Meiden ik wil gewoon even mijn hart luchten. Net een uur gesproken met mijn lieve vriendinnetje en wat heb ik nu een heimwee :'( 7 maanden geleden verhuisd van de grote stad naar een dorp en echt ik kom tot rust en weer wat relaxter maar nu... Na 7 maanden heb ik eigenlijk nog maar bar weinig aanspraak, nu is dochter ook pas 6.5 maand oud dus nu merendeels bezig met de kinderen maar ik mis de sociale contacten en ik mis mijn vriendinnen verschrikkelijk! Het lijkt wel alsof ik er niet tussen pas. Ben al naar een mamacafe geweest maar nu met de kleine meid die hapjes wilt, slapen, melk etc lukt dat gewoon niet zo goed omdat ik haar graag haar structuur geef die zij nodig heeft. Het is mij zo tegengevallen absoluut geen leuke buren wij zijn de import en hun wonen er al 30 jaar dus we moeten ons echt op de gekste dingen aanpassen aan hun en ik mis gewoon mijn meiden en mijn ouders om mij heen. De plaats zelf is super en echt beter dan de stad waar ik in woonde maar jeetje wat heb ik mij hierin vergist! Op het moment doet man nog een universitaire studie die heel veel tijd van hem vergt dus kan ook niet zomaar even weg want man moet gewoon echt tijd krijgen om aan zijn scriptie te werken zonder kinderen die om hem heen hangen natuurlijk maar god wat mis ik alles! Sorry voor mijn klaagzang maar de tranen zitten mij behoorlijk hoog nu.
Misschien een stomme vraag hoor maar woon je nu zo ver weg dan dat je niet naar je vriendinnen kunt of je vriendinnen naar jou?
Ik woon nu 65 km van ze vandaan. Met de trein ben ik bijna 2 uur onderweg van deur naar deur. Met de auto ben ik met 45 minuten bij ze maar ook hun hebben een druk sociaal leven en ik heb zeker niet iedere dag de auto en moet dan ook beide kinderen meenemen. Normaal ging ik op de fiets en was ik er met hooguit 10 minuten en ging ik savonds vaak nog een bakkie doen. Maar dat is nu amper te doen want moet dan om 19:00 uur weg en echt om 22:00 uur weer naar huis anders is het ook voor mij gewoon te laat. Overdag werken ze of zijn ze ook druk dus dat gaat niet altijd en hiernaartoe kan 1 sowieso niet om gezondheidsredenen en de ander die heeft het gewoon druk met werk. Ik baal er zo van want ik ben juist iemand die eigenlijk elke week wel een keer afsprak met vriendinnen of even snel een bakkie kwam doen.
Herkenbaar hoor! Ik heb dan wel wat contacten wb collega's van mijn werk hier en mijn schoonzus woont een paar straten verder, heb een gezellige buurvrouw, maar verder ook niemand in de buurt. Veel vriendinnen zijn ook verdwenen omdat ze het te ver vinden of sinds ik moeder ben geworden. Dus ja....jammer is dat wel
Ik herken het wel een beetje. 2 jaar geleden verhuisd om samen te gaan wonen. Ik kende alleen m'n schoonouders en schoonZusje. Door school, sporten en nieuwe werk in dezelfde stad begin ik nu een aardig netwerkje op te bouwen, maar daar Is wel ruim 2 jaar over heen gegaan! Geef het de tijd, sluit je aan bij een club oid.. En ga wel gewoon naar je vriendinnen toe! Ondanks dat het misschien iets te laat voor je wordt, haal je er wel veel energie en voldoening uit (althans gold voor mij)
Ja ik merk gewoon dat het nu serieus tropenjaren worden en dat hadik absoluut niet in mijn oude woonplaats er kwam er altijd wel 1 binnenwaaien en dat was altijd zo leuk! Maar nu merk ik gewoon dat alles aan het verwateren is en ik gewoon er nu op het moment echt niets aan kan doen! Ik kan ook niet zomaar even snel weg want dochter slaapt echt het liefst in haar eigen bed.
Ophouden met dat geklaag en positieve actie. Man kan prima 's avonds aan zijn scriptie werken. Kinderen op bed en jij gaat lekker de deur uit. Wordt lid van een (team) sport en ontmoet andere mensen. Gaat de jongste niet naar een peuterspeelzaal of zo en kom je daar geen andere moeders tegen? Maak een praatje met ze en neem initiatief. Nodig ze uit om eens wat te gaan doen 's avonds (zonder kids). Terug verhuizen gaan jullie waarschijnlijk niet dus blijf niet in het verleden hangen maar richt je op de toekomst.
Man werkt zowat dag en nacht aan zijn scriptie en werkt daarnaast ook nog fulltime en helpt ook nog zo hard hij kan mee aan het huishouden en de kinderen dus die draagt echt zijn steentje wel bij! Oudste zit inderdaad op de psz maar ik ben zwaar moeilijk in contacten leggen en word juist heel stil of juist heel druk (aandachtspunt van mij) dus ik durf ook niet zomaar op mensen af te stappen of naar een nieuw iets toe De vriendinnen die ik heb kennen mij al 10 jaar of langer en daar durf ik gewoon mijzelf bij te zijn met mijn goeie punten maar ook mijn negatieve punten. Terug verhuizen willen we ook echt niet juist omdat deze plaats veel geschikter is voor onze kinderen maar ik had mijzelf er gewoon wat meer van voorgesteld.
