Bij ons was het ook andersom. Probleem lag bij mijn vriend, dat was vrij snel duidelijk. En toch mocht ik nog allerlei vervelende en genante onderzoeken ondergaan. Duurde bij elkaar negen maanden voordat het rond was en er uberhaupt iets gedaan werd. Ze gaan eerst de hele situatie in kaart brengen. Dat is ontzettend frustrerend, maar er was niet echt discussie mogelijk bij ons. Ik zou in ieder geval je man meenemen naar de intake, bij ons werd ook echt heel erg duidelijk gemaakt dat dit de bedoeling was. En dan kun je natuurlijk proberen om de arts van jullie standpunt te overtuigen. Veel sterkte met het hele traject.
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Ik schrik wel echt van de tijd dat alles in beslag neemt. Waren we nu maar eerder naar het zkh gegaan De gyn die mij door verwees, gaf aan dat we zo ver kunnen gaan als we willen en dat het van ons af hangt wat er onderzocht wordt ed. Mijn man gaat mee naar de intake en dan gaan we de opties bespreken.
Overweldigend he? Onze huisarts zei bij het bespreken van de doorverwijzing dat we op een soort trein zouden stappen die maar doordendert, en dat we onze grenzen goed in de gaten moesten houden. Jij bepaalt misschien niet wat er nodig is, maar wél tot hoever je gaat! Veel succes!
Ja, zo voelt het wel idd. Al zitten we eigenlijk al tien jaar in een trein die veel te hard gaat en steeds allerlei rare routes neemt, dus aan de ene kant kijk ik er niet meer van op en laat ik het allemaal maar over me heen gaan (die trein ) en aan de andere kant heb ik er zo ontzettend de pest in...
Voor ze overgaan op wat voor behandeling of medicatie dan oom moet alles onderzocht zijn, bij beiden. Dit is inderdaad niet in een maandje gedaan. Onze onderzoeken zijn maart 2014 gestart, juni 2015 startte we met het opwekken van een eisprong. (Ovulatie indictie.) Ik snap dat het geld kost, ik ben al twee jaar door mijn eigen risico heen, maar ik hoop dat het eindelijk ook echt iets oplevert. Daarbij, als ik voor een follikelmeting ga vind ik het gezelliger dat mijn man meegaat. Succes.
Heb je er al wel eens aan gedacht dat het misschien ook aan je partner kan liggen - of aan jullie allebei? Een onderzoek betekent niet dat jullie gelijk met een heel proces moeten starten, maar bied jullie allebei zekerheid. Om nu samen met de billen bloot te moeten, lijkt mij persoonlijk een stuk prettiger dan als je partner achteraf nog een keer terug moet en het dus overduidelijk 'aan hem ligt'. Al met al succes!
Nee, want het ligt echt niet aan mijn man. Dat kan gewoon niet omdat hij mij al zo vaak zwanger heeft gemaakt. Ik ben degene met de problemen. Ik snap niet zo goed waarom er zo aan getwijfeld wordt. Ik ken mijn lichaam heel goed en het is veranderd. Ik ben altijd de eerste maand zwanger geraakt, het zwanger blijven was tot nu toe de enige uitdaging. Mijn cyclussen waren altijd goed en regelmatig, nu niet meer. Ik weet 99% zeker dat ik pcos heb. Dat heeft de gyn ook aangegevcen, dat ik waarschijnlijk pcos heb en dat ze bij fertiliteit een pilletje kunnen geven waardoor onze kansen vergroot worden. Dat we zo ver kunnen gaan als wij willen. En dat pilletje of pillen, klinkt even heel simpel natuurlijk en dat is het niet, maar zo voelt het voor mij nu wel. Bovendien slik ik al zoveel pillen, die extra meds kunnen er ook nog wel bij. Ik ga de afgelopen 10 jaar (sinds mijn eerste longembolie) consequent door mijn eigen risico heen (nou ja, sinds het eigen risico bestaat) en zit zeker 4 keer per jaar in het zkh. Reumatoloog, longarts, hematoloog etc. Ik heb mijn problemen altijd eerst zelf aangevoeld en heb daar hulp voor gezocht. Na onderzoek kwam er altijd naar voren dat wat ik dacht klopte. Omdat ik mijn lijf goed ken en mijn intuitie heel goed ontwikkelt is. Ik wist dat ik een longembolie had en toch stuurde mijn arts me pas na het 6e bezoek door naar de ehbo: et voila, longembolie. 