Voor mij niet, ik straf mijn ene dochter er veel meer mee als ik haar speelgoed afpak als consequentie dan dat ik haar straf door in de hoek te zetten.
Oke ik straf niet in afzondering...vind dat nl ontzettend zielig en er zijn ook al genoeg onderzoeken geweest die aantonen dat het helemaal niet goed voor een kind is.
Hier hem 3 keer een minuutje in de gang gezet en 2 keer iets buiten handbereik moeten zetten tot nu toe. Ik weet nog niet wat mijn tactiek gaat zijn. tot nu toe volstaat een uuuhhhhhhh en tellen tot 3. Heb nog nooit iets moeten doen toen ik bij de 3 kwam buiten hem 1 keer opgepakt en naar boven gebracht ipv hem zelf naar boven laten gaan. Hij treuzelde extreem op de trap en hij mag absoluut niet spelen/treuzelen op trappen. Sinds toen roept hij neenee als ik ga tellen en doet hij netjes wat ik vraag Maar dat is mijn zoon, dit werkt bij hem! Mocht hij een broer of zus hebben zou ik misschien 2 verschillende aanpakken moeten hebben. het is geen klimmer, maakt niks (opzettelijk) kapot, rustig karakter en als hij echt boos is moet je echt je best doen om je lach in te houden. Hij is soms wel stout hoor, gelukkig maar! Maar gemakkelijk te handelen. Buiten soms een faaaseeeeeee Ik zeg ook op voorhand wat we gaan doen. Over 5 minuutjes gaan we boodschappen doen, in de auto zeg ik hem dat hij mag wandelen met het karretje of mandje en dat hij bij mij moet blijven, of geef ik aan dat hij in de kar gaat zitten. Nog 1 keer en dan ga je slapen, als je melk op is gaan we ons aankleden, over 5 minuutjes gaan we eten,.... dit voorkomt echt heel veel problemen heb ik gemerkt. Gisteren ging hij voetballen. De vorige keer kwam hij om de minuut bij mij en wilde hij dat ik mee ging voetballen. Gisteren onderweg uitgelegd dat ik bij hem ben en bkijf maar niet mee mag voetballen en hij met de trainers gaat voetballen. Is 2 keer heel fier naar mij gekomen en heeft zich goed geamuseerd. Uitleggen werkt heel erg goed. Elk kindje is anders, elk kindje heeft een andere gebruiksaanwijzing. Bij de ene werkt 'straffen' bij de andere juist helemaal niet. geen enkele opvoeding werkt bij alle kindjes
Ik straf mijn dochter wel degelijk, als het nodig is. Ik probeer het eerst op andere manieren: aankondigen wat gaat komen, haar veel zelf laten beslissen, alternatieven aanbieden, uit de situatie halen... Maar soms is dat nu eenmaal niet genoeg. Soms gaan ze te ver, en moet je corrigeren. Ik probeer dat logisch te doen, m.a.w. een consequentie kiezen die voortvloeit uit het niet luisteren. Gooien met speelgoed betekent speelgoed afpakken. Weglopen op straat betekent vast in de buggy. Niet flink eten betekent geen honger en dus ook geen koekje straks. Er zijn in dit soort topics steevast mama's die volhouden dat straffen niet nodig is als je de alternatieve opties 'goed' aanpakt. Misschien is dat zo. Of misschien hebben zij kinderen die van nature volgzamer zijn. Dat kan je niet beoordelen. Maar ik vind sowieso wel dat je alles binnen de context van de leeftijd moet zien. Bij de zwemles klinkt het alsof ze zich verveelt. Logisch ook, je kan van een peuter echt niet verwachten dat ze de hele tijd netjes naast jou blijft zitten. Dus bedenk leuke spelletjes voor haar, of zoek opvang. Wat eten betreft: je kan wel zeggen dat zij moet eten om haar vitamines binnen te krijgen, maar je kan het eet nu eenmaal niet in duwen. Accepteer dat zij daar zeggenschap over heeft. Het is tenslotte ook haar lijf. Peuters hebben nu eenmaal veel minder voedingsstoffen nodig dan baby's, mogelijk is je ijkpunt daarin gewoon fout. Dus ik vind wel dat je kan straffen als het fout loopt. Maar je moet ook accepteren dat een peuter zich niet in alles situaties kán gedragen. Die jezelf een plezier en zoek oplossingen voor die situaties, ipv de strijd aan te gaan.
Ik vind speelgoed afpakken ook geen natuurlijke consequentie eigenlijk, maar daar zijn mensen het ook niet altijd mee eens Ik zou dat ook niet snel doen. Maar goed ik heb een kind van bijna 8 en geen peuter natuurlijk.
Over straffen denken wij anders maar het laatste ben ik het wel helemaal mee eens. Ik vind dat men zich soms te weinig of niet goed inleeft in de belevingswereld van een peuter en dat dat vaak tot onnodige confrontaties.
Dus jij hebt nooit iets afgepakt als consequentie omdat dit niet natuurlijk is? Wat deed jij dan als jouw kind bijvoorbeeld eten op de grond gooide? Het is toch logisch dat je als ouder zijnde consequenties geeft natuurlijk of onnatuurlijk, anders leert een kind geen grenzen kennen, en ik geloof niet dat er kinderen bestaan die geen grenzen overschrijden...
Maar bij eten op de grond gooien is speelgoed afpakken toch helemaal geen natuurlijke consequentie? Moet zeggen dat ik niet meer helemaal weet wat ik dan deed (is al een tijdje geleden), maar ik denk dat ik dan het bord pakte en hem eten gaf ipv dat hij het zelf deed. Ik denk ook niet dat het altijd nodig is om een consequentie te hangen aan een grens overschrijden idd. Ligt een beetje aan de grens natuurlijk. Ik probeer meer te kijken naar de behoefte die zit achter het overschrijden van de grens. Bijvoorbeeld bij rennen ergens waar het niet mag kijken of het ergens wel kan. Ik weet dat mijn kind veel energie heeft en dat moet er uit. Daar kom ik hem dan ook in tegemoet.
