Ik heb even goed gezocht op het forum, maar zie nergens een kopje voor relatie dingen.. Dus denk ik dat het hier goed staat, mijn excuses als ik ergens over heen heb gekeken. Wat ik aan wilde kaarten, is iets waar ik al jaren mee vecht. Mijn eerste relatie is namelijk zo destructief voor mij geweest. Om maar wat te noemen, geestelijk geweld, lichamelijk geweld, schandalig flirten waar ik bij stond, en daarover mijn bek ook nog eens moest houden. Elke dame die langskwam (niet eens perse altijd de mooiste dames) werden nagekeken, nagefloten, geroepen etc... Ook is er vreemdgegaan.. and so on.. lees: ik was nog maar 17/18 Nu jaaaaaaaren later, merk ik dat ik er soms echt nog heel erg last van heb. Vooral als ik mij wat minder vrolijk voel.. down en depri.. Dan kan echt elk vrouwelijk persoon voelen als een bedreiging. Nu weet mijn lieve schat daar heel goed mee om te gaan, dus ben ik gezegend. Ook weet ik dat hij mij wil en echt alleen mij.. (ook hij heeft dat soort vrouwen gehad, die vreemdgingen, dus heeft begrip) Alsnog draait mijn maag nog wel eens om.. als.. je kent ze wel.. van die meiden die het er om doen.. en het lijken te weten hoe je je voelt.. dan even extra uitbundig groeten naar je man.. en niet naar jou.. Waarop mijn man dan zegt, maar je kijkt ook niet bepaald aardig naar zo'n vrouw.. klopt wel.. ik kan heel strak kijken.. maar heb dit niet door.. omdat ik observeer.. Ik voel mij dan zooooo klein van binnen, ineens voel ik mij niets meer.. In mijn hoofd bijna werkelijkheid dat zo'n meid er met mijn vent vandoor gaat. Ik word ook achterdochtig, dat iets zo lijkt, wat niet zo is.. zoals hij dan bv een buurvrouw groet terwijl ik net even voor hem loop, omdat ik de stoep op stap na een wandeling samen met de kleine.. Dan denk ik meteen, dat hij haar groet stiekem achter mijn rug om. (ik weet... belachelijk!) Het is soms gewoon niet realistisch op die momenten.. en toch kan ik het dan vaak niet relativeren.. zo beschadigd ben ik. Maar dit wil ik niet meer! Ik wil lief zijn voor mijzelf, ook mijn man wil ik er niet meer mee van last zijn.. Hij vind het niet erg en begrijpt het, maar ik snap dat het soms best vermoeiend kan zijn.. Ik wil heel graag advies van vrouwen die zelfverzekerd zijn in hun relatie. Hoe gaan jullie om, met van die vervelende vrouwen die het erom doen.. Wat doen jullie als je soort van geïntimideerd voelt door een (in jou ogen) mooiere dame in de buurt.. Ik zou zo graag willen leren, om dat alles los te laten en te genieten.. er totaal niet mee bezig te zijn..Het word inmiddels beter.. maar het is nog niet wat ik wil.. ik heb nu het gevoel dat mijn ex van vroeger nog steeds macht op mij uitoefent.. dit gun ik hem totaal niet... en ik verdien beter.. Voor mijn gevoel stel ik mij nu heel kwetsbaar op, dus ik hoop dat er liefdevol mee word omgegaan..
Waarom niet een verwijzing vragen voor een psycholoog/coach? Want deze gedachten/gedrag krijg je zelf echt niet zomaar omgebogen. Ik heb ook in een destructieve relatie gezeten en het lukt me ook niet zelf om bepaalde dingen beter te krijgen voor mij zelf. Nu met de psycholoog die eigenlijk mijn coach is gaat het stukken beter.
al gedaan.. zoals je leest het komt soms zo keihard weer terug.. alsof het lijkt dat het nooit echt helemaal weggaat.. soms denk ik, moet ik dat gewoon accepteren, of ertegen blijven vechten..
Ik denk dat het wel altijd een onderdeel van je zal zijn. Het is alleen de kunst om te zorgen dat het je leven niet negatief beïnvloed en dat is moeilijk. Maar moet je je ex nog vaak zien dan?
Informeer eens naar EMDR therapie via een psycholoog. Ik zou dit aankaarten bij de praktijkondersteuner of huisarts.
Gelukkig niet.. maar jaren terug dus wel.. jarenlang getreiterd doormiddel van rechtszaken, bedreigingen stalken..noem maar op.. alsof de sh*t in de relatie zelf niet al genoeg was.. Daarna enorm angstig en depressief geweest.. waarna er heel veel woede loskwam.. die pas sinds mijn huidige relatie langzaam weg ebt.. maar toch de angst voor verlating en herhaling (wat niet realistisch is dus..) Is totaal een ander persoon..