6 weken rondgekreupeld met trombosebenen en meerdere longembolieen. Ik had dood kunnen zijn. Ik heb jaren met pijn in mijn bekken en rug gelopen, heb overal aangeklopt, het werd afgedaan als bekkeninstabiliteit en er werd zelfs gezegd dat de rugpijn tussen mijn oren zat door een arts! Bij de reumatoloog (waar ik echt voor heb moeten knokken om een verwijzing te krijgen, omdat ik al jaren dacht aan de ziekte van Bechterew) werd er een mri gedaan, mijn hele rug en bekken was ontstoken: Bechterew, reuma in de rug en bekken. Zelfs bij mijn dochter* wist ik dat het niet goed zat, had constant het woordje 'tube' in mijn hoofd en dat het niet goed was. Alles werd weggewuifd, tot mijn angst waarheid werd, een neural tube defect (wij spreken Engels thuis, dus ik denk ook in het Engels ). Toen mijn zoontje geboren werd, wist ik: er is iets niet goed! Ook nu werd er niet geluisterd. 3 dagen later lag hij in het zkh, geelzucht. Een paar jaar later op het cb: ik denk dat hij autistisch is. Oh neee hoor hahaha zei de cb arts, nee je moet gewoon wat strenger zijn. Twee jaar later: pdd-nos. Bij mijn jongste zoontje hetzelfde, ik gaf aan dat hij niet kon praten. Oh maar dat zou allemaal wel komen hoor! Nu is hij bijna 4, ik wacht nog. Als ik niet zelf op zoek was gegaan naar hulp voor hem, zou hij nu niet bij kentalis zitten. Waar ze een forse taalontwikkelingsstoornis ontdekt hebben. Het komt misschien even heel hard en zelfs arrogant over zoals ik het nu schrijf, maar ik vertrouw meer op mezelf dan op artsen. En ik weet het zeker, pcos, dit is nu met mij aan de hand. Mijn man heeft superzaad en dat zal uit de tests naar voren komen, daar twijfel ik echt niet aan. Maar hoe goed je zaad ook is, als er geen eitje is, dan gebeurt er niks. Ik weet zeker dat zodra ik een eisprong heb mbv medicatie, ik weer zwanger ben. Ik heb alleen die eisprong nodig. Ik snap dat er hier veel vrouwen zijn die van tevoren niet wisten wat er aan de hand was en dan is het logisch dat je je allebei grondig laat onderzoeken. Maar mijn man en ik zijn bewezen vruchtbaar. De miskramen, de vroeggeboorte van onze dochter, de rottige zwangerschappen, zwanger blijven kan alleen met behulp van medicatie, al die problemen lagen bij mij. Nogmaals, ik ken mijn lijf en er is iets niet goed. Dat kun je naief noemen en vooral heel eigenwijs, maar ik weet het zeker. En wanneer ik weet wat er aan de hand is, of beter nog: bevestigd krijg wat er aan de hand is, dan kunnen we daarnaar handelen.
Heb je er al over nagedacht dat een man zijn zaadkwaliteit ook wel kan veranderen? In positieve als negatieve zin? Ik begrijp dat je op je gevoel wil vertrouwen, dat doe ik ook altijd, maar een zaadonderzoek is eigenlijk niks in zichzelf hoor! Wij hebben het via de huisarts gedaan, gewoon een brief en potje meegekregen, dan binnen doen bij het labo en dan via de huisarts voor de resultaten... Wij gaan nu verder vanuit een minder goed zaadonderzoek en ze zullen bij mij ook vast nog wel onderzoeken gaan doen indien nodig. Dat is nu eenmaal zo. Een zaadonderzoek is echt waar het minst belastende van allemaal, dus ik begrijp niet goed waarom je het niet gewoon voor de zekerheid wil doen... Is het goed, dan had je gelijk en zit het misschien bij jou, daar zullen ze heus ook wel naar kijken! Ik wens je in elk geval veel succes! Edit: Bij onze eerste afspraak wil ik toch ook wel zeker dat mijn vriend meegaat, gewoon om mee alle informatie te horen van de gyn zelf én anderzijds om elkaar te steunen! Klinkt logisch als je samen voor een kindje gaat toch?
