Mijn man zou me dat echt kwalijk gaan nemen als ik hem er niet bij zou willen hebben, Een geboorte is zo enorm magisch, hij heeft bij elke geboorte moeten huilen,omdat het voor hem zulke speciale momenten waren Ook moet je er rekening mee houden dat een geboorte niet altijd gaat zoals je wil, onze zoon van 4,5 week ademde niet bij de geboorte, 15 jassen kwamen binnen gesneld maar ze kregen hem niet aan het ademen,uit eindelijk heeft er een arts uit Nijmegen moeten komen om hem te intuberen en daar heeft hij nog 2 weken gelegen omdat hij CHD bleek te hebben, Als mijn man er niet bij was omdat ik dat nier wou..... Artsen gaan hem niet halen want met man en macht proberen ze je kindje te redden, jij zelf zit in een waas niet wetende wat nu aan de hand is en word ook genegeerd door artsen en verpleegkundigen omdat hun hun werk moeten doen en ervoor zorgen dat je kindje niet overlijd, Dan was hij ook alleen weggenomen en had mijn man niet mee kunnen gaan met onze zoon terwijl de artsen hem in leven proberen te houden, Mij werd verteld dat het niet zeker was of hij het wel zou halen, het kon elk moment te veel worden voor onze zoon, als hij daar was overleden en mijn man dus niet aanwezig was hij " alleen" geweest, hoewel ik er dan niet was zou ik ...en zeker mijn man het een fijn gevoel hebben gevonden dat hij er iig nog was om zijn handje te hebben vast gehouden, maar ook nu hij het godzijdank wel gered heeft,ben ik dankbaar dat hij papa bij zich had. Ik zou je man vragen om bij jou hoofd te blijven staan.
He wat lastig dat je die gevoelens hebt. Ik sluit me aan bij wat Vlinder zegt en zou op zoek naar gaan naar de diepere oorzaak hier achter. Het is belangrijk dat jij je tijdens je bevalling kunt ontspannen en als er een angst is die je daarin belemmert zou ik daar mee aan de slag gaan. Heb je hier ook al met je partner over gesproken? En hoe kijkt hij er tegenaan?
Ik snap je schoonfamilie wel. Sorry maar ik kan hier zelf Echt met mijn per niet bij. Ik snap in sommige culturen is het niet gebruikelijk (maar dan willen ze mannen zelf vaak niet) maar dat vind Ik persoonlijk ook vreemd. Het is vervelend dat je zo peetud bent, lijkt me heel onaangenaam voor jezelf...misschien idd kijken wat de oorzaak is. Mijn punt is dat Ik het schrikbarend vind dat je dit standpunt kan hebben tov je man...HIJ krijgt ook Een baby...iets wat jullie samen hebben gemaakt! De bevalling is iets Van jullie samen (vind Ik). Mijn vriend was zo lief tijdens de bevalling (En geloof me die was stressvol pre/dysmatuur) maar het moment dat wij samen OUDERS werden zal Ik nooit vergeten en is voor ons beiden heel waardevol geweest! Dit is zo'n mooi moment en Ik zou me schamen om dat mijn vriend niet te gunnen. En nee tuurlijk vind Ik het ook niet prettig Als hij recht zicht heeft op....maar punt 1 maakt je dat Echt niks meer uit (geloof me) punt 2 bevalling kan heel discreet gaan hoor..
Jeetje ... Ik zou hier een 3e wereldoorlog hebben gehad als ik mijn man had vertelt dat hij niet bij de bevalling mocht zijn ... Hij wordt net zo goed een ouder, vader, dan ... Ik zou idd je onderliggende problemen aanpakken en niet je man dingen ontzeggen. Overigens heeft mijn man echt de hele tijd bij mijn hoofd gezeten ...
Nou ik snap t ergens wel hoor. Heeft ook te maken met kwetsbaar opstellen en ik denk dat jij dat niet vaak doet. Mijn vriend was er bij. Ik vond dat erg fijn. Maar hij mocht van mij niet van mijn hoofd vandaan. Ik wilde absoluut niet dat hij de ravage down under ging bekijken. Ik heb hem dat van te voren gezegd: we gaan niet de ramptoerist uithangen en ik heb geen kijkdoos . Hij respecteerde dat een dat gaf mij weer een 'veilig gevoel'. Op het moment supreme is het echt wel fijn dat hij er bij is voor je denk Ik, maar die beslissing is vooral aan jullie samen! Ik bleef doorbloeden en liep letterlijk leeg. Op dat moment was Ik heel blij dat hij er was.
Ja maar ... als je de man met wie je je leven deelt, met wie je een kind krijgt ... als je je bij die man niet kwetsbaar kan opstellen, dan moet je denk ik de onderliggende problemen gaan aanpakken. Manlief heb ik ook gemeld dat ik geen kijkdoos heb, en als hij de ravage zou zien, dan had hij strikte instructies om daar tot aan zijn dood zijn waffel over te houden , maar het is niet in mij opgekomen dat mijn man dan dus maar niet bij de geboorte van zijn dochter was. Ik was niet mobiel, dus als er wat met Eva aan de hand zou zijn geweest, was hij degene geweest die niet van haar zijde zou wijken.