Misschien niet voor een kind van 8 inderdaad, die kan nl uit zichzelf ook wel begrijpen dat speelgoed kapot gaat als je ermee gooit en zal dat ook niet zo snel doen. Bij een peuter spelen nogal eens andere zaken die het soms winnen van het nuchtere verstand voor een peuter is het wel een natuurlijke consequentie. Daarom voor een peuter andere consequenties als voor een kind van 8. Het moet passend zijn bij de situatie en bij het kind.
Dat is een andere situatie, ik pak ook geen speelgoed af als ze met eten op de grond gooien, dan pak ik het eten af. Deze situatie pak ik omdat deze te vergelijken is met die van het speelgoed maar aangezien jij maar één kindje hebt kan ik me voorstellen dat er niet zo vaak problemen zijn met speelgoed. Hier is dat wel het geval en als er wordt geruzied om speelgoed dan pak ik het gewoon af.
Dit laatste sowieso! Bij een peuter zou ik denk ik eerder proberen om hem te dirigeren naar ander speelgoed of een andere manier van spelen dan direct echt heel duidelijk afpakken.
Ik vind het altijd bijzonder te zien dat veel ouders tot het uiterste gaan om te voldoen in de behoeftes van hun kind. Ik probeer ook te kijken, te luisteren en in te spelen op mijn kinderen maar wel tot een bepaalde hoogte. Het leven kan niet altijd zo gaan zoals een kind dat wil, dat moeten ze leren, net zo goed als dat het leven niet zo gaat als dat ik dat wil en ik dat ook heb moeten ondervinden.
Met het eten op de grond gooien zuchtte ik en raapte ik het op + blijven uitleggen dat het niet mag. met mn uitleg over zwaartekracht keek hij me raar aan. Maar toen was hij 9 maanden tot 15 maanden. Daarna was het interessante ervan af. Dat is ook niet stout zijn, dat is onderzoeken en leren.
Wie zegt dat ik tot het uiterste ga? Ik ga met mijn kind om zoals ik met ieder ander zou omgaan, hij is net zo goed een persoon in mijn gezin als ik of mijn partner. Ook met hem wordt rekening gehouden als dat kan en uiteraard kan dat niet altijd. Maar het is een stuk makkelijker te accepteren dat iets niet altijd kan gaan zoals je wilt als je weet dat jouw ideeen en wensen er toe doen een meegenomen worden.
maar ik ga niet tot het uiterste om constant met mijn kind mee te bewegen met mijn kind. Ik stel duidelijk de grenzen en laat mijn kinderen daarin zelf hun keuzes maken. Maar ik voel er absoluut niks voor om mijn kind op een stoel of gang af te zonderen en totaal respectloos tov hun gevoel te zijn. Ik vind hun gevoel en mening heel belangrijk maar ze moeten weten waar de grenzen liggen. Binnen die grenzen mogen zij zich vrij ontwikkelen en aftasten. Met gooien met speelgoed leg ik dat weg:"omdat het anders stuk gaat, of iets anders stuk gaat" Met gooien met eten zet ik dat weg: "want dan zul je geen honger hebben".
Hou oud is ze precies en hoe vol zijn haar dagen? Ga je bijvoorbeeld elke dag met haar naar buiten, het park, de kinderboerderij e.d. om haar energie af te reageren? Ik vraag het maar, hoor.
Ik heb het een tijd geleden al in een ander topic gezegd, maar daar werd ik meteen afgebrand dat tegenwoordig kinderen zo snel labeltjes krijgen. Ik zeg het tóch nog een keer en ik hoop dat je het goed opvat: juist omdat dit je derde kind is en je al veel ervaring hebt met een volgens mij sensitieve en op de ontwikkeling van je kinderen afgestemde opvoeding en deze bij je derde geen effect lijkt te hebben, zou ik het bij hem inderdaad in een andere hoek zoeken.
Ik zeg ook niet dat jij tot het uiterste gaat, het is alleen niet mijn manier van opvoeden. Het klopt inderdaad dat jij zegt dat er met een kind net zo goed rekening gehouden moet worden maar andersom geldt dat ook zo. Als ik een rotdag heb dan heb ik ook minder geduld om alles tot in de puntjes uit te leggen, soms moet nee ook gewoon nee kunnen zijn en uiteindelijk streef ik ernaar dat we als gezin zijnde allemaal in elkaars behoefte kunnen voldoen. Bijvoorbeeld: als ik netjes vraag of ze hun troep op willen ruimen en ze doen dit niet, dan volgt er een consequentie en dan neem ik echt hun wensen niet mee. Opruimen is opruimen, ik heb niet de behoefte om dit voor hen te blijven doen terwijl ze het zelf kunnen en ik blijf daar ook niet lang over discussiëren want naar mijn idee valt er over zoiets niet te discussiëren. Kinderen zijn kinderen en geen volwassenen, ik ben hun moeder en niet hun vriendin.
Dat weet ik, ik kom met jou best veel overheen heb ik al vaker gelezen. Behalve dat ik afentoe wel "een hoek" in de kamer gebruik omdat ik merk dat dit wel effect heeft.
Daar ben ik meeneems! Ik zie vaak kindjes haar leeftijd en wat ze uithalen/doen/stout heeft ze al ru jaar+ gedaan. Gedaan weet wat het is niet meer interessant.