Waar ik me echt voor schaam is dat ik zoveel vergeet momenteel. En niet zomaar vergeten om melk te halen maar echt 3 keer op rij het oudergesprek van ZL vergeten. Vergadering vergeten. Dat soort dingen. Ik denk er een dag van te voren nog aan maar de dag zelf is het weg! Ik ben echt blij dat mijn hoofd vast zit. Ik weet ook niet waar het door komt. Het is echt iets van de laatste tijd en ik zet het al in de agenda van mijn telefoon (met alarm!) Maar vervolgens kijk ik niet op die telefoon. Tips zijn zeker welkom want irriteer me er mateloos aan!
Daar was laatst een heel topic over: http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/586142-gevoel-fraudeur-zijn-de-echte-wereld.html Schijnt erg veel voor te komen dat (vooral) vrouwen zich zo voelen!
Ik heb ook psoriasis en ik ben zo intens blij dat ik ben opgegroeid met het idee dat het 'gewoon' is om dat te hebben. Mijn vader had het ook en dan heel ernstig, maar hij heeft er nooit iets om gelaten. Door dat voorbeeld heb ik me er ook nooit voor geschaamd. Ik heb het gewoon. Het zit op mijn ellebogen en bij achter mijn oren. Bij de kapper doen ze er ook heel gewoon over eigenlijk. Waar ik me momenteel wel voor schaam is dat ik niet verder lijk te komen op werk. Heb gesolliciteerd, maar ben onverwacht toch afgewezen. Het was onverwacht omdat echt iedereen dacht dat ik het zou worden en mensen me ook hadden aanbevolen en hadden gevraagd te solliciteren. Dan heb ik dus de wind mee, maar lukt het me nog niet...
Ik schaam me dat ik geen geweldige huishoudster ben, het schiet er vaak bij in en ik heb er ook gewoon nooit zin in. Ik zou willen dat mijn huishouden altijd piekfijn in orde is en ik het daarbij ook nog eens helemaal geweldig zou vinden om uren in de keuken te staan koken en bakken, 6 gangenmenu's, heerlijke taarten en zelfgemaakte broden te voorschijn kan toveren. Ik ben nu al helemaal happy als mijn aardappels, groente en vlees niet mislukken. Verder heb ik me altijd geschaamd voor mijn overgewicht, inmiddels ben ik 30 kilo afgevallen en schaam ik me nu niet echt meer maar toch blijf ik er onzeker over.
Ik schaam me ook wel eens voor het feit dat ik ook makkelijk een mening heb en die ook zeg.... Verder schaam ik me voor onze lening.....
Ik schaam me dat ik door een vorige relatie van mishandelingen, zo veranderd ben dat ik (icm alcohol) agressief en enorm kwaad kan worden
Ik ook Ik reageer in dat soort topics daarom ook niet... Ik laat de specifieke voorbeelden ook maar achterwege
Ik schaam me voor mijn uiterlijk, voor mijn tics, voor mijn gedachten, mijn slechte gevoel voor humor, mijn huishouden, mijn kleding, mijn bijdrage aan gesprekken en ga zo maar door. Maar het meeste schaam ik mij voor mijn depressie en het feit dat ik nog maar 50% mag werken en dat zelfs die 50% niet goed meer gaat...
