Hoi allemaal, Ik heb lang getwijfeld om mijn situatie op het forum voor te leggen maar ik wil dit toch graag doen. Ik hoop op tips, ervaringsverhalen enz. De situatie in het kort (ik laat details weg i.v.m. angst voor herkenning): Mijn (ex)vriend en ik waren 6 maanden bij elkaar toen we erachter kwamen dat ik zwanger ben. Dit is gewoon door de anticonceptie heen gegaan dus er is geen sprake van onvoorzichtigheid geweest. Nu waren er al wat moeilijkheden in de relatie, mijn ex heeft Asperger (autisme) en dit liep allemaal niet zo lekker. We hadden een LAT-relatie want we wonen ver van elkaar vandaan. Ongeveer 3 uur rijden met de auto. (Zouden gaan samenwonen, dat was bijna rond.) Sinds dat ik zwanger ben heeft hij me nogal in de steek gelaten en zag ik hem bijna niet (en nu helemaal nooit meer). Het is eigenlijk alleen maar erger geworden, hij scheldt me uit en het wordt nog nét niet fysiek. Dus ik heb de moeilijke beslissing genomen om de relatie te verbreken aangezien ik een stabiel gezin wil. Hij heeft zich nog helemaal niet laten zien en ik heb alles alleen geregeld en ook financieel heeft hij niets bijgedragen. Hij is ook een beetje verbitterd dat ik de relatie heb verbroken heb ik het idee, maar dit was écht nodig. Ik ben ontzettend verdrietig want dit had ik zo echt niet voorspelt. Autisme is een lastige stoornis en ik probeer daar ook echt begrip voor te hebben; dat het allemaal veel voor hem is e.d.. Maar ik heb ook gevoelens en ben eigenlijk alleen maar verdrietig door hem. En dat vind ik dubbel zuur omdat ik van de zwangerschap wil genieten. Nu is het contact even helemaal weg, dit is zijn keuze geweest, hij heeft rust nodig. (Waarvan weet ik niet want hij doet niets, helpt nooit, is er nooit en doet alleen maar leuke dingen.) Ik heb heel vaak aangedrongen om te praten over zaken die met de baby te maken hebben, naamkeuze, bij de bevalling aanwezig zijn enz. Maar dit wijst hij tot nu toe nog af. Hij zegt wel een vader te willen zijn, maar tot nu toe is dit nog niet gebleken, maar ik hoop op verbetering!!! Ik merk dat dit toch een lang verhaal wordt, sorry! Nu is mijn vraag dus, hebben jullie ervaring met een omgangsregeling voor een pasgeboren baby waarvan de ouders 3 uur reizen uit elkaar wonen. Wat is schappelijk? Want ik wil zéker een vader voor mijn kindje! Ervan uitgaande dat hij dit na de bevalling ook nog wil! Ik vind dit zeer moeilijk te bepalen. Ik hoop op reacties! PS. Ik ga/wil graag borstvoeding geven!
Jeetje, dat is ook wat zeg. Mag ik vragen hoe lang je nu zwanger bent? En heeft hij het kindje al erkend?
I.v.m. de borstvoeding alleen al is het knap onmogelijk om je kindje met hem mee te laten gaan naar huis denk ik? ... of was dat de bedoeling ook niet? (dat haal ik niet helemaal uit je verhaal.)
Ik ben nu bijna 25 weken zwanger en hij heeft het kindje nog niet erkend. Ik zou wel graag willen dat hij het kindje erkent (hij wil dit zelf ook zegt hij), dit is toch ook nodig om alimentatie te krijgen of heb ik dit verkeerd? Ook wil hij dat het kindje zijn achternaam gaat dragen maar daar ben ik het niet mee eens. (Iets waar hij woest over is..)
Ik heb liever niet dat het kindje naar zijn woonplaats gaat omdat het om een pasgeboren baby gaat. Ik ben bezig om me een beetje te oriënteren wat voor omgangsregeling schappelijk is voor een baby. Mijn moederhart zegt natuurlijk: 24/7 bij me houden!!! Maar ik snap dat het kindje een vader heeft. Dus dat zal ik ook zeker niet tegenwerken. Alleen weet ik dus niet zo goed hoeveel uur, hoeveel dagen met de vader enz.
