben ik er klaar mee hoor! Respect werkt twee kanten op.
Amen !! Mijn neefje heeft ook zwaar autisme en is nu 4 en ik denk het te begrijpen maar uiteindelijk doe ik dat niet zoals mijn schoonzus en broer dit doen... Dus nee ik snap maar de helft maar probeer me zoveel mogelijk in te verdiepen
En ook op adhd. Ik heb het ook en de psychiater zei dat de kans 50-70% is, per kindje dat je krijgt. Maar de verschillen tussen autisten zijn inderdaad erg groot.
Nou idd. Ik vind het echt belachelijk dat iemand denkt te weten hoe het is om er dag in dag uit mee te leven, omdat ze regelmatig op kinderen met ass past. Ik bedoel: serieus? Je kunt elke dag je eigen ding doen, hoeft niet tig keer op en neer naar logopedie, dan weer fysio, dan weer het zkh, dan weer een onderzoek hier, ook nog eentje daar, uitslagen bespreken, afwachten, nog meer instanties die betrokken raken. Wachten, wachten, wachten. Wanneer komt er hulp? Wanneer kon mijn kind, van 6 jaar, eindelijk eens naar school? Ellenlange wachtlijsten, kastje naar de muur, nog meer wachtlijsten. Elke dag een huilend kind omdat hij niet goed in z'n vel zit, niet gelukkig is op school, een kind dat met 6 jaar nog meerdere keren per dag in zijn broek poepte, omdat hij zijn eigen lijf niet goed voelt, een kind die de wereld niet snapt, 's nachts gillend wakker wordt, uren kan huilen omdat een ander kindje een slak dood trapte, pijn aan zijn ogen krijgt van een te felle lamp, oorpijn krijgt als iemand een liedje zingt en dan nog commentaar krijgen van onnozele mensen die geen idee hebben wat het inhoudt. En dan pas je een keer een paar uurtjes op en dan denk je te weten, precies te weten, wat het inhoudt om 2 autistische kinderen te hebben? Als het niet zo dieptriest en absoluut belachelijk was, zou ik in lachen uitbarsten. Maar degene die dit schreef, aangezien het in haar schoonfamilie zit, is de kans heel erg aanwezig dat ze er op een dag wel achter komt. En dat gun ik zelfs haar niet. Maar als het wel zover komt, dan gun ik haar veel wijsheid en kracht, vooral ook om om te gaan met mensen die er precies zo instaan als zij nu. Die het denken te weten. Maar misschien moet ze het eens meemaken, sommige mensen moeten een harde les leren om zo een beter mens te worden. En dat ze erachter komt dat je, met heeel veel knokken voor en met je kind, je er wel kunt komen. Dat je op een dag de hele wereld, die je voorheen veroordeelde, kunt aankijken en weet: ik heb het goed gedaan. Mijn kind zit eindelijk op de juiste school. Hij zit goed in zijn vel, snapt grapjes, begint ze steeds vaker ook zelf te maken, is ontzettend lief voor mens en dier. Doet het zelfs super op school. bloeit op en is ontzettend leergierig. En dat is ook mijn verdienste, ik heb hem met liefde en begrip begeleid, me niets wijs laten maken door die leken die zichzelf als expert bestempelden. Hem geaccepteerd zoals hij is, heb hem lief om wie hij is. Mijn kind is nu gelukkig. En net op het moment dat het met hem super ging, begon mijn andere kind... Dus we kunnen het hele riedeltje weer opnieuw beginnen. En ook nu gaan we er weer komen. Maar zolang je niet in mijn schoenen hebt gelopen of in de schoenen van elke andere moeder met een kind die flinke uitdagingen heeft, denk dan niet eens dat je het snapt. Want dat zul je nooit doen. Je kunt je best doen je in te leven en mee te leven, maar je hebt geen idee van de zorgen om je kind, of je kind ooit gelukkig zal zijn, of je kind wel mee kan komen met de maatschappij. En dat elke dag, 24 uur lang, 7 dagen per week. Nee, dat red je niet met een paar uurtjes oppassen hier en daar. En als ik zou mogen kiezen, dan maak ik dit liever niet meer mee. Ik heb mijn portie wel gehad. Dus ja, ik hoop vurig op een meisje, omdat meisjes twee keer minder vaak ass hebben. 1 op de 40 jongens en 1 op de 80 meisjes. Is nogal een verschil! Als het een meisje is, die ook belast is met ass, dan weet ik dat ook weer. Dan heeft het zo moeten zijn en was er geen ontkomen aan. En als het weer een jongen is, zal ik weer net zo verliefd en gelukkig zijn. Zal ik met alle liefde voor hem zorgen en alles hetzelfde doen voor hem als mijn andere twee jongens. Maar ik zal ook heel hard in een kussen gillen, omdat de kans heel groot is dat ik weer van voren af aan kan gaan beginnen met de ass-ellende. En dat sla ik toch liever echt over! En dan ga ik nu naar bed, voor ik omval
Is dat ingecalculeerd met al het over diagnosticeren? Zijn wel hele hoge cijfers. Daar heb ik me niet zo in verdiept. @Vlinder ik vind het mooi om te lezen hoeveel je je inzet voor je kinderen. Je komt over als een hele sterke vrouw. Die er vroeg bij is. Een moeder die zich zo inzet kan zoveel verschil maken in de ontwikkeling van de kinderen. Shapo.
