Nu even bij jou. Want het komt wel over een kan jij er wat aan DOEN dat jouw kind iets mankeert?? Is dat jouw fout of een ( fout van de natuur). Het is niet jouw fout, Jij bent daar niet verantwoordelijk voor. Maar is denk wel zo als je een kind met een beperking hebt of krijgt je onbewust je het je eigen afvraagt heb ik iets fout gedaan? Het is wel goed om hier over na te denken. Sommige kinderen hebben extra zorg nodig hun hele leven en loslaten voor ouders is dan helemaal een ( vak apart) ooit ben je oud en ga je dood. Dan staat je kind alleen in deze wereld. Dan moeten we het ook los laten. Een wijs gezegde vind ik toch ondanks alles een moeder/vader ben je niet voor even maar voor heel je leven. Dus eigenlijk vind ik diep in mijn hart ook al zegt mijn verstand mij wat anders ja je bent verantwoordelijk voor het geluk van je kind.
Daar zou mijn gevoel het inderdaad ook niet mee eens zijn. Heeft deze psycholoog zelf kinderen? Ik voel me verantwoordelijk voor het geluk van mijn kinderen en ik denk dat je dat zomaar niet los kunt laten als moeder zijnde (uitzonderingen daar gelaten). Of je dit in de praktijk ook zo kunt stellen is een andere vraag waar ik nu geen antwoord meer op kan geven omdat ik zelf moeder ben. Als liefhebbende moeder is de verantwoordelijkheid voor geluk en het liefdesgevoel ten opzichte van je kind natuurlijk vele malen groter als een buitenstaander die benoemt dat je de verantwoordelijkheid voor het geluk van je kind meer los moet laten. Ik zou er altijd alles aan doen om er voor te zorgen dat mijn kinderen gelukkig zijn, ik zou er mijn leven voor geven, ook als ze volwassen zijn, en dat zegt denk ik genoeg...
Ik weet niet in welke context dat gezegd is. Zoals het er nu staat, snap ik dat je het er niet mee eens bent. Als ik naar mijzelf kijk, denk ik echter wel dat er een kern van waarheid in zit, al zou ik het dan heel anders formuleren. Voor mij is het echt een instinctief gevoel dat ik er voortdurend van alles aan wil doen om te zorgen dat mijn dochter blij en tevreden is. Als ze maar een kik geeft, wil ik er het liefst meteen naartoe om dingen voor aar op te lossen. Als ze iets vraagt, wil ik het eigenlijk meteen doen. Eigenlijk mag mijn dochter niet verdrietig, boos of ontevreden zijn. Als ze dat wel is, voel ik me meteen onrustig. Ik schiet dan tekort. Dit is echter niet goed. Ik ga volledig aan mijzelf voorbij, ik trek dat niet. Daarnaast is het ook onwenselijk. Het zou heel slecht zijn voor haar ontwikkeling als ze leert dat ze nooit ergens op hoeft te wachten, ze nooit zelf hoeft door te zetten om iets te proberen wat niet meteen lukt, en nooit met emoties als verdriet, boosheid en teleurstelling om leert gaan. Ik doe haar dan tekort, om aan mijn eigen emoties tegemoet te komen. Ik moet mijzelf dus bewust een halt toeroepen. Ik zou het zelf als volgt formuleren: het is niet mijn verantwoordelijkheid, en het is zelfs onwenselijk, dat mijn kind zich op ieder moment van de dag blij en tevreden voelt.
Ja hoor, ik vind dat je verantwoordelijk bent voor het geluk van je kind als je het hebt over kinderen die nog te jong zijn om voor zichzelf te zorgen. Dan heb ik het dus over kinderen tot minimaal 12 jaar. Ik vind het bijzonder als je kinderen dan niet gelukkig zouden zijn. Ik ben zelf ook enorm gelukkig met mijn man en gezin dus het zou enorm raar zijn als mijn kinderen niet gelukkig kunnen zijn. Edit; ik lees nu iets over een kind met een beperking. Dat is natuurlijk iets heel anders. Als je kinderen gezond zijn zou ik niet weten waarom je niet voor een geukkig kind kan zorgen, in het geval van TS is dat een hele andere situatie.