Een lastig verhaal, maar ik ben van mening dat je de juiste beslissing genomen hebt. Ik denk wel dat je rekening hebt gehouden met zijn gedrag ten gevolge van het autisme, maar als het te veel voor je word en niet meer gelukkig bent dan moet je beslissen wat je wel gelukkig maakt. Je was nog maar 6 maanden samen met hem, wat erg pril is, en je hebt ondervonden dat je niet gelukkig kon worden met hem. Je beslissing om de relatie te verbreken was goed, want je moet eerlijk zijn tegenover jezelf en tegenover hem. Ik ben zelf 32 weken zwanger en zou zelf niet goed weten wat een goede omgangsregeling zou zijn als je zo ver van elkaar woont. Ik denk dat de eerste maanden vooral hij naar jou zal moeten toekomen, want 3 uur in de auto met zo,n klein kindje lijkt me lang en niet praktisch. Ik heb nog geen ervaring als mama en kan je eigenlijk niet zoveel tips geven. Maar als je een vader voor je kindje wil zal het initiatief van zijn kant moeten komen. Hij moet dit willen, en moet het er dan voor over hebben om bijvoorbeeld wekelijks over en weer te rijden. Als hij echt in het leven van jou kindje wil zijn, dan zal hij dit wel doen. Misschien is er ook de optie dat hij dichter bij jou komt wonen. Het kindje zit al in je buik, dus ik vind niet dat hij hoeft te wachten tot de bevalling om zijn bijdrage te leveren. Misschien beseft hij het allemaal nog niet goed tot het kindje er effectief zal zijn, maar probeer het hem toch maar duidelijk te maken want je zal alle financiele hulp kunnen gebruiken. Hopelijk krijg je iets geregeld meid, ik kan je helaas geen tips geven, enkel maar gedachten.
Ja.. ik heb ook écht geprobeerd om alles goed te houden maar zonder kind is het al bijna niet te doen (slechte communicatie, eenzaam enz) en ik wil ook graag een blije moeder voor mijn kindje zijn. En mijn droom komt echt uit alleen dit is de schaduwkant.. En inderdaad, ik denk dat het in het begin vooral van zijn kant moet komen. Hij is ook degene met een rijbewijs (ikzelf ben al 4 keer gezakt hihi), dus vervoer is gewoon lastig. Ik heb veel op Google gelezen en dan zie ik omgangregelingen met pasgeboren baby's: 3 uurtjes per week enz. Maar voor iemand die 3 uur rijden van het kindje afwoont is dat een ander verhaal. Maar ik zit ook niet te wachten om mijn ex steeds om me heen te hebben, logeren o.i.d.
Dat begrijp ik, maar ik denk dat er niet veel anders op zit dan dat het bij jou thuis zal moeten plaatsvinden.
Dat snap ik! Maar ik bedoelde meer, ik hoef hem geen hele dagen over de vloer te hebben.. Dus hij moet het er voor over hebben om zijn kindje te zien en daarvoor te willen rijden. Wat kan hij eisen? Hoeveel uur, kindje meenemen e.d. Heeft hij ergens recht op en zo ja, hoe lang, hoe vaak? (ervan uitgaande dat hij het kindje erkent)
Ah, nu snap ik wat je vraag precies is. Maar daarbij kan ik je niet helpen, geen idee! Ik hoop dat andere dames daar meer verstand van hebben.
Uit een andere post las ik dat je, je kindje een vader gunt, dus ik denk dat het dan wel belangrijk is dat ze een band opbouwen. Ik denk dat een betere uitgangspositie dan ook is, wat is er nodig om een vader-kind relatie op te bouwen in plaats van waar hij recht op heeft. Ik kan alleen uit mijn eigen ervaring putten, maar ik heb het idee dat zeker het eerste jaar de hoofdverzorger (jij dus) het belangrijkst is. Daarna kan je, denk ik, langzaamaan beginnen met het laten opbouwen van een onderlinge relatie.