Wat een vervelende en veroordelende berichten plaatsen sommigen van jullie... "Je schaamt je toch niet voor je eigen man" "hoe lang ben je dan wel niet samen". Erg onaardig, nergens voor nodig om iemand zo aan te vallen. On topic: persoonlijk vind ik ook wel dat je je partner de bevalling niet kan ontzeggen. Het is iets van jullie samen. Een man voelt zich vaak al niet zo betrokken bij de hele zwangerschap. Tenzij je man er niet bij wil zijn? Dan is het jullie gezamelijke keuze toch? En anders, zoals velen al zeggen: vraag je man bij je hoofd te blijven staan en niet volop mee te kijken tussen je benen
Kan je niet bepaalde afspraken maken over de aanwezigheid van je man/vriend bij de bevalling. Ik heb bijvoorbeeld wel een aantal dingen aangegeven die ik wel en niet prettig zou vinden en dit besproken met mijn vriend. Ik vindt het absoluut niet fijn als hij bij mijn onderlijf gaat staan kijken dus heb ik dat aangegeven. Klinkt misschien heel stom dat ik me daar druk over maak maar wat een ander daar van Vindt maakt me niet zoveel uit. Bedenk je gewoon hoe jij je het beste voelt tijdens de bevalling. Sterkte meid.
Wow, ik ben best verbaasd door de reacties! Nog maar 50 jaar geleden was het doodnormaal dat vaders níet bij de bevalling waren. Toen was nog maar een enkele aanstaande papa erbij en dát vond men toen héél gek en alternatief. Dus als iemand nu zegt dat ze het de old-fashioned way wil doen...dan is ze toch niet opeens in haar eentje heel gek of zo? Volgens mij is dat in het grootste deel van de wereld nog steeds heel normaal. Die verhalen over mannen die niet meer op een seksuele manier aan hun vrouw denken, heb ik trouwens ook wel vaker gehoord. Volgens mij is dat niet eens zo zeldzaam (al had die van mij er geen last van en die van jullie blijkbaar ook niet ). En al die mensen die zeggen dat het je tijdens je bevalling niet meer uitmaakt wie er bij staat of hoe ze kijken...mij wel hoor. Ik heb elke keer mijn nachthemd gewoon weer naar beneden gedaan na het toucheren en ik vond al die mensen in mijn kamer echt héél vervelend. En ik ben bepaald niet preuts, maar ik was me gewoon net zo erg als anders bewust van mezelf en hoe ik erbij lag.
Als mijn partner mij niet meer (seksueel) aantrekkelijk zou vinden na de aanblik van mijn onderkant tijdens de bevalling, zou ik heel blij zijn om van zo'n partner af te zijn. Zeer respectloos vind ik dat. Ze waren er zelf bij toen de baby erin werd gedaan, wel de lusten maar niet de lasten dingetje TS, laat je man dan inderdaad lekker bij het hoofdeinde staan. Hoeft hij niks te zien! Alleen een mooie nieuwe baby, niks is mooier dan dat!
Onderliggende redenen. Staan sommige wel er wel bij stil. Dat bijvoorbeeld ts iets traumatische heeft mee gemaakt. Misschien heel erg onzeker is?? Zich niet graag bloodgeeft. Letterlijk. Als je sommige reacties terug leest. Klinken ze onaardig zelfs. Welke reden ts ook heeft deze kennen wij niet. We weten alleen dat ze er tegen op ziet.
Vind t alleen een raar zeggen, dat je dit je man kon ontzeggen? Je hebt toch ook seks gehad om zwanger te raken dat is je ook aardig bloot geven denk ik dan... En idd, als je lang samen bent met je man dan schaam je toch niet meer? Ik bedoel waarvoor zou je moeten schamen.. Je man kan ook bij je hoofd staan, hij hoeft zeker niet te kijken en je kunt dit aangeven aan de verloskundige als je je bevallingsplan indiend..
Nee, ik ken de onderliggende reden idd niet, maar zeker als er traumatische zaken zijn (wat ook een aanname is) is het van belang dat dat behandeld wordt. Daar is toch niets onaardigs aan? Dat is gewoon een welgemeend advies en zo lees ik dat van anderen ook.