Ik heb ook EMDR gehad en heb er qua angst heel erg veel aan gehad. Het helpt om alles neutraler te zien wat er gebeurd is. Bij mij tenminste
Om heel eerlijk te zijn... vind ik dat je al een behoorlijk eind op weg bent. Je kunt het allemaal heel goed benoemen en ziet ook (vooral) je eigen aandeel in de problemen die je nu ervaart onder ogen. Ook neem je dingen van je vriend aan (ik keek niet, ik wil alleen maar jou, jij kijkt ook niet al te aardig etc.) en je gelooft hem op fundamenteel level. Ik vind dat allemaal al ontzettend goed eigenlijk, je ziet ook vaak vrouwen die dit gedrag totaaaal niet onderkennen en jij wel! Wat je denk ik nu nodig hebt zijn handvatten om die positieve/realistische gedachten ook te "gebruiken" op het het moment dat je ze ervaart. Misschien dat je daar wel wat hulp bij nodig hebt, zoals de vorige dames ook al aangeven. Maar ik vind het al heel knap dat je er op deze manier over nadenkt!
Hier ben ik het helemaal mee eens! Ik ben zelfverzekerd en heb vertrouwen in mezelf en de relatie met mijn vriend. Maar ik kan jou niet uitleggen hoe ik dat 'doe', het is er gewoon. Wat kan helpen is dat je elke dag tegen jezelf zegt dat je een topper bent en dat je er mag zijn. Je vriend kan tegen jou zeggen dat hij je fantastisch vindt, jij moet het zelf ook vinden. Volgens mij is er wel speciefieke hulp/coaching beschikbaar om issues met zelfvertrouwen aan te pakken als je dat zou willen. Ik vind het in ieder geval heel knap van je, zoals je erover schrijft!
Ik heb ook zo'n relatie gehad en 2 jaar therapie en emdr om het te verwerken. Maar dat is wel helemaal gelukt, de ervaring geneutraliseerd en ik heb er nooit echt nooit meer last van. Ik voel me dus ook nooit onzeker over mijn huwelijk. Verwerken voelt als een bevrijding, dus gun jezelf dat. Ik zou een goede psych zoeken waar het mee klikt en ervoor gaan. Je leven zal er echt een stuk makkelijker op worden!
Ben ergens ook best bang.. Ik had het eigenlijk nooit zo door.. Tot na mijn laatste zwangerschap, mijn hormonen deden zo raar met mij.. We hadden dan ook een roerige tijd, zware bevalling, direct erna een verhuizing, relatie stond op knappen.. Gelukkig gaat alles weer goed.. maar was er zo onzeker van geworden. Was heel bang om alleen achter te blijven.. dus misschien dat daarom alles weer zo sterk terug kwam. Ik denk dat ik de stoute schoenen maar moet aantrekken. Ik ga meteen de huisarts bellen, met de vraag of zoiets mogelijk is. Alleen.. hoe doe ik dat met een baby? gewoon meenemen? mag dat ?
Niet echt tips voor je sorry. Wel herkenning. Voor mijn huidige man maar 1 relatie gehad en dat was achteraf gezien geen normale relatie. Ik ben door die relatie in bepaalde dingen erg veranderd. Ik ben veel sneller argwanend en zéér jaloers. Dit had ik voor de relatie en de eerste tijd in die relatie nooit. Het jaloerse wordt wel minder met de jaren maar ik vind het moeilijk. Ik wil er aan werken maar het is een emotie. Oftewel die komt om zonder dat je er om vraagt en kun je niet even met een knopje uit zetten. Gelukkig kan ik wel met mijn man er over praten en het altijd eerlijk bij hem uiten. Waar ik tegenaan loop is dat ik mijn man wel vertrouw dat hij niet vreemd zal gaan maar dat hij toch verliefd raakt op een ander. Of dat andere vrouwen aandacht voor hem hebben (wat natuurlijk vleiend is) en ik vind het dan niet zo leuk als mijn man terug flirt want dat geeft hij die vrouwen dan toch het idee dat mijn man hun wel leuk vind etc. En die gedachte slaat gewoon werkelijk nergens op want er is helemaal niets aan de hand natuurlijk en daarvoor probeer ik er ook aan te werken en veel met mijn man over te praten. Vooral die knappe poppetjes die hem dan aandacht geven. Dan sta ik opgemaakt en in een mooi outfit naast hem maar dan voel ik me toch ma Flodder. En dan ben ik bang dat hij denkt: goh zag Knapie er ook maar uit net zoals die vrouwen. Als een vrouw aandacht voor hem heeft dan haal ik me ook altijd in mijn hoofd dat alle opmerkingen "dubbel" bedoeld zijn. Als tijdens een normaal gesprek bijvoorbeeld gevraagd wordt of hij een vriendin heeft dan denk ik: zie je wel, ze wil weten of ze hem kan krijgen, etc. Heel veel sterkte ermee. Ik weet hoe moeilijk het is om met deze gevoelens te worstelen. In het begin van onze relatie hier ook wel eens ruzie om gehad. Achteraf natuurlijk spijt van die ruzie want er was helemaal niets aan de hand. Zodoende dat we nu echt voor elkaar open staan om dit alles te bespreken ook al is dat 100x per week (bij wijze van). Dus i.p.v.: Jij mag dit niet doen of jij mag geen contact met die laat ik hem nu zijn ding doen zodat hij kan "bewijzen" dat er niets is. En i.p.v. te roepen dat ik me niet moet aanstellen en overal iets achter moet zoeken gaat hij met mij in gesprek en probeert hij zich in mijn gevoel te verplaatsen.
