Denk je dat ze van een ongezonde relatie niet de dupe word? Wil jij dat jouw dochter jullie relatie als voorbeeld gaat zien, als normaal?
Reagerend op je openingspost: Mi heb je helmaal gelijk en sta je compleet in je recht, maar... Als je al een tijd niets van je sm hebt gehoord en je weet waar de schoen wringt, dan bel je op en zegt: 'tjonge, al een tijd niets gehoord. Alles goed?' Als ze dan zegt wat er is, dan praat je er over. Dat je het zo niet bedoeld hebt etc. Je hoeft hierbij niets van je standpunt of wat ook in te leveren. Zeg gewoon dat ze welkom is, maar wel onder jouw voorwaarden (dat zeg je natuurlijk anders). Het is familie en afgezien daarvan: bij een ruzie is het niet altijd relevant wie er gelijk heeft. Ook dat heet volwassen gedrag. Mijn moeder zei altijd: 'wees jij dan de wijste' als ik ruzie had met m'n zusje. Kun jij ook doen! Sterkte! Lijkt me lastige situatie
Nou inderdaad. Liever geen vader in beeld dan een vader die je leert dat vrouwen blijkbaar in de keuken horen en nog meer van die degenererende dingen.
Ik word hier ook erg verdrietig van. Voor mijn gevoel zit je gewoon gevangen, en dat is verschrikkelijk! Je kan geen kant op en je moet leven volgens de regels die een ander bepaald. Daarentegen heeft je vriend het goed voor elkaar. Af en toe ff flink blaten en alles gaat zoals meneer wil. Prik toch door die woorden heen! Zoek zijn zwakke plekken en kom in actie. Pas dan kan je weer enigszins op gelijke voet komen (en vervolgens elkaars zwaktes respecteren natuurlijk). Dat klinkt heel hard en naar, maar hij MOET doorkrijgen dat hij niet de enige is die dat kan. Hij is nu een alleenheerser in jullie THUIS. Veel sterkte...
Ik vind het overigens schokkend hoe makkelijk dames hier op het forum anderen aanraden om (nav een topic) maar van hun man af te gaan. Ik vind dat, zeker gezien het hier allemaal eenzijdig vertelde verhalen zijn, echt compleet misplaatst. Dat je een gezinssituatie niet gezond vindt klinken, dat kan ik snappen. Maar kom dan met een constructief advies.
Uurtarief onder de neus schuiven heb ik ook al geprobeerd hoor. Haalt niks uit. Hij vind het maar normaal dat ik dit allemaal gratis doe, ik werk immers niet. Ik besef ook wel dat dit geen gezonde situatie is. Door er al zo lang in te zitten is mijn kijk op wat goed/fout is of normaal is ook vertroebelt. Maar aan de andere kant wil ik ook niet dat mijn dochter zonder papa opgroeit. Ik heb immers de keuze gemaakt om naar Frankrijk te verhuizen. Moest ik terug naar België gaan met mijn dochter dan zou ze hem nog nauwelijks zien. Zij mag hier ook de dupe niet van worden. Oké. Wat wil je wel?
Dit dikgedrukte deel hoorden mijn zusjes en ik al-tijd van onze ouders als we problemen met onze oudste zus hadden. En dat heeft ons echt beschadigd. Want ik feite werd ons gezegd: wat jij wil doet er niet toe en je zus is lastiger, dus moet jij maar toegeven. Ik vind dat ts al genoeg geslikt heeft. Zie ook haar andere topics. En ja er zal vast een waarheid ergens in het midden liggen. Hoe dan ook, waar de dochter van ts in opgroeit, die ruzies, die non-communicatie, die constante dreiging en op je tenen lopen, poeh, dat vind ik heftig hoor
Een liefdevolle relatie met wederzijds respect. En een warm gezin voor onze dochter. Misschien zal dat er wel nooit komen, maar voorlopig denk ik nog 'de aanhouder wint'... Want wij komen al van héél ver. Ik geef hier nu enkele voorbeelden van onze slechte kanten van onze relatie. Maar er zijn ook goeie.
Heb je al een hulp gezocht bij een psycholoog oid? Ik heb het idee dat je wellicht een negatief zelfbeeld van jezelf hebt, en daarom dingen van je man pikt die echt niet normaal zijn. In een relatie is het meeste toch van jullie samen? Of iemand nu wel of niet werkt. Als ik geen werk zou hebben, zou ik echt niet "bij mijn man inwonen". Ook al woonde hij er eerder dan ik. Kom op! En ik vind het heel goed van je dat je wat tegen je schoonmoeder hebt gezegd! Heel assertief. Dit zijn jouw grenzen.