Dikke knuf voor iedereen!!! Hier komt mijn lijstje dan: - Voor mij jeugd (vluchtverleden) - Heb weinig vrienden (Rotverleden, vaak verhuisd/verplaatst en vrienden verloren & depressie) - Ik ben verlegen en erg onzeker (kom niet onzeker over wegens mijn trots) - Heb lang over mijn studie gedaan (veel van opleiding gewisseld) - Durf geen auto meer te rijden na een ernstig ongeluk - Mijn depressie Kan vast wel nog een boel dingen bedenken, maar laat ik dat maar niet doen Gelukkig heb ik ook veel om trots op te zijn hoor, maar daar gaat het in dit topic niet over
Hier nog 1 en ben blij dat ik bij de mannen hoor Ik heb ook weinig vriendinnen. Ik studeer met grotendeels mannen En mannen vind ik veel fijner in de omgang dan vrouwen
Jep idem! Ik heb meer vrienden dan vriendinnen en de vriendinnen die ik heb zijn het zelfde als ik Ik drink ook gewoon bier ipv wijn ( ok soms ook een wijntje maar ik hou ook echt van bier )
Ik schaam me ervoor dat ik zo weinig doorzettingsvermogen/discipline heb, op meerdere vlakken. Ik ben al tig jaar (met onderbrekingen) met mn studie bezig en nog lukt het me niet om het af te ronden. En als ik in de praktijk mee kijk voel ik me hartstikke dom, omdat ik alles wat ik ooit geleerd heb gewoon niet meer weet. Mocht ik dus toch mn diploma halen, dan kan ik er niet eens iets mee. Overigens voel ik me in het dagelijks leven ook regelmatig dom. Ik ben totaal niet op de hoogte van wat er speelt in de wereld ed. Ok, ik zou het nieuws kunnen gaan kijken, maar dat schiet er bij in. Maar als ik dan eens in gesprek ben met iemand en ik weet niet waar ze het over hebben dan schaam ik me wel. Verder is het huishouden ook een ramp. Ik zie wel dat er troep ligt, maar ik weet dan gewoon niet hoe ik moet beginnen en dan laat ik het maar weer liggen. Tot het echt een zooitje is en ik wel moet. (woon alleen, dus niemand die er verder mee zit) Ik schaam me ervoor dat ik geen ambitie heb. Ik studeer op HBO-niveau, maar het ziet er niet naar uit dat ik daar iets mee ga/kan doen. En op zich vind ik dat prima. Heb nu een parttime ben op een lager niveau en ik vind het eigenlijk wel best. Nog een punt waar ik me voor schaam is het feit dat ik net een vreetbui heb gehad. Pas 7 kilo afgevallen en dan nu toch weer snaaien, schiet niet op zo. Maar in dit geval wil ik mezelf toch echt wel gelijk weer terug fluiten en mn gezonde eetpatroon oppakken. Schiet me nog wat te binnen waar ik me voor schaam.... Ik heb maar 1 echte vriendin en verder niet. Ik vind het ontzettend moeilijk om contact te leggen met anderen, denk al snel dat ze niet op me zitten te wachten. En als ik dan mensen hoor met vriendengroepen dan schaam ik me dat ik maar 1 vriendin heb, en voel me er ook wel verdrietig onder. Hm, dit is langer geworden dan ik had gepland. Maar op zich wel fijn om het eens van me af te typen.
Ik heb ook een tijd lang maar 1 vriendin gehad.. en weetje.. soms kun je maar beter 1 goede hebben dan 10 kennissen. Een grote vriendinnenclub brengt veel drukte en verplichtingen met zich mee
Ik schaam me voor het feit dat ik soms zo ondankbaar ben/lijk/overkom. Ik ben nogal verwend door een goed salaris en bij m'n ouders wonen, maar sinds ik getrouwd ben en we op onszelf wonen is er nooit geld voor iets leuks of extra's. Daar kan ik erg over inzitten, terwijl ik tegelijkertijd heel veel heb om dankbaar voor te zijn.
Dit. En dat ik heel boos op mijn dochter kan worden als ze in een driftbui zit en schreeuwt en scheld, het is helaas geen peutertje meer die je even in de gang zet. Maar kan me echt wel schuldig voelen als ik terug schreeuw, en haar gevoelens niet altijd begrijp.
Ik kan maar 1 ding bedenken, namelijk dat ik me niet kan voorstellen dat familieleden léúk kunnen zijn en ik enorm walg van familiesuccesverhalen. Zelf op mn 17e uit huis gegooid door mn ouders na jarenlang geestelijke mishandeling, kleineren, geld afpakken enzovoort. En als ik nu iemand hoor van ' lekker gewinkeld met mijn moeder' of erger, met 'mams' of 'mamsie' of 'mijn moeder is mijn beste vriendin!' dan gaan mijn nekharen rechtovereind en denk ik gadverdamme. Terwijl ik zelf juist graag zo'n moeder gehad zou willen hebben. Ik doe er alles om te zorgen dat ik wel zo'n moeder voor mijn kindjes ben. Maar ik red me prima zonder familie hoor heb zat leuke vrienden!
Pffft waar schaam ik me niet voor.... Voor mijn overgewicht vanwege een eetstoornis die ik maar niet onder controle krijg, wel voor in behandeling ben.. Door het overgewicht schaam ik me overal waar ik me maar vertoon ookal doe ik mijn best om er altijd leuk uit te zien.... Voor mijn paniekaanvallen die ik de laatste tijd weer vaak heb. Laat verder maar, ik schaam me eigenlijk voor mijn hele zijn...