Hahahaha dat van Ma Flodder herken ik zo.. maar dat is helemaal niet zo..verkeerd zelfbeeld.. weet je wat mijn man mij eens heeft gezegd, hoe het met mannen zit. Dat het eigenlijk in fases komt, waar ze als man naar kijken.. de ene keer zijn het billen, dan weer borsten, een mooie lach..de ogen.. de kleedstijl.. en het is niet dat ze uitgekeken op ons raken, maar meer dat ze het wel kunnen waarderen om eens wat anders te zien.. Maar wel gewoon thuis komen eten.. Ze zien gewoon heus wel wat ze mooi vinden..en dat mag ook. Het gekke is dat ik zelf eigenlijk nooit zo rondkijk.. ik ben er niet mee bezig. Misschien is dat ook wel vreemd, alsof mijn systeem zoiets heeft van: je hebt een man, klaar. Hier word ik oud mee. Dus kan dan nooit zo goed snappen dat mensen in het algemeen nog naar anderen kijken.. (suf he) beetje naïef.. Ik heb weleens gedacht, respecteerden we maar van elkaar dat de ander bezet is. En lieten we elkaar dan gewoon met rust. Of zeg dat positieve dingen tegen elkaar.. wat fijn dat jullie gelukkig zijn oid. Tegenwoordig zie je zo erg dat mensen elkaar de liefde misgunnen. Kijken of er iets te breken valt. Zo had ik vroeger vriendinnen die achter mijn vriendjes aangingen (achter mijn rug om). Of ze zeiden, oh hij lijkt wel een beetje op (bijvoorbeeld) Brad Pitt.. en dan een week later zeggen, Brad Pitt is echt een lekker ding.. Dan denk je ook bij jezelf van ok? Je word achterdochtig.. Dan hoor je van je destijds vriendje..dat je beste vriendin met hem heeft geflirt, plus je merkt dat ie het maar leuk vond.. terwijl hij zag dat het mij ontzettend pijn deed..en dan met een enorm ego begrijpen dat zij dat deed.. Ook denk ik dat veel mannen (en vrouwen) tegenwoordig maar doen wat van hun verwacht word, maar niks zeggen over wat ze echt zijn of denken.. Ik ben heel erg voor openheid en eerlijkheid in een relatie. Anders had ik het ook niet gekund. Het blijft altijd eng, de liefde.. een risico..
Ik quote even een klein gedeelte. Dit zou ik letter voor letter zelf kunnen hebben getypt Ik dacht ook altijd dat mijn man naar anderen keek omdat hij over mij niet tevreden was ofzo. Hij zei toen dat het iets mannen eigen is. hij is blij met mij en vind mij knap (zei zelfs dat hij van andere mannen wel eens complimentje kreeg dat hij een knappe vrouw heeft, dat is dan wel leuk om te horen ). Maar het is gewoon leuk om te kijken naar wat er rond loopt. Een pleziertje voor het oog zeg maar . Hij zegt dat het geen vergelijken is met wat hij heeft maar gewoon kijken naar mooie billen o.i.d. Net zoals sommige vrouwen weg zwijmelen bij de looks van bepaalde acteurs o.i.d. Ik kijk eigenlijk nooit naar mannen. Ik zie wel eens mannen die ik knap vind maar kijk er verder niet naar. Geen behoefte aan. Dat vind mijn man juist super raar dat ik dat niet doe. Hij zegt dat ik daarom ook niet snap waarom anderen dat wel doen, omdat ik zelf die behoefte niet heb. Haha ja die opmerkingen snap ik helemaal. Gelukkig in mijn vriendengroep niet van die rare types die zoiets doen. Als mijn vriend bepaalde opmerkingen krijgt of maakt (seksistische grapjes bijvoorbeeld) van vrouwen die ik ken dan heb ik daar helemaal geen moeite mee. Maar met vrouwen die ik niet zo goed ken (hij is bijvoorbeeld alleen naar een feestje en maakt daar een praatje met iemand) dan voel ik me daar niet prettig bij. Twee weken terug zei een "kennis" van hem (een vrouw die hij sinds kort kent) dat het nu toch wel erg koud was op de scooter. Toch echt geen weer voor een rokje met alleen een panty.... Dat soort opmerkingen daar wordt ik dus achterdochtig van. Waarom moet je dat zeggen? Je kan toch gewoon zeggen, bah het is koud. Waarom moet je als vrouw tegen een man specifiek vermelden dat je een rokje met panty aan hebt? Mijn man zegt altijd tegen mij, daar heeft hij natuurlijk wel gelijk in: het grootse probleem is niet wantrouwen of de angst dat hij vreemd gaat maar mijn eigen onzekerheid en de angst om hem kwijt te raken.
