X11: Het klinkt heel lief, maar als ik vroeger bij opa op visite ging ging ik gezellig spelen of kletsen en als mijn moeder zei dat ik zacbtjes moest doen dan deed ik dat. Als moeder zei dat ik ergens niet in mocht klimmen dan deed ik dat niet. Een oppas zoeken voor zwemles vind ik onzin. Het is toch normaal dat ze zich leren aanpassen naar de situatie en omgeving!? De voorbeelden die ik geef zijn ook maar voorbeelden. Het is een kijkje in vandaag. Het niet luisteren en baldadig doen gaat soms de hele dag door. Vanmorgen zat ze heel lief te spelen, zijn we heel gezellig samen een broodje gaan eten buiten de deur, en ineens gaat de knop om.. Maar nogmaals... hoe te straffen en niet of...
Ik verbaas me toch echt over de hoeveelheid moeders die dus niet straffen wat doe je dan?? Alles laten gaan voor de goede vrede?? Zijn dat dan de kinderen die mijn kinderen uit het niets slaan terwijl moeder erbij staat te lachen??
Ik heb 2 kinderen die wat betreft de voorbeelden die je noemt voorbeeldig zijn. Juist daarom vind ik het straffen van mijn jongste niet echt wen optie. Hij krijgt precies dezelde, consequente opvoeding, maar blijkbaar speelt er meer waardooe het hem niet lukt om rustig te blijven in bepaalde situaties. Is het dan niet oneerlijk tegenover je kind om te blijven straffen ipv eerst uit te zoeken mwaarom ze zo doet (nee, niet simpel, ik weet er alles van).
Natuurlijk mag mijn zoontje niet slaan, ik haal hem gelijk uit de situatie en bied mijn excuses aan namens mijn kind en heb het erna met hem erover.
Wij stellen consequenties op gedrag. Niet eten=niet snoepen. Met speelgoed gooien=speelgoed weg. Enz enz. Dat vinden ze niet leuk en voelt dus als straf, maar snappen ze tenminste ook als consequentie voor hun gedrag. En om dan maar even advocaat van de duivel te spelen: mijn kinderen luisteren. Jouw jongste niet. Ik zeg: misschien toch eens anders doen? En dat jij vroeger een lief kind was. Ja. Leuk. Maar zij is jou niet. Zal dat nooit worden. En zal zeer ongelukkig worden als jij gaat verwachten dat ze gaat worden zoals jij was.
Ok, ik voel mij even aangesproken, ik doe het hetzelfde als jij en mijn oudste 2 luisteren prima, de jongste nog steeds niet. Niet zaligmakend dus en het gedrag van je kind kun je (helaas) niet altijd gelijk linken aan je opvoeding.
Wat een ontzettend triest antwoord.... heb er gewoon geen woorden voor.... ja wel een paar maar die zal ik hier niet noemen
Ik sta absoluut niet te lachen als mijn kind iemand slaat. Mijn oudste zou het nog niet in haar hoofd halen...mijn jongste daarentegen....ik maak absoluut duidelijk dat ik het ontoelaatbaar gedrag vind en dat ik dat nooit meer wil zien. Dat was voorlopig ook voldoende. Wat ik verder doe...vooral rustig blijven...duidelijk maken wat ik wel en niet wil zien. En een consequentie als dat nodig is...gooien met speelgoed: speelgoed op de kast. Ik ben gastouder en mijn zoontje is met 1 kindje water en vuur. Zodra het mis dreigt te gaan..haal ik 1 van beiden uit de situatie en ga daar iets aan tafel mee doen. Mijn zoontje kan ook nogal vervelend doen wanneer er ouders van kindjes binnen staan. Ipv hem steeds te corrigeren dat hij stil moet zijn...ga ik even met hem iets pakken: puzzel,trein oid. Help hem opstarten en leg uit dat ik even moet praten en zo weer bij hem kom. Vaak probeert hij het nog wel om te roepen of mijn aandacht te vragen dan herhaal ik wat ik zei...praat nog wat en ga dan echt even bij hem zitten zoals ik beloofd heb. Ondertussen praat ik verder.
