Hoi, bijna zeven jaar geleden beviel ik veel te vroeg van onze oudste zoon. Twee jaar later beviel ik nogmaals veel te vroeg van een tweeling. Zoals je begrijpt mag ik geen kinderen meer krijgen. Ik vind het nogsteeds moeilijk wanneer vrouwen probleemloos zwanger zijn tot 37+ weken. Wanneer die vrouwen dichtbij mij staan heb ik er minder moeite mee. Herkent iemand dit? Ik ben ook gewoon heel boos dat ik/we dit hebben moeten meemaken. Ik zal nog een voorbeeld noemen: wanneer je op het schoolplein staat,.en iemand loopt te verzuchten dat ze niet kan wachten tot ze klaar is met de zwangerschap, of ik lees dagelijks iemand haar blog, en dan kan ik niet om haar zwangerschap heen.
Mijn eerste zwangerschap heb ik vanwege een afwijking met 18,5 week moeten afbreken. Daarna had ik ook dat gevoel. Als ik een zwangere vrouw zag, kon ik wel janken. Ik snap wat je bedoeld. Daarna heb ik gelukkig ook nog een zwangerschap van 41+6 en 40+6 mogen meemaken.
herken het niet.. ik gun juist niemand die ellende.. En kan er verder ook niet jaloers op zijn. Vond zwanger zijn ook niet relaxed. Kan me dus echt wel voorstellen dat mensen klagen over de laatste loodjes.
Daantjuh, ik gun niemand zoiets! Ik gun iedereen een gezond kind, maar het is zo confronterend dat ik dat niet heb mogen meemaken en het ook niet zal mee maken
Ik heb nog heel lang moeite gehad met de gezinssamenstelling: een oudste meisje en daarna een jongen. Altijd de vraag in je achterhoofd waarom jou dat niet gegund was. Mijn dochter* is met 21 weken geboren en overleden. Op een gegeven moment heb ik mezelf maar toegestaan dat ik dat moeilijk vond, vooral die Zwitsal reclame waarbij een meisje de nieuwe baby in bad doet, ik kon het echt niet hebben. En mijn kinderen zijn niet eens blond. Sinds een paar jaar heb ik deze moeite niet meer, blijkbaar is het iets waar ik doorheen moest. Maar dat je een confrontatie met "hoe het bij jou ook had moeten zijn" moeilijk vind, ik kan dat goed begrijpen.
Helemaal herkenbaar, vooral de woorden "t mag nou al wel komen hoor". Dan moet ik ook heel hard op m'n tong bijten (wat me af en toe echt niet lukt) Ik gun niemand 'n prematuurtje, maar als mensen d'r zelf om vragen... Die hebben geen idee waar ze het over hebben. Tuurlijk zal 't eind van de zwangerschap zwaar zijn, maar je hebt wel meteen een kindje wat helemaal "af" is in je armen na de geboorte ipv d'r de eerste dagen alleen maar naar mogen kijken en wekenlang achter moet laten in het ziekenhuis Zo, ff van me af geschreven
Om eerlijk te zijn, het zijn de makkelijkste weken van de zwangerschap. Zwangerschapsverlof, geen Utrogestan meer, geen cerclage meer. Bij mijn oudste zoon voelde ik gewoon mijn hoofd opklaren van opluchting.
Bedankt voor de reacties. Ja ik zie voortdurend om mij heen 'hoe het ook had gekund'. Dat is een mooie omschrijving. Ik denk dat het gemakkelijker geweest was wanneer ik geweten had hoe het komt dat ik te vroeg bevallen ben. Irongirly, wauw..ik krijg kippenvel van het geboortegewicht van je dochter. Ik hield een kindje van 900 gram in mijn armen en kan me niet tvoorstellen hoe het moet zijn geweest om een kindje dat twee keer zo klein is te hebben. @reclames ik heb destijds contact opgenomen met n#tricia: want gezonde baby's zijn blije babies. Na mijn telefoontje is die er niet meer opgekomen. Ik wees hen erop dat ik wekelijks van hun merk speciale krachtvoeding binnen kreeg, voor zieke baby's. En dat zieke baby's gelukkig ook heel blij kunnen zijn.