Ja, ik heb er wel even aan gedacht. Maar ik wil eerst dat ze bij mij kijken. Misschien veranderd mijn mening van 'onzinnig om zijn zaad te onderzoeken' naar 'misschien ligt het aan ons allebei'. Maar voor nu ben ik ervan overtuigd dat het bij mij ligt. Overigens heb ik liever dat mijn man vrijneemt van zijn werk om me bij te staan bij de echo's wanneer ik zwanger ben. Zwanger zijn vind ik spannender en moeilijker dan de weg er naartoe.
Een zaadonderzoek is echt het makkelijkste van alle onderzoeken. Voor ze jou clomid gaan geven, ik denk dat je clomid krijgt dan, moet het zaad ook nagekeken zijn. Dat kan je onzin vinden, en ik snap ergens wel waar dat vandaan komt, maar artsen en de verzekering denken daar anders over.
Ookal denk jij dat het echt aan jou ligt. Een ziekenhuis wil eerst zeker weten dat er ook niks met de partner is. Want anders heeft een behandeling domweg geen zin. Ik snap niet waarom het zo moeilijk is om je man mee te nemen? Lijkt mij juist fijn.. een man aan je zijde.. Wij hebben ook de hele molen door gemoeten voor we konden starten. Het lag weliswaar aan mijn man, maar ook ik ben helemaal binnenstebuiten gekeerd.. en ik ging elke keer mee. En hij met mij. De hele mmm is een ellende. Tis veel wachten en veel onderzoeken. Het wordt nog erger als je er midden ij zit. Want dan moet je nog meer wachten. Ik zou je man écht meenemen. Al is het maar voor steun.
Sorry maar een kindje maak je samen en dus ga je ook samen naar het ziekenhuis. Snap niet waarom je dat niet wilt. Het is een medisch onderzoek dus je man zal vrijgesteld worden van werk. Daarnaast gaat geen enkele arts een 'behandeling' starten zonder nulmeting. Dus zowel van jou als van je man moeten ze weten waar jullie nu staan. Geef je over en laat het over je heen komen. Wacht desnoods tot januari, dan ben je 1 keer je eigen risico kwijt er van uitgaande dat je een behandeling krijgt. Anders betaal je dit jaar en volgend jaar misschien wel weer. Hier zijn we inmiddels ook bijna een jaar verder voordat we echt gaan beginnen. In januari waren we voor het eerst in het ziekenhuis en ik hoop volgende week dat we de eerste IUI krijgen, samen met zn tweetjes!
Ik heb je reactie gezien op onder andere mijn vorige berichtje, en het is echt niet dat ik je niet geloof, maar jij kunt niet in het lichaam van je man kijken of die van jezelf. Ik vind het heel goed dat je je lichaam zo kent, en ik ben ook van mening dat je ongetwijfeld gelijk zal hebben, maar het neemt niet weg dat je man niets voor niets deel moet maken uit dit onderzoek. Jullie willen samen een kind en daarom zal hij mee moeten om ook zijn zaad te laten onderzoeken, en als hij echt van dat 'superzaad' heeft zoals jij beweerd, dan is het dus een fluitje van een cent en kunnen de ogen weer op jou gericht worden. En ook al ga jij eerst, en daar komt inderdaad uit dat je pcos hebt, dan zal alsnog je man zijn zaad onderzocht worden om uit te sluiten dat daar ook niets aan de hand is. Met andere woorden: je gaat er niet onderuit komen en ik denk persoonlijk, met alle respect, dat je het veel te veel aan het opblazen bent. Ik snap dat het heel heftig is allemaal, maar je kunt beter een beetje een 'go with the flow' instelling hebben dan zo met je kont tegen de richting in. Nogmaals heel veel succes, en ik hoop oprecht dat jullie snel meer duidelijkheid hebben!
Ik ga misschien idd de afspraak verzetten naar januari. Ik zie net dat we vorig jaar het eigen risico van mijn man verhoogd hebben, aangezien hij nooit gebruik maakt van de zorg. Dat zou dus betekenen dat hij 500 euro moet betalen voor alleen al die onderzoeken en dan in januari weer. Flowersoflove, wat blaas ik op dan? Ik neem het wel serieus, maar ik vind ook dat in de zorg heel veel onnodige dingen gebeuren, waardoor de kosten onnodig hoog worden. Iedereen klaagt altijd steen en been over de hoge kosten en ik vind het ook te gek voor woorden soms. En ik maak helaas al veel gebruik van zorg, waardoor ik kritischer ben.