Ik woon ook 100 km bij mijn ouders en vriendinnen vandaan. Eerlijk gezegd vind ik dat niet super erg. Ik mis ze wel eens en zou wel vaker willen afspreken, maar over all is het leven hier leuker. Het contact is overigens goed. Natuurlijk zien we elkaar minder, maar dat zat er aan te komen. Zo lang we maar de tijd blijven nemen om af en toe heen en weer te rijden. Verder richt ik me op het leven hier. Daar ligt de toekomst, dus ga investeren!
Wat mij heeft geholpen is lid worden van de ouderraad van het kdv, in jouw geval dus de Psz. En op een teamsport gaan.
Ik snap je helemaal. Ik zou ook niet zomaar even 45 minuten op en nog eens terug rijden om een uurtje bij iemand op de koffie te komen. Het is te ver om even spontaan binnen te vallen o.i.d. Kan me voorstellen dat het je zwaar valt. helpt het misschien om af en toe met ze te skypen of iets dergelijks? Oke, het is niet zoals afspreken maar je ziet elkaar wel nog waardoor het toch iets persoonlijker is dan af en toe een whatsappje of mailtje.
Oh, en ik doe het wel eens hoor. 's Avonds op pad, uur heen en uur terug. Ml studeert ook en werkt fulltime, dl vraagt 's avonds veel tijd, maar ik vind dat ik ook recht heb op mijn momentjes.
Zwemmen met de kleine misschien? Kom je ook andere moeders tegen. Dit had ik gedaan iig. Ik ben ook 125 km bij mijn ouders en vrienden vandaan verhuist.
Ja dat ik ze minder zou zien dat wist ik natuurlijk maar ik had de hoop hier wat meer aanspraak te krijgen. Maar dat valt dus een beetje tegen. De reden dat ik niet savonds laat weg ga is omdat ik snachts vaak 1 a 3x per nacht de oudste nog naast mijn bed heb staan en vaak ook nog 1x per nacht de jongste. Zodra de studie van man over is kan ik ook wat meer gelukkig maar tot die tijd kom ik even op nummer euhm veel!
Dit wilde ik inderdaad gaan doen maar ik heb er 2 en voor allebei moet ik zorgen dat ze in de gaten gehouden worden.
Wij zijn 250km van de familie verhuisd en ja, dat mis ik met vlagen ook heel erg! Toch ga ik regelmatig een weekend naar ze terug, maar 45mn rijden zou ik toch zeker eens in de week doen zeg! Kinderen gewoon meenemen want je komt nu wel heel erg in een isolement terrecht als je om je baby de deur niet uit gaat. Het is toch juist ook heel belangrijk dat ze leert dat uitstapjes erbij horen! Welke plaats ligt er tussen jullie in? Bel je meiden en zeg dat je af wilt spreken in x en daar koffie drinken. Prik een datum!
Ik slaap s nachts helaas ook niet ongestoord. Maar ik ben eerlijk gezegd liever de dag erna moe en ga met dl mee naar bed de volgende avond, dan dat ik die avondjes skip. Want ik knap er echt van op! En ik wil die vriendschap ook niet laten doodbloeden. En qua aanspraak, het is echt investeren. Dus laat je zien, ga op verenigingen, plaatselijke activiteiten.
De ene zit op de speelzaal zei je toch? Dat geeft je 2 ochtenden in de week. Er is bij ons ook een moeder die baby in de zwembad box zet en dan met peuter zwemt. Daarna krijgt baby zn zwembroek aan. Ik weet niet waar ze peuter dan laat want toen waren wij al weg.
Wat lastig voor je! Ik ken het wel een beetje hoor. Ik ben geëmigreerd en kende hier dus niemand. Mijn vriendschappen in Nederland verwateren een beetje omdat ik ze maar een paar keer per jaar zie. En hier zijn diepere vriendschappen lastig omdat ik de taal nog niet heel goed spreek. Gelukkig ben ik erg close met mijn familie en Skypen we veel. Ook heb ik hier wel wat vrienden die Engels spreken en soms wel dieper in kan gaan op bepaalde onderwerpen. Maar goed, een echte diepe vriendschap is dus toch lastig soms.
Heb het helaas ook meegemaakt. 120 km verderop gaan wonen om te gaan samen wonen. Heb mij er echt heel rot onder gevoeld, zomaar uit je oude vertrouwde leven. Moest echt iets opbouwen zeg maar. Wat mij hielp en die tip is al eerder gegeven toch een sport of hobby weer oppakken. Zo begon ik weer paard te rijden en heb ik een leuke vriendin aan overgehouden. Begrijp dat het wel wat lastig is met kleine kindjes maar zo kom je wel in contact met mensen die de zelfde interesses hebben.