Dit heb ik ook heel lang gehad, nu is dat weg gelukkig. Ook vind ik het lastig wanneer mensen probleemloze zwangerschappen hebben. Had dat mezelf ook wel gegund. Maar ook daar heb ik vrede mee. Ts zou je misschien baat kunnen hebben bij emdr?
@Vlinder dank je voor je reactie, ik heb inmiddels contact gezocht met iemand die EMDR doet, misschien geen slecht idee om eens te kijken of dat wat helpt.
Op de echo was ze zwaarder geschat, anders waren ze er niet eens voor gegaan. Dat was ons geluk geweest. Maar inderdaad, een ongelooflijk klein frummeltje met een hele hoop pit
Wij kregen het niet voor niets. Wij hebben heel hard moeten werken om uberhaupt zwanger te worden. IVF-D gehad. Mijn eerste zwangerschap was 1 grote dikke knalroze wolk. Ik gloeide van verwachting en voelde me zo bijzonder. Niemand zag aan mij hoe hard we ervoor hadden gewerkt (ondanks dat hebben we dat wel in grote lijnen wel verteld aan mensen) en toen onze oudste geboren werd met 39+3 en er een dierbare haar gevoelens uitte dat ze er moeite mee had omdat het hen nog niet was gelukt om zwanger te worden (zonder dat ze in het medische circuit zaten, ze moesten flink geduld hebben maar die werd uiteindelijk wel spontaan beloond) deed me dat wel heel erg pijn. Wij hadden het toch ook zeer zeker niet voor niks gehad? Maar dat wordt zo makkelijk vergeten! Onze tweede overleed heel plotseling in de buik, slechts 3 weken voor de uitgerekende datum. Sindsdien had ik ook wel moeite met zwangeren, maar ben me er altijd wel bewust van gebleven dat er achter iedereen een verhaal kan zitten. Want hoeveel mensen maken ook infertiliteit of miskramen mee waar ze er niets over zeggen? Ik ben daar dus altijd wel heel voorzichtig mee. Je mag best jaloers zijn maar niet afgunstig. Inmiddels sta ik er volledig achter dat wij geen kinderen meer krijgen. Ten eerste durf ik het niet meer aan maar ik vind het ook pittig met 2 kinderen en de situatie zo heb ik vrede mee. Ik herken je gevoel dus niet (meer). Sterkte iig.
Ik heb het ook. Wel een beetje ander verhaal maar toch.... ik herken je gevoel wel. Bij de oudste bevallen (via de natuurlijke weg) met 38+5, helaas net erna wel een manuele placenta verwijdering op de OK. De jongste kwam met 31 weken via een spoed-keizersnede i.v.m. HELLP syndroom. Bij de eerste was alles zo nieuw en spannend. Ik voelde me erg onzeker dat ik het bij de 2e anders wilde doen. Ik wilde de bevalling bewuster meemaken, kind lekker op/aan de borst (dus niet weer naar OK voor de placenta), de borstvoeding zou ik anders aan gaan pakken. Daar is allemaal niets van terecht gekomen natuurlijk en ook de kraamtijd verliep volledig anders dan gehoopt. Naderhand is me ook aangeraden geen 3e meer. Dus hier moet ik het mee doen. Ik praat er nog regelmatig over met mijn man maar het is niet anders. Het zal altijd in mijn achterhoofd blijven maar ik probeer te genieten en te accepteren.