Wellicht even handig om na te vragen bij je zorgverzekering en ziekenhuis. Bij ons is het namelijk zo dat wij vorig jaar (2014) in het ziekenhuis zijn geweest (welliswaar klinische geneticus) voor een onderzoek tijdens zwangerschap. In dit jaar (2015) was ik nog zwanger en alle onderzoeken (klinische geneticus/gyneacoloog/keizersnede etc) zijn op de rekening van 2014 gezet omdat het onder 1 'behandeling/traject/etc valt.
Je blaast het op voor jezelf. Ik begrijp je beargumentatie heel goed, maar ik geef alleen maar aan dat je het beste gewoon 'go with the flow' kan gaan, zoals ik al eerder aangaf. Ook al onderzoeken ze alleen jou, en daar komt pcos uit, dan zullen ze alsnog je man onderzoeken omdat jullie beiden het hele proces in gaan. Stel je voor dat er bij jou pcos wordt geconstateerd en je krijgt daar medicatie voor, om er na een hele lange rit achter te komen dat je man zijn zaad niet optimaal is.. Dan ben je weer terug bij af. Daarom moeten jullie gewoon allebei onderzocht worden. En je noemt 'onnodige dingen', maar dit is toch niet onnodig? Dit is toch juist heel belangrijk. Dat je niet voor ieder wis wasje medicatie neemt of je laat onderzoeken snap ik, maar dit is toch niet onnodig? Jij bent toch geen dokter, je kunt toch niet 100% zeker weten dat het aan jou ligt? Heb je dit trouwens ook aangekaart bij degene die jou verteld heeft dat jullie beiden onderzocht moeten worden? Misschien kan je met dat persoon het hier eens over hebben. Want je kunt er wel heel wat van vinden, maar als het protocol is dan is het protocol, en daar kan je helaas niets aan doen.
Vlinder, ik heb je héél lange post over intuïtie gelezen en heb maar een advies. Pas het eigen risico aan, maak een afspraak in januari en doe dat in een privekliniek. Kun je prima verzekeren en daar ga je heel wat gelukkiger van worden want daar wordt wél naar je geluisterd ipv eindeloos protocolletjes afdraaien. Wat jij oa omschrijft over je embolie met kastje-muur, nou dan ken de MM nog niet. Verschrikkelijk traag... Goede klinieken zijn Ny Barrahus in Wolvega, Medisch Centrum Kinderwunsch Dusseldorf en ver daarvan af op nr 3 zou ik nog zeggen Medisch Centrum Leiderdorp.
Over 2 x het eigen risico.. Mij is altijd verteld dat ze een case aanmaken in het ziekenhuis en dat alle onder behandelingen die onder dat casenummer bij de verzekering worden gedeclareerd als 1 tellen, óók als het in het nieuwe jaar is. Ik heb dit ook nagevraagd bij onze verzekeraar en heeft dit beaamd. Ik had namelijk dezelfde vraag bij het gebruik van onze cryo's.
Ik denk dat het bij je cryos idd anders is. Maar stel dat onze poging nu mislukt eb ik ga in januari voor poging 3 dan telt dit wel opnieuw voor mn eigen risico.. En to. Jij vind het onnodig om die onderzoeken te doen. Ik dacht ook dat het aan mij zou liggen gezien mijn familie. Maar hier bleek mijn man onwijs weinig zaad te hebben. Die kon ik niet zien aan de buitenkant en dit hadden we ook niet verwacht. Een ziekenhuis gaat jou echt niet helpen als jij alleen jezelf wilt laten onderzoeken. Voor zwanger worden ben je twee nodig. En dus ook twee om te weten of alles goed is. Waarom is het zo moeilijk om je man mee te nemen en hem ook te laten onderzoeken? Het is niet zo alsof het hele operaties zijn ofzo...
Oh! En voor die priveklinieken betaalt ook de verzekering of niet? Ik ga idd veel liever naar een privekliniek, heb het wel gehad met ziekenhuizen.