De eerste tijd (zeker de borstvoedingsperiode) zal er geen rechter zijn die jou dwingt om je baby mee te moeten geven aan je ex. Hij zal bij jou moeten komen om tijd met z'n kindje door te brengen. Zoals al eerder is gesuggereerd; neem een professional in de arm, maak afspraken met je ex en laat alles vastleggen. Sterkte! En ik vind je erg dapper! Dat je omwille van je kindje juist de beslissing hebt genomen de relatie te verbreken.
De reden is dat hij getrouw is. Helaas voor mij kwam ik daar pas een paar weken voor mn bevalling achter. Door zn werk kon hij vrij gemakkelijk een dubbelleven hebben. Ik heb nog wel hoop dat hij ons zoontje gaat erkennen... maar de weg er naartoe is tergend langzaam. Nee dat snap ik en voor jou om uit je omgeving weg te gaan nu is ook niet prettig gok ik zo. Bedoel op hem kan je niet echt bouwen. Overigens zal een rechter vaak geen co-ouderschap geven of jou dwingen het kind mee te geven tot hij of zij 2 jaar is. Het beste is dus de relatie zo te houden dat hij wel bij jou komt. Dat is gewoon het meest ideale. Natuurlijk wil jij ook verder met je leven maar misschien kan hij voor zolang de baby nog jong is om het weekend een weekendje bij jou logeren. of iets in die trant. Wees een beetje creatief in de opvulling. Ik kies er nu heel bewust voor om geen ruzie te maken met mijn ex terwijl ik 100 redenen heb om vreselijk kwaad te zijn. Ik wil dat mijn zoontje het gevoel heeft dat hij geliefd en gewenst is en dat hij zijn vader op een leuk ongedwongen manier kan leren kennen. Ooit zal hij wel te horen krijgen hoe het allemaal werkelijk is gegaan en dan is het aan hem wat hij daar mee doet. Iedereen maakt wel eens een domme beslissing en soms zijn de consequenties niet heel gemakkelijk. Maar het is wat je vervolgens doet om dat goed te maken.
Het fijnste is het als jij en je ex-partner samen in overleg een omgangsregeling kunnen vaststellen en deze ook op papier zetten. Zeker in het begin zou ik afspreken om een paar keer een uurtje of langer bij jou te zijn, om te zien hoe het is om een baby te verzorgen. Hij kan dan een keer een luier verschonen, hem een keer in bad doen en andere verzorgende taken uitvoeren. Ook kan hij bijvoorbeeld een stukje met de baby gaan wandelen zonder dat jij er bij bent. Als je baby zes tot acht weken oud is, of later als je borstvoeding dan pas goed zou lopen, kun je beginnen met het wennen aan de fles. Je kunt dan melk gaan afkolven. De moedermelk kan dan door je ex-partner per fles aan jullie baby worden gegeven, waardoor hij langere tijd dan tussen een voeding door met hem alleen kan zijn. Als de baby ouder is, zal uiteindelijk ook gesproken moeten worden over het blijven overnachten bij je ex-partner. Voor nu zou ik me alleen richten op de omgang tijdens de eerste paar maanden, opgebouwd tot een aantal uren per dag. Afhankelijk van hoe dat allemaal loopt kunnen jullie daarna een plan opstellen om de omgangsregeling uit te breiden.
Ik zou het wel een goede regeling vinden, ik denk zelf dat mijn ex dit niet leuk gaat vinden omdat hij 3 uur moet reizen voor een uurtje of 2 met z'n kindje. Maar goed, hij moet zich een beetje ''opofferen'' wil hij de baby zien. Een weekend logeren zie ik niet echt zitten, ik wil me niet opgelaten voelen in mijn eigen huis..
Ik snap dat je omgang wilt, alleen wat wil hij? Ik zou wachten tot hij ergens mee komt. Jij wilt erkenning en hij niet, wel zijn naam? Laat hem maar eens ergens mee komen (autisme of niet). Jij bedenkt nu allerlei scenario's, terwijl je daar nog niet bent.
Een kennisje van mij heeft zoiets meegemaakt, maar het eerste half jaar dan is er nog niet echt een omgangsregeling (en zij woonden zelfs in dezelfde stad). Ze gaf ook borstvoeding, op verzoek. Hij mocht het kindje wel zoveel uur per week zien, of meer als zij dat ook goed vond. Ze hoefde het kindje niet mee te geven. Daarna werd de omgangsregeling opgebouwd (een ochtend bij papa thuis, daarna een dag) en volgens mij sliep het kindje rond 8 maanden voor het eerst bij de vader 1 nachtje. Ik zou er dan zelf veel in investeren als je kindje daar uiteindelijk dus ook moet gaan slapen, want dan kun je maar beter zorgen dat papa ook vertrouwd voelt en dat er een band is. Voor jezelf ook een fijner gevoel als je het kindje dan echt mee moet geven.