Ik vind dit heel mooi geformuleerd. Ik denk idd ook dat je er nooit voor verantwoordelijk kunt zijn hoe iemand anders zich voelt. Ik denk wel dat je bij je kind een verantwoordelijkheid hebt om de omstandigheden zo te maken dat je kind kan opbloeien en zich goed kan ontwikkelen. En daarmee bedoel ik uiteraard niet het dagelijkse gebeuren waarin je kind elk klein dingetje zou moeten krijgen, maar de grote dingen: een veilig huis, genoeg eten, scholing, inspirerende omgeving, ouders die goed voor zichzelf, elkaar en hun kind zorgen
Dit is wel heel herkenbaar ja. Ik heb echt moeten leren dat mijn kinderen en hun behoeften niet voorgaan op mij en mijn behoeften. En in die zin is dat los laten dat ik er altijd 200% moet zijn, dat ik best af en toe iets voor mezelf mag doen, om te ontspannen en niet altijd maar te zorgen. En dat is moeilijk, vooral als je kindje autistisch en/of beperkt is. Wat ik wel merk, is dat hoe beter ik in mijn vel zit, hoe leuker ik het leven vind en dat laat zich zien in mijn kwaliteiten als moeder en partner. Maar ik vind wel dat het heel makkelijk gezegd wordt door anderen, zeker als ze zelf geen kinderen hebben en ook als ze zelf geen kinderen met een probleem hebben. Dan wil ik echt minder aannemen, want dan weet je gewoon niet hoe het is, hoe het leven er dan uitziet. En ik laat mijn oudste wel steeds meer los merk ik. Hij loopt ongeveer 2 jaar achter op zijn emotionele en cognitieve ontwikkeling, hij is 7, maar kan van hem echt nog niet verwachten dat hij alles ook kan wat bij die leeftijd hoort. Bovendien is hij ernstig ziek geweest en daar kon ik heel moeilijk mee omgaan, waarbij mijn angst naar hem doorsijpelde. Nu ik meer aan mezelf toekom, merk ik dat ik hem ook meer kan laten. Dat ik me sterker voel en meer kan hebben, niet meteen in paniek schiet als hij weer koorts krijgt, vlekjes of ontstekingen. Zo zet ik ze 's morgens bv aan het ontbijt en blijf ik er niet meer de hele tijd bij hangen of ze alles wel opeten, anders zitten we er zo 2 uur en daar krijg ik de kriebels van Dus tussendoor doe ik dan van alles en kom er af en toe even bij zitten. Tegen de tijd dat zij klaar zijn, ben ik ook gewassen, aangekleed en opgemaakt en voel ik mij weer mens. Daarna kan ik alles wat we op de dag tegemoet komt, veel beter aan. Hele simpele, kleine dingen om zelf gelukkiger te worden en dat zag ik snel terug in mijn kinderen. Dus wat dat betreft ben ik voor de stelling: een moeder die goed in haar vel zit, heeft kinderen die ook goed in hun vel zitten.
Hier ben ik het ook mee eens. Je kunt er wel voor zorgen dat een kind zich ongewenst, lelijk, dom etc. etc. voelt, maar je kunt er niet voor zorgen dat het zich gelukkig voelt. Dat is onmogelijk. Je hebt namelijk ook nog zoiets als karakter en in het geval van TS en anderen: afwijkingen van het gemiddelde. Of je kind heeft een half jaar in het ziekenhuis gelegen en is getraumatiseerd, het is misbruikt, noem het maar op. Natuurlijk moet je je uiterste best doen als ouder om positieve randvoorwaarden te scheppen, maar een ander kun je niet gelukkig maken. Ik vind het grove zelfoverschatting als je denkt van wel.
Ja, daar ben je als ouder verantwoordelijk voor. Als je kind een liefdevolle en fijne jeugd heeft gehad, en heeft geleerd om met bepaalde situaties om te gaan staat het vaker beter in het leven. Ik ben opgegroeid met ruzie, heel veel ruzie. En ik kan je verzekeren dat ik niet gelukkig ben geweest, en nu soms nog niet omdat ik nooit heb leren praten, gevoelens uiten, hier heb ik vaak moeite mee en zeker in onze relatie. Ik hoop alles op en ineens barst de bom, en dan barst hij goed.
Tot op zekere hoogte denk ik. Ik ben niet verantwoordlijk voor het creeren van het tastbare geluk ... ik ben wel verantwoordelijk om mijn dochter een zodanige opvoeding en geborgenheid te geven dat ze in staat is zelfverzekerd haar eigen geluk op te gaan zoeken als de tijd daar is. Zolang ze afhankelijk is van ons, zal haar emotionele gesteldheid wel een prioriteit zijn voor ons, dat wel trouwens. Ik wil graag dat ze het fijn heeft, het gevoel hebben dat ze weet dat we er altijd zijn voor haar en dat we haar zullen steunen in de keuzes die ze maakt (ook tot op zekere hoogte natuurlijk, er zijn wel grenzen )
Medeverantwoordelijk met een groot aandeel. Als ouder kun je je kind maken of breken, zo simpel ligt het.