Zo bedoel ik het niet Vlinder en zo heeft mijn moeder dat ook nooit bedoeld. Soms is er echter meer dan 'gelijk hebben'. Zelfs als je besluit niet verder te willen in de relatie (partner of sm), dan nog kun je dat doen op een nette manier. Dicht bij jezelf blijven maar wel in open communicatie. Want door zelf ook te blijven zwijgen blijft TS ook deels schuldig aan het conflict. Ze doet het niet 'actief', maar houdt het door haar zwijgen wel in stand.
Dat liefdevolle gezin zal je niet krijgen in je huidige relatie, dit kan je wel alleen met je dochter vormen! Je dochter leert wel heel rare omgangsnormen nu ze opgroeit in jouw gezin zoals het nu is. Sorry meid maar door te blijven ga jij je dochter beschadigen. En dat is dan niet alleen aan je partner te wijten, want jij hoort sowieso je dochter te beschermen. En als jij kiest om te blijven kies je dus ook voor de risico's die je dochter loopt op beschadiging. Overigens vind ik dat als je blijft nadat je 1x geslagen ben nog wel enigszins begrijpelijk (niet icm jullie geschiedenis) maar als je blijft na een tweede klap is het in mijn ogen dat je zelf risico's opzoekt. (Als je het hok van een valse pitbull inloopt word je ook voor gek verklaard, in mijn beleving is dat hok met valse pitbull hetzelfde als bij een man blijven die je slaat)
Ik neem aan dat je schoonmoeder de sleutel of zo heeft van je huis? Als de deur op slot zit is het aanbellen, of opbellen. Niet zomaar binnen komen, sleutel is alleen voor noodgevallen. Als ze geen sleutel heeft, op slot doen die deuren als je geen zin hebt in onverwacht bezoek. Simpele afspraak die voor iedereen duidelijk is. Maar 2- 3 x daags binnen komen lopen is ook veel te veel, je partner mag wel eens voor je op gaan komen zeg! Dat is toch zijn taak, zijn moeder in toom houden.
Ik vind dat je wel heel makkelijk je verantwoordelijkheid buiten jezelf legt. Alsof je geen andere keuzes hebt... Het feit dat je het pikt dat hij op deze manier met je omgaat, zegt ook iets over jou. Ik vind het heel naar dat hij jou zo ziet en je zo behandeld, maar kom voor jezelf op! Jullie hebben een dochter die dit voorbeeld mee krijgt.
Mooi streven. Knap dat jullie al zo ver zijn gekomen. En geloof je ook zelf in die liefdevolle relatie met wederzijds respect? Je schrijft namelijk: misschien zal dat er wel nooit komen. Elke relatie heeft slechte kanten. Dat is niet om voor te schamen. Het is wel belangrijk dat je SAMEN de oplossing kunt en wil vinden. Dus in hoeverre geloof jij hierin en hebben jullie bedacht hoe je hier samen uit gaat komen?
Maar het is toch erg dat dat een streven is! wederzijds respect is toch van zelf sprekend! Ik snap echt met geen enkele haar op mijn hoofd waarom je dit je dochter en jezelf aan doet. Jij bent net zo schuldig in dit verhaal omdat je het laat gebeuren.
Om alleen in te gaan op je openingspost: Je bent niet te ver gegaan hoor en wat je zei lijkt me prima. Dat je man zich zo opstelt vind ik een beetje retarded, maar mijn man is net zo (bang voor confrontaties wat dat betreft) en zal ook nooit tegen zijn oudste zus of moeder iets zeggen over iets wat redelijk storend is/kan zijn. Denk dat het een beetje een generatieding is, als ik tegen mijn moeder iets zeg dan is ze ook 9 van de 10 x gepikeerd en geeft ze dat soort reacties "je ziet me wel helemaal niet meer" of iets in die trant. Ik rol wat met mijn ogen en denk: whatever! Maar dat heb ik ook moeten leren hoor hehe. Maar het irriteert me soms ook nog wel. Denk bij jezelf: laat maar... kom er eventueel nog op terug van dat je het ech tniet zo bedoelde maar dat je het prettig vind dat ze gewoon even laat weten als ze er aan komt. Ik vind het ook niet plezierig als ik continu onverwachts mensen op de stoep heb. Niet omdat ik het niet gezellig vind, maar 9 van de 10 x ben ik echt wel druk met andere dingen Je man is in deze maar een eitje, sorry
gek genoeg denk ik dat er nog een kern van waarheid in zit ook. mijn moeder is ook zo. schoonma heb ik het ook al eens horen roepen. schreeuw om aandacht, maar eigenlijk te sneu voor woorden.
Dit... en je bent toch ook helemaal niet gelukkig zo? In een relatie ben je met elkaar, niet tegen elkaar. Jij bent alleen maar aan het vechten tegen een man die zichzelf geweldig vindt. Als je bij hem weggaat, kan je toch ook in Frankrijk blijven? En als je naar België zou gaan, hoeveel km is dat bij hem vandaan? Ik zou er niet zo rouwig om zijn als mijn kinderen zo'n vader niet meer (zo vaak) zouden zien.