Vanmorgen hebben we het nog nooit zo erg meegemaakt. Zoontje moest naar de kdv en wilde niet gaan, schreeuwen, wild om zich heen bewegen, op de grond liggen, tegen alles in gaan alsof hij bezeten was (zonder overdrijven)Alles was nee. Had zelfs vorige week zelfs zn voet opengehaald door zijn wilde bewegingen en vandaag dus weer waardoor zn wond niet geneest en weer ging bloeden. (hij kan er zelfs niet eens van lopen) Niks kon tot hem doordringen wat we zeiden. Omdat mijn man het niet meer aankon zei ik dat ik hem wel naar de kdv zou brengen. Man gaat altijd samen met hem de deur uit omdat we nog een zoontje hebben van 9 weken dus dan blijf ik thuis. Voordat ik me ging omkleden had ik hem nog ff op de trap laten zitten en gezegd dat hij rustig moest worden. Nadat ik klaar was met omkleden en alles kwam hij naar me toe en zei: mama ik ben rustig nu Totaal weer een ander kind. Ik weet niet wat ik hiermee aanmoet, het is al vaker voorgekomen maar vandaag was echt het toppunt. Een middagslaapje doet hij niet meer omdat hij dat niet meer wilt, maar als hij dan in slaap valt in de middag en weer wakker wordt is dat ook altijd boos en hysterisch...hij wordt nooit "normaal" wakker zover ik me dat kan herinneren. Door deze twee dingen is er veel onrust in het huis en de baby ook... weet het allemaal niet meer. Het lijkt wel des te meer ik het probeer te begrijpen hoe erger het wordt
Klinkt wel heel herkenbaar. Hier een dochter van net drie. Wat hier het beste werkt, is steeds goed aankondigen wat er gaat komen. Zodra dit filmpje gedaan is, gaan we slapen. Ga nog even plassen en dan vertrekken we naar school. We gaan nog één boekje lezen, en dan gaan we je schoenen aandoen zodat we kunnen vertrekken... Hoe beter ze weet wat er gaat komen, hoe rustiger ze blijft. Mijn dochter wordt overigens ook nooit happy wakker. Altijd wenen. Nooit anders geweten, helaas.
Heeeel herkenbaar. In die tijd begonnen wij met aankondigen dus nog 5 minuten en dan is het tijd om dit of dat te doen. Misschien zou dat voor je kunnen helpen. Het is heel vervelend. Sterkte
Inderdaad van te voren vertellen wat jullie gaan doen. Zoontje heeft niet van die extreme driftbuien maar laatst op de psz kwam er een klasgenootje binnen die middenin zo'n bui zat. Moeders is gewoon weg gegaan, op dat moment had praten tegen 'm geen zin en ze hebben 'm op de grond liggend laten uitrazen en iedereen ging door waar hij/zij mee bezig was. Ze zitten middenin een verhuizing, hij heeft er een zusje bij, wordt zelf bijna 4...ff teveel voor 'm zeiden ze en zo ontlaad ie.
Voorbereiden op wat jullie gaan doen. Helpt oppakken tijdens zo'n bui? Zo ja dan zou ik hem oppakken, benoemen dat je ziet dat hij boos is en waarom. Samen kijken naar oplossing. Als hij zich niet laat oppakken, dan laat hem zo uit razen. Ik zou wel altijd benoemen wat je ziet (zijn emotie) en waarom hij deze emotie heeft (althans als je de aanleiding weet) Tevens zou ik alternatieven aanbieden. Boos zijn mag, maar schreeuwen doen we in een kussen, bijvoorbeeld. En belangrijkste, zelf altijd rustig blijven. Kinderen hebben nog niet zo goed controle over hun emoties.
Zelf vooral rustig blijven als hij zo driftig wordt, ga 'm niet forceren tot iets. Ga gewoon rustig zitten, kijk even toe, en benoem dan wat je ziet, bv;'Jij bent volgens mij wel heel boos he?' Hier kon ik zo altijd de driftbuien van mijn oudste wat afzwakken. Geen 'waarom doe je zo?!', geen 'we gaan NU dit doen!'. Gewoon even in het moment contact maken en vooral luisteren.