Toevallig heb ik een vriend die hetzelfde heeft meegemaakt. Daarbij bleef het kindje het eerste half jaar bij moeder en kwam hij op bezoek maar bleef zeker geen hele dagen bij haar en ook niet overnachten. Na een half jaar hebben ze een omgangsregeling afgesproken met eerst veel tijd bij mama en dat is steeds verder uitgebreid naar 50/50. Succes!
Als hy je kindje erkent kan je je daar over zorgen maken hoe en wat de afstand is idd moeilijk. Maar als het kindje niet erkend is kan je zelf kijken hoe je het indeeld. Ik had relatie van 2 jaar na 2 jaar vlak voor het uitging zwanger geworden.kindje niet erkend wilde ik ook niet. Ik bepaal wanneer hy het kind gaat zien hoe en wat. Hy wilde het ook niet in begin schold mij ook uit enzo dus ik bepaal nu
Ik lees dat hij de omschakeling nog niet heeft gemaakt. Dat is niet gek met zijn autisme. Het is dan moeilijk om je in te leven in anderen, maar ook in te leven in een situatie die nog niet zo is. Zodra je kleine er is dan kan dat nog omslaan. Als ik jou was zou ik me toch proberen in te stellen op hem over de vloer hebben. Elke week 2 keer 3 uur achtereen in een maxi cosi lijkt me ook niet zo goed voor een kleine. Daarbij kan je gelijk goed in de gaten houden wat voor effect zijn handicap heeft in de omgang met jullie kleine. Niet alle autisten maar wel veel hebben er moeite mee als dingen niet zo gaan als ze willen of voorgesteld hebben. En als iets onberekenbaar is dan zijn het wel kleintjes. Als hij over de vloer is en hij een beetje weet wat hij moet doen heb jij je handen vrij om de dingen te doen waar het lastiger mee is om aan toe te komen als alleenstaande moeder. Wacht af, kijk hoe het gaat. Bezoek voor bezoek en maak daarna rustig plannen. Je kan nu nog niet genoeg voorspellen hoe het zal gaan. Daar is hij nu te lastig voor in te schatten.
Hey .. Wat een verhaal! Ik vind het knap van je dat je afstand neemt. Waarom zou je willen dst hij het kindje erkent? Ik zit ook in een soortgelijke situatie en iedereen in mijn omgeving zegt dat het leven ingewikkelder is als hij het kindje erkent. Je zal alrijd afhankelijk van hem zijn.. Ookals je bivoorbeeld wen weekje naar frankrijk wilt..
Ik heb een broer met Asperger en ik herken veel dingen in zijn gedrag. Het niet begrijpen van jou gevoelens, het rust nodig hebben en het nadenken. Dat hij vader word is voor hem al iets groots om te moeten verwerken. De verbroken relatie erbij maakt het heel ernstig voor iemand met Asperger. Nu heeft hij twee dingen om te verwerken. Het is heel begrijpelijk dat hij nog geen contact heeft gezocht met je. Mensen met Asperger begrijpen lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen vaak niet, en ze kunnen zich gemakkelijk afsluiten van de buitenwereld. Vaak is er ook een gebrek aan inlevingsvermogen. Wat ik je als tip wil meegeven is dat het goed is om je heel goed te gaan verdiepen in Asperger (tenzij je dat natuurlijk al gedaan hebt), zodat je zijn gedragingen goed leert te begrijpen en beter tot oplossingen kunt komen, voor nu maar ook voor de toekomst als de baby er is.
Ik zou me zo onafhankelijk mogelijk opstellen en uitgaan van een leven zonder vader voor je kindje, hoe ik het allemaal lees is hij hier helemaal niet toe in staat. Mocht hij contact willen zou ik dat vanuit hem laten komen en in goed overleg laten plaats vinden, niks met erkennis of wat dan ook. Alimentatie zou ik zeker uitzoeken of je dat echt nodig hebt en wilt, kan je alleen maar afhankelijk maken.
Mensen met asperger, relaties en kinderen. Geen eenvoudige combinatie. Ik zou je inderdaad goed laten informeren door een mediator over de voordelen en nadelen van erkennen/niet erkennen. Als hij niet erkent heeft hij in principe geen recht op omgang. Bij mensen met asperger is het belangrijk dat je heel duidelijk bent, grenzen heel duidelijk aangeeft en vrij zakelijk blijft. Omgaan met emoties en verplaatsen in anderen is nou juist iets wat ze niet kunnen. Dat kunnen ze dus ook niet bij hun kinderen. Daarom gaat het vaak mis. Verdiep je ook in de aandoening zodat jij beter snapt hoe zijn hoofd werkt/denkt. Dat is belangrijk om verder te komen met hem als vader. Tegelijkertijd is het voor een kind belangrijk dat hij weet waar hij vandaan komt. Maar dat zijn eigenlijk zaken voor later. Allerbelangrijkst is dat je kindje een rustige stabiele omgeving kent om vooral het eerste jaar in door te brengen. Dat is essentieel voor een goede ontwikkeling. Dus intensieve bezoekregelingen zijn niet geschikt voor jonge kinderen. Dat komt echt pas later