Hoewel ik hier zelf heel anders in sta, snap ik wel waar je vandaan komt. Een vriendin van mij is ook extreem preuts vergeleken met gemiddelde standaarden - bij haar komt het vooral door haar opvoeding en dat maak je zomaar niet ongedaan in een paar weken . Probeer je echter ook goed voor te stellen hoe het is als je man er straks niet bij is. Mijn man was niet bij mn tweede bevalling (ging te snel) en wij hebben hier allebei best last van gehad. Het is zo'n speciaal moment om je eigen kleine babytje in de wereld te zien komen- je kunt het nooit meer overdoen . Jouw blote lijf is uiteindelijk maar zo'n klein deel van het totale plaatje- uiteindelijk draait alles natuurlijk om dat kleine mensje van jullie samen dat zijn of haar eerste ademteugje gaat nemen. Kunnen jullie anders niet afspreken dat hij naast je hoofd staat en blijft staan? Op deze manier kan hij nog steeds zien hoe het hoofdje eruit komt, maar is het plaatje net even iets minder expliciet. Mocht je dit echt niet willen dan vind ik dat je uiteindelijk gewoon moet doen waar jij je goed bij voelt. Het is tenslotte jouw lijf en jij moet het zware werk opknappen. Ik zou hem dan echter wel direct daarna de navelstreng laten doorknippen ofzo, zodat hij er toch bij betrokken wordt.
Ik kan me er niks bij voorstellen, de vader van mijn kinderen niet bij de geboorte van zijn eigen kind... Ik heb de geboorte van mijn oudste dochter niet meegemaakt. Werd een spoedkeizersnede onder volledige narcose. Ze was al bijna 3 uur oud toen ik haar voor het eerst zag. Dus ik kan me een beetje inleven in jouw man. Maar aan de andere kant, zit je natuurlijk ook niet op paniek te wachten tijdens je bevalling. Ik geloof echt dat als je lekker op weg bent in je bevalling dat het je allemaal niet meer boeit, wie toucheert, wie waar kijkt, etc. Want je hebt wel iets anders aan je hoofd. Maar je kan wel van te voren duidelijke afspraken maken met je man, zodat je rust in je hoofd hebt. Dus lekker bij jouw hoofd hangen, met natte washandjes en bekertjes water en niet gaan kijken down under En misschien nog het advies voor de lange termijn van je relatie... Wat denk je dat het doet met je relatie als je echt je man erbij weigert? Dat kan jij alleen beantwoorden of je man. Maar wel iets om over na te denken. En tot slot: lekker boeien wat je schoonfamilie vindt, hoor! Dit gaat tussen jou en je man. Succes, ik hoop dat je eruit komt!
Ik vind ook dat je vriend recht heeft om bij de geboorte van zijn kind te zijn. Het is namelijk ook zijn kind. Ik kan me er niks bij voorstellen dat je niet je vriend aan je zijde wil. Je kunt met hem afspreken dat hij bijv. niet kijkt als je er heel erg tegenop ziet. Hij kan namelijk ook netjes naast je blijven zitten. Mijn man bleef netjes naast me zitten, ook tijdens het toucheren en tijdens de geboorte van onze dochter. Hij heeft haar wel geboren zien worden door een beetje over mijn buik heen te kijken naar beneden (dus niet direct voor me gaan staan) en dat vond hij prachtig. Mijn advies is om heel goed met elkaar in gesprek te gaan en te proberen om elkaar wensen tegemoet te komen.
Hier ook gewoon vriendlief erbij gehad. We hebben de kleine samen gemaakt, ernaartoe geleefd en we wilde ook de bevalling samen doen. Hij heeft op zijn manier geholpen door er voor mij te zijn en vond het prachtig. Eerste rij gezeten en de hele mikmak kunnen zien. En ik had er totaal geen problemen mee. Man als ik me druk moet gaan maken om wat hij zou vinden van bepaalde dingen, zeker tijdens een bevalling. Echt niet hoor. En hij houd nog evenveel van me, kijkt niet raar naar me en intiem is nog steeds geen probleem of opeens een probleem geworden nu hij mij daar beneden op een heel andere manier heeft gezien. We leven niet in de rimboe en ook niet 50 jaar geleden dat mannen apart werden gehouden van vrouwen en al dat soort gedoe. We leven in het NU waar het heel normaal is dat man en vrouw bevallingen en nog meer SAMEN doen. Daarnaast heb ik zoiets van, het is je man, de man waarmee je hopelijk je hele leven doorbrengt. Het is geen willekeurige zaaddonor die je hebt opgepikt en die zijn werk heeft gedaan. Maar het is uiteraard ieder voor zich, en dit is hoe wij erover denken.
Nu ben ik niet bevallen (spoedkeizersnede) maar ik was al in het ziekenhuis opgenomen vanwege acute Hellp/ PE. Ik zou de volgende ochtend ingeleid gaan worden en mijn man ging thuis nog even goed slapen. Die nacht werd ik echter snel ernstig ziek en ik stelde het steeds uit mijn man te (laten) bellen, ik voelde me kwetsbaar en wilde hem er ook niet bij hebben. Pas op het moment dat besloten werd tot de keizersnede is hij gebeld en direct gekomen. Achteraf zat het niet goed in onze relatie en was dit de reden dat ik hem er niet bij wilde hebben op zo'n kwetsbaar moment. Iets waar ik tot op de dag van vandaag spijt van heb, want nu heb ik niemand die het samen met mij heeft meegemaakt en kan ik het hele gebeuren erg moeilijk loslaten. Kortom, ik sluit me bij de dames aan die zeggen dat het verstandig is jullie relatie eens onder de loep te nemen.