Janna verwoordt het precies zoals ik ook denk. Ik heb zelf moeten ondervinden dat ik soms te veel het geluk van mijn kind probeerde te 'maken'. Elke frustratie, verdriet of boosheid moest weggewerkt worden. De juf die (onterecht) boos op haar werd, een klasgenoot die haar hard aanpakte of 'pestte'. Voor alles moest ik een oplossing vinden. Een eerlijk? Daar werd ze niet gelukkig van. Integendeel, ze werd steeds vlugger verdrietig, boos .... Ik heb het moeten leren loslaten. en haar ook moeten leren dat ze dingen moet loslaten en niet zo snel boos verdrietig moet zijn. Is de juf onterecht boos? Jammer, maar dat zal nog gebeuren en morgen is zij dat waarschijnlijk al vergeten, is jouw vriendin kwaad,.... Natuurlijk zorg je ervoor dat ze een warm nest hebben, dat ze met hun pijntjes en verdrietjes bij jou terecht kunnen en dat je ze kan troosten, maar alles voor hen oplossen kan je niet en is zelfs niet aan te raden, want ooit moeten ze alleen verder en is er geen mama meer die alle verdriet en pijn wegneemt. Weet je trouwens dat mama's die altijd het geluk van hun kind nastreven "helikoptermama's" worden genoemd? Ze cirkelen boven hun kinderen om alle frustraties weg te nemen. maar eigenlijk verhinderen ze zo hun kinderen om zelf op zoek te gaan naar hun eigen geluk. Ik heb zelf veel gehad aan het boek 'help, ik ben een helikoptermama'. Heel verhelderend. Misschien bedoelde de psycholoog het in die zin. En ja, dan ben ik het met hem eens. Al was ik zelf ook eerst woest op diegene die mij zei dat ik een helikoptermama was en moest leren loslaten. Sterkte in elk geval! Emilie
Maar een kind is toch bijvoorbaat niet gelukkiger als hij/zij altijd zijn zin krijgt? Ik vind geluk een groot, algemeen begrip waarbij, normaal gesproken, iedere ouder alles over heeft voor het geluk van je eigen kind.
Enigszins wel, maar je hebt niet overal invloed op. Ik denk dat verantwoordelijkheid dan ook niet het goede woord is.
Ik heb alleen de openingspost gelezen en ik ben van mening dat je als ouder verantwoordelijk bent voor het geluk van je kind. Vooral de eerste jaren. Als een kind word verwaarloosd of mishandeld of andere ellende meemaakt zal het ongelukkiger zijn dan een kind die in een liefdevol nest opgroeit. Omdat mijn eigen jeugd niet geweldig was wil ik juist dat mijn kinderen liefdevol opgroeien. Wanneer ze ouder worden hebben ze het natuurlijk ook zelf in de hand maar ik ben zeker van mening dat je als ouder je kind maakt of breekt.
De vraag lijkt mij of je het helemaal in jouw handen hebt, het geluksgevoel van je kind. Ik denk namelijk dat naarmate ze groter worden en zich steeds bewuster worde van alles, dat er dus ook steeds meer factoren een rol spelen. Als baby draait het om aandacht, eten en schone/droge billen Maar als pubers draait het echt om veel en veel meer. En vooral ook om zaken die buiten jouw macht liggen als vader of moeder. Bij een kind van 8 en zeker een kindje met beperkingen zoals jij omschrijft is de situatie nog complexer. Daar is het al helemaal maar de vraag wat hij kan, wat hij zichzelf beseft en welke impact dingen hebben. Wat in ieder geval essentieel is, is hem op zijn eigen niveau benaderen en hem niet overvragen (maar ook niet 'ondervragen'). Ik ben mentor en bewindvoerder van mijn verstandelijk beperkte schoonzus en ik zie wat onnoemelijk veel schade het heeft gedaan en nog steeds doet dat zij is opgevoed met het idee dat ze 'normaal' is.
Hoe graag ik ook zou willen lukt dat niet altijd. Een voorbeeld van wat hier gisteren speelde grootouder feest op school. Helaas geen grootouder die kon komen en ondanks dat ik hem zo goed mogelijk had voorbereid zat hij na afloop intens te huilen dat er voor hem geen opa of oma zou zijn Met alle liefde in de wereld had ik hem willen ontzien maar dat ging gewoon niet. Ik heb het daar heel moeilijk mee.
Ik voel me er heel verantwoordelijk voor. Dat vind ik ook het meest belangrijk voor de toekomst. Ik hoop dat ze enorm gelukkig worden. Of ze nou putje schepper of directeur worden, homo of hetro zijn, rijk of arm etc