Hier hetzelfde. Mijn oudsten luisteren al na een gebaar of blik... Maar X11 heeft alle opvoed boeken gelezen en dolgelukkige kinderen dus tja... wie zijn wij
Dat lijkt me ook pittig als gastouder. Zeker als het water en vuur is. Met speelgoed vermaakt mijn smurf zich wel goed zonder te gooien oid. Met andere kinderen ook, dan is ze juist wat verlegen. Ze vond tot een paar weken terug alles leuk om zelf te doen, zelf schoenen aan en zelf jas aan.. zelf naar de wc enz enz.. en ineens gaat ze met haar jas op de grond liggen ..
Klopt hoor, je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar opmerkingen zoals dat zijn killing, denigrerend en gezegd door mensen die er geen verstand van hebben.
Ik heb het type kind (gelukkig hoor) dat zich buitenshuis (of als er visite bij ons is) perfect gedraagt en thuis een klein monstertje is af en toe. Iedereen vindt het dus een ontzettend lief en leuk kind. Ik ook hoor, maar ken ook haar andere kant. Drinken wat omvalt, eigenlijk alles valt inclusief zij zelf, dingen afpakken van haar broertje, janken en gillen als ze haar zin niet krijgt, jas en schoenen vind ik ergens halverwege op de grond, aankleden en naar de wc kan ze niet zelf... 9/10 keer is ze of moe, of er moet eten in... Niet dat ik dan alles accepteer, mevrouw staat ook wel eens op de gang of ik pak iets af, of ik zet haar apart van haar broertje, maar op bepaalde tijden weet ik gewoon dat alles opgelost is met alvast gaan eten (bijv lunchen om half 12) of haar even een half uurtje op de bank voor de tv gunnen. Of lekker naar buiten! Belangrijk is dat de straf of consequentie hoe je het maar wilt noemen, direct verband houdt met het 'vergrijp' en dat het kortdurend is! Geef ze de kans zichzelf te herstellen en probeer zo snel mogelijk weer in het positieve te komen. Als ik mijn dochter aanspreek op iets, op haar mopper of haar 'straf' geef dan probeer ik daarna altijd zo snel mogelijk iets positiefs te zeggen of te doen. Een compliment over hoe ze speelt (samen, leuk, rustig) of wat ze aan het maken is (klei, tekening, duplo) of anders gewoon een knuffel. Uiteindelijk willen alle kinderen het goed doen hoor!
Mijn jongste gedraagt zich ook prima met andere kinderen, maar net zoals die van jou, situaties buitenshuis zoals zwembad (op de kop hangen aan de kledinghangers), broodje eten in ee restaurantje (is wegrennen door de tent heen) zijn haast niet te doen.
tja voor sommige peuters is strijd voeren hun favo hobby rn het maakt hen niet uit waarom. Ik ga er altijd zo min mogelijk in mee en laat merken dat het mij niet uitmaakt of ze bv niet eten oid. En ja het is heel pittig. Het oppaskindje is een schatje...mijn zoon ook, maar ik ben blij dat tie over een paar maanden 4 wordt en de opvang stopt want ik ben bijna rijp voor de ggz.
Dat laatste is zo waar en tegelijk zo moeilijk, ik denk echt dat mijn zoontje zich misschien niet kan helpen, maar het is soms zo zwaar als ouder, alles wat je doet wordt een strijd en ik wil het liefste alles met engelengeduld oppakken omdat hij zo lief kan zijn, maar soms is het zo moeilijk.
Mee eens, ik ga over heel veel dingen de strijd niet eens meer aan, maar soms moet je. Het hangen in de kledingrekken bijvoorbeeld kan natuurlijk niet, het is niet alleen vervelend, maar ook gevaarlijk. Bij mijn zoontje werkt waarschuwen niet, het negeren niet en erover prsten ook niet. Ik ben ook wel op het punt beland dat ik het soms gewoon echt even niet meer weet. Ik snap best dat ts naar straffen wil grijpen, je voelt je soms zo voor lul staan en machteloos. Het is niet mijn keuze, maar ik snap het wel.