Precies zegt dit zegt die van mij ook.. En idd, die vrouwelijke collega.. beetje jammer.. Hier in de straat dus een jong ding, die hem blijkbaar interessant vind.. Elke keer overdreven hoiiii roept en zwaait als een wulps huppel*****.. *zucht* maar mij dan niet aankijken.. dat schiet bij mij totaal verkeerd.. En ik kan hem natuurlijk niet gaan verbieden om iemand te groeten.. Hij zegt zelf dat hij er niet ongemakkelijk van word.. maar het wel kan begrijpen.. Hij snapt wel dat ik liever niet heb dat hij terug groet, maar dan kan hij bezig blijven Maar deze frustreert mij echt, omdat ik weet dat ze het erom doet.. ze stond een keer met een vriendinnetje van haar, te wachten bij haar moeders auto, tot mijn man en een vriend die die dag kwam eten..de hoek omkwamen.. ze waren dus net met de auto langsgereden (die meid, moeder en vriendin) helemaal giechelen met z'n tweetjes en naar ons keukenraam kijken.. dat voelde echt naar.. toen ze binnenkwamen heb ik wel even gevraagd wat dat nou allemaal was.. hij zei ik heb geen idee.. ze reden gewoon langs.. dus ik dacht misschien vind ze die vriend van mijn man wel leuk.. dat kan natuurlijk ook nog..alleen snap ik niet waarom ze mijn man dan nu elke keer zo groet.. dat maakt mij dus heel erg onzeker.. ik weet totaal niet wat ik met dat meisje aanmoet.. moet ik haar wel of niet groeten etc.. heb haar dus laatst gewoon gegroet, ze groette netjes terug.. hoe zou jij daar mee omgaan?
Ik zou gewoon groeten. Laat je vooral niet klein maken want dat zal ze alleen maar leuk vinden. Als ze ziet dat jullie relatie staat als een huis, dan wordt het vanzelf minder interessant. Die meid is er nou eenmaal dus dan maar proberen er relaxt mee om te gaan! De reden dat ik zelfvertrouwen heb in onze relatie weet ik wel. Ten eerste is dat ik mezelf goed verzorg, lekker kan sporten, nieuwe kleding koop etc zodat ik weet dat ik er toppie uitzie en het tweede punt is sex, dat geeft me enorm veel zelfvertrouwen. Maar het zal vast voor ieder anders zijn
Nee hoor dat is hier net zo.. en als ik het zo lees, denk ik idd dat ik het zo slecht nog niet doe.. Alleen gewoon heel erg onzeker.. want ik weet heus best ergens wel dat ik er mag zijn.. Ook ik verzorg mijzelf goed, sport, loop er netjes bij.. Alhoewel de laatste maanden doordat ik vaker thuis ben met de kleine, loop ik toch iets meer dan normaal in mijn kloffie thuis. Maar ik weet dat dat mijn man nou helemaal niets uitmaakt, hij zit nog evenveel aan mij Mijn man zegt vaak, jij hebt niet door hoe mooi je bent, dat maakt je nog mooier.. Ik voel mij ineens zo'n zeikerd hahaha.. dit schrijven lucht echt op.. Het is idd het gevoel van *schrik* ik ben zo gelukkig met deze lieverd, ik wil dit niet kwijt. Straks dit, of straks dat.. terwijl ik juist zou kunnen genieten van dit alles, maak ik me soms zo druk.. Maar denk echt dat het komt door de afgelopen roerige periode, de hormonen, en natuurlijk dat verschrikkelijke verleden.. Ik heb trouwens al contact opgenomen met de huisarts. Voor de EMDR therapie. Word er morgen over teruggebeld.