Dat zou ik precies zo schrijven. Hier helpt het nu al. Ik vind het juist heel belangrijk dat een emotie als boosheid de kans krijgt om geuit te worden. Hem daarin begeleiden en helpen sturen vind ik essentieel voor de basis van zijn leven. Ik kniel vaak bij hem neer als hij niet opgepakt wil worden of een paar meter verder. En vertel hem dat hij bij me mag komen als hij dat wil. En als hij rustiger word probeer ik te achterhalen waarom hij zo boos was. En.. er is altijd een reden. Doorgaan met dagelijkse dingen, op de gang laten zitten of negeren zoals dat voorbeeld in de crèche passen niet bij me. Ik vind dat een gemiste kans.
Kinderen van deze leeftijd hebben tijd nodig om zich voor te bereiden op wat er gaat gebeuren. Als hij dan ergens mee bezig is en het is opeens hup jas aan we gaan weg zijn ze helemaal van slag met als gevolg zulk gedrag wat je omschrijft omdat het dan even niet te verwerken is dat hij zo uit zijn spel of andere bezigheid word gehaald. Daarom een paar minuutjes van te voren even vertellen dat jullie over 5 minuutjes weg gaan. Dan kan hij dat even in zn hoofd verwerken.
Ik blijf ook altijd in de buurt als dochter niet opgepakt wil worden. In het begin deden wij ook aan op de gang zetten. Omdat ze er zo hard bij schreeuwde. Echter werkte dat averrechts en hadden we snel door dat dit niet de juiste methode was voor zowel haar als ons. Want we willen wel mee geven dat ze haar emoties kan en mag uiten. Appart zetten geeft niet het voorbeeld van je mogen uiten. Hier nog maar weinig hele boze buien. Wat ik trouwens ook doe is haar emotie erkennen. Voorbeeld: ik zie dat je boos bent omdat je sokken niet lekker zitten. Dat is ook niet leuk en mag je boos om zijn. Maar sokken moeten aan want anders krijg je erg koude voeten.
Jep, hier ook altijd voorbereiding nodig. Altijd op tijd roepen en dan pas na 5 of 10 minuten weg kunnen of iets moeten doen. Doen we dat niet dan kan hij echt door het lint gaan (met echt slaan schoppen en tegenwoordig ook spugen sinds hij dat gezien heeft). Soms lijkt het of het in fases loopt zoals ze ook met sprongetjes hebben. Net weer een lastige periode gehad (komt dan ook voor op psz) en nu gaat het weer een stuk beter en kunnen we er iets losser mee omgaan.
Het helpt me altijd om de situatie te projecteren op die van mij als volwassene. Stel dat ik lekker op de bank nestel met een goed boek. Net als ik er helemaal in zit, trekt mijn man het boek uit mijn handen en zegt: zo, nu doen we de jas aan en gaan we de hond uit laten. 3 keer raden wat er dan gebeurt! Whahaha.
Onze oudste dochter van nu bijna 10 jaar heeft ook altijd enorme driftbuien gehad. Het enige wat hier werkte was laten uitrazen. Wat sommigen hier zeggen van erbij gaan zitten en het benoemen zou hier echt niet hebben gewerkt. Je hebt namelijk driftbuien en driftbuien. Mijn jongste heeft ook weleens een driftbui maar die is nog wel bereikbaar maar oudste dochter was destijds echt niet bereikbaar. We noemden het ook weleens kortsluiting in haar hoofd. Je kind voorbereiden op wat er gaat gebeuren is een hele goede tip en die ben ik destijds ook gaan gebruiken en dat werkt doorgaans heel goed. Op een gegeven moment zag ik een bui ook al aankomen en dan kon ik het altijd net zo draaien dat hij niet doorzette. Ik heb die driftbuien altijd als heel erg pittig ervaren en werd er ook verdrietig van. Het wordt beter naarmate ze ouder worden maar ook in de kleuterklas heeft ze nog weleens zulke buien gehad als het niet ging zoals ze wilde dat het moest gaan. Ze is nu bijna 10 jaar en het is een geweldige en lieve meid en helemaal geen opvliegend type. Wel een enorme strever met wat faalangst maar ze gaat het heel ver schoppen dat is iets wat zeker is. Als je er echt niet uitkomt zou je eens kunnen praten bij een opvoedsteunpunt. Ik heb dat destijds ook gedaan en ik heb daar veel aan gehad.