Ik schaam me voor mijn lichaam. Ik ben veel afgevallen waardoor het allemaal hangt. En nog steeds vind ik mezelf "te" dik. Maar de motivatie om er wat aan te doen is als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik schaam me soms voor mijn mede mens. Wat hun zeggen of doen.
Ik schaam me ervoor dat ik ziek ben, dat ik afgekeurd thuis zit. Ik ben nog geen 30 en elke dag is een gevecht om door te komen. Mijn lichaam heeft me zo ontzettend in de steek gelaten. Mensen zien het alleen niet echt aan de buitenkant, en ik schaam me dan om het te zeggen omdat ik ze vaak gelijk een blik zie krijgen alsof ze willen zeggen 'ik zie niks, ga van je luie reet af en doe wat'
Ik schaam me omdat ik regelmatig niet op de juiste woorden kan komen, of dat ik er halverwege een zin niet meer uit kom. Het schijnt een gevolg /symptoom te zijn van mijn vitamine tekorten, maar het is echt zo irritant.... tijdens een vergadering, een presentatie of aan de telefoon met een bedrijf..... Schaam me dan echt kapot en word er hartstikke onzeker van
Ik schaam me niet voor zoveel dingen. Wel vind ik dat ik een grote flap uit ben en dat dat af en toe best wat minder mag. Maar daardoor ben ik wel altijd eerlijk en kan ik echt niet liegen. Alleen de manier en toon is niet altijd gepast ☺ En verder schaam ik me voor het feit dat ik veel te lang gekropen heb voor een ander. Teveel rekening met andere gehouden waardoor ik zelf op eieren liep. En geleefd heb zoals een ander dat graag zag. 2.5 jaar geleden heb ik zulke mensen uit mijn leven verbannen en moet zeggen het voelt heerlijk! Ik leef Hoe ik nu wil leven.
Ik schaam me wel voor mijn enorme eigenwijsheid. Weet het altijd beter, alleen mis ik de capaciteiten om dat netjes te verwoorden. En ik schaam me nog wel eens bij de gedachte aan de periode in de MM. Zoveel mooie reizen gemaakt en plekken op de wereld bezocht en altijd was het weer huilen, huilen, huilen. Was voor mijn partner niet leuk. Ik kon me er gewoon niet bovenstellen, viel dan echt als een kaartenhuis in elkaar terwijl ik in het normale, werkende leven wel functioneerde. Had er liever meer voor mijn partner geweest als voor mijn werk.
Dat ik zoveel kan maar nu als huishoudhulp werk. Ik had zo graag willen studeren, achteraf gezien. Ik was zo'n ontzettend eigenwijse puber. Ik heb ook echt het gevoel dat ik niks bereikt heb in mijn leven.
Ik schaam me voor me uiterlijk vind me gezicht niet mooi. Mijn litteken die ik bij me ooghoeken heb door de vele operaties als kind zijnde. En mijn borsten theezakjes 😒😒
Ik schaam me voor het feit dat ik gedurende 2 jaar niet helemaal mezelf was en daardoor mijn gezin niet de aandacht heb gegeven die ze verdienden. Inmiddels gaat het alweer veel beter en probeer ik de schade in te halen, maar het knaagt.
Ik schaam me voor een grote bult in mijn gezicht net naast me oor. Deze word regelmatig groen en word steeds groter. Al 2 jaar ga ik op en af na de ha in de hoop dat ie er wat aan wilt doen. Vanmiddag mag ik me er eindelijk voor in het zh melden. Dan gaan ze kijken hoe ze em gaan weghalen
Ik schaam me voor het feit dat ik mensen niet kan aankijken. Af en toe een seconde maar zelfs bij mijn eigen man heb ik er veel moeite mee. Zelf ben ik er wel aan gewend maar nieuwe mensen in bijvoorbeeld het werkveld vinden het nogal vreemd. En doordat er regelmatig vragen of opmerkingen over komen ben ik mij er ongemakkelijk over gaan voelen.
Ik schaam me op dit moment omdat ik thuis zit van wege een doorbraak bloeding.... Voel me een slappeling, iedere vrouw is elke maand ongesteld en ik heb sinds anderhalf jaar 1keer een doorbraakbloeding en zit thuis huilend te bloeden.... Onverwerkte emoties komen boven drijven na 2 jaar en dan denk ik.... Iedereen zal wel denken " jeetje, komt ze na twee jaar ook nog eens aan kakken, muts!"
Ik heb een ander soort van schaamte, maar wel ervoor schaam. Dat echt heel veel mensen (familie, vrienden, kennissen ) ons totale gezinsplaatje geweldig vinden. Dat ze respect hebben hoe het bij ons gaat. Het runnen van een opstartende kennel met 3 kleine, bijna 4 Kids met 3 grote, straks 4 honden. En ik een moeder ben met een chronische pijnsyndroom. Ik krijg het zoooo vaak te horen dat ik me er wel eens voor schaam dat het idderdaad zo loopt bij ons. En zo krijg ik vaak een lange lijst te horen met: en er zo mooi uitzien, dat de Kids zo goed luisteren, enz enz. Ja jaaaaaa. ... Ik kan er ook niks aan doen.
Ik schaam mij heel erg voor mijn uiterlijk. Er zijn maar weinig mensen die weten dat het (nog steeds) zo erg is, maar ik vind mijzelf echt intens lelijk. Ik kan nooit in de spiegel kijken en denken 'Nou, dat kan er wel mee door', ik heb echt een soort van haat aan mijn eigen uiterlijk ontwikkeld. Er is ook niets wat ik wel mooi vind. En daar schaam ik mij voor, eigenlijk vind ik het ook heel triest.
(ik vind het ergens wel een beetje een opluchting te lezen dat er meer mensen zijn die het gevoel hebben niets van hun leven te hebben gemaakt qua carrière en dergelijke. Hier is er ook zo eentje maar dankzij dit topic kan ik het wel relativeren. Bedankt iedereen voor de eerlijke commentaren!) Waar ik me voor schaam: mijn uiterlijk. Ik heb veel haar, overal op mijn lichaam. Als vrouw zijnde is dit super vervelend. Gelukkig vindt mijn man het niet erg, hij vindt het fuzzy Maar als ik even kon, liet ik heel mijn lichaam laseren.
Ik schaam mij ervoor dat ik bij een eetbui een (bij wijze van spreken) een heel varken naar binnen kan werken en dan nog niet "vol" zit, contant op zoek naar dat volle gevoel. Dat ik me heel goed realiseer wat er mis is en wat ik niet moet doen maar dat mijn hersenen/gevoel mij geen andere uitweg geven dan me maar vol te proppen. Ik schaam mij dat ik niet de discipline heb, en dat ik niet durf hulp te zoeken voor mijn eetstoornis.
Herkenbaar, ik heb een goede studie gedaan en heb een prima baan, maar ben er dagelijks bang voor dat ze gaan ontdekken dat ik eigenlijk niet zo slim ben....doodeng is dat
ik schaam me voor het feit dat ik 1,5 jaar geleden een goede depressie had, nu is dat niet onoverkomelijk... maar ik er nu weer tegenop kijk als mijn zoontje op maandag weer thuis komt ( co-ouderschap), ik weer ontzettend futloos ben en dus nergens zin in heb en het me allemaal ontzettend veel moeite kost En ik mij heel erg afvraag of dit weer een begin van het einde is of dat het gewoon nog komt door de hormonen....