Ja. Ik zie het in mijn familie ook: mijn vader heeft adhd en mijn broertje en ik ook. Mijn andere broertje en zusje niet. In de introductiegroep adhd zat ik met 12 volwassenen die bijna allemaal een kind hadden met adhd. Ik denk dat overdiagnosticeren hier ook wel meevalt, de kinderpsychiaters hier bij Ggz zijn heel voorzichtig met diagnoses stellen.
Dank je rietje, ik doe m'n best, maar ben ook maar een mens. En af en toe zou ik willen dat het allemaal niet nodig was. Omdat ik het dan echt spuugzat ben. Maar je moet wel, voor je kinderen. Bovendien denk ik dat de wereld heel veel heeft aan mensen met autisme of een ander label. Mijn zoontje heeft bv een giga wiskunde knobbel. En die wil al een hele tijd uitvinder worden. Zijn eerste uitvinding zal een leefmachine zijn De poes was namelijk dood gegaan en als hij een leefmachine maakt, gaat er niemand meer dood. Lieverdje En daarbij zijn dit soort kinderen heel eerlijk en puur. Hij zal nooit iemand pesten of gemeen zijn, dat kan hij simpelweg niet. Een vredelievend mens. En dat is helaas niet iedereen... Ik heb grote verwachtingen van mijn zoon, stiekem is hij een genie Wbt over diagnosticeren. Hier zat er 1,5 jaar tussen onze hulpvraag en de diagnose. Helaas was de wachtlijst lang, maar toen hij eenmaal bij de juiste school/instantie zat, hebben ze hem 4 maanden lang, 2 dagen in de week, geobserveerd. Allerlei testen gedaan, die hij nog leuk vond ook, zo slim zijn ze wel En toen kwam pas de diagnose. Daar zijn ze gelukkig meestal heel secuur in.
@ vlinder84 misschien is praten met een deskundig iemand verstandiger dan een bepaald levensstijl aan te nemen om een meisje te krijgen 😀😀😀😀😀. Eigenlijk vind ik je best zielig dat je zo ver gaat... Heb medelijden met je meis....
Wow.. Jammer zeg zo'n reactie. Zo zie je maar weer dat je verplaatsen in een ander niet iedereen goed af gaat
@medinalil, je zult het vast hartstikke positief bedoelen. Maar je opmerking komt echt kwetsend over. Eerlijk, bij de tweede ga ik ook mijn levensstijl zo aanpassen dat de kans op het andere geslacht groter wordt. PUNT. Niks mis mee. Wordt het dan toch het andere geslacht nou dan ben ik net zo blij. En uit vlinders eerdere berichtjes denk ik te kunnen opmaken dat ze met beide blij zal zijn. Wie let haar om dit te proberen? Wie heeft het recht om op basis van deze kennis een waardeoordeel te hebben/geven over een ander persoon? Aan alle vrouwen met een wijzende vinger .. Ga alsjeblieft langs bij een specialist , dat lijkt me verstandig. Misschien moet die vinger wel geamputeerd worden want je kwetst er ontzettend mee .
Haha sorry hoor ik wil niemand kwetsen, maar het is gewoon niet " gezond" om je helemaal te focussen om het andere geslacht te krijgen!!! Je krijgt wat je krijgt... Ik vind het persoonlijk heeeeel erg ver gaan!!! En hier hou ik het bij😊
Of iemand anders nou graag een jongen of meisje wil, het zal me een worst wezen. Ja, ook ik had/heb een lichte voorkeur voor een meisje. Maar een jongen was net zo welkom geweest. Zo lang het kindje maar welkom is, ongeacht het geslacht, vind ik alles best. Een voorkeur hebben is normaal denk ik. En laten we wel wezen: als een ander haar stinkende best doet om een bepaald geslacht te krijgen dan worden de kansen voor een ander om zwanger te worden niet groter of kleiner. Wat ik ook apart vind: als je als aanstaande moeder roept dat je een voorkeur hebt voor jongen of meisje dan wordt er geroepen: mag niet, gezondheid is het belangrijkste! Maar hoe vaak ik wel niet gehoord heb: als dit maar een jongen/meisje wordt! Ken iemand met 3 meiden en die kreeg een vierde. Nou, dat moest volgens buitenstaanders echt een jongen worden, anders was het wel heel sneu. Of mijn zwangere buurvrouw die alleen maar neefjes heeft: zij moet écht een meisje krijgen! Ze kreeg zelfs al meidenkleren Of wanneer je al een jongen en meisje hebt, jaaaa dan mag je geen kinderen meer krijgen want dan ben je klaar. Ik trek me tegenwoordig dus steeds minder van andere mensen aan