Ja, zo had ik het zelf ook een beetje in mijn hoofd! Maar ik ben natuurlijk niet alleen hierin, mijn ex heeft als biologische vader omgangsrecht, dus dat vind ik lastig. Ik ben zelf onveilig gehecht als kind en dat heeft mij veel problemen gegeven. Ook in mijn werk als maatschappelijk werker heb ik hier natuurlijk een idee over. Dat (sowieso in het begin) een moeder érg belangrijk is, mijn moeder was dit namelijk ook voor mij, en nog steeds. En dat heeft mij veel geholpen. Dus ik wil graag dat mijn kindje dit ook met mij gaat ervaren en niet wordt ''weggeplukt'' om 3 uur te gaan reizen. Dus ik weet ook eigenlijk niet zo goed wat voor vraag ik nou heb, maar misschien hebben andere dames hier ervaring mee, met een vader die verder weg woont.. En stel ik bedenk een systeem in de omgang en mijn ex is het daar niet mee eens, wat dan? Kan hij dit aanvechten of?
Jeetje wat een heftig verhaal.Maar ik denk dat je de juiste keus hebt gemaakt door de relatie te verbreken zoals ik het nu hoor. Wat betreft het recht op een vader en wat je wil voor je kind zal je denk ik moeten proberen om zijn/haar belang voorop te houden. En dat is soms knap lastig. Ik sta er ook alleen voor sinds mijn zwangerschap en ZL is net 1 jaar geworden. Zijn vader ziet hij elke week maar die woont maar op 30 min afstand. Zoontje is helaas tot op heden niet erkent maar dat heeft geen gevolgen voor de alimentatie. Het wordt pas problematisch als de vader overlijd, is er niks geregeld heeft je kind geen recht op een volledige erfenis dan wel een half wezen pensioen, en alimentatie kan niet betaald worden als je niet meer leeft. Gezag zou ik in jullie situatie zelf houden maar erkenning is wel degelijk belangrijk. Daarnaast, hoe vreselijk is het voor een kind om niet erkent te zijn. Daar maak ik me voor de toekomst best wel druk om. Maar die ochtend per week dat ZL zijn vader ziet is wel heel waardevol. Ons zoontje is super blij als zn vader hier is, altijd vrolijk en knuffelen. Hij geeft hem ook aldoor kusjes zo schattig. Alleen beetje jammer dat ik die zelden krijg van mn kleine boef Hier een jaar BV nu dus dat gaat prima, maar een baby van een paar maanden ga je echt nog niet meegeven aan de vader die drie uur reizen verderop woont. Ik zou bijna zeggen is het voor een van jullie een optie om te verhuizen?
Even als waarschuwing: ook als jij dat niet wil, dan kan hij omgang afdwingen door bijv een dna-test te eisen. Ik zou dus -in het belang van het kind- investeren in een goede regeling waar jullie allebei achterstaan en ik zou me laten begeleiden door een mediator met ervaring met een vd partners met autisme.
Wat is de reden dat hij niet wil erkennen????? Met zijn autisme is dit al heel wat voor hem, en nu al teveel voor hem. Als hij uit zijn omgeving wordt gehaald word hij niet gelukkiger vrees ik. Ik heb het namelijk wel eens voorgesteld, dat hij hier komt. Maar ik weet bijna zeker dat dit niet gaat gebeuren.
Ik wil zeker omgang!!! En als het goed is wil hij ook erkennen. Maar ik neem aan en hoop toch echt dat er niet 1 rechter is (mocht er een rechter aan te pas komen) die een pasgeboren baby, een 1-jarige, 2-jarige meegeeft voor een weekend naar de vader die 3 uur reizen van ons woont. Én met een moeder die borstvoeding geeft.
Volgens mij zegt ze ook nergens dat zij geen omgang wil. Ze geeft aan dat ze graag wil dat de vader een rol gaat spelen. Alleen wil ze weten waar ze aan toe is. Hoeveel tijd is normaal, hoe wordt er mee omgegaan etc. Bij een pasgeboren baby wordt over het algemeen afgesproken dat het kindje meerdere keren per week voor kortere tijd de andere ouder ziet. (kortere tijd = aantal uren) Pas op latere leeftijd gaat het echt om langere tijd, hele dagen en pas daarna gaat het ook om overnachten.
Als je bv wil gaan geven vind ik dat het kindje sowieso tijdens je verlof max de tijd tussen de borstvoedingen weg kan blijven; heel kort dus. Dan zouden jullie dus bij elkaar in de buurt moeten blijven en dat hij hooguit een stukje gaat wandelen met de kleine. Een vader is heel belangrijk....maar je kindje moet ook goed kunnen hechten, dus continu wisselen tussen verzorgers is ook niet goed. Ik zou zeker een mediator zoeken om informatie aan te vragen, enz. Veel succes meis!