Overigens is onze laatste doodziek geboren met 32+0 en toen er na de vorige ervaring sprake was van foetale nood zei ik ook "Nu eruit, beter 8 wk te vroeg dan 1 min te laat". Dus in die zin... Ik ben ook niet van mening dat de laatste weken de simpelste zijn. Als alles goed gaat heb je er weinig last van maar als je al weken last hebt van voorweeen en misselijkheid dan is het gewoon niet zo heel leuk. Natuurlijk doe je het maar ik heb ook wel gezegd dat ik het beu was. (Maar nooit zo heel vroeg, dan kwamen we toch wel richting die 37 weken). Zo heb ik veel moeite gehad met 1 persoon. Een persoon die dichtbij staat en die haar gevoelens uit (dezelfde persoon als het voorval wat ik eerder noemde hierboven) maar daarbij geen rekening houd met die van mij. Want bij de jongste waren we samen zwanger. Er zaten 6 weken tussen en toen ik met 32 weken beviel was zij net 26 weken zwanger. Zij beviel uiteindelijk op 40+iets en het ging allemaal zo vlot en zo soepel dat ze thuis bevallen is. Dit was echter niet de bedoeling. Ze had een poliklinische bevalling gewild. En wij waren dus op kraambezoek en ze gaf aan dat ze er zo'n moeite mee had dat ze thuis was bevallen want dat had ze niet gepland en dat was zo heftig geweest en het was zo snel en zo chaotisch gegaan allemaal. Toen heb ik ook wel huilend in de auto gezeten op de terugweg. Ik kon daar helemaal niks mee. Na alle baby- en kind-ellende die we hebben meegemaakt is een ongeplande thuisbevalling wel het minste waar ik mijn beklag over zou doen. Hoe kon dat nou zooo heftig zijn? Maar zij vertelde me ook doodleuk zo ontzettend veel angst te hebben in de zwangerschap omwille van wat er bij ons gebeurd was...Ja ... wat dacht je van mij? Sorry dat mijn ellende jou zoveel angst geeft. Maar goed dat heeft verder niet zoveel met andere zwangeren te maken, meer specifiek 1 persoon. Maar op zich is het misschien ook wel vergelijkbaar.
Dit is wel erg herkenbaar. Al is de eerste met een keizersnee geboren, problemen met borstvoeding etc. Wilde bij de tweede een natuurlijke keizersnee en de dingen inderdaad anders doen. Het liep zo anders allemaal. Ook door PE/HELLP prematuur bevallen, wel met een keizersnee maar uiteraard geen kindje gelijk bij me maar na de keizersnee lag ik 20 uur op de IC.. Dit stukje heb ik soms nog wel moeite mee... Gelukkig weet ik wel hoe het is om een kindje te voldragen, daarom minder moeite met klagende vrouwen over de laatste loodjes..
Ik was te veel van de wereld door de operatie en de HELLP, ik zag mijn kindje pas na 24 uur. Het feit dat ik de intimiteit na de bevalling heb gemist, dat zit mij ook dwars inderdaad. Op dat moment besefte ik dat niet eens, dat kwam pas later.
Ik herken je volkomen! Ik ben 2x veelste vroeg bevallen zoontje 25+5 en dochter 26+6. Ik kon dikke buiken niet aanzien! Dan kreeg ik een soort woede over me heen. Nu ben ik zwanger van nr 3 omdat de verlangen na zo'n lange tijd naar een 37+ weken zwangerschap was dan mn angsten. Alleen heb ik vandaag te horen gekregen dat ze de vroeggeboorte niet kunnen tegen houden dus nu op hoop van zegen dat ik verder kom dan 27 weken pff. Moet ook eerlijk zijn ze hebben al die tijd geroepen dat ze het nu kunnen voorkomen en nu uiteindelijk zeggen ze van niet dat k ook nooit opnieuw zwanger was geworden!.
@wiskagirl wat erg! Met mij gaat het goed. Ik heb afgelopen weken een vrij onbekende emdr-achtige therapie gevolgd en sta al veel neutraler tov de vroeggeboortes in het leven, dus bedankt voor diegene die dit in dit topic als tip heeft gegeven!
Knap dat je gegaan bent! Misschien ook iets voor mij. Ik heb door de jarenlange MM ook een enorme jaloezie als mensen zwanger zijn die er in mijn ogen minder geschikt voor zijn, of die het bestellen als een menu bij de Chinees en de meest ideale verlof maand selecteren. En dan vergeet ik dat ik zelf gewoon zwanger ben en 2 kindjes heb!!! Ik zou er dus ook erge baat bij hebben om de MM achter me te laten. Heb je een naam van de therapie of waar heb je het gedaan?